* Αυτά που δεν φεύγουν με το 2007.

12 Σχόλια από αναγνώστες

Μακάρι ο κάθε χρόνος στο τέλος του, να παρέσυρε μαζί του και τα όποια αγκάθια μεγάλωσαν στο διάβα του. Για άλλη μια φορά όμως αυτά παρέμειναν πίσω (όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή) για να τρυπήσουν και να ξεφουσκώσουν τις προσδοκίες του νέου χρόνου και να τον καταστήσουν λιγότερο λαμπερό. Οι ελπίδες όμως παραμένουν και ΑΛΙΜΟΝΟ αν περιμέναμε κάθε χρόνο λιγότερα από εμάς τους ίδιους ή τους γύρω μας. Γι’ αυτό ο πήχης πρέπει αν όχι να ανεβαίνει, να παραμένει ψηλά.

Αγκάθι 1ο: Πλατεία! Οι εργασίες προχώρησαν, πιο μεθοδικά και πιο ποιοτικά από το παρελθόν. Το στοίχημα σε αυτό τον τομέα φαίνεται να κερδίζεται. Δεν σας κρύβουμε ότι στις μεταξύ μας συζητήσεις για τα έργα τονίζαμε την αγωνία μας για την ποιότητα των εργασιών και δικαιολογούσαμε ακόμη και κάποια καθυστέρηση στην ήδη μεγάλη. Φυσικό άλλωστε με αυτά που προηγήθηκαν. Εδώ χωρίς ντροπή ανέφερε δημόσια στο λόγο του (πρέπει να πούμε ποιος;) «εγώ γιατρός είμαι, δεν γνωρίζω τις διαφορές στα υλικά» και όλοι τον πιστέψαμε φυσικά γι’ αυτό πήρε τα …30μας (%). Στον τομέα όμως της προόδου των εργασιών το στοίχημα χάθηκε κατά κράτος. Τις όποιες δικαιολογίες οι σημερινοί τοπικοί άρχοντες ας τις κρατήσουν για τους εαυτούς τους. Δεν πείθουν. Πόσο περήφανοι θα ένιωθαν οι ίδιοι αν στην αρχή του χρόνου κάποιος τους έλεγε ότι 365 ημέρες μετά την ανάληψη της δικής τους διαχείρισης ΔΕΝ θα υπήρχε τελειωμένο έργο;

Αγκάθι 2ο: Σχέδιο πόλεως! Παρά τις όποιες πληροφορίες που κυκλοφορούσαν στα στέκια των μηχανικών και των τεχνικών γραφείων, δυστυχώς φρούδες οι ελπίδες για το 2007. Όχι λοιπόν, δεν έχουμε. Παραμένουμε χωρίς σχέδιο και ανάπτυξη. Ασφυκτιούμε μέσα στα ρούχα μας. (Αν ξέρει κάποιος λεπτομέρειες ας μας στείλει κάποιο μήνυμα προς χάριν της ενημέρωσης όλων μας). Το θέμα θα θυμάστε, είχε έλθει πρώτο στην περιβόητη δημοσκόπηση που ζητούσαμε από τους αναγνώστες να ιεραρχήσουν τα σημαντικότερα προβλήματα της πόλης μας. Και εδώ είναι η πλέον κατάλληλη ώρα για να δημοσιεύσουμε την απάντηση που πήρε ο αναγνώστης Χρήστος Θεοδωρακάκος από τον Δήμο Μολάων όταν έθεσε ερώτημα για τον ιστιότοπο του Δήμου και την τύχη της αποστολής της δημοσκόπησης.
Απάντηση Δήμου:
«Καλησπέρα. Η νέα ιστοσελίδα του Δήμου μας αποτελεί αντικείμενο εργασίας στα πλαίσια του προγράμματος ΄΄Δημοτικές Διαδυκτιακές Πύλες΄΄ της Κοινωνίας της Πληροφορίας, το οποίο ήδη υλοποιείται. Φρονούμε ότι πολύ σύντομα θα είναι έτοιμο και το νέο, δυναμικό site του Δήμου μας (συγκεντρώνεται ήδη το υλικό που θα περιλαμβάνει) και έχουμε ζητήσει να περιλαμβάνει Forum για διάφορα θέματα των πολιτών σχετικά με το Δήμο μας.Όσον αφορά το ερώτημά σας σχετικά με τη δημοσκόπηση πάνω στην ιεραρχική κατάταξη των προβλημάτων των δημοτών, το e mail ελήφθη και (παρότι δεν απαντήθηκε) είναι ήδη στη διάθεση της Δημοτικής αρχής, η οποία με τη σειρά της γνωρίζει αυτά και πιστεύει πως πολύ σύντομα, ιδιαίτερα η πλατεία, θα πάψει να αποτελεί πρόβλημα των πολιτών του Δήμου μας.Σε κάθε περίπτωση, όλα όσα αναφέρονται είναι ήδη γνωστά και έχουν δρομολογηθεί οι ενέργειες για την επίλυσή τους. Ευχαριστούμε για την επικοινωνία, Στη διάθεσή σας (καθώς και όλων των δημοτών) για κάθε διευκρίνηση.
ΕΚ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΟΛΑΩΝ»
Και επεσήμαινε ο Χρήστος στη συνέχεια: «Οφείλω να ομολογήσω ότι μου απάντησαν την επόμενη κιόλας μέρα. Άργησα να στο στείλω επειδή ρώτησα αν έχουν πρόβλημα να το δημοσιεύσεις, αλλά ακόμα δεν έλαβα απάντηση. Θα σε παρακαλούσα να μην το δημοσιεύσεις μέχρι να λάβω κάποια απάντησή τους. Αν δε λάβω εντός των ημερών, δημοσίευσέ το. Ελπίζω να μην έχω νομικά προβλήματα (αν και δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση). Ευχαριστώ και καλή σου ημέρα»
Εμείς βέβαια δεν αργήσαμε τόσο πολύ την αναρτησή της λόγω των επιφυλάξεων του αναγνώστη μας, αλλά διότι μια απάντηση από το Δήμο και για τόσο σοβαρό θέμα θα έπρεπε ν’ ανέβει πρωτοσέλιδα και πλαισιωμένη από το κατάλληλο θέμα και όχι σαν ένα ακόμη σχόλιο στην ουρά της όποιας δημοσίευσης.

Και όπως μας θύμισε με e-mail ο φίλος μας ο Κώστας και το προσθέτουμε εκ των υστέρων:Αγκάθι 3ο: Κλειστό Γυμναστήριο! Απλά ούτε πέτρα στη πέτρα. Κρίμα!

Τα πιο καυτά του 2007. Δεν πάμε σε κανέναν απολογισμό. Αυτός ίσως γίνει όταν συμπληρώσουμε τον 1ο χρόνο μας. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε τα πιο ζεστά θέματα του blog στο χρόνο που πέρασε.
- «Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης μας;». Πρώτο και καλύτερο. Και τι δεν ακούστηκε. Και τι δεν γράφτηκε. Ξανακοιτάζοντας το θέμα και τα σχόλια το θεωρούμε το ποιο εποικοδομητικό.
- «Της μάνας σου...».Ήταν το πρώτο ξύπνημα, ο πρώτος αναπάντεχος για εμάς πετροπόλεμος από τα σχόλια κάποιων αναγνωστών. Θεωρούμε ότι κάποιοι από αυτούς δεν συνεχίζουν σήμερα να είναι κοντά μας.
- «Οδοιπορικό ενός Μολαΐτη στο χωριό του». Το πλέον προσγειωμένο και ρεαλιστικό. Από τα θέματα που σε κάνει να αναρωτιέσαι: καλά αυτά μόνο εγώ τα βλέπω;
- «Μια γριά ελιά». Φορτισμένο συναισθηματικά λόγω προσωπικών βιωμάτων.
- «Το Γερμανικό Αεροδρόμιο Των Μολάων». Απλά μοναδικό! Δεν θα ξεχάσουμε την ανατριχίλα που νιώσαμε αντικρίζοντας τη φωτογραφία.

Υγεία σε όλους και δημιουργική χρονιά.
Ας είναι... με περισσότερη ανθρωπιά βρε παιδιά!


* "Το Γερμανικό Αεροδρόμιο Των Μολάων"

27 Σχόλια από αναγνώστες

Ανατριχίλα!

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι ικανά να εντυπωσιάσουν τον σημερινό άνθρωπο. Έχει δει άλλωστε τόσα πολλά σαν μόνιμος ή περιστασιακός τηλεθεατής, συνανθρώπους να καταφεύγουν στον κίνδυνο για να νιώσουν έντονα συναισθήματα ή να διεκδικούν δάφνες αυτοεξευτελισμού για χάρη μιας κακώς εννοούμενης δημοσιότητας.
Η ηλεκτρονική επιστολή όμως του αναγνώστη Τάσου Αναστασάκη ήταν απ' τα πράγματα που μας έκαναν ‘κλικ’. Χωρίς υπερβολή όταν το βλέμμα μας έπεσε στη φωτογραφία νιώσαμε το συναίσθημα που αποτυπώσαμε σαν επικεφαλίδα της, Ανατριχίλα!
Τα μάτια μας ακολούθησαν τη γνώριμη κορυφογραμμή της ‘Κουρκούλας’, πειστήκαμε.
Ναι λοιπόν ήρθε και ‘δώ ο κατακτητής. Ζωντάνεψαν στη μνήμη μας διηγήσεις για μικρότερους ή μεγαλύτερους που στα χρόνια της πείνας, προσπάθησαν να αφαιρέσουν κάτι από το Γερμανικό αεροδρόμιο προς χάρη της επιβίωσης και όχι του πλουτισμού, έγιναν αντιληπτοί και άφησαν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο χαντάκι σαν τα σκυλιά. Ιστορίες για συγγενείς που πήγαν να πάρουν το άψυχο κορμί και οι Γερμανοί το κρατούσαν επιδεικτικά σε χωμάτινο όχτο επί δύο ημέρες προς παραδειγματισμό. Η μητέρα κάθισε στην απόσταση που της είχαν επιτρέψει και το μοιρολογούσε. Στις δύο ημέρες το κλάμα της λύγισε έναν αξιωματικό που της επέτρεψε να θάψει με την όποια αξιοπρέπεια είχε απομείνει το άψυχο κορμί του παιδιού της.
Ναι λοιπόν. Υπήρξε και εδώ κατοχή. Κατοχή από ανθρώπους που είχαν λόγο για την ζωή ή των θάνατο άλλων ανθρώπων, των προγόνων μας. Κατοχή που ισοπέδωσε την αξιοπρέπεια, που στέρησε το φαγητό, που τσαλαπάτησε την ελευθερία, που αφαίρεσε ζωές.
Τάσο Αναστασάκη σ’ ευχαριστούμε που μας ξυπνάς από τη καθημερινότητα. Σου ευχόμαστε καλό ταξίδι στην έρευνά σου.


