* Με ...έφαγαν, οι αρχές μας!

12 Σχόλια από αναγνώστες

Σάββατο απόγευμα και μόλις έχω «ανεβάσει» το άρθρο με τίτλο «Οι παρελάσεις που δεν θα γίνουν, οι σημαίες που δεν θα βγουν».
Το περιεχόμενο του άρθρου σχετικό με τις αντιλήψεις περί αναγκαιότητας ή μη των παρελάσεων των μαθητών και με το όλο και πιο συχνό φαινόμενο να σπανίζουν οι σημαίες στα μπαλκόνια τις ημέρες των εθνικών γιορτών.
Το κλασικό τηλέφωνο έπεσε:
- Έλα το ανέβασα, για δες
Αναμονή πριν τη σύνδεση του συνομιλητή.
- Μάλιστα …χμ. Μπορείς να μου πεις, αυτό αφορά αποκλειστικά τους Μολάους;
Ωχ. Κατάλαβα που το πήγαινε.
- Όχι δεν…
- Ε τότε; Τι περιμένεις να σου πω;
Μια από τις αρχές ξεκινώντας το blog ήταν: «Τα θέματα θα είναι αποκλειστικά Μολαΐτικα» Και μάλιστα είχε διευκρινιστεί: «Μπορεί οι κλιματικές αλλαγές να μας αφορούν. Δεν γράφουμε όμως γι’ αυτές εδώ. Θα γράψουμε μόνο αν έχουν σχέση με κάποιο αποκλειστικά τοπικό συμβάν ή φαινόμενο. Εδώ δεν θα γίνουμε λίγο απ’ όλα. Αυτό το blog θα είναι αποκλειστικά Μολαΐτικο. Υπάρχουν άλλοι χώροι για τα άλλα».
Εντάξει, το κατάλαβα. Τα ίδια είχα ξανακούσει όταν ανέβασα το άρθρο: «Είμαι αλλοδαπός. Τι να κάνω;» Το πάλεψα όμως τότε. Είπα είναι ένα λεπτό ζήτημα, ας το αφήσουμε. Περισσότερο έντονα το αντιλαμβάνεται ο Μολαΐτης όταν του μιλάς για τους μικρούς αλλοδαπούς στο Δημοτικό των Μολάων κι αλλιώς όταν αναφέρεται κάποιος για το φαινόμενο Πανελλαδικά» Τότε μου πέρασε. Τώρα τα πράγματα ήταν δύσκολα. Το καταλάβαινα κι εγώ.
- Καλά. Έχεις δίκιο. Θα δω…
Τι να δω δηλαδή που ήταν προαποφασισμένο. Σε ένα λεπτό κατέβηκε.
Αποκλειστικά Μολαΐτικο. Αποκλειστικά Μολαΐτικο. Τον άκουγα σαν αντίλαλο. Αμάν μ’ έφαγες. Εντάξει! Είχε δίκιο το ήξερα. Δεν διαμαρτύρομαι. Ευτυχώς που κάποιος παίζει το ρόλο της συνείδησης και μας κρατά στα πλαίσια που προαποφασίσαμε. Όλα ξεκίνησαν από τον προβληματισμό μας: πως θα γίνει να υπάρχουν σχολιασμοί από τους αναγνώστες μόνο για τους Μολάους; Σ’ ένα blog η ελευθερία και η χαλαρότητα που υπάρχει ωθεί όλους μας να πλατειάζουμε. Τουλάχιστον ας πλατειάζουμε Μολαΐτικα! Ας δώσουμε εμείς το παράδειγμα. Υποδείξεις δεν χωρούν στους επισκέπτες. Είπαμε blog.
Σε λίγο χτύπησε το τηλέφωνο.
- Απ’ ότι είδα το τακτοποίησες (αναφερόταν στο κατέβασμα του άρθρου απ’ το blog). Εντάξει το καταλαβαίνω. Όλοι θέλουμε αυτά που γράφουμε να τα μοιραζόμαστε αλλά…
Δεν μίλησα. Μόλις έκλεισε χαμογέλασα. Θέλω να δω τα μούτρα του όταν ανοίξει αύριο ένα άλλο blog, αυτό που πρωτοξεκινήσαμε σαν αναγνώστες κι εμείς και δει το άρθρο μου να φιγουράρει εκεί.
Αλλά τι κάνω; Και αν ανοίξει πρώτα εδώ; Θα το μάθει αφού θα δει αυτό το σχόλιο. Και στο κάτω – κάτω τι πάω ν’ ανεβάσω τώρα; Την ιστορία ενός σχολίου που δεν του ήταν γραφτό να διαβαστεί; Πόσο Μολαΐτικο είναι αυτό; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αααα δεν θα μου γίνει και εφιάλτης. Μπορεί να μη σημαίνει τίποτα αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Ίσως καταλάβετε κάτι πίσω από την καθημερινότητα αυτού του blog. Ίσως να είχε θέση στα παραλειπόμενα αλλά τέτοια ενότητα δεν υπάρχει εδώ. Μήπως ξέρω και αν το βρει το βράδυ ‘πάνω.
Ανέβασέ το και …όσο ζήσει!

