Μην αφήσεις τη φωτιά να σε πιάσει στον ύπνο!

Ενδιαφέρεσαι για το τόπο σου;
Έχεις διάθεση να προσφέρεις λίγο από το χρόνο σου;
Γίνε εθελοντής πυρασφάλειας για όσο θέλεις ή μπορείς. Ακόμη και για μια φορά.

* Όταν με το καλό καώ.

34 Σχόλια από αναγνώστες


Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίει η πολιτεία που δεν στέλνει αεροπλάνα και τα “κρατάει” για σώσει τους Αθηναίους, Θηβαίους, Θεσπιείς, οποιονδήποτε πάνω στον κόσμο εκτός από ‘μένα.
Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίει η Πυροσβεστική γιατί ανάθεμα και ξέρει τη δουλεία της για να σβήσει τη φωτιά. Τι να περιμένω από τον Μήτσο τον εποχιακό ή τον Κίτσο τον μόνιμο που δεν βλέπανε εκείνο που είδα εγώ και ο γείτονας, όταν τους “έφυγε” η φωτιά; Ήθελα να 'ξερα ποιους πάνε και κάνουνε πυροσβέστες. Άσε που είναι τρεις και ο κούκος. Γιατί δε γίνονται προσλήψεις για να βολευτεί και κάνα παιδάκι;
Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίει ο Δήμος που κοιμάται και δεν οργάνωσε τις πυρασφάλειες σαν τη Σκάλα ή τον Ασωπό. Που είναι οι φύλακες, που είναι τα βυτία; Εγώ τα ‘λεγα από πέρυσι ότι φέτος είναι η “σειρά” μας να καούμε. Αυτοί δε το βλέπανε;
Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίει ο γείτονας που έζεψε το ψεκαστικό και πήγε να φυλάξει τη φωτιά στο χωράφι του γαμπρού του αντί να βοηθήσει στις φλόγες. Μόνο τον εαυτόν του σκέφτηκε. Έλα εδώ ρε κακομοίρη!
Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίνε “τα κανάλια” γιατί είδες να πούνε τίποτα για τη φωτιά εδώ; Αυτούς ακούνε και από τη Πυροσβεστική και νομίζουνε ότι η Λακωνία δεν υπάρχει.
Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίνε οι νέοι του χωριού μου. Μια μέρα ο καθ’ ένας να καθότανε πυρασφάλεια, το “βγάζανε” το καλοκαίρι. Τι να περιμένεις όμως; Μόνο ουσίες και ποτό. Έχουνε χαζέψει όλα τους.
Όταν με το καλό καώ… θα μου φταίει που δε βρέθηκε κανένας να με ντύσει με στολή και αρβύλες και έμεινα στην άσφαλτο να κοιτάζω τη φωτιά. Τι θέλατε τώρα, να πάω με της σαγιονάρες; Άσε τ’ άλλο! Ούτε ένα φτυάρι, μία τσάπα ή ένα βενζινοπρίονο ρε άχρηστοι δεν είχατε να μου δώσετε. Τι περιμένανε, να τους πάω τα δικά μου; Άσε που δε ξέρω που τα ‘χω καταχωνιάσει.

Κάνετέ με πυροσβέστη για μια μέρα! Αλλά τι πυροσβέστη λέω ρε, διοικητή! Διοικητή, αρχηγό και πασών των Ρωσιών να σας φάω τα αυτιά, να δείτε πως σβήνονται οι φωτιές βολεμένοι Δημόσιοι υπάλληλοι!

* Τιμή = γνώση.

17 Σχόλια από αναγνώστες

«Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου (2008) εκδήλωση προς τιμή του συγγραφέα κ. Καλ(λ)ιφατίδη». Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από πρόγραμμα εκδηλώσεων του Δήμου μας στη διάρκεια του φετινού Καλοκαιριού. Αν και η έλλειψη του δεύτερου λάμδα από το επώνυμο του στο πρόγραμμα βγάζει μάτι, η ανάγνωση της αναφοράς και μόνο μας έδωσε ικανοποίηση. Δεν ξέρουμε το περιεχόμενο της εκδήλωσης. Εάν θα τιμήσει τον τόπο μας με την παρουσία του. Δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Θα θέλαμε όμως να μην έλθει απλά στον τόπο που γεννήθηκε το 1938, να ψοφήσουμε στους περιττούς προλόγους και χαιρετισμούς κουνώντας αγιαστούρες και να φύγει άγνωστος όπως ήλθε.

