* mea culpa

62 Σχόλια από αναγνώστες

Η πορεία της πόλης μας στις προ του 1990 δεκαετίες, την είχε αναδείξει σε διοικητικό, οικονομικό, ακόμη και πολιτιστικό κέντρο, όχι μόνο της Επαρχίας αλλά και της πιο ευρύτερης περιοχής. Μόνο η πρωτεύουσα Σπάρτη, το Γύθειο και οι Μολάοι έφεραν τον χαρακτηρισμό του Δήμου. Γύρω μας μόνο κοινότητες. Κοινότητα Μονεμβασίας, κοινότητα Νεάπολης, κοινότητα Ασωπού, κοινότητα Παπαδιανίκων. Κοινότητες εκτός από το Ζάρακα, τα Νιάτα, η Απιδιά, κοινότητες όμως και το Βλαχιώτη το Έλος, κοινότητα ακόμη και η μεγαλύτερη πληθυσμιακά Σκάλα.
Δεκαετίες πριν, οι περιφερειακές ανάγκες και η ανάπτυξη που ακολούθησε, επέβαλαν υπηρεσιακή αποκέντρωση του Νομού. Δ.Ο.Υ., Δασαρχείο Υποθηκοφυλάκειο, Ειρηνοδικείο, Πολεοδομία αποτέλεσαν τις κρατικές υπηρεσίες που εγκαταστάθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη (που αλλού;), στην πόλη μας. Στις διπλανές ή πιο μακρινές γειτονιές των Μολάων, η παρουσία της Δ.Ε.Η., του Ο.Τ.Ε., του Ι.Κ.Α. και πιο πρόσφατα της Πυροσβεστικής αποδυκνείουν το τότε αυτονόητο. “Μολάοι, το κέντρο της περιοχής”. Η πόλη μας είχε σταθεί τυχερή και στη προίκα της αφού η κτιριακή δωρεά (Μάνου, Δημάκου κ.α) του Νοσοκομείου, ακολουθήθηκε από την επίμονη και αποτελεσματική προσπάθεια του τότε Δημάρχου (Βλαχανδρέα) που απέδωσε στον τότε τεχνολογικό του εξοπλισμό. Μεγάλος βέβαια σταθμός και η πιο πρόσφατη επέκταση του, ουσιαστικά η αναγέννηση του.
Στην αναγκαστική εφαρμογή του “1ου Καποδίστρια”, η ανάδειξη της πόλης των Μολάων ως νονού και ως έδρα του νέου διευρυμένου Δήμου ήρθε σαν φυσική συνέπεια.

Κάποια μηνύματα όμως προειδοποιούσαν για “τέλος εποχής” της εύνοιας.
- Η Μαθητική Εστία σε παρακμή. Άρχισαν να ξεφυτρώνουν και αλλού πορτοκαλιές. Τα Γυμνάσια και τα Λύκεια έκαναν την εμφάνιση τους (όπως ήταν φυσικό) και στους διπλανούς Δήμους απομυζώντας από τους Μολάους σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα.
- Εκτός της κεντρικής λεωφόρου, τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από ανυπαρξία έργων υποδομής. Το μόνο θετικό στα χρόνια που ακολούθησαν η κατασκευή του “Γηροκομείου”. Αυτό και τέλος.
- Τραγική στασιμότητα με την ανυπαρξία σχεδίου πόλης. Μοναδική επιλογή ανοικοδόμησης ελάχιστες μάντρες όλες και όλες και κανένα απολύτως τετραγωνικό κοινόχρηστου χώρου. Μα κανένα! Αποτέλεσμα ένα γερασμένο και ανεπαρκές κέντρο (τρομάρα του) που ακόμη και πρόσφατα έχασε την ευκαιρία να γίνει ανθρώπινο και βατό. Διάλεξε να παραμείνει πάρκιν αυτοκινήτων προς χάριν της γραβάτας και των κοντόφθαλμων ιδιοτελών συμφερόντων.
- Ακόμη και η διαφορά που έκανε η παρουσία του μοναδικού στην περιοχή Πνευματικού Κέντρου, βούλιαξε μαζί του στο “ρέμα”.
- Το τελευταίο “κλείσιμο της πόρτας” έγινε την εποχή που ο “1ος Καποδίστριας” ήταν σε εθελοντική βάση και η τότε Δημοτική αρχή εγκλημάτησε αδιαφορώντας στα όποια κίνητρα. Δεν στάθηκε ικανή ούτε για την αρχική και αυτονόητη ένωση Μολάων, Πακίων & Ελιάς. Ή για να λέμε την αλήθεια, την απέφυγε! Προτίμησε το “μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα”. Αλήθεια γιατί; Τι χορό σόλο είχε υπόψη της να κάνει; Σε τι δεν ήθελε συνέταιρους;
Τέτοια ανάπτυξη οραματιζόμαστε; Συλλογική η ευθύνη από τους Δημάρχους και τον κάθε δημοτικό σύμβουλο των δεκαετιών ‘80 και μετά, μέχρι τα ξεχασμένα αντανακλαστικά της ευρύτερης κοινωνίας (σύλλογοι και πολίτες).

