* Το Δημαρχείο «παίρνει …την κατηφόρα»!

3 Σχόλια από αναγνώστες

Την κατηφόρα παίρνει το Δημαρχείο και πιστέψτε μας, κυριολεκτούμε! Η άποψη της μεταφοράς των υπηρεσιών του Δήμου μας σε μεγαλύτερο και καλύτερα προσβάσιμο χώρο, φαίνεται ότι κυριάρχησε τον τελευταίο καιρό. Επειδή όμως η ανέγερση νέου διοικητηρίου τους χαλεπούς αυτούς καιρούς που διανύουμε φαντάζει τουλάχιστον ουτοπική, τα βλέμματα έπεσαν σε κάτι …έτοιμο. Η λύση της μεταστέγασης σε χώρο του Τεχνικού Λυκείου υιοθετήθηκε από όλο το Δημοτικό Συμβούλιο. Στην συνεδρίαση της κατάρτισης του Προϋπολογισμού του Δήμου Μολάων για το 2008, τέθηκε πρόταση εκταμίευσης 100.000,00 € για την αρχική διαμόρφωση της κατάλληλης υποδομής σε τμήμα του κτιριακού συγκροτήματος. Η Αντιπολίτευση εισηγήθηκε μια πιο γενναία χρηματοδότηση του όλου εγχειρήματος κάνοντας λόγο για παραπάνω ποσό. Τελικά το ποσό που ψηφίστηκε ομόφωνα ήταν αυτό των 100.000,00 €.
Σημασία έχει βέβαια ότι όλες οι πλευρές συμφωνούν ότι ο Δήμος Μολάων πρέπει ενόψει του δεύτερου Καποδίστρια να έχει το αβαντάζ της δυνατότητας να στεγάσει τις υπηρεσίες ενός διευρυμένου Δήμου. Το θέμα της έδρας ενός τέτοιου Δήμου είναι κάτι που μας απασχολεί ιδιαίτερα εδώ στην «Ελεύθερη Είσοδο» - molaoi.blogspot.com γιατί θεωρούμε ότι οι Μολάοι πρέπει να ανακτήσουν την χαμένη θέση τους, στην ουσία της καθημερινότητας της περιοχής αλλά και στη συνείδηση του όμορου πληθυσμού.

Αναβαθμισμένο Δημαρχείο όμως δεν σημαίνει και υποβαθμισμένο Τεχνικό Λύκειο. Προσοχή! Μην συμπεριφερθούμε σαν τον δύσοσμο ασβό που καταλαμβάνει τις ξένες φωλιές εξοστρακίζοντας τους πρώην. Σε αυτή την πορεία όλα και όλοι χρειάζονται να βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή τους.

Και μια και αναφερθήκαμε στο ευαίσθητο θέμα του «δεύτερου Καποδίστρια» με την ευκαιρία επισημαίνουμε τα εξής: Εάν υπάρξει στο μέλλον στόμφος και κομπασμός για το θέμα από τα μεγάλα λόγια τα παχιά, θα είναι καταστροφικός. Τα φουσκωμένα παγώνια και οι καραγκιοζιές τους πρέπει να στηλιτεύονται και να απομονώνονται εν τη γενέσει. Για να φτάσει στο λιμάνι το πλοίο που μόλις ξεκίνησε θέλει μετριοπάθεια, ίσως και μυστικότητα κάποιες στιγμές. Οι φανφάρες προκαλούν αντιδράσεις και επειδή θα υπάρξουν πολλές από δαύτες, είναι τουλάχιστον βλακεία οι ενέργειές μας να γενούν και νέες. Ο στόχος είναι σημαντικός για το μέλλον μας και απαιτεί διπλωματία. Στο ταξίδι αυτό χρειάζονται σύμμαχοι και όχι εχθροί. Όπου εντοπίσουμε μεγάλα λόγια και Ναπολεωντισμούς (για εσωτερική κατανάλωση συνήθως) θα το στιγματίσουμε άμεσα. Κάποιοι ίσως μας κατηγορήσουν τότε ότι διαπράττουμε ηλεκτρονικό γιαούρτομα. Εμείς όμως θα πράξουμε ότι μας υπαγορεύει η συνείδηση μας.
Τα πρώτα βήματα είναι θετικά και όλοι(;) στο Δημοτικό Συμβούλιο με την ομόφωνη απόφασή δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει την αποστολή τους. Ελπίζουμε να βαδίσουμε έτσι. Απλά μας ανησυχούν εμπειρίες και πρακτικές του παρελθόντος. Λίγα λόγια, διακριτικές κινήσεις και αγώνας έως το τέλος. Έτσι κι αλλιώς η δικαίωση έρχεται μετά τα γεγονότα. Ας μη βιάζονται ακόμη και εκείνοι που ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους. Οι μόνοι που αδημονούν σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυτοί που ανησυχούν για το… €υρωτώρα τους. Αυτούς τους περιμένουμε στη γωνία!