* "Άρων άρων σταύρωσoν αυτόν"

23 Σχόλια από αναγνώστες

(με αφορμή λίγα σχόλια)

Πρόλογος:
Είμαστε περήφανοι για τους φίλους μας. Πολύ περήφανοι. Τόσο που λυπόμαστε και μόνο που αυτό το blog έγινε αιτία να τους αναφέρουν. Και ας μη ξέρουν ούτε εμάς, ούτε τους φίλους μας.

Ενότητα 1η:
Φίλε Χ.Θ. θα σου πω μια ιστορία σχετικά με κάποιες εικόνες που συναντούσαμε παλιότερα στα χωριά. Θα έχεις ακουστά αν δεν πρόλαβες και κάποιες περιπτώσεις στα δικά μας μέρη. Κάποιοι πνευματικά καθυστερημένοι ή σωματικά ατελείς συνάνθρωποί μας, γίνονταν από κάποιους αντικείμενο εμπαιγμού και λοιδορίας, Άλλους τους εγκατέλειπε ολημερίς το σπίτι τους και περιφερόμενοι γίνονταν βορά στον οποιωνδήποτε και άλλους νιώθοντας ντροπή τους κλειδαμπάρωναν μέσα με τη βία. Γιατί; Γιατί έξω βασίλευε η φρίκη, βασίλευε η βλακεία, βασίλευε η ζούγκλα του εγώ μιλάω πιο γρήγορα από ‘σένα που τραυλίζεις, του εγώ τρέχω πιο γρήγορα από ‘σένα που κουτσαίνεις, του εγώ σε σπρώχνω ή σε δέρνω γιατί εσύ έχεις μάθει πάντα να φυλάγεσαι αφού όποιος θέλει δικαιωματικά σου ρίχνει κι από μία. Προς θεού! Δεν γενικεύουμε. Και τότε υπήρχαν άνθρωποι με λογική, με συμπόνια με αισθήματα προσφοράς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περιέθαλπταν αυτούς τους συνανθρώπους τους. Μιλώ για την πλειοψηφία, για το γενικότερο κακό. Ας πούμε σαν την αντίληψη του ξύλου στους μαθητές από τους δασκάλους τότε, παλιότερα. Είχαν το δικαίωμα και έριχναν όχι όμως όλοι. Υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, αυτοί που σήμερα απολαμβάνουν το σεβασμό μας στις σκέψεις και στις αναμνήσεις μας. Μιλώ για τον κοινωνικό ρατσισμό των ανήμπορων, των μη προνομιούχων, των εντελώς τυχαία (γιατί έτσι το αποφάσισε κάποιος εκεί πάνω) ελλειμματικών, σωματικά ή πνευματικά. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παλικάρια, γιατί παλικάρια ήταν αφού άντεξαν βιώνοντας τον εξευτελισμό κάθε μέρα κάθε ώρα από τη γέννηση τους έως τον θάνατό τους. Έως τη στιγμή που κάποιος από ψηλά αποφάσιζε ότι έφτασε η ώρα που (αυτά τα διαφορετικά από τα άλλα δημιουργήματα του) έπρεπε να γαληνέψουν.

