* Οι "περισευάμενοι".

9 Σχόλια από αναγνώστες

Όπου και να κοιτάξω "βλέπω" γνωστούς. Περπατώ στο στενό και ακανόνιστο μονοπάτι με δυο ματιές εκεί που πατώ (για να ξεφύγω απ’ τις κακοτοπιές) και μια γρήγορη δεξιά και αριστερά.
Με το βλέμμα να σταματά εδώ κι εκεί αναλογίζομε, «πάλι γνωστός». Στα δυο βήματα κοντοστέκουμε. «Αυτός πάλι ποιος να ‘ναι;» Αρχίζω να βάζω τα σόγια και τις συγγένειες σε σειρά για να βρω την άκρη.
Χωρίς να το καταλάβω μια υποχρέωση καρδιάς για έναν δικό μου άνθρωπο έχει μετεξελιχθεί σε "κοινωνική εκδρομή". Το περπάτημα συνεχίζεται. Κάποιους τους θυμήθηκα απ’ τις φωτογραφίες. Για κάποιους άλλους οι φωτογραφίες ήταν η αιτία για να μη τους αναγνωρίσω άμεσα. Όταν έχεις την εικόνα αυτού του κοντού (λεβεντάνθρωπου κατά τ' άλλα) "μπάρμπα Γρηγόρη" να ψάχνει στη γειτονιά πεζούλι για να πηδήξει στο σαμάρι, άντε να τον συνδέσεις με την γραβατομένη μορφή που αποτυπώνει η φωτογραφία μπροστά σου.
Η βόλτα ατέλειωτη και οι εικόνες χιλιάδες. Και αυτές που βλέπεις μπροστά σου αλλά πολύ περισσότερες αυτές που σέρνει ο κάθε ένας μας στις αναμνήσεις του για όλους αυτούς. Πιο πέρα η καρδιά σφίγγει περισσότερο. Είναι ίσως ο μόνος τόπος που στενοχωριέσαι όταν βλέπεις παιδιά. Η θέση τους είναι στη ζωή, ποια μοίρα τα έστειλε εδώ αναρωτιέμαι…
Μεριές - μεριές ο δρόμος δυσκολεύει. Πέρα από τα συναισθήματα που φουντώνουν σε τέτοια μέρη υπάρχουν και τα απλά πραγματικά εμπόδια. Μπάζα, σκουπίδια, σπασμένα μάρμαρα που περίσσεψαν. Κατασκευές χτισμένες μέσα στην υπερβολή όταν το γεγονός ήταν ζεστό και πρόσφατο, τώρα καρτέρευσαν χωρίς φροντίδα και πήραν την πιο άσχημη μορφή τους. Μονοπάτια ακανόνιστα αφού ο καθένας κατασκευάζει χωρίς μέτρο, χωρίς σχεδιασμό από κανέναν. Χόρτα, μπουκάλια από λάδια, χώματα και δυστυχώς τετράποδα που περιφέρονται και πολλαπλασιάζονται δίπλα σε ανοιγμένα(!) και ρημαγμένα κάποιες φορές οστεοφυλάκια αφού και αυτά δε έχουν κάπου να τοποθετηθούν με αξιοπρέπεια.
Οι ινδιάνοι επισκέπτονταν τα νεκροταφεία τους και "μιλούσαν" στους σεβαστούς νεκρούς τους. Από την παλαιολιθική εποχή οι νεκροί θάβονταν μέσα στην κατοικία (σπηλιά) για να είναι κοντά με τους ζωντανούς. Στις υπερβολές που έκαναν όλοι αυτοί οι "απολίτιστοι" εμείς σήμερα, οι φιλότιμοι, εργατικοί, φιλόξενοι χωριανοί του 2008 συμπεριφερόμαστε στους προγόνους μας με τι; Με αδιαφορία; Με αγνωμοσύνη; Έφτασα στο σημείο να σκεφτώ ότι θα ήταν προτιμότερος για τους νεκρούς μας ένας "Καιάδας". Να ξεμπλέγουμε μια και καλή βρε αδελφέ. Να μη βλέπουμε τα χάλια μας.
Δεν χρειάζεται να γραφτεί τίποτα περισσότερο. Ίσως και να γράφτηκαν ήδη πολλά. Σίγουρα όλοι μας περνάμε που και πού απ’ έξω. Έχω τη γνώμη ότι θα κάνει σε όλους μας καλό να κάνουμε μια βόλτα μέσα.
Κοιμητήριο Μολάων. Καθρέπτης της κοινωνίας μας;
Εγώ πάντως ντράπηκα…

