* Έγραψε κανείς ;

Θέλω να κυνηγήσω το χρόνο. Θέλω όμως και να τον πιάσω, να τον βουτήξω απ’ το γιακά και να του φωνάξω κατάμουτρα:
«Που πας βρε χαμένε; Γιατί κάθε πρωινό μου “περισσεύεις” και το βράδυ δε μου φτάνεις; Πότε θα σε προλάβω να μαζέψω και τις ελιές μου; να πάω κάποια στιγμή το αυτοκίνητο “για λάδια” πριν το κάψω; να φανώ συνεπής στις αγγαρείες των φίλων; μια φορά βρε κακούργε, μια φορά! Να βάλω στο αμάξι τη πιτσιρικαρία όλης της γειτονιάς και να ξαναζήσω εκείνη τη μοναδική εξόρμηση στο Γέρακα; Με τη θερμοκρασία κοντά στο μηδέν τότε, εγώ να κυνηγώ αυτά να μη βραχούν και κείνα να μπαίνουν μέσα σχεδόν μέχρι το γόνατο στη λιμνοθάλασσα να ταΐσουν αυτά τα περήφανα και σπάνια πουλιά που λόγω κρύου είχαν βρει καταφύγιο στα νερά της. Μου το χρωστάς, δε ζω στην Αθήνα, στους Μολάους ζω και όλα είναι “μια πηδιά τόπος μακριά”. Χρόνο θέλω!»

Καμιά συγκίνηση, καμιά κατανόηση. Πάντα πίσω του θα τρέχω και μια ζωή “χαμένος” (για ‘μενα) θα ‘ναι.

Τι να λέω, με βλέπω κάθε βράδυ στο καθρέπτη. «Πως κατάντησες… πόσες φορές είπες ότι από αύριο αλλάζεις τακτική. Ένα σωρό… και μου ‘θελες και blog τρομάρα σου. Πότε θα προλάβεις; Άσε τους άλλους, για σένα ρωτώ. Ο “μικρός” θέλει να τον ενοχλούμε μόνο για τα τεχνικά, ο άλλος έχει κάνει το δρόμο Μολάοι – Αθήνα καθημερινότητα. Έχει δει “τσίτες” στο νέο κομμάτι Βλαχιώτη – Γκαγκανιά και έχει το θράσος να λέει: «γράψε κάτι γι’ αυτά τα χάλια, εγώ δε προλαβαίνω». Εκείνος πηγαινοέρχεται, εγώ να γράψω!
Τι να πρωτογράψω και πότε; Το απόγευμα της Τετάρτης φάνταζε ιδανικό για γράψιμο. Περιττό να πω ότι όλα τότε έτυχαν. Άντε αύριο Πέμπτη. Σιγά μη! Τα ερεθίσματα πολλά, τα θέματα επίσης. Τίποτα γραμμένο όμως, όλα στο μυαλό. Το ένα επισκίαζε το άλλο και η δομή άλλαζε συνέχεια. Τι τα θέλεις αν δεν αποτυπώσεις κάπου τις πρώτες αρχικές σκέψεις, μετά ούτε το περιβάλλον ούτε και η ψυχολογία σε βοηθούν.
Το Σαββατιάτικο βραδάκι όμως θα έγραφα. Κρατώντας ολομερής το πριόνι στο χωράφι, κουβαλώντας κλαδιά και λιόπανα τα δάχτυλα είχαν γίνει διπλάσια. Πονούσαν αυτά, πονούσε και η μέση. Ένα κλικ στο πληκτρολόγιο, δύο γράμματα στην οθόνη. «Παράτα τα και τράβα για ύπνο» μου είπα και «συμφώνησα».
Η Κυριακάτικη βροχή μας κράτησε όλους μέσα. Ότι πρόλαβε ο καθ’ ένας μας “έπιασε”.
Άνοιξα την οθόνη και… την κοιτούσα και με κοιτούσε. Που πήγαν όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου; Ας προσπαθήσω να βολέψω σ’ ένα θέμα κάποια και για τα υπόλοιπα βλέπουμε. Ωραία, ας αρχίσω…

Δημοπρασίες λαδιού, τιμές και τα συναφή. Ωχ, πάλι με απαισιόδοξο θέμα μέρες που έρχονται. Μας είπαν και γκρινιάρηδες στο e-mail. Τι να πω για τα χάλια του 2,20 έως 2,30 ευρώ το κιλό; Γιατί δε το ξέρουμε όλοι; Πάλι θα μαυρίσει η ψυχή μας.

Ας πιάσουμε κάτι ευχάριστο. Για το θεατράκι τα γράψαμε, ας πούμε για το κλειστό γυμναστήριο. Φίλος “αθληταράς” ορκίζεται ότι άρχισαν τα χωματουργικά! Είναι όμως νωρίς. Στον τόπο που ζούμε πολλά έχουν μείνει στάσιμα και μετά τη θεμελίωση. Το κλειστό δεν έχει φτάσει ούτε εκεί. Ας κρατήσουμε μια “πισινή” και θα το υποδεχτούμε μετά βαΐων και κλάδων σε λίγο καιρό, εάν συνεχίσουν βέβαια αμείωτες οι εργασίες κατασκευής.

Ας πάμε αλλού. Στα υπολείμματα των ελαιουργίων (καλογέρια) συνεταιριστικών και μη, που χύνονται ακατέργαστα στη “τρύπα” της Μεταμόρφωσης. Αυτό θα πει, εμπλουτισμός υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Αχ βρε πολύπαθε κάμπε. Μια η εισβολή της θάλασσας και μια τα καλογέρια, σε κύκλωσαν τα βάσανα. Στο τέλος θα τα πιούμε από τις Δημοτικές γεωτρήσεις, θα λουστούμε και θα μας φταίει ο Γρυπιώτης που φωνάζει για τα (ανύπαρκτα) περισσεύματα του Βασιλοπόταμου. Δέκα λεπτά να κόψουμε την ημέρα από τα ποτίσματα μας, την καλύψαμε τη διαφορά. Άσε το και αυτό. Τώρα η όποια αναφορά θα είναι εν θερμό, την Άνοιξη το ξαναπιάνουμε και βλέπουμε.

