Απουσία

Κάποιες στιγμές συμβαίνει κάτι μπροστά σου ή λίγο πάρα πέρα. Ίσως σε κάνει να σκεφτείς λίγο διαφορετικά, ίσως είναι ικανό να γαληνέψει το θυμό ή να σου θρυμματίζει το εγώ.
Είναι ικανό να σε κάνει να αμφισβητήσεις την ορθότητα των αρχών σου.
Νοιώθεις να σε ακρωτηριάζει πνευματικά. Δε θέλεις να γράφεις ή να μιλάς πολύ.
Απλά περιμένεις να πατώσει το κατακάθι.

Περιμένεις να ξανάρθει η ώρα…

* Ζητείται φιλότιμο

Το e-mail έφτασε από τον αναγνώστη με την ακόλουθη παράκληση. Το προσυπογράφουμε και “ανεβαίνει” άμεσα.

«Σας παρακαλώ ανεβάστε το, το γρηγορότερο. Έχω μικρά παιδιά και η είδηση με συγκλόνισε. Ελπίζω να συμβάλουμε όλοι μας στο να συνετιστούν κάποιοι και να αφυπνιστούν οι υπεύθυνοι.

Σήμερα το πρωί (Παρασκευή 23/1) στην οδό Λιοσίων, έξω από το σταθμό "Αττική" του Μετρό στην Αθήνα, μια 56χρονη γιαγιά με το 5χρονο εγγόννι της παρασύρθηκαν και συνεθλίβησαν από τις ρόδες ενός φορτηγού.
Αιτία; Στο διάβα της γιαγιάς με το 5χρονο αγγελούδι προς τον παιδικό σταθμό, στάθηκαν εμπόδιο δύο παρκαρισμένα οχήματα ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ. Την ώρα που η γιαγιά κρατώντας από το χέρι την εγγονή της ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΝ να κατέβουν στον δρόμο για να τα παρακάμψουν, ένα τρελό φορτηγό τους έκοψε το νήμα της ζωής.
Έχει σημασία ότι ο οδηγός του φορτηγού θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα ενώ το ίδιο θα υποστούν και οι οδηγοί των παρκαρισμένων;
Ένα 5χρονο αγγελούδι κρατώντας απ’ το χεράκι του τη γιαγιά του, έγιναν ένα με την άσφαλτο. Δυο ψυχές!
Γιατί; Γιατί κάποιοι αναίσθητοι είπαν ένα «δε βαριέσαι».

Η φωτογραφία είναι σημερινή (Παρασκευή 23/1) από την πλατεία μας. Να είστε σίγουροι ότι εάν το φαινόμενο στη πλατεία μας ήταν τυχαίο, ειλικρινά δεν θα σας έβαζα σε κόπο. Δυστυχώς είναι καθημερινό και παγιωμένο.
Αφιερώνεται στο Αστυνομικό Τμήμα Μολάων και στο Διοικητή του, στη Δημοτική Αρχή και σε όλους εμάς.
Έχει σημασία ποιανού είναι τα αυτοκίνητα;

Σημασία έχει, ποιανού παιδί ή εγγόνι θα βρει το πεζοδρόμιο κλειστό. Ποιο έχει σειρά; Μήπως το δικό σου;»

* Της εργολαβίας…

Με σεβασμό στο κοινό συμφέρον, στα χρήματα των λίγων φορολογουμένων (και όχι των πολλών φοροφυγάδων), στην ασφάλεια του ανυποψίαστου οικογενειάρχη, του επαγγελματία, του εκδρομέα, του άμοιρου πολίτη. Ελλάς το μεγαλείο σου, Λακωνία το δικό σου, Μακρηνάρα τα κερατά σου!

Κεφάλαιο 1ο : "Αλητεία!"
Προβληματισμένοι αναλογιζόμαστε τα αίτια αυτής της ύψιστης αλητείας που λέγεται «Έργο Παράκαμψης Μακρηνάρας».
Είναι εύκολο και αυτονόητο να φωνάξεις: «Γιατί βρε αλήτη(;) εργολάβε Δημοσίων Έργων; Γιατί βρε κλεφταράκο απατεώνα κατασκευαστή;»
Άδικος ο κόπος! Ως τελευταίος τροχός της αμάξης, δεν έχει πειστεί ότι ισχύουν οι νόμοι αυτού του κράτους, το αντίθετο! Δε φοβάται ότι κινδυνεύει να τον πετάξουν ΑΜΕΣΑ από τη μέση και να μη ξαναδεί δημοπρασία του Δημοσίου ούτε με κιάλια. Έχει μάθει να «γράφει» και θα «γράψει» και στο μέλλον μιλιούνια διαμαρτυρόμενους ή θύματα των «έργων» του.

Οι κανόνες ορίζονται κατ’ αρχήν από το κεφάλι του ψαριού. Ξέρετε τώρα… εκεί από όπου έρχεται η μεγαλύτερη μπόχα!
Και αλήθεια ποιος να εμπνεύσει θετικά τον παραπάνω αλητάκο «εργολάβο»; Ο «κύριος» Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ με παραδειγματικές συμπεριφορές και τις προσωπικές του στάσεις ζωής; Αυτός που συμπεριφέρεται ως ευνοούμενος Αφρικανικής Δικτατορίας και κτίζει ο ίδιος (άκουσον – άκουσον) μεζονέτες χωρίς πολεοδομική άδεια, σύμφωνα με τις Αθηναϊκές εφημερίδες; ΝΑΙ ο υπουργός!
Αλλά τι να σου κάνει ο πονηρός “Σαρακατσάνος” όταν βλέπει τον πρώην Εργασίας με εξοχικό σε προστατευόμενη περιοχή του Υμηττού και οικοδομική άδεια αναψυκτηρίου; (συν τους αλλοδαπούς εργάτες ανασφάλιστους!).