Το θέμα είναι σαν τα κάρβουνα: ή μαγειρεύεις ή καίγεσαι!

* Ο νόμος της καραμπίνας.

9 Σχόλια από αναγνώστες

-Τι γελάτε ρε, τ’ άκουσα τα σκάγια. Πέσανε στους τσίγκους της λόντζας του ……. δίπλα στο χωράφι μας. Ρε μαλάκες χέστηκα! Να ακούγατε πως κάνανε, σα χαλάζι. Δίνω ένα σάλτο απ’ την ελιά κάτω στα λιοπάνια και αρχίζω να φωνάζω. Άνθρωποι εδώ ρεεεεεε! Πριν τελειώσω άλλο μπαμ. Αυτό ήτανε, τα πήρα στο κρανίο. Αρχίζω να τρέχω κατά κει που τα’ άκουσα. Μία, δύο τρεις τουφεκιές στο καπάκι. Κώλωσα. Να κάνω μπρος και να γίνουμε σαν τους άλλους στο Αγρίνιο ή να κάνω πίσω και να φυλαχτούμε γιατί αυτοί πάνω στη κ…α τους βαράνε όπου τους έρθει; Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;
- Ρε το χέστρη! (είπε ο ένας από τους άλλους δυο της παρέας πίσω μου και το ρίξανε στα γέλια).
- Καλά, πρώτα ζήσε το και μετά έλα να μου πεις. Μου κόπηκε η χολή. Λες και ήτανε στη διπλανή ελιά και μου την άναβε!

Από το πολύ τέντωμα της καρέκλας για να παρακολουθήσω το διάλογο, κόντευα να πέσω. Με είχε συνεπάρει η ζωντανή αφήγηση των δίπλα. Ήταν όμως ώρα να μαζευτώ μπροστά στο τραπέζι μου.

"Αχ πικραμένη ιστορία" μονολόγησα, το ζούμε κάθε χρόνο στο κάμπο μας την περίοδο της συλλογής της ελιάς. Από τη μία οι κυνηγοί, από την άλλη οι αγρότες. Οι αγρότες βέβαια, τόσοι ήταν και τόσοι έμειναν (για να μη πω λιγόστεψαν). Οι κυνηγοί όμως αυξήθηκαν με ραγδαίους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια. Οι ντόπιοι στην αρχή, μετά οι φίλοι τους από σχεδόν όλο το νομό μας και στο τέλος οι μακρινοί εισαγόμενοι Αργίτες, Αθηναίοι και λοιποί. Και κάνανε το κάμπο μας τις Κυριακές ιδίως …“Άγρια Δύση”. Μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές λοιπόν και τρέχα εσύ αγρότη ή εργάτη σαν το ζαγάρι να ψάχνεις τρύπα να κρυφτείς. Και καλά να πέσεις σε ντόπιο. Μπορείς να πεις «Ρε Στέλιο ψυχικό σου, κάνε πιο πέρα, εδώ μαζεύουμε ελιές». Και ο Στέλιος σαν ντόπιος έχεις περισσότερες πιθανότητες να συμμορφωθεί. Ο ξένος όμως; Ο εγχώριος “Ράμπο” τι θα κάνει; Από τη μια αυτοί (συνήθως τρεις με τέσσερις) με τις καραμπίνες και από την άλλη εσύ με το… λανάρι (άντε στη καλύτερη περίπτωση το κουπεπέ που έχει και ένα μπόι καλύτερο) να κάνεις τι; Να πεις κουβέντα; Η πλειοψηφία από δαύτους σ’ έχει γραμμένο. Απαξιεί να σου μιλήσει καν.