Γύρω μας σχεδόν όλοι “έπιασαν το νόημα”. Χαρακτηριστικά θυμόμαστε τις υπερβολές γειτόνων μας: «Αν μας πάρουν το δημαρχείο από τον Ασωπό στα Παπαδιάνικα, θα χυθεί αίμα!». Και όχι μόνο αυτοί ξεπέρασαν τον παραδοσιακό (σύνηθες για γείτονες) ανταγωνισμό και τα βρήκαν, αλλά και το Δημαρχείο “πήγε” στα Παπαδιάνικα και αναβαθμίζεται με την κατασκευή του νέου διοικητηρίου. Και το κυριότερο; Ευνοήθηκαν μέχρι σήμερα από τα κίνητρα και τους οικονομικούς πόρους της εθελοντικής συνένωσης κάτι που ο Δήμος Μολάων δεν αποκόμισε ΠΟΤΕ γιατί προχώρησε σ’ αυτή με την δεύτερη φάση, αναγκαστικά. Στους Δήμους της εθελοντικής συνένωσης, κάποιοι άνθρωποι το πήραν απάνω τους και όλα ακολούθησαν ήρεμα και προς το συμφέρον τους. Κοιτάξτε παραδίπλα μας, Δήμος Έλους και Δήμος Σκάλας. Όλοι έτρεξαν να δημιουργήσουν εθελοντικά τις συμμαχίες τους. Να εισπράξουν για χρόνια προς όφελος των υποδομών των Δήμων τους, το “ζεστό” χρήμα που αποτελούσε ένα από τα κίνητρα.
Εμείς; Εμείς από το παλιό αυτονόητο “Μολάοι, το κέντρο της περιοχής”, καταδικαστήκαμε στο “όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια”. Χώρια, τραγικά μόνος και απένταρος. Ακολούθησε ύστερα από χρόνια η επόμενη φάση του “1ου Καποδίστρια” που τσουβάλιασε τους εναπομείναντες ανεγκέφαλους ψωροπερήφανους μοναχικούς καβαλάρηδες, δηλαδή εμάς που αντί να ήμασταν ήδη έτοιμος διευρυμένος Δήμος και να καλλιεργούμε το σπόρο για έναν μελλοντικό περισσότερο ισχυρό, τρομάξαμε να καταλάβουμε με το ζόρι ότι το γεφύρι στο Καμπέρι δεν είναι ο Ατλαντικός.
Αυτοί ήμαστε. Το ότι Μολάοι και Πάκια είναι ένα και το αυτό, ΔΕΝ το καταλάβαμε μόνοι μας. Μας το ΕΠΕΒΑΛΑΝ. Και μάλιστα βγάλαμε και το γάμο “στεγνά”. Ανάθεμα τα μυαλά μας και τους “εκπροσώπους” μας!

Ερχόμενοι στο σήμερα δεν ξέρουμε τι πραγματικά είναι πιο σημαντικό. Το ότι η ιστορία έχει ήδη γράψει ή ότι το μέλλον μας καλεί για ότι προλάβουμε; Με την λάμψη της κορυφής να χάνεται για τους Μολάους, μάλλον το δεύτερο!

Τα γεγονότα αποτελούν ενδείξεις και οι ενδείξεις δηλώνουν αλήθειες που μας στεναχωρούν και μας προβληματίζουν για το τι πραγματικά θέλουν ή για το τι είναι πραγματικά αποτελεσματικοί να φέρουν τελικά εις πέρας πρώην και νυν.