Να τον εμπνεύσει η ΔΕΚΕ (αρμόδια εποπτική υπηρεσία της Περιφέρειας), αυτή η «υπευθυνοανεύθυνη»; (έτσι την χαρακτήρισε σε επιστολή του στον Περιφερειάρχη ο Νομάρχης Λακωνίας) Η ΔΕΚΕ των ύποπτων συμμαχιών και εργολαβικών εναγκαλισμών; Αυτή που συνηγορεί στο άρον – άρον πρόχειρο κλείσιμο της όποιας λακκούβας του «καινούριου» δρόμου; Σαν το σκύλο που σκεπάζει πρόχειρα ότι κάνει και ανάθεμα αυτόν που θα πατήσει ανυποψίαστος.

Να τον εμπνεύσει το ευέλικτο σχήμα του δημοσίου; Αυτό που θα εξυπηρετούσε τον όποιο αδιάφθορο ευαισθητοποιημένο υπηρεσιακό παράγοντα ή διαμαρτυρόμενο πολίτη; Αυτό που εάν μετά από χρόνια (από πολλά χρόνια) χωρίς λύση θα τον οδηγούσε μπροστά στα έδρανα ενός δικαστηρίου; Εάν ο πολίτης δεν ήταν παραδικαστικός εμπλεκόμενος, τι κατάληξη θα είχαν τα δικαιώματα και δίκαιά του;

Τότε τι μένει; Όλα στον αέρα; Αλωνίζουν οι αλήτες και τα καθίκια ανενόχλητα; Το ότι αλωνίζουν, ...ναι αλωνίζουν! Όσο για το ανενόχλητα, αυτό έγκειται σε ‘σένα και σε ‘μένα.

Κεφάλαιο 2ο : "Αντανακλαστικά;"
Ο Albert Einstein έλεγε: Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.
Στις 14 Δεκέμβρη γράφαμε για το έργο εδώ μέσα: «Αυτό το έκτρωμα δεν ερεθίζει με τίποτα τις τοπικές κοινωνίες μας (συλλόγους, συνεταιρισμούς) ή τους εκπροσώπους μας; Να γίνει μια παράσταση στην Περιφέρεια Πελοποννήσου γι’ αυτή την αλητεία που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν δρόμο! Τέτοια αλλοτρίωση; Τέτοιος ωχαδερφισμός; Εμπρός και ‘συ Δήμαρχε από την πλευρά σου! Αν δε το έχεις κάνει ακόμη, τι περιμένεις;» Αυτά τότε.
Από την ιστοσελίδα του Δήμου (έχει αφαιρεθεί πλέον) πληροφορηθήκαμε ότι τελικά υπήρξε στις 30 Δεκέμβρη επιστολή του Δημάρχου μας προς τον Περιφερειάρχη, η οποία εν ολίγης κατέληγε για την επικινδυνότητα του δρόμου στο ή φτιάξτε τον ή κλείστε τον.
Μακριά από μας οι αηδίες του στιλ «επιτέλους μας άκουσαν» ή «έπρεπε να φωνάξουμε για να κλπ». Μακάρι να είναι κι έτσι. Αυτό δείχνει ότι δε βασιλεύει η συμπεριφορά του ξερόλα και τουλάχιστον κάποιοι είναι διατεθειμένοι ν’ αφουγκραστούν.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση ο Νομάρχης να ζήτησε από έναν πρώην συνεργάτη του (ας μη ξεχνάμε ότι υπήρξε Νομαρχιακός του Σύμβουλος), μια επιστολή διαμαρτυρίας που θα λειτουργήσει επικουρικά στις δικές του.

Αυτή τη στιγμή ο δρόμος έχει κλείσει. Στο νέο κομμάτι το οδόστρωμα μοιάζει προζύμι. Οι γέφυρες βυθίζονται στα «θεμέλιά» τους και οι οδηγοί κατευθύνονται πάλι στον παλαιό δρόμο όπου ο έρωτας με τις στροφές της Μακρηνάρας καλά κρατεί για όλους μας.

«Ανεύθυνος και πολύ λίγος για τη θέση που κατέχει» χαρακτηρίστηκε ο προϊστάμενος της ΔΕΚΕ Παπαηλιού, από τον Νομάρχη Λακωνίας σε ραδιοφωνική συνέντευξη του. Επιπλέον απείλησε ότι η Νομαρχία θα αντιδράσει με φωτογραφική αποτύπωση και καθημερινή παρακολούθηση των εργασιών, προειδοποιώντας να ξηλωθεί και να κατασκευαστεί εκ νέου η άσφαλτος και όχι να μπαλωθεί πρόχειρα για να κουκουλωθούν οι κακοτεχνίες.

Δε τρέφουμε φρούδες ελπίδες. Σε ένα έργο που ολόκληρες γέφυρες «μπατάρουν» είναι πολλά τα λεφτά όπως είπε και ο Καλογήρου στον Κούρκουλο. Τόσα που καμία ΔΕΚΕ δε φαίνεται να έχει όρεξη να κάνει σωστά την «εποπτική» δουλεία της.

Θα θέλαμε να αναφέρουμε και άλλες αντιδράσεις αλλά δεν…
Ούτε Συνεταιρισμοί, ούτε Επαγγελματικοί σύλλογοι ούτε βέβαια οι κύριοι Βο(υ)λευτάδες του όποιου χρώματος .