* Που πάνε όλοι αυτοί;

7 Σχόλια από αναγνώστες

Το πρωινό ήταν Κυριακάτικο. Σήκωνε καφεδάκι στη πλατεία.
Ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό μετά την ολοκλήρωση των έργων, τις ανανεώσεις κάποιων χώρων, αλλά και τον ερχομό της Άνοιξης, την έχουν καταστήσει από ενδιαφέρουσα έως και όμορφη. Με μια εφημερίδα παραμάσχαλα και μεγάλη διάθεση για καλημέρες και «άραγμα» πλησιάζω.
Ένας, δύο, τρεις και βάλε. Καλά όλοι είχαν Κυριακάτικα την ίδια ενδυματολογική σκέψη; Άσε που το πορτοκαλί κάνει και μπάμ. Μεγαλώνοντας το πλάνο ανακαλύπτω και άλλους οπαδούς του χρώματος. Πιο δίπλα ένας, δύο μπλε, κόκκινοι και κάποιοι άλλοι. Ξαφνικά συνειδητοποιώ και το άκουσμα της μουσικής.
Πριν οργανώσω καλά- καλά στο μυαλό μου τις εικόνες που βλέπω, αρχίζουν να μαζεύονται. «Εκκίνηση της κατηγορίας…» (δε θυμάμαι). «έτοιμοι… μπάμ!!!» και δώστου ξεχύνονται μπροστά στην τρέλα του ανταγωνισμού.
Μαθητικοί αγώνες θα είναι, σκέφτηκα. Αμ δε. Πότε αυτοί ξαναπήγαν σχολείο; Ο άλλος δίπλα είναι 50άρης και βάλε. Μα τι διάβολο.
Δεν κράτησαν πολύ οι απορίες μου. Μια πινακίδα πληροφορεί για τη γιορτή: 30 χρόνια Αποελ. Α έτσι εξηγούνται όλα! Αυτό σήκωσε του χωριανούς στο πόδι!
Σε λίγο τερματίζουν οι πρώτοι. Εγώ ήδη έχω παραγγείλει τον καφέ και παρατηρώ.
Ακούγεται από τα ηχεία: «Εκκίνηση κατηγορίας μεγάλων.» Βλέπω απίστευτες φάτσες να πλησιάζουν και δε το πιστεύω. Μανάδες με μικρά παιδιά απ’ το χέρι. Μωρέ μπράβο σας, μονολογώ από μέσα μου. Δε κρύβω ότι ήθελα να σηκωθώ και να χειροκροτήσω (το έκανα στην επιστροφή τους).
Το ηχείο επιμένει: «Την εκκίνηση θα δώσει ο Δήμαρχος. …μπάμ!» και κατά πόδας με ίδιο φανελάκι κι αυτός πίσω τους. Με ‘συμπαθητικούς’ λόγο ηλικίας ρυθμούς, αρχίζει η ‘κούρσα’ αφήνοντας πίσω δυστυχώς όλους εμάς τους απληροφόρητους ή τους ‘καθωσπρέπει’, ντυμένους στα Κυριακάτικα να ζηλεύουμε.
Και του χρόνου λεβεντόπαιδα των ‘ήντα’.