Η επιστολή :
"Το Γερμανικό Αεροδρόμιο Των Μολάων"
Πριν από δύο χρόνια αναζητώντας ένα ενδιαφέρον χόμπι αποφάσισα να ασχοληθώ με την συλλογή στοιχείων για την περίοδο της Κατοχής στην περιοχή μας με ειδικότερο ενδιαφέρον στο αεροδρόμιο των Μολάων. Η έρευνα άρχισε από το διαδίκτυο επεκτάθηκε σε ξένη βιβλιογραφία και τώρα έχει φτάσει ακόμα και σε γερμανικά αρχεία. Έχω καταφέρει να συλλέξω αρκετά στοιχεία και φωτογραφίες για το αεροδρόμιο αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα πολλά να μάθω καθώς δεν έχω επεκταθεί ιδιαίτερα σε προσωπικές μαρτυρίες. Παρακάτω παραθέτω ένα επιγραμματικό ιστορικό του αεροδρομίου.Το αεροδρόμιο των Μολάων κατασκευάστηκε τον Μάιο του 1941 με αφορμή την Μάχη της Κρήτης. Το αεροδρόμιο αποτέλεσε την βάση όλων των καταδιωκτικών Μe-109 που συμμετείχαν στην Μάχη της Κρήτης καθώς και μιας πτέρυγας Stuka. Μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου 1941 το αεροδρόμιο φιλοξενούσε περί τα 250 αεροπλάνα! Στο διάστημα αυτό συνέβησαν διάφορα γεγονότα ( πτώσεις αεροσκαφών στην ευρύτερη περιοχή , εκτελέσεις ντόπιων , κ.α.) τα οποία και ερευνώ. Επίσης ερευνώ και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα και την χρονική περίοδο 1943-4 , ειδικότερα τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών κατά των ανταρτών.Η καταχώρηση αυτή είναι μία ανοικτή πρόσκληση σε όσους ενδιαφέρονται για την περίοδο της Κατοχής στην περιοχή μας , και ειδικότερα για το γερμανικό αεροδρόμιο των Μολάων, να ερευνήσουμε μαζί τα γεγονότα της εποχής αυτής που παραμένουν άγνωστα σε πολλούς από εμάς και σιγά σιγά τείνουν να ξεχαστούν.
Προθεσή μου είναι να έρθω σε επαφή με οποιονδήποτε γνωρίζει κάτι συγκεκριμένο για το θέμα αυτό, και γενικότερα με όποιον ενδιαφέρεται για τα γεγονότα αυτής της ταραγμένης περιόδου στην περιοχή μας. Πιστεύω ότι με την βοήθεια όλων η έρευνα που κάνω θα πάρει μία πιο ολοκληρωμένη μορφή και θα είναι μία ευκαιρία για όλους μας να μελετήσουμε σε βάθος ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου μας.


Φιλικά Τάσος Αναστασάκης
(Ο Τάσος Αναστασάκης μας περιμένει για επικοινωνία στο tanastasak@in.gr)

* Μια γριά ελιά.

13 Σχόλια από αναγνώστες

Μετά τις πρώτες βροχές, άρχιζε στο σπίτι ο σχετικός αναβρασμός.
Τα λιόπανα έβγαιναν δειλά – δειλά και καταλάμβαναν τις αυλές για να διαπιστωθεί αν διατήρησαν την αρτιότητά τους γλιτώνοντας από τα τρωκτικά του καλοκαιριού ή για να ξαναθυμίσουν στους νοικοκύρηδες τις διορθώσεις που μετέθεσαν τον χειμώνα για …αργότερα. Τρύπα εδώ, τρύπα ξανά, τρύπα παραπέρα. Διορθώσεις αμέτρητες. Μπάλωμα στο μπάλωμα. Το ίδιο και τα σακιά. Κάτι πάνινα από λινάτσα (που να βρεθεί τότε το νάιλον) και κάτι τεράστια που ‘μείνεσκαν’ από τ’ αλεύρια. Συναρμολόγηση με φαντασία. Μισό απ’ αυτό, μισό από ‘κείνο, ράψε στη τρύπα και κομμάτι απ’ το παλιό σεντόνι που καλύπτει ένα χρόνο τώρα όποια τρύπα φανερωθεί και οπουδήποτε, με τις περισσευάμενες σάρκες του. Χρόνια με ευρεσιτεχνίες, χρόνια με το μυαλό να βγάζει αποτέλεσμα από το πουθενά, χρόνια που το έτοιμο ήταν άγνωστο.
- Αρχίσατε;
- Μπα, νωρίς είναι ακόμη. Να μπει ο Δεκέμβρης και βλέπουμε.
Να δίνουν και να παίρνουν οι παραπάνω διάλογοι. Και οι ανυπόμονοι να πιέζουν.
- Οι …τάδε βγήκαν. Εμείς τι περιμένουμε;
- Αφού είναι άγουρες ακόμη. Να τις μαζέψω πράσινες;
Ναι αλλά δεν είχαμε μόνο τις δικές μας (ελιές). Οι συνεταιρισμοί πήγαιναν κι έρχονταν. Με τον θείο, το γείτονα, το φίλο. Μια του ενός και μια του άλλου. Εδώ που τα λέμε, τι ελιές να μαζέψεις με ένα λιόπανο, δύο λανάρια (αυτά με τις πρόκες) και τέσσερα σακιά; Τόσα είχε το κάθε σπίτι (αν τα ‘χε). Τα βάζαμε λοιπόν μαζί με του άλλου και να σου συμπληρώνονταν τα εργαλεία.

Χωρίς παιδικούς σταθμούς και τα σχετικά ‘πάρκινγκ’ για ‘μας, όλη η οικογένεια στο χωράφι. Μικροί μεγάλοι.

Πρωί – πρωί άρχιζε το πανηγύρι. Πιτσιρίκι όπως ήμουν για να αποχωρισθώ το φουστάνι της μάνας μου και να την αφήσω να ρίξει καμιά ‘σκαλιά’ μου έστρωναν ένα στράστο ή κάνα σακί, μου έριχναν και ένα κλαδί με ελιές να απασχολούμε για να βρίσκουν οι μεγάλοι την ησυχία τους και να μαζεύουν απρόσκοπτα.

Αργότερα μεγαλώνοντας άρχισα να ξεθαρρεύω. Επέκτεινα την επικράτεια μου πέρα από τα φυσικά σύνορα των χωραφιών και οριοθέτησα τα δικά μου …έως εκεί που έφτανε το μάτι μου. Μέχρι εκεί ήθελα να παίζω, μέχρι εκεί να φτάσω και να ικανοποιήσω την περιέργεια μου. Χορταίνει το παιδί παιχνίδι;

Και το βράδυ στο εργοστάσιο; Αυτή η μυρουδιά, αυτό το άρωμα που δεν ξεχνιέται από το λάδι που δραπέτευε απ’ τα τσαντίλια. Το φρέσκο, το αγνό, με τα λιοκόκκια δίπλα ζεστά να καπνίζουν ακόμη. Που να τα νιώσεις αυτά στα νέας τεχνολογίας φυγοκεντρικά… ας είναι.

Τότε τα δέντρα είχαν συναίσθημα. Πως ξεχωρίζει ο βοσκός τα ζώα του; Κάπως έτσι ήταν και για ‘μας η σχέση μας με κάποια απ’ αυτά. Θυμάμαι τη μία, τη μεγάλη. Αυτή δίπλα στο καλύβι του παππού. Αυτή ήταν το καμάρι του. Κατέβαζε πάνω από δέκα σακιά τη φορά. Και το καλοκαίρι μετατρέπονταν σε κάστρο. Μαζί με τα γειτονάκια από τις διπλανές καμάρες και καλυβάκια που αυτή την εποχή έσφυζαν από ζωή σχηματίστηκε η συμμορία. Η συμμορία της τσογλαναρίας που αναζητούσε βάση. Δεν θυμάμαι ποιος τη διάλεξε αλλά όλοι συμφώνησαν. Στην μεγάλη ελιά(!), ακούσαμε και συμφωνήσαμε με μιας. Απάνω της!

Το πρώτο όταν καταλαμβάνει κάποιος κάτι, είναι να σηκώσει την παντιέρα του. Από τους Αμερικάνους στο φεγγάρι έως τον Πούτιν στο βυθό των πόλων, εμείς θα μέναμε πίσω; Πως διάβολο ανέβηκε εκεί πάνω και στέριωσε το κλαδί από την γκοριτσιά, κρέμασε τη φανέλα του σ’ αυτό για σημαία, ένας θεός ξέρει! Παρεμπιπτόντως η φανέλα δεν κατέβηκε ποτέ από ‘κει πάνω. Ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος δεν τόλμησε να φτάσει ξανά τόσο ψηλά στη γριά ελιά. Και αν θυμάμαι καλά, κάθε μέρα τις έτρωγε απ’ τη μάνα του που πήγε η φανέλα τζάμπα (λες και τις είχαμε πολλές).

Ανεβαίνοντας διαμορφώναμε το χώρο του καθ’ ενός σπάζοντας τα κλαδιά της. Με πουρνάρια και κορμούς από αθάνατα σχηματίστηκαν τα πρώτα μικρά πατώματα. Αν έπεφτε στα χέρια μας καμιά κλεψιμαίικη πρόκα η σχοινί τότε τα σταθεροποιούσαμε κι όλας. Να η μία πρόκα, να και μια δεύτερη και μια τρίτη… Η γριά ελιά δεν έδειχνε τον πόνο της. Είχε μια μεγάλη αγκαλιά για όλη την πιτσιρικαρία.

Εκτός απ’ τους δικούς μας κανείς δεν ήξερε για την μικρή κοινωνία πάνω της. Μας έκρυβε όλους στην αγκαλιά της. Άκουγες φωνές και δεν έβλεπες άνθρωπο. Είχαμε ‘κόψει’ πολλές φορές τη χολή στις κουτσομπόλες που έπιναν τον απογευματινό καφέ παραδίπλα.

Τα χρόνια πέρασαν και το καλύβι του παππού κατάλαβε ότι από κάποια στιγμή και μετά το αφεντικό του έφυγε για το μεγάλο ταξίδι αφού δεν ξαναείδε κόσμο. Η γριά ελιά ένιωθε κάποιους να περνούν μια φορά το χρόνο και να τη στραγγίζουν από τα παιδιά της, τους καρπούς της. Δεν τους ήξερε, δεν τους καταλάβαινε. Τα άλλα, τα δικά της παιδιά γελούσαν και ασχολούνταν μαζί της όλο το καλοκαίρι. Αυτοί μιλάνε γλώσσες που δεν καταλαβαίνει και τα λιγοστά Ελληνικά τους είναι σπαστά. Εκατοντάδες χρόνια στην ίδια θέση έμαθε τη γλώσσα αλλά και την ιστορία αυτού του τόπου.

Το κτήμα πέρασε στο θείο. Πριν καιρό την επισκέφτηκα. Διάλεξα να πάω μόνος. Οι αναμνήσεις σε κάνουν ευάλωτο. Δεν ήθελα να κοκκινίσω μπροστά στους ανθρώπους μου. Ήταν η ίδια. Εγώ είχα αλλάξει. Μια ζωή δική μας, μια στιγμή γι’ αυτά τα δέντρα. Τα συναισθήματα μου με έπνιξαν. Ο κόμπος δεν έφευγε απ’ το λαιμό. Έφυγα, δεν ξέρω αν άφησα κάτι εκεί, δεν ξέρω πόσα πήρα μαζί μου.

Εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ καίγονταν όλη η Ελλάδα. Ελαιώνες στην Εύβοια και τη Ζαχάρω γίνονταν στάχτη. Οι φλόγες έτρωγαν τις σάρκες από τα’ αδέλφια της.

Άραγε το ήξερε;

* Ζεστά κουλουράκια Νοεμβρίου. Επιγραμματικά.

5 Σχόλια από αναγνώστες

Φεύγουν κι έρχονται! Με τη λήξη της παρέλασης των μαθητών άρχισε η παρέλαση των κυβόλιθων. Με αρχή το δρόμο του Ειρηνοδικείου, άρχισε το ξήλωμα αυτών που προϋπήρχαν (είχαν τοποθετηθεί πριν ένα χρόνο περίπου).
Σκοπός; Η αντικατάστασή τους με νέους που όπως διατείνονται οι "δημαρχεύοντες" πληρούν προδιαγραφές μεγαλύτερης αντοχής διαθέτοντας ειδική επίστρωση κατάλληλη για τη διέλευση τροχοφόρων, κάτι που οι προηγούμενοι δεν! Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν άλλαξε απλά ο Μανολιός κλπ και ότι υπάρχει βάση σε αυτά που λέγονται. Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι πολλοί (και ιδίως οι επαγγελματίες) που συγκρίνουν τις πριν και τις τωρινές τοποθετήσεις διαπιστώνουν με όση γνώση μπορεί να έχει ο καθ’ ένας, ότι αυτή τη φορά υπάρχει μεγαλύτερη μεθοδικότητα στο έργο. Άντε και σ’ ανώτερα και βέβαια όχι "και του χρόνου".
Τελειώνει; Από υπάλληλο σχετικό με το χώρο μάθαμε ότι η επέκταση του σχεδίου πόλεως βρίσκετε στη τελευταία φάση της ολοκλήρωσης. Μάλιστα ανέφερε ότι οι ενέργειες (εμείς ρωτάμε όλες;) που ήταν να γίνουν από το Δήμο ολοκληρώθηκαν και τώρα βρίσκεται στη φάση της δημοσίευσης.