Ποιος τελικά φταίει; Αν συνεχίσω να αναζητώ την απάντηση θα χάσω την ουσία. Θα σταθώ στο τι μπορώ να κάνω εγώ. Μπορώ να γράφω εδώ μέσα και να ενοχλώ ή να παροτρύνω τον Δήμαρχο, τον συμπολίτη μου, τον αναγνώστη. Μπορώ να πιέσω για επιστολή διαμαρτυρίας του Συνεταιρισμού μου, του επαγγελματικού συλλόγου μου ακόμη και του αθλητικού, των οδηγών ΚΤΕΛ, των ταξιτζήδων, του όποιου μπορώ. Εν απουσία οργανωμένων πολιτών φαντάζει δύσκολη μια δικαστική προσφυγή αλλά όχι ακατόρθωτη.
Και πάνω απ’ όλα όταν έλθουν οι εκλογές να μη ξεχάσω να επαναλάβω τη μαλακία που κάνω τοοοοόσα χρόνια και σταυρώνω τα παλικάρια που μου συμπαραστάθηκαν με τόσο ζήλο και ειλικρινές ενδιαφέρων, ως πολίτη ετούτου του τόπου.

Υ.Γ. Άντε παιδιά και καλή χρονιά αφού είναι το πρώτο θέμα του 2009.
(Να ‘χε και λίγο τιμή το λάδι… Μας «τσάκισε» φέτος!)

* Η “τραγουδιάρα” πλατεία μας

Όλος ο κόσμος μια εκδρομή. Πάντα τέτοιο καιρό και για πολύ αργότερα συντελείται ο μεγάλος ξεσηκωμός. Οι αγρότες τακτικοί ενώ επαγγελματίες και υπάλληλοι “εκδράμουν” συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Για τους περισσότερους οι καλοκαιρινές άδειες αποτελούν άγνωστο φρούτο. Στοv τόπο μας η άδεια “τρώγεται” Δεκέμβρη – Γενάρη.
Ελαιομάζεμα, το μεγάλο στοίχημα!
Τις κουβέντες, τα γέλια και τις φωνές έχουν ισοπεδώσει εδώ και χρόνια τα μηχανήματα. Μοτέρ για “λανάρες” και “κουπε-πε” επιβάλουν εργασία στη “μούγκα”. Άσχετα από καιρικές συνθήκες, τιμές ή αργίες, το πανηγύρι στήνεται καθημερινά στον κάμπο.
Η Δευτέρα που πέρασε ήταν από πλευράς θερμοκρασίας η “πρώτη” χειμωνιάτικη ημέρα. Κρύο, …μα πολύ κρύο! Ο αέρας να σηκώνει τα λιόπανα και να σκορπά το κόπο μας μέτρα μακριά. Γύρω στη μία δεν άντεξα. Ανάθεμα τα μεροκάματα που θα πληρωθούν ολόκληρα έτσι κι αλλιώς, τα παγωμένα και ανεμοδαρμένα κορμιά μας είχαν ξεπεράσει τα όρια. «Πάμε» φώναξα, «είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ».
Τα μαζέψαμε και φύγαμε άρον – άρον. Τα’ αυτιά μας βούηζαν για ώρες αργότερα.

Με τέτοια δάχτυλα το πληκτρολόγιο δε θέλει ούτε να μας βλέπει. Εμείς να δεις. Ο αγώνας για τον επιούσιο, λειτουργεί σε βάρος των υπολοίπων αυτή την εποχή. Ένα από τα θύματα και η γραφή του blog. Θα το έχετε διαπιστώσει άλλωστε. Αν ζούσαμε στη Σκουφά σίγουρα θα συνεχίζαμε αμείωτα (ίσως το καλοκαίρι λόγο Μυκόνου να “κοιλιάζαμε”). Ζούμε όμως στους Μολάους και χορεύουμε στο χορό της “ευλογημένης” ελιάς.

Παραμονή Χριστουγέννων η πλατεία μας γέμισε κόσμο. Αιτία μια χριστουγεννιάτικη γιορτή με… καρναβαλικό στίγμα. Ο ξυλοπόδαρος και οι κλόουν θέλησαν να πουν χρόνια πολλά στα μικρά Μολαϊτάκια. Ευπρόσδεκτα και ας έμοιαζαν κάπως αποκριάτικα. Επαγγελματικοί σύλλογοι και Δήμος προσπάθησαν να ζωντανέψουν το κέντρο μας και κατ’ επέκταση τις επιχειρήσεις. Εκείνο που δεν καταλάβαμε πολλοί ήταν τι γύρευαν οι ελαφρά ντυμένες “χορεύτριες” σε παιδική γιορτή. Τελείως άσχετο το δημόσιο οφθαλμόλουτρο χριστουγεννιάτικα. Ας είναι…

Η “τραγουδιάρα” πλατεία μας, πλημμυρίζει εβδομάδες τώρα χριστουγεννιάτικα άσματα. Τα δημοτικά ηχεία “λαλούν” σε εγχώριους και ξενικούς ρυθμούς. Εκτός από τους ήχους έχει γεμίσει και με λαμπιόνια των ημερών. Φέτος οι ιδιώτες πήραν τη ρεβάνς από το Δήμο σε πλήθος και ποσότητα. Σε γούστο; …αυτό ορίζεται πάντα από προσωπικό κριτήριο.