Τιμή στο έργο του Θοδωρή Καλλιφατίδη θα αποτελούσε η γνώση του έργου του συγγραφέα από την κοινωνία των Μολάων.

Μπορεί να υπάρχουν πολλές ιδέες αλλά τι θα λέγατε εάν π.χ. ο Δήμος μας συνεργαζόταν (καλοκαιριάτικα) με τους εκπαιδευτικούς μιας τάξης του Γυμνασίου ή του Λυκείου και διένειμε σε όσα παιδιά το ήθελαν κάποια έργα του; Στη συνέχεια αυτά τα παιδιά έγραφαν κάποιες εμπειρίες τους ως αναγνώστες των έργων αυτών και του ζητούσαμε να τις σχολιάσει; Με αυτό τον τρόπο θέλω να αναδείξω ότι υπάρχουν εκδηλώσεις και εκδηλώσεις. Ζωντανές ή ψόφιες. Ενδιαφέρουσες ή μια από τα ίδια. Προετοιμασμένες ή στο πόδι.
Ακόμη και αν ο ίδιος έζησε εδώ μόνο έως το 1946 οπότε πήγε στην Αθήνα τραβώντας τον δικό του δρόμο μακριά από τον τόπο μας, έχω την εντύπωση ότι (εφόσον βέβαια παρευρεθεί στην εκδήλωση) θα την ήθελε και ζωντανή και ενδιαφέρουσα. Στην περίπτωση όμως που η παρουσία του εδώ είναι αδύνατη θα ήθελα πάλι μια γνωριμία “μαζί του”. Προτιμώ δηλαδή μια εκδήλωση γνώσης στο έργο και μικρή μόνο αναφορά στο που έμεινε ή το που πήγε.
Η αξία του Θοδωρή Καλλιφατίδη είναι αυτά που έγραψε ή είπε κατά καιρούς και όχι το ότι απλά γεννήθηκε στους Μολάους. Άλλωστε έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι η οικογένεια του Πόντιου πρόσφυγα Δασκάλου πατέρα του, ποτέ δεν ενσωματώθηκε στην τοπική κοινωνία. Πάντα για τους τότε Μολαΐτες ήταν ο ξένος.
Για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα που δεν είναι του παρόντος έκανα την πρότασή μου. Φαντασθείτε (εάν τελικά έλθει) να διαπιστώσει ότι κάποιοι (και μάλιστα νέοι) με αφορμή αυτό έγιναν κοινωνοί του έργου του. Όπως και να το κάνουμε είναι μια ικανοποίηση, μια δικαίωση για τον οποιωνδήποτε συγγραφέα.
Τέλος θα ήθελα να καταθέσω την εκτίμησή μου στο πρόσωπο του. Όταν έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο ήρεμο, χωρίς εξάρσεις, έτοιμο να απομυθοποιήσει τις όποιες φούσκες, πραγματικό ρεαλιστή των πραγμάτων αλλά παράλληλα ευαίσθητο δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει.
Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά ένας άνθρωπος που δηλώνει ότι: το ότι είναι αυτό που είναι σήμερα το χρωστά στη μάνα του και στις ατέλειωτες συζητήσεις και περιγραφές που του έκανε για το οτιδήποτε.
Όπως και να έχει ο Δήμος προχωρά στην υλοποίηση μιας εκδήλωσης που πρέπει να αποτελέσει αξιοπρόσεκτο απ’ όλους μας γεγονός. Εάν αυτή η εκδήλωση “πετύχει” τους σκοπούς της θα βάλει παρακαταθήκη για το μέλλον. Η παρουσία του Θοδωρή Καλλιφατίδη φυσική ή όχι, ίσως για κάποιους νέους παίξει και το ρόλο του προτύπου.
Εύχομαι η σεμνότητα και η ηρεμία που διακρίνει το ύφος του, να αποτελέσουν μπούσουλα για τους διοργανωτές.