Γεγονός πρώτο η έλλειψη εγκαίρως του οράματος του ισχυρού περί των Μολάων Δήμου. Αδιανόητο να κυριαρχήσουν λογικές του στιλ «κάτσε να κάνουμε χωριό με το Ζάρακα και τα Νιάτα (μόνο) για να έχουμε πάλι προσωπικά το πάνω χέρι στη δημοτική αρχή και άσε τον Ασωπό μακριά γιατί αυτοί έχουν τη δύναμη (εκλογικά) να ελέγξουν σημαντικά τις εξελίξεις σε έναν ενδεχόμενο κοινό Δήμο. Για τέτοια ήμαστε τώρα;».
Θα με ρωτήσετε τώρα: «Πάλι βρήκες θέμα για να γκρινιάξεις; Το έχει υιοθετήσει κανείς ως θέση από την Δημοτική Αρχή;». Ούτε το ακούσαμε ούτε το βεβαιώνουμε. Βέβαια μη περιμένετε ότι ο μικρούτσικος που θα σκεφτεί πάνω απ’ όλα την “πολιτική” του επιβίωση στα μελλοντικά δρώμενα του νέου Δήμου, από το ίδιο το συμφέρον του Δήμου θα το δηλώσει δημόσια. Έτσι δεν είναι; Απλά το αναφέρουμε για τον φόβο των Ιουδαίων. Τι είπατε; Ήδη σας ήρθαν στο νου κάποιοι;

Γεγονός δεύτερο η ανυπαρξία οποιασδήποτε ενέργειας ή εκδήλωσης που θα γεφύρωνε τις σχέσεις στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ των Δήμων άσχετα αν η ιδέα δεν “τρελαίνει” κάποιον Δήμαρχο. Όπως και η προσωπική γνώμη του Δημάρχου των Μολάων επί του θέματος δεν δεσμεύει όλους τους Μολαΐτες, γιατί μια ενδεχόμενα αρνητική στάση του “άλλου” Δημάρχου να δεσμεύει καθολικά τους δικούς του δημότες; Θέλετε και εδώ να φέρω παράδειγμα για το πώς κερδίζεις στη συνείδηση των πολιτών; α)Προσκαλείς σε κοινές συναυλίες στα Δημοτικά Διαμερίσματα και των δύο Δήμων τα τμήματα των δύο φιλαρμονικών. Όπως θα χειροκροτήσουν οι Μολαΐτες τα δικά τους παιδιά, έτσι θα χειροκροτήσουν και τα παιδιά των “διπλανών”. Αντίστοιχα θα πράξουν και οι γείτονες. β)Προέκυψε μια καταπληκτική θεατρική δουλειά εφέτος στο Γυμνάσιο. Δώσε κίνητρα στα παιδιά και τους δασκάλους για καλοκαιρινές παραστάσεις και στους δύο Δήμους. Ακόμη και στο Φοινίκι. Για αυτά τα 20 – 30 ή 100 άτομα. γ)Υπάρχουν αθλητικοί σύλλογοι που μπορούν να στηρίξουν διαδημοτικές αθλητικές εκδηλώσεις για μικρά παιδιά καταμεσής στις πλατείες (όχι στα απομακρυσμένα γήπεδα). Η φράση «Ήρθαν τα Μολαϊτάκια (ή τα Ασωπιτάκια) και περάσαμε καταπληκτικά» γκρεμίζει κάστρα, αντιθέσεις, μικροψυχίες κ.α. Είπαμε όμως: Χρειάζεται όραμα που θα το πιστέψεις και θα το παλέψεις γαμώτο! Η δικαιολογία «ο Τριχείλης (ή ο Τσαγκάρης) δε θέλει», ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΚΦΥΓΗ & ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ.