Ενότητα 2η:
Αυτά για τότε. Για σήμερα ΤΙ; Τι έχει αλλάξει από αυτό τον κοινωνικό ρατσισμό; Ένα έχει αλλάξει σίγουρα. Το φαίνεσθε! Σήμερα φαντάζει αδιανόητο η δημόσια γιούχα σ’ ένα ανήμπορο άτομο. Σήμερα φαντάζει αδιανόητο ο εμπαιγμός ενός τέτοιου συνανθρώπου μας από την ομήγυρη. Προσοχή όμως, μόνο σε δημόσια θέα. Γιατί αν είμαστε πίσω από ένα πληκτρολόγιο, θεωρητικά ανώνυμοι; Τότε; Ότι διαφορετικό σε αντιλήψεις, ικανότητες, τρόπο ζωής ή σκέψης κάποιοι (ευτυχώς ελάχιστοι) το ισοπεδώνουμε, το λοιδορούμε; Εξαρχής δεν είχα σκοπό να το γράψω αλλά θα το πω. 'Σε βρήκα, σε κατάλαβα, εσύ είσαι, εσύ γράφεις' κλπ αφήνουν να εννοηθεί μερικοί (πιστεύω ένας ή δύο σχολιαστές γιατί παραπάνω δεν πρέπει να είναι). Όλη αυτή η εξυπνάδα αγγίζει τα όρια της υπέρτατης βλακείας. Όλη αυτή η επίθεση σε κάποιον συγκεκριμένα (κι ας με συγχωρέσει ο θεός κι ο ίδιος) συνυπολογίζοντας όλα τα πιο πάνω που θα βγάλει; Πόση ικανοποίηση σας δίνει επιτέλους να επιτίθεστε σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις; Δεν πρέπει να σχολιάσουμε περαιτέρω.

Ενότητα 3η:
Κάντε το πρώτα σ’ εμένα γιατί εγώ πρώτα απ’ όλα είμαι ο γενικά ανήμπορος ο νοητικά καθυστερημένος, ο έτσι, ο αλλιώς, ο βλάκας που μαζί με κάποιους άλλους νόμιζα ότι θα φτιάξουμε ένα blog για τους Μολάους, που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε, για να μπορούμε αυτά που μας προβληματίζουν να τα αποτυπώνουμε κάπου, κι αν θέλει κάποιος να τα διαβάζει ας το κάνει. Αν θέλει και να σχολιάζει επίσης ας το κάνει. Αν θέλει και να γράψει ορίστε, εδώ θα ήμασταν με ένα e-mail και το ‘ανεβάζαμε’ στο blog. Τόσο απλά. Μήπως σας ικανοποιεί ο ανύπαρκτος τοπικός Μολαΐτικος τύπος; Μήπως είμαστε περιττοί; Μήπως, λέω μήπως θέλουν κάποιοι την αποκλειστικότητα της παρουσίας των Μολάων στο διαδίκτυο και το molaoi.blogspot.com χαλάει αυτή την αποκλειστικότητα; Συγνώμη αλλά δικαιολογημένα κάνουμε τις σκέψεις αυτές. Έχουμε λάβει e-mail εδώ και καιρό (ζητά το σχολιασμό μας, αλλά δεν το κάνουμε) που μας αναφέρει ότι σε Μολαΐτικο site στο διαδίκτυο αναφέρεται απαξιωτικό σχόλιο για άλλο Μολαΐτικο site αποτέλεσμα και αυτό προσωπικής προσπάθειας που απαιτεί χρόνο, κόπο και τέλος πάντων προηγήθηκε πολλών άλλων. Τι εξυπηρετεί να ρίχνουμε μπηχτές του τύπου: ‘Καλό, ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά ανανεώνεται σε αργό ρυθμό’. Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που κάποια πράγματα από την δική σας προσπάθεια καλοί μου σχολιαστές δεν τους αρέσουν. Το έγραψαν όμως με απαξίωση πουθενά; Ούτε σε εσάς δεν θα το είπαν και καλά έκαναν γιατί σεβάσθηκαν κόπο, ιδρώτα χαμένες ώρες, και όλα όσα ξέρεται για την κατασκευή και την συντήρηση αυτών των σελίδων. Δεν υπήρχε λόγος να πληγώσουν τον ενθουσιασμό σας.

