Όλος ο κόσμος μια εκδρομή. Πάντα τέτοιο καιρό και για πολύ αργότερα συντελείται ο μεγάλος ξεσηκωμός. Οι αγρότες τακτικοί ενώ επαγγελματίες και υπάλληλοι “εκδράμουν” συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Για τους περισσότερους οι καλοκαιρινές άδειες αποτελούν άγνωστο φρούτο. Στοv τόπο μας η άδεια “τρώγεται” Δεκέμβρη – Γενάρη.
Ελαιομάζεμα, το μεγάλο στοίχημα!
Τις κουβέντες, τα γέλια και τις φωνές έχουν ισοπεδώσει εδώ και χρόνια τα μηχανήματα. Μοτέρ για “λανάρες” και “κουπε-πε” επιβάλουν εργασία στη “μούγκα”. Άσχετα από καιρικές συνθήκες, τιμές ή αργίες, το πανηγύρι στήνεται καθημερινά στον κάμπο.
Η Δευτέρα που πέρασε ήταν από πλευράς θερμοκρασίας η “πρώτη” χειμωνιάτικη ημέρα. Κρύο, …μα πολύ κρύο! Ο αέρας να σηκώνει τα λιόπανα και να σκορπά το κόπο μας μέτρα μακριά. Γύρω στη μία δεν άντεξα. Ανάθεμα τα μεροκάματα που θα πληρωθούν ολόκληρα έτσι κι αλλιώς, τα παγωμένα και ανεμοδαρμένα κορμιά μας είχαν ξεπεράσει τα όρια. «Πάμε» φώναξα, «είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ».
Τα μαζέψαμε και φύγαμε άρον – άρον. Τα’ αυτιά μας βούηζαν για ώρες αργότερα.
Με τέτοια δάχτυλα το πληκτρολόγιο δε θέλει ούτε να μας βλέπει. Εμείς να δεις. Ο αγώνας για τον επιούσιο, λειτουργεί σε βάρος των υπολοίπων αυτή την εποχή. Ένα από τα θύματα και η γραφή του blog. Θα το έχετε διαπιστώσει άλλωστε. Αν ζούσαμε στη Σκουφά σίγουρα θα συνεχίζαμε αμείωτα (ίσως το καλοκαίρι λόγο Μυκόνου να “κοιλιάζαμε”). Ζούμε όμως στους Μολάους και χορεύουμε στο χορό της “ευλογημένης” ελιάς.
Παραμονή Χριστουγέννων η πλατεία μας γέμισε κόσμο. Αιτία μια χριστουγεννιάτικη γιορτή με… καρναβαλικό στίγμα. Ο ξυλοπόδαρος και οι κλόουν θέλησαν να πουν χρόνια πολλά στα μικρά Μολαϊτάκια. Ευπρόσδεκτα και ας έμοιαζαν κάπως αποκριάτικα. Επαγγελματικοί σύλλογοι και Δήμος προσπάθησαν να ζωντανέψουν το κέντρο μας και κατ’ επέκταση τις επιχειρήσεις. Εκείνο που δεν καταλάβαμε πολλοί ήταν τι γύρευαν οι ελαφρά ντυμένες “χορεύτριες” σε παιδική γιορτή. Τελείως άσχετο το δημόσιο οφθαλμόλουτρο χριστουγεννιάτικα. Ας είναι…
Η “τραγουδιάρα” πλατεία μας, πλημμυρίζει εβδομάδες τώρα χριστουγεννιάτικα άσματα. Τα δημοτικά ηχεία “λαλούν” σε εγχώριους και ξενικούς ρυθμούς. Εκτός από τους ήχους έχει γεμίσει και με λαμπιόνια των ημερών. Φέτος οι ιδιώτες πήραν τη ρεβάνς από το Δήμο σε πλήθος και ποσότητα. Σε γούστο; …αυτό ορίζεται πάντα από προσωπικό κριτήριο.
Σήμερα Χριστούγεννα στέλνουμε σε όλους τις “εκ βάθους” ολόθερμες ευχές μας. Χαμογελάμε και ευχόμαστε ακόμη και στον άγνωστο φίλο του blog, που στην πρώτη φετινή ευχή που λάβαμε στο e-mail και με αφορμή το ότι δεν αρθρογραφήσαμε για τον πρόσφατο ξεσηκωμό μετά την δολοφονία του μαθητή στα Εξάρχεια, μας ευχόταν να ψοφήσουμε(!) αφού συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τη «γαμωΜολάοι μας» όπως ανέφερε. Και εμείς φίλε μου σου ευχόμαστε υγεία σε ‘σένα και στην οικογένειά σου. Ελπίζουμε η ενασχόληση με το θέμα που αναφέρεις των Χατζηνικολάου, Πρετεντέρη, Καμπουράκη, Ευαγγελάτου και Τατιάνας, καθώς και του πλήθους των παραθυρολόγων να σε αποζημίωσε. Όχι μόνο μας άγγιξε, αλλά μας συγκλόνισε. Το γιατί δεν το πράξαμε το ξέρεις, αφού οι αρχές μας, επιτάσσουν το αποκλειστικά Μολαΐτικο περιεχόμενο εδώ μέσα.
Σήμερα Χριστούγεννα νιώθω το στομάχι μου ήδη βαρύ. Απορώ με τις αντοχές μου αφού όλοι οι εορτάζοντες με πίεσαν να δοκιμάσω όλα τα καλούδια τους. Βρήκαν στο πρόσωπο μου άλλον ένα Μαμαλάκη για να επιβεβαιώνω το μέγεθος της μαγειρικής τους ικανότητας;
Αύριο αργία για τους περισσότερους, εμείς θα εκδράμουμε στον κάμπο. Οι ελιές είναι εκεί και μας κλείνουν το μάτι. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ν’ αφήνεις τις ευκαιρίες χαμένες. Για την “εξ Αθηνών” βοήθεια, ήλθε η ώρα να βγάλει μέρος του κόπου από τους τενεκέδες λαδιού που παίρνει μαζί της κάθε φορά. Αν και περισσότερες ελιές θα πατήσουν παρά θα μαζέψουν, θα τους κάνει καλό ο καθαρός αέρας αυτής της “εκπαιδευτικής” εκδρομής. «Για να κτιμήσουν» που έλεγε και η γιαγιά μου.
Μη φοβάστε τις δύσκολες εποχές. Αυτές υπήρχαν πάντα.
Συμπολίτες και μη. Ας αποτελέσει η υγεία όλων μας, αφετηρία για το μέλλον.