Άλλο. Άλλο ναι, πιο όμως; Ο δρόμος Γκαγκανιά – Βλαχιώτη. Αυτό που δε βρίσκει χρόνο “ο άλλος” να γράψει. Ο δρόμος με φουρτούνα! Τέτοιο πάνω - κάτω από τις ανωμαλίες, ούτε σε βάρκα με Πουνέντε! Με τρία σημεία κρυφές καρμανιόλες για τους ανυποψίαστους. Πρώτη φορά είδα δρόμο να ρίχνει τόσο πολύ τα χιλιόμετρα της απόστασης και να διατηρεί ευλαβικά τα χιλιόμετρα της ταχύτητας του προηγούμενου παλαιού! Μετά την πρώτη ψιχάλα απαραίτητο το σλάλομ ανάμεσα στα χώματα. Όχι – όχι, δεν θα γκρινιάξω εγώ για ‘κείνον. Ας έρθει να τα γράψει ο ίδιος.
Αλλά να ρωτήσω κάτι βρε παιδιά; Αυτό το έκτρωμα δεν ερεθίζει με τίποτα τις τοπικές κοινωνίες μας (συλλόγους, συνεταιρισμούς) ή τους εκπροσώπους μας; Να γίνει μια παράσταση στην Περιφέρεια Πελοποννήσου γι’ αυτή την αλητεία που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν δρόμο! Τέτοια αλλοτρίωση; Τέτοιος ωχαδερφισμός; Εμπρός και ‘συ Δήμαρχε από την πλευρά σου! Αν δε το έχεις κάνει ακόμη, τι περιμένεις;

Κάτι αισιόδοξο; Ας πούμε το καμάρι του συνεταιρισμού μας. Το νέο εργοστάσιο. Περνώντας από το ιδιωτικό τα καλογέρια τρέχουνε πάνω στη στροφή. Βρομιά και κίνδυνος καταμεσής του δρόμου. Οι δεξαμενές του λαδιού εκτεθειμένες στον ήλιο υποβαθμίζουν το προϊόν. Από την άλλη το συνεταιριστικό αποτελώντας εξαίρεση στον κανόνα πανελληνίως, στολίδι από μόνο του. Περισσότερη τάξη (σε κάποια θέματα μπορούμε και καλύτερα) σε προδιαθέτει ευχάριστα. Αλλά όχι αυτό το θέμα δεν αξίζει σύντομης αναφοράς. Μαζί με την ΚΑΣΕΛΛ αξίζει σε κάποια μεταγενέστερη δημοσίευση αναλυτική αναφορά.

Τελικά σήμερα τίποτα δεν ολοκληρώσαμε. Όποια πόρτα και αν ανοίξαμε την ξανακλείσαμε.
Πιστέψτε μας, αποφύγαμε λόγω ημερών να “ρίξουμε στη σέντρα” κάτι μίζερο.
Όσο για το ευχάριστο, θα κάνουμε μια βόλτα στη στολισμένη πλατεία μας και εκεί υπό τους ήχους του Sinatra, μπορεί και να το συναντησουμε.

Χαμογελάστε. Τα Χριστούγεννα έρχονται.
Κάτι σας χρωστάμε...

3 Σχόλια από αναγνώστες:

Ανώνυμος είπε...

Τώρα κατι μας είπες. Όλους μας απασχολεί κάποιος χαμένος χρόνος. Όλοι ρωταμε πότε πέρασε και δεν είσαι ο μόνος. Αμα τον βρεις πες μας

Ανώνυμος είπε...

Οι κακοτεχνίες αυτού το κ…δρομου βγάζουν μάτι στην εποχή της αδιάφθορης Ελλάδας μας εν έτη 2008. σιγά μην ιδρώσει το αυτί κανενός. Είναι πολύ αργά για όλους. Σε λίγο καιρό αυτοί οι χοντρόπετσοι θα αδιαφορούν και για τους κουκουλοφόρους. Στο κάτω – κάτω δικά τους θα είναι αυτά που καίγονται;

Την απάντηση των ανίκανων την έχω έτοιμη. Είναι δημόσιο έργο και δεν έχει σχέση ο Δήμος! Το ότι περνάνε από κει δημότες και αποτελεί τη βασική οδό πρόσβασης σε μας ίσως για κάποιους δε σημαίνει τίποτα.
Μπράβο λοιπόν σε όλους μας για την αδιαφορία μας. Μπράβο στη πόλη μας, μπράβο σε όσους γείτονες σφυρίζουν αδιάφορα και αυτοί, μπράβο στη Λακωνία μας και τέλος στην Ελλάδα μας.

Ανώνυμος είπε...

Να δώσουμε συγχαρητήρια στο κ. Νομάρχη και στο Δήμαρχο Μολάων για τη κατασκευή της τεχνιτής λίμνης στο δρόμο Πάκια-Ελιά.Σύντωμα θα εγκαταστσαθούν και πάπιες προς τέρψη των απανταχού οικολόγων.Ο ποδηλατόδρομος έλειπε σε ένα δρόμο που θέλουμε μπρατσάκια για να τον διασχήσουμε όταν βρέχει και προσθεού δε θέλω να γίνω προάγγελος κακών μαντάτων μη θρηνήσουμε και θύματα.