* Πόσο μακριά θα …πάει η Μακρινάρα;

5 Σχόλια από αναγνώστες

Στο e-mail σου Γιώργο δε μπορούμε να απαντήσουμε ούτε εμείς, ούτε κάποιος άλλος με σιγουριά. Στην αρχική εργολαβία της παράκαμψης της Μακρινάρας, το γνωστό πρόβλημα με τις απαλλοτριώσεις μετέθεσε την παράδοση του έργου αρχικά για κάποιους μήνες. Η εργολαβία κάνει τα δικά της αφού δεν παραδίδει όπως θα μπορούσε έστω κάποια κομμάτια και η πολιτεία είναι πολύ “μικρή” ή αδιάφορη, σίγουρα όμως αναποτελεσματική να ασχοληθεί με το ζήτημα. Ύστερα από πολύ καιρό που σίγουρα εκθέτει πολλές “αρχές” τελειώνει το θέμα των αποζημιώσεων. Μαθαίνουμε ότι σε κάθε ευκαιρία που δίνεται στο Νομάρχη εκφράζει την δυσαρέσκεια του για τον υπεύθυνο του έργου. Που να δεις τη δική μας δυσαρέσκεια κ. Νομάρχη μας! Απογοητευόμαστε να βλέπουμε ακόμη μια φορά να παίζεται το ίδιο έργο. Από τη μία ο κακός(;) εργολάβος στο ρόλο του ακλόνητου Θεού και από την άλλη οι μικρές Ελλαδίτσα, Περιφεριούλα (Πελοποννήσου) και Νομαρχιούλα μας. Δεν αμφιβάλουμε ότι θα ήθελαν αλλά απέδειξαν περίτρανα ότι δεν μπορούν (δεν είναι ικανές σαν υπηρεσίες ή πέρα βρέχει για κάποιες απ’ αυτές, όποτε και αν συμβεί να καθαρογραφεί η απόφαση;).
Πάνω απ’ όλα όμως όλοι εμείς οι μικροαστοί που δεν αντιδρούμε, που δεν εξωτερικεύουμε τις απόψεις μας. Ξέρεις μήπως κάποια σοβαρή και συντονισμένη αντίδραση έως το ΥΠΕΧΩΔΕ κάποιου συλλόγου, συνεταιρισμού ή οργανωμένου φορέα για το θέμα; Εμείς πάντως όχι! Για πιο δυναμικές αντιδράσεις όπως αποκλεισμό των αρμοδίων υπηρεσιών ούτε λόγος βέβαια. Δεν ήμαστε εμείς για τέτοια… Γιατί τότε να περιμένουμε άμεσα τις εξελίξεις;

* Σταγόνες πολιτισμού.

8 Σχόλια από αναγνώστες

Από νωρίς μπορούσες να αντιληφθείς ότι η πλατεία θα γέμιζε κόσμο. Σχεδόν όλες οι καρέκλες ήταν κατειλημμένες και είχαν ήδη αρχίσει τα προβλήματα για τους καθυστερημένους. Οι ύστατοι σε λίγο άρχισαν να αναζητούν καθίσματα στο διπλανό καφενείο και στη διπλανή τραπεζαρία που είχε στηθεί για τους “επισήμους” και τους μόνιμα προσκωλυόμενους σε κάθε “γιορτή”.
Το σχετικά δροσερό σε σχέση με τα προηγούμενα 24ωρα βραδινό, συνηγορούσε στην καλή τύχη αυτής της κοσμοσυρροής. Αναπάντεχο το μέγεθος και η ασυνήθιστη τάξη. Περιορισμένες η φωνές και η φασαρία. Τελικά η συντριπτική πλειοψηφία ήρθε για την ουσία της εκδήλωσης και όχι απλά για τη συνάθροιση.
Λες να βασανίζει πολλούς το ερώτημα αν τα Πάκια τελικά έχουν τον Άγιό τους ή τον Ήρωά τους; Και πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους χωριανούς. «Για να δούμε θα μας πείσουν ή απλά είναι μια φιέστα;» Λόγια που είχαμε ακούσει την προηγουμένη από συνομιλητή μας, μας τριβέλιζαν το μυαλό. Αποποιούμενος την όποια απάντηση στον ίδιο μου τον εαυτό, αφού το θεωρούσα προσβλητικό να το πράξω και μάλιστα πριν την εκδήλωση, πήρα τη θέση μου στο ακροατήριο.
Όλα άρχισαν σε σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα. Σε αυτό το κλίμα συνέτεινε και η περιέργεια όλων για το τι θα ακούσουν. Ένοιωθες να διακατέχεται η μικρή πλατεία από μεγάλη θέληση ενημέρωσης. Το τέλειο ακροατήριο θα μου πείτε.
Ευτυχώς οι εκ του βάθρου χαιρετισμοί δεν έλειψαν μεν, ήταν όμως πιο σύντομοι και πιο περιορισμένοι από άλλες εκδηλώσεις.
Το πρώτο μέρος αφορούσε τη μοναχική μορφή του Φιλόθεου Ζερβάκου. Λόγια μεγαλυτέρων είχαν σταθεί αφορμή για μια ελαφριά γνώση μου στα έργα και τις ημέρες αυτού του πολύ γνωστού προσώπου. Κάποιες φωτογραφίες στον προτζέκτορα και μουσικά αποσπάσματα συνόδευαν το λόγο. Αυτός απέριττος και σε σωστή δόση για τέτοια εκδήλωση καθιστούσε την παρακολούθηση στρωτή έως ευχάριστη. Κατανυκτικό το ύφος των ομιλητών όπως επέβαλε το θέμα και όλα κυλούσαν ομαλά.
Φτάνοντας χρονικά στη μέση, η εκδήλωση ήταν έτοιμη να μεταβεί στον άγνωστο Χ. Ποιος τελικά ήταν αυτός ο Αντώνης ο Κουτσογιαννόπουλος βρε αδερφέ; Εισαγωγή με λόγο και διαφάνειες. Παράλληλα φωτογραφίες της εποχής με αυτές που αφορούσαν το αεροδρόμιο να προέρχονται από τον Τάσο Αναστασάκη όπως μας πληροφόρησε ο ερευνητής – ομιλητής. (Ίσως αυτό να αποτελεί και απάντηση σε όσους προεξοφλούσαν το περιττό της ύπαρξης αυτού του “ανώνυμου” blog, αφού στη προκειμένη περίπτωση στάθηκε αφορμή για την επαφή ανθρώπων με τα ίδια ενδιαφέροντα. Τελικά τίποτα και κανείς δε περισσεύει σε τούτο τον τόπο.)
Οι ακροατές συνέχισαν να ρουφούν τις πληροφορίες ακόμη και στα πλατιάσματα που ήταν αναγκαία για να δώσουν το κλίμα της τότε εποχής.