Σήμερα Χριστούγεννα στέλνουμε σε όλους τις “εκ βάθους” ολόθερμες ευχές μας. Χαμογελάμε και ευχόμαστε ακόμη και στον άγνωστο φίλο του blog, που στην πρώτη φετινή ευχή που λάβαμε στο e-mail και με αφορμή το ότι δεν αρθρογραφήσαμε για τον πρόσφατο ξεσηκωμό μετά την δολοφονία του μαθητή στα Εξάρχεια, μας ευχόταν να ψοφήσουμε(!) αφού συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τη «γαμωΜολάοι μας» όπως ανέφερε. Και εμείς φίλε μου σου ευχόμαστε υγεία σε ‘σένα και στην οικογένειά σου. Ελπίζουμε η ενασχόληση με το θέμα που αναφέρεις των Χατζηνικολάου, Πρετεντέρη, Καμπουράκη, Ευαγγελάτου και Τατιάνας, καθώς και του πλήθους των παραθυρολόγων να σε αποζημίωσε. Όχι μόνο μας άγγιξε, αλλά μας συγκλόνισε. Το γιατί δεν το πράξαμε το ξέρεις, αφού οι αρχές μας, επιτάσσουν το αποκλειστικά Μολαΐτικο περιεχόμενο εδώ μέσα.

Σήμερα Χριστούγεννα νιώθω το στομάχι μου ήδη βαρύ. Απορώ με τις αντοχές μου αφού όλοι οι εορτάζοντες με πίεσαν να δοκιμάσω όλα τα καλούδια τους. Βρήκαν στο πρόσωπο μου άλλον ένα Μαμαλάκη για να επιβεβαιώνω το μέγεθος της μαγειρικής τους ικανότητας;
Αύριο αργία για τους περισσότερους, εμείς θα εκδράμουμε στον κάμπο. Οι ελιές είναι εκεί και μας κλείνουν το μάτι. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ν’ αφήνεις τις ευκαιρίες χαμένες. Για την “εξ Αθηνών” βοήθεια, ήλθε η ώρα να βγάλει μέρος του κόπου από τους τενεκέδες λαδιού που παίρνει μαζί της κάθε φορά. Αν και περισσότερες ελιές θα πατήσουν παρά θα μαζέψουν, θα τους κάνει καλό ο καθαρός αέρας αυτής της “εκπαιδευτικής” εκδρομής. «Για να κτιμήσουν» που έλεγε και η γιαγιά μου.

Μη φοβάστε τις δύσκολες εποχές. Αυτές υπήρχαν πάντα.
Συμπολίτες και μη. Ας αποτελέσει η υγεία όλων μας, αφετηρία για το μέλλον.

* Έγραψε κανείς ;

Θέλω να κυνηγήσω το χρόνο. Θέλω όμως και να τον πιάσω, να τον βουτήξω απ’ το γιακά και να του φωνάξω κατάμουτρα:
«Που πας βρε χαμένε; Γιατί κάθε πρωινό μου “περισσεύεις” και το βράδυ δε μου φτάνεις; Πότε θα σε προλάβω να μαζέψω και τις ελιές μου; να πάω κάποια στιγμή το αυτοκίνητο “για λάδια” πριν το κάψω; να φανώ συνεπής στις αγγαρείες των φίλων; μια φορά βρε κακούργε, μια φορά! Να βάλω στο αμάξι τη πιτσιρικαρία όλης της γειτονιάς και να ξαναζήσω εκείνη τη μοναδική εξόρμηση στο Γέρακα; Με τη θερμοκρασία κοντά στο μηδέν τότε, εγώ να κυνηγώ αυτά να μη βραχούν και κείνα να μπαίνουν μέσα σχεδόν μέχρι το γόνατο στη λιμνοθάλασσα να ταΐσουν αυτά τα περήφανα και σπάνια πουλιά που λόγω κρύου είχαν βρει καταφύγιο στα νερά της. Μου το χρωστάς, δε ζω στην Αθήνα, στους Μολάους ζω και όλα είναι “μια πηδιά τόπος μακριά”. Χρόνο θέλω!»

Καμιά συγκίνηση, καμιά κατανόηση. Πάντα πίσω του θα τρέχω και μια ζωή “χαμένος” (για ‘μενα) θα ‘ναι.

Τι να λέω, με βλέπω κάθε βράδυ στο καθρέπτη. «Πως κατάντησες… πόσες φορές είπες ότι από αύριο αλλάζεις τακτική. Ένα σωρό… και μου ‘θελες και blog τρομάρα σου. Πότε θα προλάβεις; Άσε τους άλλους, για σένα ρωτώ. Ο “μικρός” θέλει να τον ενοχλούμε μόνο για τα τεχνικά, ο άλλος έχει κάνει το δρόμο Μολάοι – Αθήνα καθημερινότητα. Έχει δει “τσίτες” στο νέο κομμάτι Βλαχιώτη – Γκαγκανιά και έχει το θράσος να λέει: «γράψε κάτι γι’ αυτά τα χάλια, εγώ δε προλαβαίνω». Εκείνος πηγαινοέρχεται, εγώ να γράψω!
Τι να πρωτογράψω και πότε; Το απόγευμα της Τετάρτης φάνταζε ιδανικό για γράψιμο. Περιττό να πω ότι όλα τότε έτυχαν. Άντε αύριο Πέμπτη. Σιγά μη! Τα ερεθίσματα πολλά, τα θέματα επίσης. Τίποτα γραμμένο όμως, όλα στο μυαλό. Το ένα επισκίαζε το άλλο και η δομή άλλαζε συνέχεια. Τι τα θέλεις αν δεν αποτυπώσεις κάπου τις πρώτες αρχικές σκέψεις, μετά ούτε το περιβάλλον ούτε και η ψυχολογία σε βοηθούν.
Το Σαββατιάτικο βραδάκι όμως θα έγραφα. Κρατώντας ολομερής το πριόνι στο χωράφι, κουβαλώντας κλαδιά και λιόπανα τα δάχτυλα είχαν γίνει διπλάσια. Πονούσαν αυτά, πονούσε και η μέση. Ένα κλικ στο πληκτρολόγιο, δύο γράμματα στην οθόνη. «Παράτα τα και τράβα για ύπνο» μου είπα και «συμφώνησα».
Η Κυριακάτικη βροχή μας κράτησε όλους μέσα. Ότι πρόλαβε ο καθ’ ένας μας “έπιασε”.
Άνοιξα την οθόνη και… την κοιτούσα και με κοιτούσε. Που πήγαν όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου; Ας προσπαθήσω να βολέψω σ’ ένα θέμα κάποια και για τα υπόλοιπα βλέπουμε. Ωραία, ας αρχίσω…