Δε μιλώ για τις καταστροφές σε εναέρια λάστιχα από τις τουφεκιές. Δε μιλώ για πεσμένα συρματοπλέγματα, για ατέλειωτα σκουπιδαριά όπου σταθμεύουν. Δε μιλώ για το πλιάτσικο σε πορτοκάλια κλπ. Υπήρχαν τέτοια κρούσματα και πολλά χρόνια πριν, από λίγους ευτυχώς ντόπιους. Τώρα βέβαια με τόσο συνωστισμό αυτά έγιναν κανόνας. Μιλώ για τον πολύ πιθανό κίνδυνο να υπάρξει σοβαρός, σοβαρότατος τραυματισμός αγρότη από κυνηγό που μπορεί να φτάσει σε μόνιμη αναπηρία και ίσως θάνατο! Έχουμε ακούσει πολλούς να προβληματίζονται με την κατάσταση. Δύναμη έχουμε και είναι οι Αγροτικοί σύλλογοι και βέβαια οι συνεταιρισμοί μας. Ας θέσουμε το ζήτημα στα όργανά τους και ας απαιτήσουμε αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Αν αυτές υπάρξουν οι δύο Δημοτικές Αρχές της περιοχής θέλουν δεν θέλουν θα ακολουθήσουν. Αγώνας με σκοπό την απαγόρευση του κυνηγιού στον κάμπο την περίοδο της συλλογής της ελιάς.
Στις όποιες αντιδράσεις των ντόπιων κυνηγών έχουμε να κάνουμε μια ερώτηση. Με τι ανταλλάσσεται μια τσίχλα ή όποιο άλλο πετούμενο; Με ένα μάτι; Με δύο μάτια; Με ένα σκάγι σφηνωμένο σε σπόνδυλο ή σε εγκέφαλο, με μερική παράλυση ή μ' έναν συμπολίτη μας φυτό; Με τη ίδια τη ζωή του; Με τι τέλος πάντων που θα δικαιολογεί το να μην φτάσουμε στην απαγόρευση;

* Good Bye ΚΤΕΛ.

20 Σχόλια από αναγνώστες

Κάποτε με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ μεταφέρονταν η πλειοψηφία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής που ήθελαν να διεκπεραιώσουν μια δουλειά σε μια δημόσια υπηρεσία ή σε τράπεζα, ή απλά να κάνουν τα ψώνια τους στην αγορά των Μολάων. Ο ρόλος και η παρουσία του ΚΤΕΛ στη πόλη μας ήταν ζωτικός.