Στο τέλος διέκρινες ένα χορτασμένο ακροατήριο που δε πήγε άκουσε και ετοιμάζεται να φύγει, αλλά όπως δεν συμβαίνει κάθε μέρα θα πάρει κάτι χορταστικό μαζί του, κάτι που το “γέμισε”. Αυτό αποτελεί από μόνο του την δικαίωση των κόπων όλων των συντελεστών.
Βάζοντας στην άκρη τα συνηθισμένα καραγκιοζιλίκια των παρευρισκομένων βουλευτών που αυτοβούλως κατέλαβαν το μικρόφωνο για να κλέψουν λίγη από τη “λάμψη” της βραδιάς, θα επικεντρωθούμε σε κάποιες κουβέντες της προέδρου του τοπικού συλλόγου στο κλείσιμο της εκδήλωσης. Παίρνοντας στα χέρια της ένα ακροατήριο ευχαριστημένο από τη δομή και την ποσότητα της ενημέρωσης, από κάποιους υπερήφανους χωριανούς (άλλωστε το «εκ Πακίων» φορέθηκε πολύ και ομολογούμενος δικαιωματικά από τον παρουσιαστή) ή ακόμη και από ελάχιστους εκστασιασμένους, κατάφερε να δώσει το συμπέρασμα όλης της προσπάθειας. Μέσα σ’ άκρες είπε τα εξής : «σήμερα την εποχή του βιασμού τη φύσης και των έντονων κλιματικών αλλαγών απόρροια της δικής μας αδιαφορίας και πράξεων, σήμερα που συναντάμε πρακτικές εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα για όλους μας οι πορείες των δύο αυτών προσώπων που αφιέρωσαν το πέρασμα από τούτο τον κόσμο στον διπλανό τους και το γενικό καλό».
Πόσοι από μας είναι διατεθειμένοι να το ακούσουν; Πόσοι από εμάς που καταντήσαμε τα ρέματα σκουπιδαριά; Πόσοι από χρηματιζόμενους δημόσιους λειτουργούς, συνεργαζόμενους κρυφά με τον αντίδικο δικηγόρους ή γιατρούς που έχουν καταστήσει το φακελάκι διαβατήριο για τη θεραπεία;
Πόσοι άραγε (και μάλιστα “εκ Πακίων” Δάσκαλε;)
Να ήσαστε καλά για τη βραδιά που ετοιμάσατε και να είστε σίγουροι ότι το μεγαλύτερο καλό το προσφέρατε σε ανθρώπους που δεν θα είχαν διαφορετικά το υπόβαθρο να τα μάθουν. Αυτούς κάνατε υπερήφανους σε εποχές που σχεδόν όλα τους απογοητεύουν και τους υποβαθμίζουν.