Δημοπρασίες λαδιού, τιμές και τα συναφή. Ωχ, πάλι με απαισιόδοξο θέμα μέρες που έρχονται. Μας είπαν και γκρινιάρηδες στο e-mail. Τι να πω για τα χάλια του 2,20 έως 2,30 ευρώ το κιλό; Γιατί δε το ξέρουμε όλοι; Πάλι θα μαυρίσει η ψυχή μας.

Ας πιάσουμε κάτι ευχάριστο. Για το θεατράκι τα γράψαμε, ας πούμε για το κλειστό γυμναστήριο. Φίλος “αθληταράς” ορκίζεται ότι άρχισαν τα χωματουργικά! Είναι όμως νωρίς. Στον τόπο που ζούμε πολλά έχουν μείνει στάσιμα και μετά τη θεμελίωση. Το κλειστό δεν έχει φτάσει ούτε εκεί. Ας κρατήσουμε μια “πισινή” και θα το υποδεχτούμε μετά βαΐων και κλάδων σε λίγο καιρό, εάν συνεχίσουν βέβαια αμείωτες οι εργασίες κατασκευής.

Ας πάμε αλλού. Στα υπολείμματα των ελαιουργίων (καλογέρια) συνεταιριστικών και μη, που χύνονται ακατέργαστα στη “τρύπα” της Μεταμόρφωσης. Αυτό θα πει, εμπλουτισμός υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Αχ βρε πολύπαθε κάμπε. Μια η εισβολή της θάλασσας και μια τα καλογέρια, σε κύκλωσαν τα βάσανα. Στο τέλος θα τα πιούμε από τις Δημοτικές γεωτρήσεις, θα λουστούμε και θα μας φταίει ο Γρυπιώτης που φωνάζει για τα (ανύπαρκτα) περισσεύματα του Βασιλοπόταμου. Δέκα λεπτά να κόψουμε την ημέρα από τα ποτίσματα μας, την καλύψαμε τη διαφορά. Άσε το και αυτό. Τώρα η όποια αναφορά θα είναι εν θερμό, την Άνοιξη το ξαναπιάνουμε και βλέπουμε.

Άλλο. Άλλο ναι, πιο όμως; Ο δρόμος Γκαγκανιά – Βλαχιώτη. Αυτό που δε βρίσκει χρόνο “ο άλλος” να γράψει. Ο δρόμος με φουρτούνα! Τέτοιο πάνω - κάτω από τις ανωμαλίες, ούτε σε βάρκα με Πουνέντε! Με τρία σημεία κρυφές καρμανιόλες για τους ανυποψίαστους. Πρώτη φορά είδα δρόμο να ρίχνει τόσο πολύ τα χιλιόμετρα της απόστασης και να διατηρεί ευλαβικά τα χιλιόμετρα της ταχύτητας του προηγούμενου παλαιού! Μετά την πρώτη ψιχάλα απαραίτητο το σλάλομ ανάμεσα στα χώματα. Όχι – όχι, δεν θα γκρινιάξω εγώ για ‘κείνον. Ας έρθει να τα γράψει ο ίδιος.
Αλλά να ρωτήσω κάτι βρε παιδιά; Αυτό το έκτρωμα δεν ερεθίζει με τίποτα τις τοπικές κοινωνίες μας (συλλόγους, συνεταιρισμούς) ή τους εκπροσώπους μας; Να γίνει μια παράσταση στην Περιφέρεια Πελοποννήσου γι’ αυτή την αλητεία που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν δρόμο! Τέτοια αλλοτρίωση; Τέτοιος ωχαδερφισμός; Εμπρός και ‘συ Δήμαρχε από την πλευρά σου! Αν δε το έχεις κάνει ακόμη, τι περιμένεις;

Κάτι αισιόδοξο; Ας πούμε το καμάρι του συνεταιρισμού μας. Το νέο εργοστάσιο. Περνώντας από το ιδιωτικό τα καλογέρια τρέχουνε πάνω στη στροφή. Βρομιά και κίνδυνος καταμεσής του δρόμου. Οι δεξαμενές του λαδιού εκτεθειμένες στον ήλιο υποβαθμίζουν το προϊόν. Από την άλλη το συνεταιριστικό αποτελώντας εξαίρεση στον κανόνα πανελληνίως, στολίδι από μόνο του. Περισσότερη τάξη (σε κάποια θέματα μπορούμε και καλύτερα) σε προδιαθέτει ευχάριστα. Αλλά όχι αυτό το θέμα δεν αξίζει σύντομης αναφοράς. Μαζί με την ΚΑΣΕΛΛ αξίζει σε κάποια μεταγενέστερη δημοσίευση αναλυτική αναφορά.