Λέτε το 2007 να κλείσει με γρήγορο finis της νέας Δημοτικής Αρχής;
Αν ο Άγιος Βασίλης καταφέρει να προσγειώσει το έλκηθρο του σε τελειωμένη και φωταγωγημένη πλατεία και μπορέσει να ενημερωθεί για τους νέους δρόμους που θα τον περιμένουν του χρόνου στα οικόπεδα γύρω απ’ τους σημερινούς Μολάους, τότε θα μιλήσουμε για χειροπιαστά αποτελέσματα. Επειδή στο τέλος κάτι "απρόοπτο" τα χαλάει όλα, πειράζει που κρατάμε ακόμη μια "πισινή"; Με όσα έχουν προηγηθεί το καλάθι μας έχει μικρύνει.
Επιτέλους έως το τέλος του 2007 ας διαψευστούν οι όποιες επιφυλάξεις μας!

Ακόμη λαχανιάζουν! Ακούσαμε αρχικά από συζητήσεις και πληροφορηθήκαμε περαιτέρω από τη σελίδα του ΑΠΟΕΛ ότι δύο Μολαΐτες, ο Παναγιώτης Αρτινιός (γνωστός και από άλλες συμμετοχές) και ο Τάσος Πριφτάκης (στην παρθενική του συμμετοχή) συμμετείχαν στην κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου Δρόμου που διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007. Και οι δύο τερμάτισαν, ο πρώτος δε στην όγδοη θέση της Ελληνικής κατάταξης και ο δεύτερος πιο πίσω. Χωρίς να έχουμε καμιά γνώση και επαφή με το άθλημα, κάνουμε μόνο μία σκέψη: προσπερνάμε την όποια επίπονη προετοιμασία χρειάζεται και στεκόμαστε στην πρόκληση. 42 και κάτι χιλιόμετρα μπροστά τους και βρήκαν το κουράγιο να προσπαθήσουν επί ώρες και να τα καταφέρουν. Πόσοι από εμάς, πόσοι από αυτό το "υπέροχο χωριό" έχουμε τα …κότσια να αποδεχόμαστε προκλήσεις χωρίς το αποτέλεσμα να είναι σίγουρο; Μπράβο παιδιά. Το παράδειγμα σας δεν είναι μόνο αθλητικό. Τέτοιες προσπάθειες αποτελούν τεχνητές αναπνοές σε πρακτικές και συνειδήσεις που απλά πορεύονται νωχελικά στο χρόνο και γεμίζουν με φρέσκο αέρα τα πνευμόνια της κοινωνίας του "δε βαριέσαι".

* Με ...έφαγαν, οι αρχές μας!

12 Σχόλια από αναγνώστες

Σάββατο απόγευμα και μόλις έχω «ανεβάσει» το άρθρο με τίτλο «Οι παρελάσεις που δεν θα γίνουν, οι σημαίες που δεν θα βγουν».
Το περιεχόμενο του άρθρου σχετικό με τις αντιλήψεις περί αναγκαιότητας ή μη των παρελάσεων των μαθητών και με το όλο και πιο συχνό φαινόμενο να σπανίζουν οι σημαίες στα μπαλκόνια τις ημέρες των εθνικών γιορτών.
Το κλασικό τηλέφωνο έπεσε:
- Έλα το ανέβασα, για δες
Αναμονή πριν τη σύνδεση του συνομιλητή.
- Μάλιστα …χμ. Μπορείς να μου πεις, αυτό αφορά αποκλειστικά τους Μολάους;
Ωχ. Κατάλαβα που το πήγαινε.
- Όχι δεν…
- Ε τότε; Τι περιμένεις να σου πω;
Μια από τις αρχές ξεκινώντας το blog ήταν: «Τα θέματα θα είναι αποκλειστικά Μολαΐτικα» Και μάλιστα είχε διευκρινιστεί: «Μπορεί οι κλιματικές αλλαγές να μας αφορούν. Δεν γράφουμε όμως γι’ αυτές εδώ. Θα γράψουμε μόνο αν έχουν σχέση με κάποιο αποκλειστικά τοπικό συμβάν ή φαινόμενο. Εδώ δεν θα γίνουμε λίγο απ’ όλα. Αυτό το blog θα είναι αποκλειστικά Μολαΐτικο. Υπάρχουν άλλοι χώροι για τα άλλα».
Εντάξει, το κατάλαβα. Τα ίδια είχα ξανακούσει όταν ανέβασα το άρθρο: «Είμαι αλλοδαπός. Τι να κάνω;» Το πάλεψα όμως τότε. Είπα είναι ένα λεπτό ζήτημα, ας το αφήσουμε. Περισσότερο έντονα το αντιλαμβάνεται ο Μολαΐτης όταν του μιλάς για τους μικρούς αλλοδαπούς στο Δημοτικό των Μολάων κι αλλιώς όταν αναφέρεται κάποιος για το φαινόμενο Πανελλαδικά» Τότε μου πέρασε. Τώρα τα πράγματα ήταν δύσκολα. Το καταλάβαινα κι εγώ.
- Καλά. Έχεις δίκιο. Θα δω…
Τι να δω δηλαδή που ήταν προαποφασισμένο. Σε ένα λεπτό κατέβηκε.
Αποκλειστικά Μολαΐτικο. Αποκλειστικά Μολαΐτικο. Τον άκουγα σαν αντίλαλο. Αμάν μ’ έφαγες. Εντάξει! Είχε δίκιο το ήξερα. Δεν διαμαρτύρομαι. Ευτυχώς που κάποιος παίζει το ρόλο της συνείδησης και μας κρατά στα πλαίσια που προαποφασίσαμε. Όλα ξεκίνησαν από τον προβληματισμό μας: πως θα γίνει να υπάρχουν σχολιασμοί από τους αναγνώστες μόνο για τους Μολάους; Σ’ ένα blog η ελευθερία και η χαλαρότητα που υπάρχει ωθεί όλους μας να πλατειάζουμε. Τουλάχιστον ας πλατειάζουμε Μολαΐτικα! Ας δώσουμε εμείς το παράδειγμα. Υποδείξεις δεν χωρούν στους επισκέπτες. Είπαμε blog.
Σε λίγο χτύπησε το τηλέφωνο.
- Απ’ ότι είδα το τακτοποίησες (αναφερόταν στο κατέβασμα του άρθρου απ’ το blog). Εντάξει το καταλαβαίνω. Όλοι θέλουμε αυτά που γράφουμε να τα μοιραζόμαστε αλλά…
Δεν μίλησα. Μόλις έκλεισε χαμογέλασα. Θέλω να δω τα μούτρα του όταν ανοίξει αύριο ένα άλλο blog, αυτό που πρωτοξεκινήσαμε σαν αναγνώστες κι εμείς και δει το άρθρο μου να φιγουράρει εκεί.
Αλλά τι κάνω; Και αν ανοίξει πρώτα εδώ; Θα το μάθει αφού θα δει αυτό το σχόλιο. Και στο κάτω – κάτω τι πάω ν’ ανεβάσω τώρα; Την ιστορία ενός σχολίου που δεν του ήταν γραφτό να διαβαστεί; Πόσο Μολαΐτικο είναι αυτό; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αααα δεν θα μου γίνει και εφιάλτης. Μπορεί να μη σημαίνει τίποτα αλλά θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Ίσως καταλάβετε κάτι πίσω από την καθημερινότητα αυτού του blog. Ίσως να είχε θέση στα παραλειπόμενα αλλά τέτοια ενότητα δεν υπάρχει εδώ. Μήπως ξέρω και αν το βρει το βράδυ ‘πάνω.
Ανέβασέ το και …όσο ζήσει!

* "Άρων άρων σταύρωσoν αυτόν"

23 Σχόλια από αναγνώστες

(με αφορμή λίγα σχόλια)

Πρόλογος:
Είμαστε περήφανοι για τους φίλους μας. Πολύ περήφανοι. Τόσο που λυπόμαστε και μόνο που αυτό το blog έγινε αιτία να τους αναφέρουν. Και ας μη ξέρουν ούτε εμάς, ούτε τους φίλους μας.

Ενότητα 1η:
Φίλε Χ.Θ. θα σου πω μια ιστορία σχετικά με κάποιες εικόνες που συναντούσαμε παλιότερα στα χωριά. Θα έχεις ακουστά αν δεν πρόλαβες και κάποιες περιπτώσεις στα δικά μας μέρη. Κάποιοι πνευματικά καθυστερημένοι ή σωματικά ατελείς συνάνθρωποί μας, γίνονταν από κάποιους αντικείμενο εμπαιγμού και λοιδορίας, Άλλους τους εγκατέλειπε ολημερίς το σπίτι τους και περιφερόμενοι γίνονταν βορά στον οποιωνδήποτε και άλλους νιώθοντας ντροπή τους κλειδαμπάρωναν μέσα με τη βία. Γιατί; Γιατί έξω βασίλευε η φρίκη, βασίλευε η βλακεία, βασίλευε η ζούγκλα του εγώ μιλάω πιο γρήγορα από ‘σένα που τραυλίζεις, του εγώ τρέχω πιο γρήγορα από ‘σένα που κουτσαίνεις, του εγώ σε σπρώχνω ή σε δέρνω γιατί εσύ έχεις μάθει πάντα να φυλάγεσαι αφού όποιος θέλει δικαιωματικά σου ρίχνει κι από μία. Προς θεού! Δεν γενικεύουμε. Και τότε υπήρχαν άνθρωποι με λογική, με συμπόνια με αισθήματα προσφοράς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περιέθαλπταν αυτούς τους συνανθρώπους τους. Μιλώ για την πλειοψηφία, για το γενικότερο κακό. Ας πούμε σαν την αντίληψη του ξύλου στους μαθητές από τους δασκάλους τότε, παλιότερα. Είχαν το δικαίωμα και έριχναν όχι όμως όλοι. Υπήρχαν και οι εξαιρέσεις, αυτοί που σήμερα απολαμβάνουν το σεβασμό μας στις σκέψεις και στις αναμνήσεις μας. Μιλώ για τον κοινωνικό ρατσισμό των ανήμπορων, των μη προνομιούχων, των εντελώς τυχαία (γιατί έτσι το αποφάσισε κάποιος εκεί πάνω) ελλειμματικών, σωματικά ή πνευματικά. Αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παλικάρια, γιατί παλικάρια ήταν αφού άντεξαν βιώνοντας τον εξευτελισμό κάθε μέρα κάθε ώρα από τη γέννηση τους έως τον θάνατό τους. Έως τη στιγμή που κάποιος από ψηλά αποφάσιζε ότι έφτασε η ώρα που (αυτά τα διαφορετικά από τα άλλα δημιουργήματα του) έπρεπε να γαληνέψουν.

Ενότητα 2η:
Αυτά για τότε. Για σήμερα ΤΙ; Τι έχει αλλάξει από αυτό τον κοινωνικό ρατσισμό; Ένα έχει αλλάξει σίγουρα. Το φαίνεσθε! Σήμερα φαντάζει αδιανόητο η δημόσια γιούχα σ’ ένα ανήμπορο άτομο. Σήμερα φαντάζει αδιανόητο ο εμπαιγμός ενός τέτοιου συνανθρώπου μας από την ομήγυρη. Προσοχή όμως, μόνο σε δημόσια θέα. Γιατί αν είμαστε πίσω από ένα πληκτρολόγιο, θεωρητικά ανώνυμοι; Τότε; Ότι διαφορετικό σε αντιλήψεις, ικανότητες, τρόπο ζωής ή σκέψης κάποιοι (ευτυχώς ελάχιστοι) το ισοπεδώνουμε, το λοιδορούμε; Εξαρχής δεν είχα σκοπό να το γράψω αλλά θα το πω. 'Σε βρήκα, σε κατάλαβα, εσύ είσαι, εσύ γράφεις' κλπ αφήνουν να εννοηθεί μερικοί (πιστεύω ένας ή δύο σχολιαστές γιατί παραπάνω δεν πρέπει να είναι). Όλη αυτή η εξυπνάδα αγγίζει τα όρια της υπέρτατης βλακείας. Όλη αυτή η επίθεση σε κάποιον συγκεκριμένα (κι ας με συγχωρέσει ο θεός κι ο ίδιος) συνυπολογίζοντας όλα τα πιο πάνω που θα βγάλει; Πόση ικανοποίηση σας δίνει επιτέλους να επιτίθεστε σε κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις; Δεν πρέπει να σχολιάσουμε περαιτέρω.