Επίλογος
- Σκοπός δεν υπάρχει.
- Καρέκλες δεν διεκδικήσαμε ποτέ ούτε έχουμε πρόθεση.
- Αγαπούμε το χωριό μας και το δείχνουμε.
- Δεν τοποθετούμαστε απέναντι σε συγκεκριμένα άτομα ή αρχές.
- Δεν σβήσαμε έως τώρα κανένα σχόλιο ούτε έχουμε σκοπό να το κάνουμε. Τα θέλουμε όλα εδώ για να μας θυμίζουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας μας να μας κρατούν προσγειωμένους και να μας κάνουν σοφότερους.

(Το τελευταίο σχετικά με τα σχόλια άλλαξε. Αποφασίσαμε να αντισταθούμε στον έναν ή στους δύο και να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια τη δική μας και των επισκεπτών.)

* Οδοιπορικό ενός Μολαΐτη στο χωριό του.

12 Σχόλια από αναγνώστες

Αποφασισμένος για περπάτημα και μιλώντας στο κινητό διαβεβαιώνω τους φίλους:
- Μην έρθετε να με πάρετε. Θ’ ανέβω με τα πόδια.
- Τρελός είσαι. Απέναντι το ‘χουμε το αυτοκίνητο.
- Άσε να περπατήσω λίγο.
- Και που θα φτάσεις; Θα τρέχουμε να σε μαζεύουμε.
- Ποιον εμένα; Δεν είσαι καλά. Εγώ φτάνω έως την Αγία Παρασκευή αν το θέλω. Και άνετα!
Τι το ‘θελα και το είπα. Οι παλικαριές μου στέρησαν το δικαίωμα να ‘χτυπήσω’ ένα τηλεφώνημα κάπου στο ύψος του νοσοκομείου, να έρθουν οι φίλοι να με ‘μαζέψουν’. Έχει και κόντρα ανηφόρα μετά. Τέλος πάντων. Τώρα το είπα. Αλλά εδώ που τα λέμε γιατί όχι δεν φτάνω και ως την Αγία Παρασκευή;
Οπλισμένος με τον εγωισμό που περισσεύει στους περισσότερους Έλληνες αφήνω αριστερά το Τεχνικό Λύκειο και ανεβαίνω προς Γυμνάσιο. Χωρίς τη βιασύνη και την απομόνωση του αυτοκινήτου αρχίζω να συνδέω τις εικόνες με σκέψεις. Ο ρυθμός άλλωστε μου δίνει την πολυτέλεια αυτή. Χαμογελώ. Δεν είναι δα και κανένα φοβερό κτίριο αλλά μου περνά αμέσως η ‘άτιμη’ σκέψη. Εμείς το έχουμε. Οι γείτονες (άλλοι Δήμοι) δεν το έχουν. Να μια πρώτη διαφορά. Δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει τελευταία αλλά εν’ όψη του δεύτερου Καποδίστρια έχω αρχίσει να ανησυχώ για την έδρα του διευρυμένου Δήμου. Ότι και να μου έρθει στο μυαλό εξετάζω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δήμου μας σε σχέση με τους ‘άλλους’… Προχωρώ, κορνάρει ο πρώτος που κατεβαίνει. Γειάαα. Κορνάρει ο δεύτερος και σταματά λίγο πιο κάτω.
- Που πας; Να γυρίσω να σε πάω:
- Ευχαριστώ περιμένω άλλον.
Μα καλά τι το ‘πα το ψέμα. Άκουσε ‘κεί περιμένω άλλον! Ρε που φτάσαμε. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι θα περπατήσουμε. Μόνο οι γραφικοί και οι πολύ ξύπνοι τελικά το ρίχνουν στην ‘πιλάλα’. Στη διασταύρωση της ‘Συκικής’ ανεβαίνει γνωστός πιτσιρικάς από το δρόμο του παλιού Συνεταιρισμού και όλο ευγένεια μου λέει:
- Θέλετε να σας πάω κάπου;
- Όχι αγόρι μου, Ευχαριστώ.