Τελικά σήμερα τίποτα δεν ολοκληρώσαμε. Όποια πόρτα και αν ανοίξαμε την ξανακλείσαμε.
Πιστέψτε μας, αποφύγαμε λόγω ημερών να “ρίξουμε στη σέντρα” κάτι μίζερο.
Όσο για το ευχάριστο, θα κάνουμε μια βόλτα στη στολισμένη πλατεία μας και εκεί υπό τους ήχους του Sinatra, μπορεί και να το συναντησουμε.

Χαμογελάστε. Τα Χριστούγεννα έρχονται.
Κάτι σας χρωστάμε...

* Θα καλύψει το κενό;

Σαββατοκύριακο. Η βροχή είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα και το χώμα είχε πάρει αυτή τη μοναδική μυρουδιά. Πάντα την απολαμβάνω στα πρωτοβρόχια. Πιο μεθυστική μετά την άνυδρη περίοδο που βιώσαμε φέτος.
Πλημμυρίζει τον αέρα και σου θυμίζει ότι η αφετηρία της ζωής είναι μία και μοναδική.
Το νερό!

Συνηθίζω όταν έχω ευκαιρία να τριγυρνώ.
Το μικρό διάλειμμα ηλιοφάνειας μετά τη βροχή με τράβηξε κυριολεκτικά έξω από τη φωλιά μου. Καλό το διαδύκτιο αλλά πως να σου χαρίσει τέτοιο “άρωμα”.
Τουλάχιστον …όχι ακόμη!
Κάπως έτσι έπεσε στη αντίληψή μου και με έκανε να χαμογελάσω ευχάριστα.
Το μικρό έργο που είδα να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μου, απέκτησε στα μάτια μου περισσότερη αξία ως παράδειγμα και ως απόδειξη ότι κάποιες φλόγες δε σβήνουν σε τούτο τον τόπο, παρά σαν αξία που έχει το ίδιο καθ΄ αυτό το έργο.

Η σκέψη μου πήγε μήνες πίσω. 8 Μαρτίου 2007. Δύο ημέρες μετά την έναρξη αυτής της προσπάθειας (blog). Ήταν το πέμπτο μας θέμα και με λύπη διαπιστώναμε προφητικά: «Το Πνευματικό Κέντρο δεν πεθαίνει ...πέθανε!!!». Δεν ξέρουμε πόσους άγγιξε αυτός ο προβληματισμός. Γράψαμε πολλά τότε. Η γλώσσα καυστική μεν, αληθινή δε.
Μια ιδιαίτερη σχέση μας συνέδεε με το χώρο. Αγανακτήσαμε για την κατάντια του. Αναρωτιόμασταν αργότερα σε άλλο θέμα: «Αυτό που σε άλλες πιο στερημένες εποχές, αποτέλεσε προτεραιότητα για τους τότε, σήμερα φαντάζει περιττό για 'μας;»

Οι Μολάοι ήταν για δεκαετίες το πολιτιστικό κέντρο της περιοχής.
Θυμηθείτε, την ύπαρξη της μοναδικής φιλαρμονικής και του μοναδικού Πνευματικού Κέντρου. Τώρα που οι γύρω Δήμοι απέκτησαν το πρώτο, εμείς απωλέσαμε το δεύτερο!

Όμως...
Ακόμη και αν αντιγράψαμε κάποιους άλλους, σ’ αυτή την περίπτωση δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακό.
Βέβαια μπορεί να μη “κοπιάραμε” κανέναν, αλλά κάποιοι ντόπιοι να έσυραν το χορό.
Ίσως βέβαια και να το επέβαλαν τα πρόσφατα αποτελέσματα των παιδιών.
Ότι, μα ότι κι αν έγινε, είναι γεγονός. Ένα μικρό ανοιχτό θεατράκι παίρνει σάρκα και οστά, στον προαύλιο χώρο του Λυκείου. Αρχαιο-Ελληνικό το μοτίβο του, νέο-Ελληνική η αποστολή του. Μικρό το μέγεθος; Μεγάλο όμως το κενό που έρχεται να καλύψει. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να το χαρεί και ο τελευταίος χωριανός. Οι εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα να έχουν κάτι να πουν από τον μικρό πιτσιρικά, έως τη γιαγιά με τη μαύρη μαντίλα.
Αυτή θα είναι η αξία του και ελπίζουμε αυτός ο προορισμός του.

Και κάτι τελευταίο.
Επιτρέψετέ μας, το δικό μας χαμόγελο να είναι μεγαλύτερο. Είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε, ότι μας είχαν ισοπεδώσει το ευρώ (ή η έλλειψη του) και τα navara.

Στις δύσκολες εποχές που το κιλό το λάδι φλερτάρει με τα 2 ευρώ, είναι σημαντικό η Μολαϊτικη κοινωνία να “κλείνει” το μάτι σε αξίες.

* Όπου και να πάω, αετοί και γεράκια!

Χαρτογράφηση της τωρινής κατάστασης…

Mπορεί το ίδιο γεγονός να εξελίσσεται μπροστά σε δυο ζευγάρια μάτια. Το ίδιο ακριβώς, μόνο που η οπτική του καθ’ ενός να είναι διαφορετική.
Αμέτρητες φορές τα αυτιά μάς έχουν ακούσει τη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κάποιες φορές συνταχθήκαμε, κάποιες άλλες σταθήκαμε απέναντι. Έτσι είναι η ζωή. Οι προτεραιότητες για τον καθ’ ένα, είναι διαφορετικές. Άλλος στοχεύει στο πλούτο και άλλος στις αξίες, άλλος απολαμβάνει το σήμερα και άλλος χτίζει για το αύριο. Μακάρι να γνωρίζαμε το σωστό.