Ενότητα 3η:
Κάντε το πρώτα σ’ εμένα γιατί εγώ πρώτα απ’ όλα είμαι ο γενικά ανήμπορος ο νοητικά καθυστερημένος, ο έτσι, ο αλλιώς, ο βλάκας που μαζί με κάποιους άλλους νόμιζα ότι θα φτιάξουμε ένα blog για τους Μολάους, που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε, για να μπορούμε αυτά που μας προβληματίζουν να τα αποτυπώνουμε κάπου, κι αν θέλει κάποιος να τα διαβάζει ας το κάνει. Αν θέλει και να σχολιάζει επίσης ας το κάνει. Αν θέλει και να γράψει ορίστε, εδώ θα ήμασταν με ένα e-mail και το ‘ανεβάζαμε’ στο blog. Τόσο απλά. Μήπως σας ικανοποιεί ο ανύπαρκτος τοπικός Μολαΐτικος τύπος; Μήπως είμαστε περιττοί; Μήπως, λέω μήπως θέλουν κάποιοι την αποκλειστικότητα της παρουσίας των Μολάων στο διαδίκτυο και το molaoi.blogspot.com χαλάει αυτή την αποκλειστικότητα; Συγνώμη αλλά δικαιολογημένα κάνουμε τις σκέψεις αυτές. Έχουμε λάβει e-mail εδώ και καιρό (ζητά το σχολιασμό μας, αλλά δεν το κάνουμε) που μας αναφέρει ότι σε Μολαΐτικο site στο διαδίκτυο αναφέρεται απαξιωτικό σχόλιο για άλλο Μολαΐτικο site αποτέλεσμα και αυτό προσωπικής προσπάθειας που απαιτεί χρόνο, κόπο και τέλος πάντων προηγήθηκε πολλών άλλων. Τι εξυπηρετεί να ρίχνουμε μπηχτές του τύπου: ‘Καλό, ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά ανανεώνεται σε αργό ρυθμό’. Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που κάποια πράγματα από την δική σας προσπάθεια καλοί μου σχολιαστές δεν τους αρέσουν. Το έγραψαν όμως με απαξίωση πουθενά; Ούτε σε εσάς δεν θα το είπαν και καλά έκαναν γιατί σεβάσθηκαν κόπο, ιδρώτα χαμένες ώρες, και όλα όσα ξέρεται για την κατασκευή και την συντήρηση αυτών των σελίδων. Δεν υπήρχε λόγος να πληγώσουν τον ενθουσιασμό σας.

Επίλογος
- Σκοπός δεν υπάρχει.
- Καρέκλες δεν διεκδικήσαμε ποτέ ούτε έχουμε πρόθεση.
- Αγαπούμε το χωριό μας και το δείχνουμε.
- Δεν τοποθετούμαστε απέναντι σε συγκεκριμένα άτομα ή αρχές.
- Δεν σβήσαμε έως τώρα κανένα σχόλιο ούτε έχουμε σκοπό να το κάνουμε. Τα θέλουμε όλα εδώ για να μας θυμίζουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας μας να μας κρατούν προσγειωμένους και να μας κάνουν σοφότερους.

(Το τελευταίο σχετικά με τα σχόλια άλλαξε. Αποφασίσαμε να αντισταθούμε στον έναν ή στους δύο και να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια τη δική μας και των επισκεπτών.)

* Οδοιπορικό ενός Μολαΐτη στο χωριό του.

12 Σχόλια από αναγνώστες

Αποφασισμένος για περπάτημα και μιλώντας στο κινητό διαβεβαιώνω τους φίλους:
- Μην έρθετε να με πάρετε. Θ’ ανέβω με τα πόδια.
- Τρελός είσαι. Απέναντι το ‘χουμε το αυτοκίνητο.
- Άσε να περπατήσω λίγο.
- Και που θα φτάσεις; Θα τρέχουμε να σε μαζεύουμε.
- Ποιον εμένα; Δεν είσαι καλά. Εγώ φτάνω έως την Αγία Παρασκευή αν το θέλω. Και άνετα!
Τι το ‘θελα και το είπα. Οι παλικαριές μου στέρησαν το δικαίωμα να ‘χτυπήσω’ ένα τηλεφώνημα κάπου στο ύψος του νοσοκομείου, να έρθουν οι φίλοι να με ‘μαζέψουν’. Έχει και κόντρα ανηφόρα μετά. Τέλος πάντων. Τώρα το είπα. Αλλά εδώ που τα λέμε γιατί όχι δεν φτάνω και ως την Αγία Παρασκευή;
Οπλισμένος με τον εγωισμό που περισσεύει στους περισσότερους Έλληνες αφήνω αριστερά το Τεχνικό Λύκειο και ανεβαίνω προς Γυμνάσιο. Χωρίς τη βιασύνη και την απομόνωση του αυτοκινήτου αρχίζω να συνδέω τις εικόνες με σκέψεις. Ο ρυθμός άλλωστε μου δίνει την πολυτέλεια αυτή. Χαμογελώ. Δεν είναι δα και κανένα φοβερό κτίριο αλλά μου περνά αμέσως η ‘άτιμη’ σκέψη. Εμείς το έχουμε. Οι γείτονες (άλλοι Δήμοι) δεν το έχουν. Να μια πρώτη διαφορά. Δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει τελευταία αλλά εν’ όψη του δεύτερου Καποδίστρια έχω αρχίσει να ανησυχώ για την έδρα του διευρυμένου Δήμου. Ότι και να μου έρθει στο μυαλό εξετάζω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δήμου μας σε σχέση με τους ‘άλλους’… Προχωρώ, κορνάρει ο πρώτος που κατεβαίνει. Γειάαα. Κορνάρει ο δεύτερος και σταματά λίγο πιο κάτω.
- Που πας; Να γυρίσω να σε πάω:
- Ευχαριστώ περιμένω άλλον.
Μα καλά τι το ‘πα το ψέμα. Άκουσε ‘κεί περιμένω άλλον! Ρε που φτάσαμε. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι θα περπατήσουμε. Μόνο οι γραφικοί και οι πολύ ξύπνοι τελικά το ρίχνουν στην ‘πιλάλα’. Στη διασταύρωση της ‘Συκικής’ ανεβαίνει γνωστός πιτσιρικάς από το δρόμο του παλιού Συνεταιρισμού και όλο ευγένεια μου λέει:
- Θέλετε να σας πάω κάπου;
- Όχι αγόρι μου, Ευχαριστώ.
Τελικά σήμερα κανείς δε μένει στο δρόμο, σκέφτηκα. Είπα ‘Συκική’ όμως και αναρωτήθηκα: Καλά αυτό το κτίριο δεν ακουγόταν εδώ και χρόνια ότι θα το πάρει ο Δήμος; Μπορεί να είναι σε μαύρο χάλι αλλά σαν χώρος αξίζει. Τι να ‘γινε άραγε; Έλα ντε, τι να ‘γινε. Σάμπως μαθαίνουμε και τίποτα, επίσημα απ’ το Δήμο; Ούτε ιστοσελίδα, ούτε ανακοινώσεις, ούτε συχνή παρουσία στο τοπικό τύπο και ραδιόφωνα, ούτε τίποτα. Μόνο ‘ράδιο αρβύλες’ του καφενείου. Χρόνια τώρα…
Δεν έχω λαχανιάσει ακόμη και απορώ. Με το κεφάλι κάτω και αριστερά ανεβαίνω. Μια εικόνα μου φαίνεται γνωστή. Τι να ‘ναι; Κάτι βλέπω και το έχω ξαναδεί… Ναι αυτό είναι. Το parking του σταδίου. Ο χώρος που θα γίνει το κλειστό γυμναστήριο. Το φωτογραφίζουν κάθε μήνα από το ΑΠΟΕΛ και το βάζουν στην ιστοσελίδα τους για να φαίνεται η ‘πρόοδος’ των εργασιών. Δηλαδή τίποτα! Έξυπνο, γι’ αυτό μου είχε κάνει εντύπωση και το θυμήθηκα. Για κλειστό όμως, ούτε τούβλο. Να ακόμη ένα από εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δήμου μας σε σχέση με τους άλλους που έλεγα νωρίτερα. Η παρουσία του θα σήμαινε πολλά, τόσα που δεν είναι του παρόντος. Μια όμορφη εικόνα μου τραβά το μάτι. Πρασινάδα! Το χορτάρι του σταδίου στις δόξες του. Σε συνδυασμό και με κάτι πευκάκια στο βάθος αναλογίζομαι: ωραία εικόνα για κάποιον επισκέπτη. Δείχνει πολιτισμό. Θυμάμαι όμως και κάτι παράπονα για τα μπάζα πίσω από τα τέρματα. Γυμναστής σχολείου διαμαρτύρονταν. Παρακαλούν λέει να φτιαχτεί το σκάμμα για τους σχολικούς αγώνες και τους είπαν ότι ο χώρος είναι δεσμευμένος από το εργολάβο γιατί δεν έχει παραδοθεί το έργο. Σαν δικαιολογία μου κάνει… Προχωρώντας αντιλαμβάνομαι ότι περπατώ σε φροντισμένο πεζοδρόμιο!!! Καλά μια άγνωστη λέξη για του Μολάους και δεν μου κάνει εντύπωση; Πεζοδρόμιο. Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Πεζοδρόμιο. Κοιτώ απέναντι και το βλέπω και στο άλλο ρεύμα. Ναι, εδώ ήταν, το θυμάμαι. Το αυτοκίνητο όμως δεν με είχε αφήσει να το χαρώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, άλλη ευχάριστη διαπίστωση. Ο νέος φωτισμός! Πόση εντύπωση μου έκανε το πρώτο βράδυ που το διαπίστωσα. Επιτέλους η πόλη έχει μια αναβαθμισμένη είσοδο. Τι βλέπει κανείς όταν περπατά… Έχω φτάσει σχεδόν στο νοσοκομείο. Κούραση; Ποια κούραση. Εγώ σήμερα γνωρίζω το χωριό μου ξανά.
Και αυτό με πληγώνει πάλι με την αναρχία του παρκαρίσματος στην μικρή νησίδα μπροστά απ’ το νοσοκομείο. Είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Έχουν μπει πινακίδες που απαγορεύουν στάση και στάθμευση. Τις γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Εδώ θέλω τη Δημοτική αρχή. Ας καλέσει την τροχαία να αφαιρεθούν πινακίδες ΙΧ. Μια δύο ημέρες, να δω ποιος θα ξαναπαρκάρει. Τόσο απλά. Ούτε εργολαβίες ούτε τίποτα. Εύκολα και σύντομα. Για να δω. Θα το κάνετε ή θα βγείτε και σε αυτό το άκοπο, ελλειμματικοί; Δεν πάει άλλο πια. Απέναντι μου όμως υπάρχει πινακίδα που ενημερώνει: ‘Μονάδα Τεχνητού Νεφρού’. Να ‘ναι καλά αυτοί που προσπάθησαν κάποτε και αυτοί που το στηρίζουν τώρα. Να ‘ναι καλά που με τον αγώνα τους κατάφεραν να εξοπλιστεί το νοσοκομείο μας με κάτι παρόμοιο. Η ανακούφιση στους ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής είναι μεγάλη. Από μόνο του το νοσοκομείο αποτελεί ύψιστο μπόνους στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που ανέφερα προηγουμένως.
Προχωρώντας στο αναπάντεχο οδοιπορικό μου μπροστά μου απλώνεται ένα θαμμένο ρέμα. Η κατάληξη του Λάρνακα που έγινε η νέα είσοδος των Μολάων. Θάψαμε ένα ολόκληρο οικοσύστημα και το κάναμε δρόμο. Μήπως βέβαια είχαμε την παιδεία να το διατηρήσουμε καθαρό; Όλα τα μπάζα και τα σκουπίδια εκεί θα κατέληγαν. Δεν ξέρω, ίσως με το θάψιμο γλίτωσε το βιασμό του. Το μάτι σήμερα βλέπει μια λεωφόρο με νησίδα στη μέση. Σχετικά πρόσφατα τοποθετήθηκε και γκαζόν. Οι φοίνικες τον τελευταίο καιρό είναι πιο φροντισμένοι και αναπτύσσονται ποιο γρήγορα. Γενικότερα έγινε προσπάθεια μιας οπτικής βελτίωσης. Ανεβαίνω στο δεξί πεζοδρόμιο. Προσπερνώ τον χώρο ενός μικρού σιντριβανιού που έχει καταλήξει χαβούζα ως συνήθως. Ο περιβάλλον χώρος φαίνεται κάπως φροντισμένος. Ποιο πάνω η παιδική χαρά έχει μικρούς θαμώνες. Η εικόνα της στα όρια του ανεκτού. Το πράσινο και στους δύο αυτούς χώρους δεν ποτίζεται και δεν κλαδεύεται, κάτι φταίει. Όταν πετάμε το οτιδήποτε όπου θέλουμε, τι να μας κάνει ο Δήμος; Τα καλάθια όμως που σπανίζουν και είναι πάντα γεμάτα θα μπορούσε να τα αδειάσει. Το τσιμεντοκατασκεύασμα της Μαθητικής Εστίας φαντάζει τρομακτικό και αγέρωχο. Αφού έκανε τον κύκλο της φιλοξενώντας πολλούς μαθητές σε προηγούμενες εποχές, επιμένει στην οπτικά κακάσχημη παρουσία της στο κέντρο των Μολάων. Ξαναβρήκε πνοή με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης το οποίο στήθηκε κόντρα σε μια αδιάφορη κοινωνία σαν τη Μολαΐτικη. Χρειάζεται όμως αυτή η κοινωνία να το αγκαλιάσει και να το στηρίξει, αλλά και το ίδιο για να το εισπράξει πρέπει να βγει προς τα έξω να το γνωρίσουμε. Με αυτές τις σκέψεις το μάτι μου πέφτει στο γήπεδο μπάσκετ της Εστίας. Εδώ θέλω το Δήμο. Να ξεπεράσει τη δικαιολογία του δεν είναι δικό μας και του δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ρίξτε τις περιφράξεις. Ας κατασκευαστεί εύκολη πρόσβαση στους απ’ έξω, ας το βάψουμε να είναι και να δείχνει ωραίο και ας ενωθεί με την παιδική χαρά και τα άλλα παγκάκια για να αναδειχθεί. Με μίνι μπασκέτες για τα μικρά παιδιά (για τους μεγάλους υπάρχει το Λύκειο) γίνεται μια παρέμβαση να τρίβουμε τα μάτια μας. Συλλόγους έχει η πόλη μας να στηρίξουν και να συμβουλέψουν μια τέτοια προσπάθεια.
Συνεχίζω τον ανήφορο και ξαφνικά το πεζοδρόμιο σταματά. Τη θέση του παίρνει μια άναρχη διασταύρωση στην είσοδο της σημερινής λαϊκής. Περνώ, δεν περνώ. Μπροστά μου συνοδοιπόρος του αντίθετου φίλου φυλάγεται και προσέχει από αριστερά της επιταχύνοντας το βήμα με κατεύθυνση το απέναντι χασάπικο. Αμάν που πάει δεν το βλέπει; Τι να πρωτοδεί η άμοιρη που το κορνάρισμα του λεωφορείου του ΚΤΕΛ ερχόμενο από τις στροφές της ‘έκοψε’ τη χολή. Από αλλού την φυλαγότανε από αλλού της ήρθε. Κόκαλο το λεωφορείο, κόκαλο και η γυναίκα. Ανασηκωμένοι οι λιγοστοί περίεργοι επιβάτες να δουν αν πάτησαν και ποιον πάτησαν. Θεός φυλάξει! Ο καθ’ ένας στον δρόμο του με σταυροκοπήματα εκατέρωθεν και συνεχίζουμε άρτιοι …προς το παρόν. Ανεβαίνοντας δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Πρέπει να περάσεις κάτω από το φορτηγό του επαγγελματία, την επόμενη αυλή και μετά από κάποια μέτρα να ανέβεις στο επίπεδο του δρόμου. Στην είσοδο του σημερινού ΚΤΕΛ κάτι δεν πάει καλά με τη χάραξη του δρόμου. Οι ευθείες αποκτούν μια διαφορετική διάσταση και φυσικά ούτε λόγος για πεζοδρόμιο. Στην κουτσουρεμένη πλατεία Δημάκου χτυπά το τηλέφωνο.
- …Ναι
- Έλα που είσαι; Μήπως ψόφησες;
- Ποιος εγώ; Στα ταξί είμαι, μόλις περνώ την πλατεία και συνεχίζω για την Αγία Παρασκευή.
- Ποια Αγία Παρασκευή, είσαι καλά; Κάθισε ‘κει, μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο κι ερχόμαστε. Πήρε τηλέφωνο ο Νίκος, …βάζει κόκορα. Πάμε να πάρουμε τον αέρα μας.
Και έτσι άδοξα διακόπηκε το οδοιπορικό μου. Το ‘έφαγε’ ο κόκορας! Θα έρθουν και οι φίλοι να με πάρουν για να ‘πάρουμε’ όλοι μαζί τον αέρα μας. Ρε ‘σεις για τι αέρα μιλάτε. Εγώ σήμερα γέμισα τα πνευμόνια μου Μολάοι. Το άγνωστο χωριό που δεν περπατώ. Ο δικός σας αέρας δεν είναι τίποτα μπροστά στον δικό μου. Το υπόσχομαι όμως στον εαυτόν μου. Θα συνεχίσω την πορεία μου έως την Αγία Παρασκευή από το σημείο που διεκόπη. Θα ξανάρθω εδώ και θα συνεχίσω. Πλατεία, ΟΤΕ, βιβλιοθήκη, μύλοι, Ζαχαράκου και πάει λέγοντας. Θα συνεχίσω ερχόμενος ακριβώς εδώ! Ή τώρα που το καλοσκέπτομαι να προσπεράσω την πλατεία αφήνοντάς τη στην ταφόπλακά της και να φύγω από τον ΟΤΕ; Αφού το ‘άντε και αύριο τελειώνει’, κατέληξε στο ‘που θα κάνουν τα παιδιά παρέλαση’ καλύτερα να την προσπεράσω. Θα έχω και μια στεναχώρια λιγότερη.
Λάρνακα σου ‘ρχομαι!

* Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης μας;

43 Σχόλια από αναγνώστες

Η δημοσκόπηση αναρτήθηκε από τα μέσα Αυγούστου έως το τέλος Σεπτεμβρίου.
Με 129 "κλικ" (ψήφους) από τους αναγνώστες μας, διαμορφώθηκαν τα αποτελέσματα που βλέπετε στο γράφημα.

Αναλυτικότερα:
  1. Ρύπανση ψήφοι 3 (2,3%)
  2. Έλλειψη σχεδίου επέκτασης της πόλεως ψήφοι 44 (34,1%)
  3. Αδιαφορία πολιτών ψήφοι 15 (11,6%)
  4. Έλλειψη χώρων για πεζούς (μεγάλα πεζοδρόμια, πεζόδρομοι, φροντισμένο πράσινο) ψήφοι 26 (20,2%)
  5. Έλλειψη αθλητικών χώρων ψήφοι 11 (8,5%)
  6. Έργα πλατείας ψήφοι 24 (18,6%)
  7. Κυκλοφοριακό (εκτός πλατείας) ψήφοι 4 (3,1%)
  8. Κανένα από τα πιο πάνω ψήφοι 2 (1,6%)

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στάλθηκαν από το http://molaoi.blogspot.com στον Δήμαρχο και το Δ.Σ. των Μολάων για αξιοποίηση. Όσοι αναγνώστες συμμετείχαν, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που τους δόθηκε να στείλουν το δικό τους μήνυμα, αναδεικνύοντας το πρόβλημα που τους απασχολεί περισσότερο ως Μολαΐτες. Θα ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες προσπάθειες, που σκοπό έχουν και τα μηνύματα να φτάνουν σε αυτούς που αποφασίζουν για τα θέματα που πραγματεύονται, αλλά και θα βοηθούν όλους μας σαν κοινωνία να κατανοήσουμε τις απόψεις που υπερισχύουν μεταξύ μας. Ευχαριστούμε όλους εσάς που συμμετέχετε.

Τελειώνοντας δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε τα ακόλουθα: Φανταστείτε στις ιστοσελίδες του Δήμου μας, να υπήρχε η δυνατότητα να αναρτούνται παρόμοιες δημοσκοπήσεις, δίνοντας στους δημότες την δυνατότητα να εκφράζονται άμεσα. Σίγουρα θα αποτελούσαν ισχυρό εργαλείο στα χέρια του Δημάρχου όλα τα αποτελέσματα που θα συλλέγονταν.

* Το νερό, ‘νεράκι’.

6 Σχόλια από αναγνώστες

Τις τελευταίες ημέρες οι βρύσες της πόλης μας στέρεψαν. Αιτία οι εργασίες που γίνονται για να ενσωματωθεί ο νέος αγωγός στο κέντρο των Μολάων στο υπάρχον δίκτυο ύδρευσης. Καθημερινά βιώνουμε την έλλειψη του νερού στα σπίτια μας αφού ταλαιπωρούμαστε από πολύωρες διακοπές. Δεν γεννάται θέμα για την σκοπιμότητα του έργου. Τραβάει όμως πολύ αυτή η κατάσταση και δίκαια τα παράπονα από τους συμπολίτες μας φουντώνουν.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην ελλιπή ενημέρωσή τους για την ακρίβεια των διακοπών. Πολλοί αιφνιδιάζονται με αποτέλεσμα να μην αποθηκεύουν νερό για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους. Κάποιες ανακοινώσεις σε χαρτιά που αναρτήθηκαν σε δημόσιους χώρους και τοπικά ραδιόφωνα, ούτε ακριβείς ήταν ούτε αποτυπώνουν την πραγματικότητα και πολλές φορές συμβάλουν όχι στην πληροφόρηση, αλλά στην παραπληροφόρηση σχετικά με το θέμα. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα σπιτιών που έκλεισαν σχεδόν 24ωρο χωρίς νερό. Η έλλειψη νερού από τα νοικοκυριά αποτελεί μείζον πρόβλημα αφού ηλικιωμένοι και οικογένειες με μικρά παιδιά βρίσκονται ξαφνικά ξεκρέμαστοι. Όλοι θα πρέπει να δείχνουμε ανοχή σε παρόμοιες καταστάσεις αφού το έργο είναι αναγκαίο. Όμως για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι συντονιστές του, δεν ήξεραν ούτε το μέγεθος αλλά ούτε και τις ανάγκες του έργου αφού και τώρα μετά από τόσες ημέρες ταλαιπωρίας δεν μπορούν να προσδιορίσουν τον χρονικό ορίζοντα που χρειάζεται.
Για μια ακόμη φορά στο θέμα της ενημέρωσης των δημοτών και της επικοινωνίας μαζί τους δεν πήραμε καλό βαθμό. Τα προβλήματα του παρελθόντος μήπως βρίσκουν γόνιμο έδαφος και στη νέα δημοτική αρχή;

* Ζεστά κουλούρια. Επιγραμματικά.

2 Σχόλια από αναγνώστες

Τροποποιήσεις ή βελτιώσεις; Προσφυγή που υπογράφεται από τους Δημοτικούς Συμβούλους της Αντιπολίτευσης έχει κατατεθεί για τα έργα της πλατείας. Θεωρούν ότι πρέπει να εφαρμοστούν κατά γράμμα αυτά που γράφει η μελέτη και να μη γίνει καμιά τροποποίηση (ήρθε η ώρα να πάρουν το αίμα τους πίσω).
Η νέα Δημοτική Αρχή προωθεί κάποιες αλλαγές σε πεζοδρόμια (στένεμα), φωτισμό (κάποια σώματα εμποδίζουν τους πεζούς κατά τη γνώμη τους) και βέβαια το τραγικό και επικίνδυνο το στένεμα των πεζοδρομίων μέσα στην πλατεία. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί με δικαιολογία κάποιες γωνίες που υποτίθεται εμποδίζουν την στροφή των οχημάτων πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους στάθμευσης ΜΕΣΑ στην πλατεία. Σε ποιους χρωστάνε το πάρκιν και γιατί επιμένουν; Όπως καταλαβαίνετε και οι δύο παίζουν το κρυφτούλι τους. Οι παλαιότεροι τώρα θυμήθηκαν την μελέτη που είχαν ξεχάσει όταν έστρωναν την πλατεία με εκείνες τις τραγικές πλάκες Αλβανίας και οι καινούριοι στρουθοκαμηλίζουν προκειμένου να σταθμεύουν ένα ή δύο αυτοκίνητα παραπάνω μέσα στο κέντρο.