Τελικά σήμερα κανείς δε μένει στο δρόμο, σκέφτηκα. Είπα ‘Συκική’ όμως και αναρωτήθηκα: Καλά αυτό το κτίριο δεν ακουγόταν εδώ και χρόνια ότι θα το πάρει ο Δήμος; Μπορεί να είναι σε μαύρο χάλι αλλά σαν χώρος αξίζει. Τι να ‘γινε άραγε; Έλα ντε, τι να ‘γινε. Σάμπως μαθαίνουμε και τίποτα, επίσημα απ’ το Δήμο; Ούτε ιστοσελίδα, ούτε ανακοινώσεις, ούτε συχνή παρουσία στο τοπικό τύπο και ραδιόφωνα, ούτε τίποτα. Μόνο ‘ράδιο αρβύλες’ του καφενείου. Χρόνια τώρα…
Δεν έχω λαχανιάσει ακόμη και απορώ. Με το κεφάλι κάτω και αριστερά ανεβαίνω. Μια εικόνα μου φαίνεται γνωστή. Τι να ‘ναι; Κάτι βλέπω και το έχω ξαναδεί… Ναι αυτό είναι. Το parking του σταδίου. Ο χώρος που θα γίνει το κλειστό γυμναστήριο. Το φωτογραφίζουν κάθε μήνα από το ΑΠΟΕΛ και το βάζουν στην ιστοσελίδα τους για να φαίνεται η ‘πρόοδος’ των εργασιών. Δηλαδή τίποτα! Έξυπνο, γι’ αυτό μου είχε κάνει εντύπωση και το θυμήθηκα. Για κλειστό όμως, ούτε τούβλο. Να ακόμη ένα από εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δήμου μας σε σχέση με τους άλλους που έλεγα νωρίτερα. Η παρουσία του θα σήμαινε πολλά, τόσα που δεν είναι του παρόντος. Μια όμορφη εικόνα μου τραβά το μάτι. Πρασινάδα! Το χορτάρι του σταδίου στις δόξες του. Σε συνδυασμό και με κάτι πευκάκια στο βάθος αναλογίζομαι: ωραία εικόνα για κάποιον επισκέπτη. Δείχνει πολιτισμό. Θυμάμαι όμως και κάτι παράπονα για τα μπάζα πίσω από τα τέρματα. Γυμναστής σχολείου διαμαρτύρονταν. Παρακαλούν λέει να φτιαχτεί το σκάμμα για τους σχολικούς αγώνες και τους είπαν ότι ο χώρος είναι δεσμευμένος από το εργολάβο γιατί δεν έχει παραδοθεί το έργο. Σαν δικαιολογία μου κάνει… Προχωρώντας αντιλαμβάνομαι ότι περπατώ σε φροντισμένο πεζοδρόμιο!!! Καλά μια άγνωστη λέξη για του Μολάους και δεν μου κάνει εντύπωση; Πεζοδρόμιο. Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Πεζοδρόμιο. Κοιτώ απέναντι και το βλέπω και στο άλλο ρεύμα. Ναι, εδώ ήταν, το θυμάμαι. Το αυτοκίνητο όμως δεν με είχε αφήσει να το χαρώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, άλλη ευχάριστη διαπίστωση. Ο νέος φωτισμός! Πόση εντύπωση μου έκανε το πρώτο βράδυ που το διαπίστωσα. Επιτέλους η πόλη έχει μια αναβαθμισμένη είσοδο. Τι βλέπει κανείς όταν περπατά… Έχω φτάσει σχεδόν στο νοσοκομείο. Κούραση; Ποια κούραση. Εγώ σήμερα γνωρίζω το χωριό μου ξανά.