Έτσι κι εδώ ο Γιάννης Κοφινάς καταθέτει στους χωριανούς ή σε όποιον ενδιαφέρεται τις δικές του προτεραιότητες, τις δικές του αξίες. Άλλοι θα συνταχθούν, άλλοι θα σταθούν απέναντι και άλλοι θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν. Ότι όμως καταθέτει εδώ, έχει αφετηρία την πολύπλευρη εμπειρία και τη βαθιά γνώση.
Εμπειρία γιατί όταν έγραφε στο πρώτο μήνυμα του ότι «κατάφερα με πολλούς που με ακολούθησαν να έχουμε εξερευνήσει 300 σπήλαια μέχρι τώρα στο νότιο Πάρνωνα!» πολλοί και πρώτοι εμείς δεν είχαμε διανοηθεί το μέγεθος. Πιο κάτω και βλέποντας τούς χάρτες, θα έχετε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσετε την έκταση τής προσπάθειας, τής εμπειρίας, τής γνώσης που απέκτησε δίνοντας προτεραιότητα στο μεράκι του και στη “τρέλα” του.

Η διατήρηση της μοναδικότητας του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου μας, προϋποθέτει για τον ίδιο τη συνοχή και συνέχεια του ζωικού και φυτικού κεφαλαίου (όπως συνηθίσαμε να ακούμε). Αγωνιά και “φωνάζει” ότι το σπάσιμο της αλυσίδας θα σταθεί μοιραίο και θα οδηγήσει στον αφανισμό του μοναδικού αυτού πλούτου της περιοχής.
Το αρχειακό υλικό είναι ασυνήθιστα πολύ για δημοσίευση εδώ. Με εξαίρεση κάποιες αλλαγές στο μέγεθος κάποιων αρχείων τα “ανεβάζουμε” όλα. Θεωρούμε ότι δημιουργείται αυτόματα μια θεματική γωνιά, ένα ιστορικό αρχείο για το μέλλον. Αλήθεια σε πιο Google Earth θα ξαναβρούμε τις κορφές μας χωρίς τις ανθρώπινες παρεμβάσεις; Το παράθυρο της γνώσης που μας ανοίγει είναι μεγάλο και αφορά ΟΛΟΥΣ μας. Θέλετε σαν υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε και αυτούς τους παράγοντες.

Γράψαμε ότι: «μετά τη πρώτη ματιά στα μηνύματα, νιώσαμε σαν νοικοκύρηδες που κάποιος από “μακριά” ήρθε να μας ανεβάσει για πρώτη φορά στη ταράτσα του σπιτιού μας!»
Όποιος θέλει να μας ακολουθήσει για να κοιτάξουμε πιο πέρα από τα ντουβάρια του γείτονα, ας ακολουθήσει.


Αρχή του ταξιδιού…

1η ενότητα: Φωτο από google

«Μπορείς να ενημερώσεις τους συμπολίτες μας με τα γεωλογικά φαινόμενα και τα αμέτρητα σπήλαια….»

2η ενότητα: ΧΑΡΤΕΣ από ΕΟΕ

«Η σελίδα της ΕΟΕ (Ορνιθολογικής) που αναφέρετε και δεν την γνωρίζει κανείς για να το περνάνε τόσο εύκολα αυτό το μεγάλο μυστικό της περιοχής μας οι φίλοι που συνομιλούν μαζί μας που το γνωρίζει όλη η υδρόγειος εκτός από τους κοιμισμένους βαθιά από τους ηγέτες τους οι Μολαϊτες. Η ευρωπαϊκή και εθνική Νομοθεσία προστατεύει πλέον τέτοιες αξίες. Εμείς μέχρι πότε θα κοιμόμαστε?
Όλα τα πουλιά της Μεσσογείου περνούν από την ΙΕΡΗ Κουρκούλα μας (κορφή που τα βλέπεις ούλα)!!τι θα απαντήσουν τουλάχιστον οι συνετοί εκ των Μολαϊτών που φυσικά υπάρχουν πάμπολλοι αλλά σιωπούν ή δεν ξέρουν στους γέροντες βεδουίνους οι οποίοι δεν θα βλέπουν τους ΥΠΕΡΥΦΑΝΟΥΣ αετούς να γυρίζουν το χειμώνα στα κατσάβραχα των ερήμων και οι γιοί τους θα τους ενημερώνουν με φωτογραφίες με τα λιωμένα πουλιά στα βουνά των Μολάων?
Τι θα πουν μουντζώνοντας προς το βορρά?

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ….

ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ (ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ) ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.»














3η ενότητα: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΖΑΡΑΚΑ

«Που ανέλαβε ο Δημ Μπούσμπουρας την οποία ζήτησα και έλαβα από το δήμο Ζάρακα αμέσως, αλλά διαπίστωσα να μην την γνωρίζει το ΠΕΧΩ Λακωνίας μέχρι πρόσφατα και την αποστείλαμε με έγγραφο του ομίλου μας.
150 σελίδες που σε αφήνουν άναυδο για τις περιβαλλοντικές αξίες της περιοχής μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΓΙΑΤΙ ????????????????????
Η θαλάσσια μεταναστευτική γραμμή από Δασκαλιό με ασημόγλαρους κλπ
Η άλλη από τη λιμνοθάλασσα του Γέρακα με κύκνους και υδρόβια πουλιά
Και η τρίτη πάνω από τα χωριά του δήμου μας και ιδιαίτερα στα αιολικά μας πάρκα που θα τα περιμένουν να τα κάνουν κιμά οι «πράσινες» φτερωτές των αρπακτικών την αιολικής βιομηχανίας. Οι υπερήφανοι αετοί τις περισσότερες ώρες αφού δεν ψάχνουν για τροφή ταξιδεύουν αφημένοι στα ανοδικά ρεύματα της Κορδελίτσας και των άλλων πλαγιών μας όπου οδεύουν κοιμισμένα με τα τεράστια φτερά τους ανοιχτά στο «πράσινο» θάνατο.
Στο φαράγγι της καταβόθρας καταγράφηκε μπούφος και υπάρχει παλαιά φωλιά ΣΠΙΖΑΕΤΟΥ (!!!), λόγω κίνησης λατομείου κλπ.
Οικολογία ή περιβαλλοντική αλητεία????»