Γεγονός τρίτο η ανυπαρξία κίνησης προς την κατεύθυνση της προσυνεννόησης με τον έτερο Δήμο του κάμπου μας σε επίπεδο Δημάρχου, Δημοτικών Συμβούλων ή πολιτών. Στην Κύπρο και στο Λίβανο το συζητάνε, εμείς όχι; Κάθε πρωί στο γραφείο του Δημάρχου το τηλέφωνο είναι στη θέση του. Αυτό το τηλέφωνο το σηκώσαμε ποτέ για να απευθυνθούμε στον γείτονα Δημοτικό Άρχοντα και να πούμε «Δήμαρχε σε μια ώρα είμαι στο γραφείο σου. Εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πολλά». Μετά από έναν τέτοιο αιφνιδιασμό τι θα έκανε; Θα κρυβόταν; Για πόσες φορές, για πάντα; Έτσι θαρρώ πως γίνονται οι δουλειές όταν ο “πάγος” είναι χοντρός. Άλλωστε η ίδια η ζωή μας διδάσκει. Ακόμη και στις πιο “προσωπικές σχέσεις” όποιος τόλμησε βρέθηκε τις περισσότερες φορές κερδισμένος και όχι εκείνος-η που παρακαλούσε να πάνε όλα καλά από μόνα τους. Εν τέλει όταν δεν πολεμάμε για γέφυρες φυσικό είναι ο κάθε γείτονας να δημιουργεί με πρωτοβουλίες τις δικές του παρέες ή να σηκώνει διοικητήρια, ισχυροποιώντας έτσι τη θέση του και αποκτώντας τα δικά του συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Γεγονός τέταρτο η έλλειψη υποδομών. Φιλοξενία του Δημαρχείου στις κτιριακές εγκαταστάσεις του ΤΕΕ είναι προχειροκατασκευές και φασκελοκουκούλωστα. Μέγα έλλειμμα για νυν και σίγουρα και για πρώην ή έλλειψη σχεδίου και χώρου για διοικητήριο. Κάτι σαν αυτό που “ψηλώνει” στον δρόμο των Παπαδιανίκων στα αριστερά (αν, λέμε αν έχετε αντιληφθεί).
Για το ΤΕΕ ο δημοτικός προϋπολογισμός του 2008 προέβλεψε. Εργασίες βέβαια μηδέν. Ξέρω – ξέρω να μη βιάζομε και δεν είναι όλα εύκολα. Κοιτάζοντας προς το ανύπαρκτο κλειστό γυμναστήριο το διαπιστώνω καθημερινά. Δεν βιάζομε. Ανησυχώ μόνο και μάλιστα ΠΟΛΥ!

Πάλι θα “Σκανδαλ-οπαρακαλέσουμε” στα βουλευτικά γραφεία για να λυθούν τα προβλήματα μας ως ανήμποροι επαίτες, όπως εύστοχα ανέφερε και κάποιος αναγνώστης; Από μόνοι μας;
Το επίπεδο που θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει οι συζητήσεις τώρα, θα ήταν οι καυτές πατάτες του ονόματος και της έδρας της κάθε Δημοτικής Υπηρεσίας. Η έτοιμη λύση θα υιοθετούνταν άμεσα από την όποια αρχή γιατί «σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός…»

Θεωρούμε ότι η ένωση των δύο αυτών Δήμων που η φύση τους έβαλε στο ίδιο μορφολογικό ταψί αποτελεί το πλατύσκαλο και τη μόνη αφετηρία για το χτίσιμο του νέου διευρυμένου Δήμου. Δεν υπάρχει περίπτωση να διεκδικήσουμε και έδρα και όνομα και και και. Το όλα δικά μας το έχει προ πολλού θάψει η ανυπαρξία μας και η αναποτελεσματικότητα μας τόσα χρόνια. Με τη συζήτηση καταλαβαίνεις έως που σε παίρνει. Μήπως για χάρη της έδρας (τη θεωρούμε το πιο σημαντικό) η υποχώρηση στο όνομα και στην έδρα κάποιων υπηρεσιών (ύδρευσης, έργων) οδηγούσε σε γάμο;
Για εμάς η συμμετοχή σε μελλοντικό σχήμα που απαρτίζεται μόνο από τους σημερινούς Δήμους των Μολάων, Ζάρακα και Νιάτων, αποτελεί την ταφόπλακα εμπορικά, πολιτισμικά και οικονομικά των Μολάων. Στην παραπάνω περίπτωση θα απολαμβάνουμε τη θέση του ουραγού σε οικονομικό και πληθυσμιακό κεφάλαιο και η αποψίλωση της παλαιάς προίκας (βλέπε υπηρεσίες) θα έχει μόλις αρχίσει! Ο Δήμος Σκάλας αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια το οικονομικό και επενδυτικό ενδιαφέρον όχι μιας αλλά τριών ιδιωτικών τραπεζών σε αντίθεση με εμάς που το έχουμε απολέσει ήδη ως μπαγιάτικες γεροντοκόρες.
“Mea culpa” κυρίες και κύριοι. Δικά μας τα λάθη.
Η καμπάνα χτυπά ηχηρά και συνεχόμενα. Ή θα πάρουμε τα μηνύματα ή θα πέσει να μας πλακώσει.