Βέβαια με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν αφού η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του λαού μας επέτρεψε σε όλους λίγο πολύ την όποια απόκτηση ΙΧ αυτοκινήτου. Οι μεταφορές έγιναν πιο άμεσες και πολλοί εγκατέλειψαν τη λύση του ΚΤΕΛ.
Η απορία μου ήταν πάντα γιατί τίποτα δεν θορύβησε τους ιδιοκτήτες των λεωφορείων. Γιατί δεν προσπάθησαν να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη όλων αυτών που τους εγκατέλειψαν ιδίως τώρα που η τιμή των καυσίμων τραβά την ανηφόρα. Με απογευματινά η βραδινά (ίσως ακόμη και μεταμεσονύχτια) δρομολόγια, τακτικά ή έκτακτα καλοκαιρινά, με σύγχρονα μικρά λεωφορεία που έχουν το 1/3 της κατανάλωσης των μεγάλων δεινοσαύρων που έχουν στο στόλο τους. Μήπως και εδώ τα πράγματα δεν αλλάζουν γιατί στο τιμόνι του ΚΤΕΛ βρίσκονται ακόμη και σήμερα ιδιοκτήτες η οδηγοί και όχι κάποιοι που έχουν ειδικευτεί να διοικούν εταιρίες; Γιατί εταιρία που έχει ανάγκη πελάτες είναι και όχι εφορεία που μας επιβάλλεται. Και γιατί το λέμε αυτό θα το διαπιστώσετε ακολούθως.

Εδώ το ΚΤΕΛ εκεί το ΚΤΕΛ …που είναι το ΚΤΕΛ; Πάει χάθηκε. Εξοστρακίστηκε εκτός Μολάων. Αυτοεξορίστηκε με το χειρότερο τρόπο. Σβήστηκε απ’ το χάρτη και κάνει τα αδύνατα δυνατά να το ξεχάσουν και οι τελευταίοι. Ακόμη και αυτοί που το έχουν ανάγκη. Φυσικό είναι κάποια στιγμή για λόγους που αυτοί ξέρουν να θέλουν να αλλάξουν κτίριο. Δεν θα μπορούσαν έχοντας σεβασμό στους υποψήφιους πελάτες τους να μισθώσουν μία αίθουσα κατά μήκος της κεντρικής λεωφόρου ή κάπου που θα εξυπηρετούσε την διέλευση των λεωφορείων και θα βρισκόταν σχετικά κοντά στο κέντρο; Με αυτή τη λύση θα μπορούσε ο κοσμάκης να ζεστάνει το κοκαλάκι του τώρα το χειμώνα αναμένοντας το δρομολόγιό του. Θα μπορούσε το καλοκαίρι ο ευπαθής ηλικιωμένος να δροσιστεί σε ένα κλιματιζόμενο χώρο πράττοντας το ίδιο. Δεν χρειαζόταν πάρκιν. Ας έκαναν ότι κάνουν και τώρα. Το κάθε λεωφορείο ας εμφανιζόταν στην ώρα του και ας πήγαινε στην ευχή του θεού. Αντί αυτού; Κακογουστιά, θρασύτητα, ωχαδερφισμός και πέρα βρέχει. Φύτεψαν ένα κακόγουστο κοτέτσι στη μέση του πουθενά για αυτούς, στον καθρέπτη των Μολάων για εμάς (την κεντρική λεωφόρο) και το ονόμασαν στάση.
Στάση τι; Για ζώα μπορεί, για ανθρώπους όχι! Δεν με ενδιαφέρει που βαδίζουν προς τη καταστροφή. Αφού δε το βλέπουν τόσοι που είναι ότι τους σκυλοβρίζει ο κόσμος, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Άσε που μπορεί να το ξέρουν και να αδιαφορούν. Για το κοτέτσι τους με νοιάζει που στον καθρέφτη της πόλης μας έχει καταλήξει αφοδευτήριο ανθρώπων και ζώων, σκουπιδαριό και κακομούτσουνο σαν …άντε μη πω.

Σαν Μολαΐτης ξέρω ότι δεν σου λείπει η αισθητική γι’ αυτό φωνάζω:
ΔΗΜΑΡΧΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΕΣΑΙ ;
Στείλε το έκτρωμα που μας φόρτωσαν χωρίς ίχνος γούστου και φροντίδας πίσω σε αυτούς τους άξεστους.
Μας ρυπαίνει, μας προκαλεί και μας προσβάλει!