Σχέδιο πόλεως σε τέλμα. Τα ρέματα το «έστειλαν» στο ρέμα. Η χαρτογράφηση και διευθέτηση των ρεμάτων είναι η σημαντικότερη αιτία που κολλάει. Η εκπόνηση πρόχειρη και στο πόδι, στέλνει την εφαρμογή του σε βάθος χρόνου. Κανείς δε κτίζει, κανείς δεν οικοδομεί, πολλοί δεν μπορούν να προγραμματίσουν το μέλλον τους. Οι προηγούμενοι κορόιδευαν χωρίς τσίπα (θυμάστε τις επιστολές του τότε Δημάρχου με τους λογαριασμούς του νερού για Πασχαλιάτικα δώρα στο λαό των Μολάων) και οι καινούριοι πιάνονται από τα μαλλιά τους και προσπαθούν να σπρώξουν την κατάσταση χωρίς αποτέλεσμα ακόμη και έξι μήνες μετά. Η πόλη ζητά να ανασάνει και εμείς αντιμετωπίζουμε το θέμα ερασιτεχνικά. Σίγουρα όλα τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Απαιτούν και κόπο και ιδρώτα, αλλά…

Πνευματικό Κέντρο, τέλος εποχής. Ξεχάστε την εικόνα που είχατε για τον χώρο. Τα στατικά του απαιτούν κατά τα λεγόμενα 600.000,00 ευρώ και ο Δήμος δεν τα έχει ή δεν φαίνεται διατεθειμένος να τα βρει. Την πόρτα του δεν θα περάσουμε ξανά για καμιά εκδήλωση και ένας χώρος «δικαιολογία» πολιτισμού για τους Μολάους απλά δεν υπάρχει. Ακούσαμε ότι θα γκρεμιστεί, ακούσαμε ότι θα μεταφερθεί. Που, πότε και πώς; Βάζουμε στοίχημα; Πουθενά, ποτέ και καθόλου. Αυτό που στη δεκαετία του 60 αποτελούσε προτεραιότητα για κάποιους, εμάς σήμερα μας περισσεύει. Εάν δημιουργηθεί κοινόχρηστος χώρος με την εφαρμογή του επερχόμενου σχεδίου και εάν βρούμε κανά κακόγουστο κούφωμα να του βάλουμε μπροστά μη «μπάζει» και εάν βρεθεί χρηματοδότηση και εάν και εάν και εάν…

Κλειστό γυμναστήριο. Αύγουστος και εργασίες μηδέν. Ο εργολάβος άφαντος ακόμη και μετά από έξι μήνες που δημοπρατήθηκε. Τα παιδιά των διπλανών (του χώρου που θα γίνει) σχολείων, θα τουρτουρίζουν στο μάθημα της γυμναστικής για πολλούς χειμώνες ακόμη και ένας πολύχώρος που τώρα με την έλλειψη του Πνευματικού Κέντρου έχουμε περισσότερη ανάγκη (πέρα από την δεδομένη του προσφορά στον αθλητισμό) δεν φαίνεται να ξεκινά.

Διαφορετικές και αξιόλογες εκδηλώσεις. Για τρεις βραδιές οι Μολαΐτες πλημμύρισαν την πλατεία για να παρακολουθήσουν τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στα πλαίσια του εορτασμού της πολιούχου μας Αγίας Παρασκευής. Δευτέρα και Τετάρτη (παραμονή) ακούσαμε καλή μουσική χωρίς φάλτσα (επιτέλους) και τραγούδια. Την τιμητική του είχε ο Πακιώτης τραγουδιστής Ζαχαρίας Καρούνης που συμμετείχε και στις δύο αυτές ημέρες. Την Τρίτη, πανδαισία παραδοσιακών χωρών με τη συμμετοχή του τοπικού ομίλου «Οι Μύλοι» και αρκετών αξιόλογων συγκροτημάτων από πολλά μέρη της Ελλάδας.
Επιτέλους σε αυτούς τους εορτασμούς ο Χλιμήτζουρας με το βιολί του και η Παγώνα με το μικρόφωνο, κάθισαν σπίτι τους (σχόλιο από το δημοσίευμα ‘Μια Πρωτομαγιά’).

Γιορτή Κρασιού – Γιορτή Νερού. Αυτή τη φράση είχε χρησιμοποιήσει ο τότε Δήμαρχος το 2005 όταν ανακοίνωνε στη Γιορτή Κρασιού της Συκιάς τα σχέδια για την υδροδότηση του χωριού για τον επόμενο χρόνο. Φτάσαμε στο 2007 και η νέα γεώτρηση κατάφερε να σταθεροποιήσει στις δοκιμές την παροχή νερού στην τρομακτική ποσότητα των 23 κυβικών περίπου!!! Τόσος κόπος, τόσα χρήματα ‘στο πηγάδι’. Δεν φτάνουν ούτε για την ύδρευση μιας γειτονιάς. Και από Γιορτή Νερού οι συνδημότες μας συνεχίζουν ακάθεκτοι τη Γιορτή του Εμφιαλωμένου. Είχαμε ακούσει για τη «Διαχείριση Υδάτινων Πόρων»; Ήρθε η ώρα να τη μάθουμε για τα καλά. Η σπατάλη των προηγούμενων ετών στα σπίτια και στα κτήματα τώρα πληρώνεται. Το ερώτημα είναι: τι μας έφταιξαν οι επόμενοι;

* Οι μικροί και ασήμαντοι…

4 Σχόλια από αναγνώστες

Πόσο μικροί και ασήμαντοι νιώθουμε όλοι εμείς όταν ανακαλύπτουμε τέτοιες προσπάθειες, τέτοια αποτελέσματα.
Εμείς γκρινιάζουμε στα θέματα και στα σχόλιά μας και κάποιοι μας βάζουν τα γυαλιά και μοιράζουν ελπίδες για αύριο.
Τι σημασία έχει αν είναι μικρότεροι, τι σημασία έχει αν υπήρξε ένας, δύο, τρεις ή ακόμη περισσότεροι που τράβηξαν τους άλλους;
Εγώ απλά τους βγάζω το καπέλο και το μόνο που έχω να πω σε όλους εσάς είναι «κάντε ένα κλικ» για να γεμίσετε από τα σημαντικά.
"παραδοσιακοί οικισμοί και φύση - οι νερόμυλοι των Μολάων"
Γυμνάσιο Μολάων. Μπράβο και πάλι μπράβο παιδιά!

* Μη τους τα δίνετε !!!!

16 Σχόλια από αναγνώστες

Βόλτα στην Ελιά.
Μπάνιο στη ‘Βιανδύνη’ (Βούρκο) σε θάλασσα όλα τα λεφτά.
Καφεδάκι και παγωτό στο κέντρο ‘Βιανδύνη’ έρχεται ο λογαριασμός …πού πήγαν τα λεφτά ;;;;
Κρούσμα πρώτο και ηχηρότατο. Δεν έχουν το θεό τους.

Βραδάκι στο λιμάνι. Ουζάκι και μπυρίτσα άντε και κανά μεζεδάκι με επιφίλαξη στο μέγεθος (υποψιαζμένοι από πέρυσι). Κάτι δεν πάει καλά με την καθαριότητα. Το νιόθω. Δεν το βλέπω στο πιάτο, είναι βράδυ, το βλέπω με τον τρόπο που στο σερβίρουν, το βλέπω κάτω από τα τραπέζια που δεν τα βλέπει σκούπα. Έρχεται ο λογαριασμός. Παναγία μου !!!

‘Τηγάνια’ το βράδυ. Άλλη ιστορία. Δροσιά, πάνω στη θάλασσα, σκέτη απόλαυση.
Ψήσιμο χάλια. Κάψιμο απ’ τη μια, ωμό από την άλλη, στο πόδι. Γνωστό πρόβλημα από πέρυσι. Για να δούμε με το λογαριασμό. Ακριβά, πολύ ακριβά γι’ αυτά που προσφέρει. Δεν φτάνει βέβαια τα χάλια των άλλων. Το μεσημέρι όμως στο μπαράκι κάτω ‘την άκουσε’ ο φίλος που μας κέρασε.

Πλατεία Μολάων. Σίγουρα λόγω έργων (η μάλλον λόγω ότι ΔΕΝ γίνονται τα έργα να τελειώνουμε) οι άνθρωποι βλέπουν τις καρέκλες περισσότερο άδειες. Εγώ όμως τι φταίω ; Ο ένας την πίττα 1,70€ (580δρχ) και ο άλλος τον espresso 2,50€ (852δρχ). Ε ΟΧΙ !!! ΜΗ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΙΝΕΤΕ !!! Και όχι μόνο μη τα δίνετε, αλλά να τους το λέτε μπας και βάλουν μυαλό. Κύριοι αυτές δεν είναι τιμές! Δεν αντέχω να έρχομαι να τρώω, δεν αντέχω να έρχομαι να πίνω τον καφέ, το αναψυκτικό, το οτιδήποτε!
Κάποτε έμενα στην πλατεία των Μολάων γιατί ήταν πιο φτηνή και δεν μου περίσσευαν για συχνό καφέ στη Μονεμβασία (γνωστό ξεπουπούλιασμα ή μάλλον κλέψιμο από αιώνες). Τώρα γιατί να κάτσω στους Μολάους και στην Ελιά. Για να πληρώνω την σκέτη μπύρα 2,50€ - 3,00€; Όταν βγαίνω, που τώρα δεν είναι καθημερινά αφού δεν το αντέχει η τσέπη μου, γιατί με σπώχνετε στη Μονεμβασία; Ξέρω ότι θα υποστώ το ίδιο κλέψιμο, αλλά τουλάχιστον θα αλλάξω και εικόνες.

Η πλατεία των Μολάων ΔΕΝ αντέχει φραπέ πάνω από 1,00€ και fredo ή espresso πάνω από 1,20€ . Και αν νομίζεται ότι υπερβάλουμε θυμηθείτε ότι μιλάμε για φραπέ στις 340δρχ και fredo ή espresso στις 410δρχ και όχι 510δρχ και 852δρχ αντίστοιχα που είναι τώρα.

Που να βρούμε να τα δώσουμε; Θυμηθείτε πόσες φορές στα χωράφια μας χύσαμε του κόσμου τον ιδρώτα και κάναμε δουλειές που ήταν για δύο, μόνοι μας, για να γλιτώσουμε ένα μερόκαμα. Σ’ αυτόν τον ιδρώτα αναφέρουμε, γι’ αυτό λέω ΜΗ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΙΝΕΤΕ !!! ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΛΕΤΕ.
Θα ήθελα πολύ να πω στους επαγγελματίες, όταν ο άλλος μετράει τα ευρώ για να κεράσει τον φίλο του ένα ούζο, ξέρετε που τα έβγαλε αυτά τα ευρώ; Στη ‘Χαμούτσα’ στη ‘Γκαγκανιά’ ή στο ‘Μαυροβούνι’ και μετά από πόσο καιρό έφτασαν στα χέρια του; Ξυπνήστε και σταματήστε να δικαιολογήστε για έργα μόνο.
Εσείς κρατάτε πρώτοι απ’ όλους τις καρέκλες σας άδειες.