Και αυτό με πληγώνει πάλι με την αναρχία του παρκαρίσματος στην μικρή νησίδα μπροστά απ’ το νοσοκομείο. Είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Έχουν μπει πινακίδες που απαγορεύουν στάση και στάθμευση. Τις γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Εδώ θέλω τη Δημοτική αρχή. Ας καλέσει την τροχαία να αφαιρεθούν πινακίδες ΙΧ. Μια δύο ημέρες, να δω ποιος θα ξαναπαρκάρει. Τόσο απλά. Ούτε εργολαβίες ούτε τίποτα. Εύκολα και σύντομα. Για να δω. Θα το κάνετε ή θα βγείτε και σε αυτό το άκοπο, ελλειμματικοί; Δεν πάει άλλο πια. Απέναντι μου όμως υπάρχει πινακίδα που ενημερώνει: ‘Μονάδα Τεχνητού Νεφρού’. Να ‘ναι καλά αυτοί που προσπάθησαν κάποτε και αυτοί που το στηρίζουν τώρα. Να ‘ναι καλά που με τον αγώνα τους κατάφεραν να εξοπλιστεί το νοσοκομείο μας με κάτι παρόμοιο. Η ανακούφιση στους ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής είναι μεγάλη. Από μόνο του το νοσοκομείο αποτελεί ύψιστο μπόνους στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που ανέφερα προηγουμένως.
Προχωρώντας στο αναπάντεχο οδοιπορικό μου μπροστά μου απλώνεται ένα θαμμένο ρέμα. Η κατάληξη του Λάρνακα που έγινε η νέα είσοδος των Μολάων. Θάψαμε ένα ολόκληρο οικοσύστημα και το κάναμε δρόμο. Μήπως βέβαια είχαμε την παιδεία να το διατηρήσουμε καθαρό; Όλα τα μπάζα και τα σκουπίδια εκεί θα κατέληγαν. Δεν ξέρω, ίσως με το θάψιμο γλίτωσε το βιασμό του. Το μάτι σήμερα βλέπει μια λεωφόρο με νησίδα στη μέση. Σχετικά πρόσφατα τοποθετήθηκε και γκαζόν. Οι φοίνικες τον τελευταίο καιρό είναι πιο φροντισμένοι και αναπτύσσονται ποιο γρήγορα. Γενικότερα έγινε προσπάθεια μιας οπτικής βελτίωσης. Ανεβαίνω στο δεξί πεζοδρόμιο. Προσπερνώ τον χώρο ενός μικρού σιντριβανιού που έχει καταλήξει χαβούζα ως συνήθως. Ο περιβάλλον χώρος φαίνεται κάπως φροντισμένος. Ποιο πάνω η παιδική χαρά έχει μικρούς θαμώνες. Η εικόνα της στα όρια του ανεκτού. Το πράσινο και στους δύο αυτούς χώρους δεν ποτίζεται και δεν κλαδεύεται, κάτι φταίει. Όταν πετάμε το οτιδήποτε όπου θέλουμε, τι να μας κάνει ο Δήμος; Τα καλάθια όμως που σπανίζουν και είναι πάντα γεμάτα θα μπορούσε να τα αδειάσει. Το τσιμεντοκατασκεύασμα της Μαθητικής Εστίας φαντάζει τρομακτικό και αγέρωχο. Αφού έκανε τον κύκλο της φιλοξενώντας πολλούς μαθητές σε προηγούμενες εποχές, επιμένει στην οπτικά κακάσχημη παρουσία της στο κέντρο των Μολάων. Ξαναβρήκε πνοή με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης το οποίο στήθηκε κόντρα σε μια αδιάφορη κοινωνία σαν τη Μολαΐτικη. Χρειάζεται όμως αυτή η κοινωνία να το αγκαλιάσει και να το στηρίξει, αλλά και το ίδιο για να το εισπράξει πρέπει να βγει προς τα έξω να το γνωρίσουμε. Με αυτές τις σκέψεις το μάτι μου πέφτει στο γήπεδο μπάσκετ της Εστίας. Εδώ θέλω το Δήμο. Να ξεπεράσει τη δικαιολογία του δεν είναι δικό μας και του δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ρίξτε τις περιφράξεις. Ας κατασκευαστεί εύκολη πρόσβαση στους απ’ έξω, ας το βάψουμε να είναι και να δείχνει ωραίο και ας ενωθεί με την παιδική χαρά και τα άλλα παγκάκια για να αναδειχθεί. Με μίνι μπασκέτες για τα μικρά παιδιά (για τους μεγάλους υπάρχει το Λύκειο) γίνεται μια παρέμβαση να τρίβουμε τα μάτια μας. Συλλόγους έχει η πόλη μας να στηρίξουν και να συμβουλέψουν μια τέτοια προσπάθεια.