4η ενότητα: ΣΠΙΖΑΕΤΟΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΣ

«Η μελέτη δείχνει τον υπό εξαφάνιση αετό, τον μικρόσωμο, ευκίνητο φαραγγά να κατέρχεται από τη κορφή της Κουρκούλας μας πάνω από το Λάρνακα και να μας καλημερίζει στη πλατεία!!!
Η τυχερή πρωτεύουσα του νότου, η πόλις μας που θα έπρεπε να είχε συνεχόμενη παρακολούθηση με ευρωπαϊκά προγράμματα για τη προστασία του.
Τι κάνουν στη Δαδιά?
Εμείς βάλαμε και στη Κουρκούλα ανεμομετρητές??
Τι σκαρώνουν?
Θα τους αφήσουμε?
Μήπως έπρεπε να υπάρχουν συνδεμένες κάμερες και όταν τα μόνιτορ έδειχναν κινήσεις αετών να τις πρόβαλαν στις μεγάλες οθόνες των μαγαζιών της πλατείας μας και να έρχονται από όλο τον πλανήτη να παρακολουθούν ζωντανά τη ζωή των αετών μας? Το ίδιο και στο Ζάρακα ή στη Μονεμβασιά, αφού είναι σε ΖΕΠ αρπακτικών?»




5η ενότητα: ΣΠΙΖΑΕΤΟΣ ΣΤΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ

«Τον φωτογραφίζω στη μαυροσπηλιά των Πακίων με τις ώρες.
Δεν κινείται.
Η μπουκαδούρα σηκώνει τα λευκά του στήθους του φτερά…
Πάω πιο κάτω το ίδιο με κοιτά.
Από αμηχανία κάποια στιγμή του κορνάρω, του κουνάω τα χέρια μα τίποτα…
Θυμάται το παππού μου το Γιάννη όταν από τα Πάκια και τα χωράφια του προπάππου μου του Λευτέρη ήλθε γαμπρός στα Σπανέικα και μετά πήγαινε στο προικιό του στο «σπηλάκι», μετά με το μπάρμπα Χρήστο μωρό στη νάκα, μετά με μένα με τη κοτσώρω και μετά εμένα με τη κόρη μου.
Έτσι είναι, αφού γεννήθηκε πριν από 107 χρόνια και ζει στη Κουρκούλα.
Μας θυμάται όλους, ακόμη και έναν αστρίτη που έβγαλε το κεφάλι του κάτω από μία πλάκα πριν 67 χρόνια και θυμάται το θαλάμι του και το παρακολουθεί, όπως και εγώ όπου είχα πιάσει στα 17 μου ένα χταπόδι στο Πορί.
Ξέρει ότι με μαγεύει, ότι στον αυτοκρατορικό θυρεό της οικογένειάς μου τον τιμάμε πάνω από 1000ετηρίδα. Του έχουμε και την κυανόλευκη στο στήθος του δικέφαλου με τα δύο κορώνια. Ευτυχώς που όταν έχτιζα δόκανα έλειπε στην Αφρική και δεν θα με είδε να πνίγω πουλιά της Κουρκούλας.
Μας θυμάται!!!!σε λίγους μήνες που θα έλθει με τα μάτια κλειστά για 108 φορά από την Αφρική στο Ζάρακα θα τον κάνουν λιόμα οι μηχανές για να εισπράξουν τα ανταποδοτικά αργύρια εμείς οι Μολαίτες…
Να προλάβει να αναζητήσει λίγη τροφή πάνω από τους αιθέρες της Κουρκούλας μας?
Θα τον ξαναδούμε πάνω από την πλατεία μας?

ΑΒΕΒΑΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΔΟΞΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ ΠΛΕΟΝ, ΛΙΓΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ.»

6η ενότητα: ΣΠΙΖΑΕΤΟΣ ΣΤΟ ΤΡΥΓΟ

Εμφανίζεται στους αιθέρες της Κουρκούλας μας και έρχεται στο λινό του Θοδωρή.

Βγάζω την κάμερα και την φωτογραφική. Πάει στο κάμπο και γυρίζει, ανεβαίνει και ζυγίζει…γεμίζουν ταινίες και δίσκοι με απίστευτες στιγμές.
Τυπικές εικόνες για Μολαίτες μέσα στη ΖΕΠ αρπακτικών, χοροί των περιστεριών με τα γεράκια όλη την ημέρα, σχηματισμοί, κόλπα, ξεγελάσματα!!!
Τέτοιες εικόνες όμως όσο κόσμο και να γύρισα δεν ξαναείδα στη ζωή μου!!!
Αυτές μου λείπουν και όλο και κάθε τόσο χάνομαι στα γύρω βουνά κάνοντας τόσα χιλιόμετρα.

Όπου και να πάω αετοί και γεράκια!!!»