* Μια ‘Πρωτομαγιά’

3 Σχόλια από αναγνώστες

Μια ‘Πρωτομαγιά’ που δεν ήταν Πρωτομαγιά αλλά έφερε ελπίδα στο χωριό μας.
Από τους Μολάους τα τελευταία χρόνια λείπουν εκδηλώσεις που έδιναν στον κόσμο.
Εκδηλώσεις που στιγμάτιζαν τους Μολαΐτες και έκαναν αυτό το τόπο λίγο πιο διαφορετικό από τους γύρω. Εκδηλώσεις που λάβαιναν χώρο στο Πνευματικό Κέντρο και βασίζονταν σε ντόπιες προσπάθειες (Δον Καμίλο, εκθέσεις ζωγραφικής, συνέδρια Πελοποννησιακού ενδιαφέροντος).
Εκδηλώσεις στην πλατεία ‘της Αγίας Παρασκευής’ που είχαν κάτι να πούνε και να δώσουν σε όλους εμάς που πλημμυρίζαμε τις καρέκλες. Χορευτικά συγκροτήματα αλλά και μουσικά δρώμενα με το κάτι διαφορετικό (π.χ. η παρουσία του Αριστείδη Μόσχου με το σαντούρι του).
Την τελευταία σχεδόν δεκαετία, πανηγυράκια με τον ‘Χλιμήτζουρα’ στο βιολί και τη ‘Παγώνα’ στο τραγούδι. Βουή και τίποτα άλλο για να κάνουν μπάζα με ‘ωραίο ψητό και παγωμένη μπύρα’ οι καφενέδες. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, μπάζα έκαναν (και καλά έκαναν) και με τις ‘καλές’ εκδηλώσεις. Απλά λέω ότι δεν είναι μόνο γι’ αυτό.
Όλα όμως έπεσαν σ’ ένα τέλμα γιατί άνθρωποι που έβαζαν πλάτη, Μολαΐτες άξιοι αποτραβήχτηκαν και κανείς δεν πήρε τη σκυτάλη. Μαρασμός.
…ώσπου ήρθε μια Πρωτομαγιά, η φετινή, και κάτι κουνήθηκε. Και η αξία της προσπάθειας επιβεβαιώνεται αφού ο καιρός τα χάλασε, αλλά άμα υπάρχει κέφι… η Πρωτομαγιά γιορτάζεται και μια βδομάδα αργότερα. Τα μηχανήματα του Δήμου ανέβηκαν στο πιο όμορφο σημείο των Μολάων, στον Λάρνακα και έκαναν ένα πρώτο καθαρισμό. Ο γνωστός Αντιδήμαρχος πήρε μπρος και οι παράγοντες του ΑΠΟΕΛ και του Ολυμπιακού Μολάων σιγοντάρισαν. Αποτέλεσμα ; Όλο το χωριό στον Λάρνακα.
Μπράβο και πάλι μπράβο. Το ότι καταφέρατε να μας συγκεντρώσετε εκεί με τις όποιες αδυναμίες και ελλείψεις (που δεν ήταν πολλές) και θυμηθήκαμε ο ένας την φάτσα του άλλου φτάνει. Ελπίζω και του χρόνου. Αν η εξυπηρέτηση που ήταν κορυφαία (για τον τόπο που έγινε) συνδυαστεί με καλύτερη μουσική κάνατε μπίνκο.

* Ξεπερασμένοι μάγκες !

0 Σχόλια από αναγνώστες

(Βασισμένο σε κορμό ξένης δημοσίευσης)

Στα δικά μας παιδικά χρόνια στους Μολάους νερό πίναμε από τη βρύση και ήταν καλύτερο από το σημερινό εμφιαλωμένο. Ήταν όλο από τα "ποταμάκια".
Όταν καβαλάγαμε τα ποδήλατά μας δεν φορούσαμε κράνη.
Βάζαμε στο στόμα οτιδήποτε θέλαμε να κόψουμε (με τα δόντια) να τραβήξουμε ή να μπαλώσουμε.
Τρώγαμε ψωμί με βούτυρο, γλυκά απίθανα και πατάτες τηγανητές με το τσουβάλι και δεν ήμασταν ποτέ παχύσαρκοι, γιατί τρέχαμε συνεχώς έξω, παίζαμε, δεν καθόμασταν στον καναπέ ή στο κομπιούτερ.
Ένα μπουκάλι έφθανε να μας ξεδιψάσει όλους. Από στόμα σε στόμα. Κανείς μας δεν πέθανε απ' αυτό.
Φεύγαμε στις κατηφόρες με κάτι ιδιοκατασκευές ή ποδήλατα χωρίς φρένα, λες και δεν υπήρχε αύριο. Γκρεμοτσακιζόμασταν. Ματώναμε. Σπάγαμε χέρια και πόδια. Πονούσαμε. Κλαίγαμε. Και, νά 'μαστε ακόμα ζωντανοί. Και ωραίοι.
Φεύγαμε από το σπίτι το πρωί και επιστρέφαμε λίγο πριν νυχτώσει. Κανείς δεν μας γύρευε. Ήξεραν ότι θα επιστρέφαμε.
Δεν είχαμε ούτε Play Station, ούτε τόσα κανάλια στην τηλεόραση, ούτε κινητά τηλέφωνα ούτε προσωπικούς υπολογιστές ούτε chat rooms για μοναχικές ψυχούλες στο Ιντερνετ. Είχαμε φίλους και γυρνάγαμε "κοπάδια" μαζί τους όλη μέρα. Πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ξύλο άγριο, μιλάμε. Σχεδόν κανένας δεν πήγαινε στη μάνα ή στον πατέρα του για να καταγγείλει εκείνον από τον οποίον τις έφαγε.
Πηγαίναμε περπατώντας στα σπίτια των φίλων μας και στο σχολείο. Δεν μας έτρεχε η μαμά κι ο μπαμπάς με το αυτοκίνητο.
Όταν δεν είχαμε τι παιχνίδι να παίξουμε, ανακαλύπταμε καινούργια. Με ξύλα, με λαστιχάκια, με μπαλάκια, με πέτρες, με νερό, με...τίποτα. Το παιχνίδι θέλει φαντασία. Κι εμείς τη δική μας φαντασία την δουλεύαμε. Είχαμε ελευθερία, αποτυχίες και επιτυχίες . Και μάθαμε να τα χειριζόμαστε όλ' αυτά καλά. Είμαστε η γενιά που στερήθηκε πολλά, αλλά είχε τα ΠΑΝΤΑ.
Η νέα γενιά είναι σίγουρα καλύτερη αλλά να βρε παιδί μου ...τις λείπει το τσαγανό. Ίσως σήμερα να μη χρειάζεται. Δεν ξέρω. Ίσως τσαγανό εννοώ μια ξεπερασμένη σήμερα μαγκιά.

* Το Πνευματικό Κέντρο δεν πεθαίνει ...πέθανε!!!

4 Σχόλια από αναγνώστες

Η ΠΡΟπροηγούμενη Δημοτική Αρχή με τότε Δήμαρχο τον Γ. Μυλωνάκο, όταν καλέστηκε να αντιμετωπίσει την αλλαγή του Δήμου μας σε Καποδιστριακό, στέγασε στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου τις υπηρεσίες του Δήμου μας. Όταν όμως μεταφέρθηκαν στο ανακαινισμένο Δημαρχείο ο χώρος εξακολουθούσε να δεσμεύεται για τις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.
Και απ' το σημείο αυτό άρχισαν τα δεινά.
Οι τοπικοί άρχοντες με αυτόν τον τρόπο έδηξαν ότι θεωρούσαν τα όσα διαδραματίζονταν στις συνεδριάσεις τους, πολιτιστικά πιο αναβαθμισμένα και "πνευματικότερα" των όσων είχαν στο παρελθόν λάβει χώρα στο άμοιρο αυτό κτίριο. Ερχόμενη "στα πράγματα" η επόμενη Δημοτική Αρχή με Δήμαρχο τoν Π. Κρυπωτό και αντιλαμβανόμενη ότι ο χώρος πρέπει να αναβαθμιστεί, το έπραξε! Πως; βάζοντας βάθρο στην θέση του Δημάρχου και καταστώντας τον ηγετική μορφή στον χώρο.
Εκθέσεις; Ποιες εκθέσεις;
Πολιτιστικά; Αλήθεια τι είναι αυτό; Μάλλον καμιά φαεινή ιδέα αυτού του Μπαμπινιώτη που την ξεφούρνισε (σαν τους "Βούλγαρους") για να μας προκαλέσει φαγωμάρα.
Παραστάσεις; Α ως εδώ! Βεβαίως παραστάσεις! Εβδομαδιαίως μάλιστα! Παραστάσεις να δουν τα μάτια σας! Τι να πρωτοθυμηθούμε; Συνεδριάσεις για τις εργολαβίες του σταδίου; της πλατείας της Ελιάς; Να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον! Όχι, οι παραστάσεις (συγνώμη συνεδριάσεις) για την πλατεία των Μολάων δόθηκαν στο αμφιθέατρο του "Τεχνικού". Τι, δεν θα αναβαθμίζαμε (μήπως μαγαρίζαμε; ρωτώ, δεν ξέρω) πολιτιστικά και άλλους χώρους; Στο Τεχνικό; Άρα ο χώρος ελευθερώθηκε θα σκεφτόμαστε. Ήρθε η ώρα να φιλοξενήσει επιτέλους δραστηριότητες που του αρμόζουν. Ναι! Βεβαίως! ...αλλά πριν την αναβάθμιση υπάρχει η λέξη κλειδί. ΕΡΓΟΛΑΒΙΑ!!! Και έτσι λοιπόν ο "Δημοτικός μας εργολάβος" (κάτι σαν τον Κόκκαλη τον Εθνικό προμηθευτή) Λυγκέας Α.Ε. (αυτό το Α.Ε. πόσους χωράει άραγε...) ανέλαβε την αναμόρφωση μαζί με τα έργα ...του νερού της Συκιάς και ...της πλατείας των Μολάων. Όταν λοιπόν ο εργολάβος μας μπήκε μέσα, θεώρησε ότι ήρθε η ώρα να βγάλει τα "επιπλέον". Άρχισαν να υπάρχουν (;) προβλήματα με τα στατικά του κτιρίου. Αυτά δεν τα είχαν δει πριν την μελέτη; Άρχισε το ένα, άρχισε το άλλο. Η κατάληξη; Το Πνευματικό Κέντρο Μολάων είναι αυτή τη στιγμή ρημαδιό. Χωρίς παράθυρα στα δυτικά, χωρίς σοβάδες και γυψοσανίδες, ένα πεδίο μάχης. Ο εργολάβος άφαντος, όπως και στη πλατεία των Μολάων, όπως και στο νερό της Συκιάς. Ρωτώντας τους τωρινούς για την κατάσταση ψελλίζουν. Κάποιος απ' τους νέους είπε: "το Πνευματικό Κέντρο; Ξέχαστο!!!"
Κι εμείς σαν κοινωνία;
Είδαμε τους πρώτους να ουρούν στον τάφο του.
Είδαμε τους δεύτερους με τους τροφαντούς κώλους τους να αφοδεύουν στην ταφόπλακα. Θα ανεχτούμε το μνήμα του Νικόλαου Δημάκου ΧΕΣΜΕΝΟ;
Τόσο μικροί και ασήμαντοι γίναμε; Τόσο χοντρόπετσοι; Όχι! Το Πνευματικό Κέντρο Μολάων πρέπει να πάρει την θέση που του αξίζει στις προτεραιότητες τις νέας Δημοτικής Αρχής. Ίσως και πάνω απ' την πλατεία.
Άκου εκεί ...ξέχαστο !!!

* Της μάνας σου...