Συνεχίζω τον ανήφορο και ξαφνικά το πεζοδρόμιο σταματά. Τη θέση του παίρνει μια άναρχη διασταύρωση στην είσοδο της σημερινής λαϊκής. Περνώ, δεν περνώ. Μπροστά μου συνοδοιπόρος του αντίθετου φίλου φυλάγεται και προσέχει από αριστερά της επιταχύνοντας το βήμα με κατεύθυνση το απέναντι χασάπικο. Αμάν που πάει δεν το βλέπει; Τι να πρωτοδεί η άμοιρη που το κορνάρισμα του λεωφορείου του ΚΤΕΛ ερχόμενο από τις στροφές της ‘έκοψε’ τη χολή. Από αλλού την φυλαγότανε από αλλού της ήρθε. Κόκαλο το λεωφορείο, κόκαλο και η γυναίκα. Ανασηκωμένοι οι λιγοστοί περίεργοι επιβάτες να δουν αν πάτησαν και ποιον πάτησαν. Θεός φυλάξει! Ο καθ’ ένας στον δρόμο του με σταυροκοπήματα εκατέρωθεν και συνεχίζουμε άρτιοι …προς το παρόν. Ανεβαίνοντας δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Πρέπει να περάσεις κάτω από το φορτηγό του επαγγελματία, την επόμενη αυλή και μετά από κάποια μέτρα να ανέβεις στο επίπεδο του δρόμου. Στην είσοδο του σημερινού ΚΤΕΛ κάτι δεν πάει καλά με τη χάραξη του δρόμου. Οι ευθείες αποκτούν μια διαφορετική διάσταση και φυσικά ούτε λόγος για πεζοδρόμιο. Στην κουτσουρεμένη πλατεία Δημάκου χτυπά το τηλέφωνο.
- …Ναι
- Έλα που είσαι; Μήπως ψόφησες;
- Ποιος εγώ; Στα ταξί είμαι, μόλις περνώ την πλατεία και συνεχίζω για την Αγία Παρασκευή.
- Ποια Αγία Παρασκευή, είσαι καλά; Κάθισε ‘κει, μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο κι ερχόμαστε. Πήρε τηλέφωνο ο Νίκος, …βάζει κόκορα. Πάμε να πάρουμε τον αέρα μας.
Και έτσι άδοξα διακόπηκε το οδοιπορικό μου. Το ‘έφαγε’ ο κόκορας! Θα έρθουν και οι φίλοι να με πάρουν για να ‘πάρουμε’ όλοι μαζί τον αέρα μας. Ρε ‘σεις για τι αέρα μιλάτε. Εγώ σήμερα γέμισα τα πνευμόνια μου Μολάοι. Το άγνωστο χωριό που δεν περπατώ. Ο δικός σας αέρας δεν είναι τίποτα μπροστά στον δικό μου. Το υπόσχομαι όμως στον εαυτόν μου. Θα συνεχίσω την πορεία μου έως την Αγία Παρασκευή από το σημείο που διεκόπη. Θα ξανάρθω εδώ και θα συνεχίσω. Πλατεία, ΟΤΕ, βιβλιοθήκη, μύλοι, Ζαχαράκου και πάει λέγοντας. Θα συνεχίσω ερχόμενος ακριβώς εδώ! Ή τώρα που το καλοσκέπτομαι να προσπεράσω την πλατεία αφήνοντάς τη στην ταφόπλακά της και να φύγω από τον ΟΤΕ; Αφού το ‘άντε και αύριο τελειώνει’, κατέληξε στο ‘που θα κάνουν τα παιδιά παρέλαση’ καλύτερα να την προσπεράσω. Θα έχω και μια στεναχώρια λιγότερη.
Λάρνακα σου ‘ρχομαι!

* Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης μας;

43 Σχόλια από αναγνώστες

Η δημοσκόπηση αναρτήθηκε από τα μέσα Αυγούστου έως το τέλος Σεπτεμβρίου.
Με 129 "κλικ" (ψήφους) από τους αναγνώστες μας, διαμορφώθηκαν τα αποτελέσματα που βλέπετε στο γράφημα.

Αναλυτικότερα:
  1. Ρύπανση ψήφοι 3 (2,3%)
  2. Έλλειψη σχεδίου επέκτασης της πόλεως ψήφοι 44 (34,1%)
  3. Αδιαφορία πολιτών ψήφοι 15 (11,6%)
  4. Έλλειψη χώρων για πεζούς (μεγάλα πεζοδρόμια, πεζόδρομοι, φροντισμένο πράσινο) ψήφοι 26 (20,2%)
  5. Έλλειψη αθλητικών χώρων ψήφοι 11 (8,5%)
  6. Έργα πλατείας ψήφοι 24 (18,6%)
  7. Κυκλοφοριακό (εκτός πλατείας) ψήφοι 4 (3,1%)
  8. Κανένα από τα πιο πάνω ψήφοι 2 (1,6%)

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στάλθηκαν από το http://molaoi.blogspot.com στον Δήμαρχο και το Δ.Σ. των Μολάων για αξιοποίηση. Όσοι αναγνώστες συμμετείχαν, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους δόθηκε να στείλουν το δικό τους μήνυμα, αναδεικνύοντας το πρόβλημα που τους απασχολεί περισσότερο ως Μολαΐτες. Θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες προσπάθειες, που σκοπό έχουν και τα μηνύματα να φτάνουν σε αυτούς που αποφασίζουν για τα θέματα που πραγματεύονται, αλλά και θα βοηθούν όλους μας σαν κοινωνία να κατανοήσουμε τις απόψεις που υπερισχύουν μεταξύ μας. Ευχαριστούμε όλους εσάς που συμμετέχετε.

Τελειώνοντας δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε τα ακόλουθα: Φανταστείτε στις ιστοσελίδες του Δήμου μας, να υπήρχε η δυνατότητα να αναρτούνται παρόμοιες δημοσκοπήσεις, δίνοντας στους δημότες την δυνατότητα να εκφράζονται άμεσα. Σίγουρα θα αποτελούσαν ισχυρό εργαλείο στα χέρια του Δημάρχου όλα τα αποτελέσματα που θα συλλέγονταν.