19 Σχόλια από αναγνώστες

-Έλα στο γήπεδο
- Τι να έρθω να κάνω, φυσάει κι όλα...
- Καλά μείνε σπίτι, μη σου βάλουνε απουσία.
- Ναι ρε ανεξάρτητε επαναστάτη, θα πας στο γήπεδο και θεωρείς τον εαυτόν σου Κολοκοτρώνη.
- Πάμε ρε στριμμένο άντερο, αν τους κερδίσουμε σήμερα τους "βάζουμε από κάτω" (βαθμολογικά εννοούσε). Θα έχει κόσμο, θα γίνει χαμός !
Τι να κάνω κι εγώ τον άκουσα που να μην έσωνα. Πάμε να δούμε το χαμό είπα.
Να 'μαστε στην κερκίδα με τον αέρα στα αυτιά να δούμε τα παλικάρια του χωριού. Όταν αυτά μπήκαν μέσα κοιτούσα να δω γνώριμες φάτσες γιατί με το γήπεδο έχω κόψει παρτίδες εδώ και πολύ καιρό. Κοιτούσα και κοιτούσα και γνώριμο δεν έβλεπα. Εάν δεν ήξερα ότι ο Μολαϊκός φορούσε τα πράσινα σίγουρα θα νόμιζα ότι οι παίκτες ήταν του αντιπάλου.
- Ρε 'συ, ποιανού είναι αυτό το παιδάκι που κάνει τα γκελάκια με την μπάλα (ρώτησα)
- Δεν τον ξέρεις είναι Αλβανός, τον πήραμε από... (μου είπε κάποια μεγάλη ομάδα που δεν θυμάμαι)
- Να και οι μεταγραφές από το εξωτερικό (μονολόγησα).
- Ρε 'σύ, (το ρε το σήκωνε η ατμόσφαιρα) ο τερματοφύλακας φαίνεται γάτα (του είπα). Ποιος είναι ;
- Δεν τον ξέρεις. Μάλλον Βορειοηπειρώτης είναι. Από την Αλβανία κι αυτός.
Για κάτσε σκέφτηκα. Να 'ναι καλά τα παιδιά γερά και δυνατά και να παίζουνε μπάλα, αλλά ο Μολαΐκός που είναι ; Τουλάχιστον μπορεί να έχασα κατά κράτος στην υπηκοότητα, 2 στα 2 που λένε, αλλά με τον δεύτερο τουλάχιστον πέτυχα την εθνικότητα. Βορειοηπειρώτης γαρ προσεγγίζω σιγά - σιγά την Ελλάδα. Και ενώ ήμουν έτοιμος να ρωτήσω για τον τρίτο, σκέφτηκα να αντιστρέψω την ερώτηση.
- Κανένας Μολαΐτης παίζει ;
- Ναι ρε, παίζει ο Δούκας, αλλά δεν ξέρω αν θα τον βάλει.
Ε όχι ! σκέφτηκα, ότι και να έχει το παιδί πρέπει να μπει μέσα. Άστον να κάθετε σε μια γωνιά να τον καμαρώνουμε. Έτσι για φώλι !
Και ενώ το παιχνίδι άρχισε με το Μολαϊκό να είναι μόνο κατ' όνομα ντόπιος μετά από υπόδειξη του λάινσμαν αντιλαμβάνομαι ποδοβολητά δεξιά μου.
- Γ..ώ το σπίτι σου ρε μαλάκα. Βάλτο στο κώλο σου (το σημαιάκι εννοούσε).
- Της μάνας σου το μ... (ξεστόμισε και ο δεύτερος στον λάινσμαν που ήδη είχε ανέβει στα κάγκελα).
- Κοίτα τους μαλάκες, αρχίσανε (μου είπε ο κολλητός).
- Αυτή είναι η φάση που μου έλεγες ; (τον ρώτησα)
- Δεν έχεις δει τίποτα ακόμη ! (μου είπε χαμογελώντας).
Να μη τα πολυλογώ το τι ακούστηκε από τους μπροστινούς από τους πισινούς και από ανθρώπους γνωστούς που δεν το φανταζόμουνα, δεν περιγράφεται.
- Πως σε κάνει το γήπεδο (ψιθύρισα).
- Της μάνα σου το μ...
Άκουσα στον σβέρκο μου και ήμουν έτοιμος για "αγκαλιές" με εκείνον που με έβρισε, αλλά πριν το καταλάβω με πέρασε κυριολεκτικά από πάνω δίνοντας μου και μια στα πλευρά με το γόνατό του. Κουτρουβαλώντας τις κερκίδες ανέβηκε στα κάγκελα να συνεχίσει τις βρισιές και έτσι κατάλαβα ότι απευθυνόταν στο κοράκι (έτσι λένε τους διαιτητές στα γήπεδα).
Ευτυχώς ο διαιτητής σφύριξε ημίχρονο και βρήκα την ευκαιρία...
- Φεύγω, δεν μπορώ, πάγωσα (είπα στον φίλο μου).
Δεν μου πολυέδωσε και σημασία γιατί παρακολουθούσε καμιά 15αρια να έχουνε συγκεντρωθεί στα κάγκελα κοντά στα αποδυτήρια και να βρίζουν αντιπάλους και διαιτητές.
Παγωμένος και πονεμένος στα πλευρά από την προηγούμενη γονατιά, μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω.
Λίγα μέτρα αργότερα, στην πρώτη διασταύρωση, να σου και πετάγεται αυτοκίνητο από stop.
- Της μάνας σου... (ξεστόμισα φρενάροντας).
Όταν τον γνώρισα έμεινα κόκαλο. Σχεδόν γείτονας, χωριανός, ηλικιωμένος και γνωστός για τα φονικά του τερτίπια (λόγω μειωμένων αντανακλαστικών) όταν πιάνει τιμόνι. Έλα όμως που τον ήξερα και με ήξερε καλά. Όσο για τη μάνα του τι να πω για την μακαρίτισσα την Θεια........η. Μια καλοκάγαθη γριούλα που πρόλαβα να την γνωρίσω όσο ζούσε. Σε ποιον να ζητήσω συγνώμη. Σ' αυτόν που δεν με άκουσε ; να σηκώσω ψηλά το κεφάλι και να ζητήσω από την ίδια εάν με ακούει ; ή να ζητήσω από μένα και να υποσχεθώ ότι άλλη φορά δεν ξανάχει, όχι γήπεδο γενικά, αλλά τέτοιο γήπεδο, γιατί τελικά γίνεσαι ότι ακούς και ότι βλέπεις...

* Επιδοτήσεις …καλά περίμενε…

1 Σχόλια από αναγνώστες

Οι προηγούμενοι κυβερνώντες (βλέπε Δρυς) αντιγράφοντας την συνταγή Λαλιώτη με το Εθνικό Κτηματολόγιο και έχοντας ως υποχρέωση απέναντι και στην Ε.Ε. την κατάρτιση του ελαιοκομικού μας μητρώου, να μη κρυβόμαστε, τα έκαναν όλα στο πόδι. Με περίσσια αλαζονεία, προς τους κουτόφραγκους των Βρυξελών που το χρηματοδοτούσαν και περιφρόνηση προς τους αγρότες, ανάθεσαν σε "εταιρίες" χωρίς ειδικευμένο προσωπικό την δημιουργία του. Αυτές ξέροντας με ποιους έχουν να κάνουν ή έχοντας τις απαραίτητες εγγυήσεις ότι κανείς δεν θα τους ζητήσει τα ρέστα, μας καλούσαν να αναγνωρίσουμε τα κτήματά μας από αεροφωτογραφίες. Άνθρωποι νέοι, άνθρωποι με τα τρία (μαγκουρίτσες) ως μέγιστοι ιχνηλάτες και τοπογράφοι, χαμένοι σε χάρτες και με την πίεση της "ουράς" που περίμενε και διαμαρτυρόταν οριοθετούσαν πάνω σε χάρτες ως στρατηγοί σε άσκηση του ΝΑΤΟ. Το αποτέλεσμα; Το ξέρουμε!
Έρχονται οι τωρινοί "οι αδιάφθοροι" και αντί να βάλουν στη θέση τους τα πράγματα (όσα μπορούσαν, που μπορούσαν!) τα φόρτωσαν στο κόκορα (βλέπε Μπασιάκος) κουκουλώνοντας την υπόθεση και σφυρίζοντας αδιάφορα.
Και οι παραγωγοί πελαγωμένοι. Να τρέχουν να πληρώνουν, να τρέχουν να ρωτούν, να τρέχουν, να τρέχουν...
Στην ενεργοποίηση των δικαιωμάτων της επιδότησης και ενώ η κατάσταση είναι χαοτική και γνωστή, έρχεται κι η Ένωση (με τον Καταβοθρίτη πρόεδρο) που υποτίθεται διασφαλίζει τα συμφέροντά μας και μας βάζει να δηλώνουμε τη θάλασσα για κτήματα για να μη πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον.
Εμείς οι έξυπνοι, εμείς που όλα τα ξέρουμε.



Κι εσύ περίμενε επιδότηση. Χαϊβάνι! …σαν κι έμενα.

* Είμαι αλλοδαπός. Τι να κάνω ;

7 Σχόλια από αναγνώστες

Στη ευρύτερη περιοχή μας που είναι κατά βάση αγροτική, υπάρχουν αλλοδαπές οικογένειες που απασχολούνται κατά κύριο λόγο στα χωράφια μας. Το μέγεθος του αριθμού ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει και εμείς οι ίδιοι. Αν όμως ανοίξουμε την πόρτα μιας τάξης σε κάποιο από τα Δημοτικά μας σχολεία θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Αυτοί οι άνθρωποι θα μας συντροφεύουν για μια ζωή. Δεν είναι κάτι προσωρινό. Άλλωστε η παρουσία τους καταδεικνύει και την ευημερία του τόπου. Σ’ ένα μαραζωμένο τόπο δεν κάθονται ούτε οι γάτες. Το ερώτημα είναι. Γιατί δεν προσπαθούμε να τους προσεγγίσουμε πολιτισμικά. Να τους κοινωνήσουμε με την κουλτούρα μας. Να τους προσφέρουμε. Να μας χρωστάνε. Είτε το θέλουμε είτε όχι τους «παντρευτήκαμε». Γιατί τους αποξενώνουμε ; Και μη μου πείτε ότι τους αγαπάμε γι’ αυτό τους κερνάμε και καμιά μπυρίτσα. Και στα ξένα σκυλιά που και που πετάμε και κάνα κόκαλο. Φανταστείτε τους να συμμετέχουν ενεργά σε ιστορικούς συλλόγους μας, στην εκκλησία μας (αλήθεια πως θα σας φαινόταν ένας Βούλγαρος Επίτροπος ;). Όσο δεν συμβαίνει αυτό ετοιμαστείτε για γειτονιές γκέτο. Τώρα είναι ακόμη καιρός. Σαν Μολαΐτες θα τολμήσουμε ; Δεν το νομίζω. Μάλλον θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε όταν τα πράγματα έρθουν στο απροχώρητο.

Τι επιδιώκουμε με αυτό το άρθρο. Πολύ λίγα, αλλά σημαντικά.
Τον προβληματισμό μας.

* Σε ποιους ανήκει η πλατεία …μας ; Σε τέσσερους – πέντε ;

8 Σχόλια από αναγνώστες

Τι μας απασχολεί πραγματικά;

  • αν θα αρχίσει;
  • πότε τέλος πάντων θα ολοκληρωθεί έστω και όπως - όπως;
  • ή πώς θα γίνει και τι μορφή θα έχει;

Στα αυτιά μας φτάνουν φωνές και πιέσεις προς τη νέα Δημοτική Αρχή που υποκινούνται από κατοίκους και γραβατομένους γραφικούς της πλατείας, για φάρδεμα του δρόμου.

Αυτό να δούμε πάλι... τα αυτοκίνητα μέσα στην πλατεία !!!

Αυτό τους νοιάζει να παρκάρουν δίπλα στην πόρτα τους; Εγώ ξέρω ότι η αυλή του σπιτιού μου είναι μέσα στην ιδιοκτησία μου. Αυτοί νομίζουν ότι η αυλή του σπιτιού τους είναι η ιδιοκτησία όλων. Δηλαδή η πλατεία μας!

Τα παιδιά μας δεν δικαιούνται μια ήσυχη βόλτα στο κέντρο των Μολάων;

Δεν βλέπουν ότι οι γονείς απαξιούν τα μαγαζιά της πόλης μας και τραβάν καλοκαιριάτικα για την Πλύτρα ή όπου αλλού δεν κινδυνεύουν να δουν τα παιδιά τους κάτω από κάποια ρόδα;

Προβλέπω ότι αν με την προηγούμενη Δημοτική Αρχή και τις λουμπινιές της φτάσαμε σε αυτό το κατάντημα, τώρα εάν ενδώσουν και μετατρέψουν σε parking των παραπάνω την πλατεία μας, oι νέοι διοικούντες θα τρίβουν τα μάτια τους με τις αντιδράσεις !!!