Τι θέλουμε λοιπόν; Πρώτοι σε χωριό ή …συνέταιροι στη πόλη;

* Έτσι για την ιστορία, …ή μήπως όχι;

13 Σχόλια από αναγνώστες

Πρώτοι – πρώτοι σε όλη την Ευρώπη (και έκτοι στον κόσμο). Μόνο που εδώ δεν αναφερόμαστε σε μια Ελληνική επιτυχία αλλά στην αμείλικτη πραγματικότητα της συμβίωσης με τους σεισμούς.
Τον περασμένο Φεβρουάριο η συνεχόμενη σεισμική δραστηριότητα στα νότια της Μεσσηνίας, μας θύμιζε για μέρες τη μικρότητα μας ως υπάρξεις απέναντι στη φύση. “Στο χορό των Richter” είχαμε βαπτίσει το θέμα που ανεβάσαμε τότε με αφορμή έναν ταυτόχρονα μικρό σεισμό 3,4 R στη περιοχή της Κρεμαστής, μεσημεριάτικα στις 24 Φεβρουαρίου που έγινε αισθητός στους Μολάους.
Ζούμε σε μια περιοχή του πλανήτη μας, που η γεωγραφική της θέση, συμπίπτει με σημείο όπου λαμβάνουν χώρα μεγάλα γεωτεκτονικά φαινόμενα, όπως η σύγκλιση της Αφρικανικής με την Ευρω-ασιατική λιθοσφαιρική πλάκα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει. Ο σεισμός κακά τα ψέματα, δεν συνηθίζεται. Οι άνθρωποι όμως πρέπει να προσαρμόζονται. Σίγουρα κανείς δεν είναι δυνατό να προσαρμοστεί εκ των προτέρων με την πιθανότητα απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής ή ακόμη και περιουσίας. Το μόνο που μας μένει είναι να περιορίσουμε το κακό. Σαθρό κτίριο σημαίνει αυξημένος κίνδυνος. Πανικός στην εκδήλωση του φαινομένου επίσης. Μόνο η ενημέρωση και η εν γένει εξειδικευμένη παιδία μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 11:02πμ στην θαλάσσια περιοχή του Κότρωνα 3,0 Richter. Στα 39 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των Μολάων και στα 17 χιλιόμετρα βάθος, ελάχιστοι τον καταλάβαμε.
Δεν συνέβη το ίδιο όμως ύστερα από τέσσερες ημέρες. Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου όπου μετά τις 8:30 το βράδυ αρχίζει ο χορός. Στις 8:39μμ 3,5 Richter σε λιγότερο από 10 χιλιόμετρα δυτικά των Μολάων μας ταρακουνούν ακολουθούμενα από υπόκωφο θόρυβο. Η παραλιακή ζώνη της Γλυκόβρυσης είναι το επίκεντρο με εστιακό βάθος τα 22 χιλιόμετρα. Σε 45 λεπτά στις 9:24μμ άλλα 2,9 Richter πάλι από την ίδια περιοχή και από το ίδιο εστιακό βάθος ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Ο “χορός” κλείνει στις 10:06, στην ίδια περιοχή με άλλα 2,9 Richter αλλά αυτή τη φορά με σχεδόν επιφανειακό εστιακό βάθος στα 5(!) χιλιόμετρα .
Την επομένη ημέρα Κυριακή ο “σεισμός της ημέρας” λαμβάνει χώρα 28 χιλιόμετρα νότια των Μολάων ανάμεσα Ξυλή – Ελαφόνησο. Με μέγεθος 3,1 Richter και εστιακό βάθος τα 20 χιλιόμετρα μάλλον δεν ανησύχησε και πολλούς χωριανούς μας.

Κανένας από τους παραπάνω σεισμούς δεν προκάλεσε εμφανή ζημιά ή τουλάχιστον αν προκάλεσε την αγνοούμε. Δεν θα ήταν έκπληξη ο τρίτος του Σαββάτου, με εστιακό βάθος τα 5 μόνο χιλιόμετρα να επηρέασε τοπικά τον υδροφόρο ορίζοντα. Η συχνότητα της εμφάνισης είναι όμως που μας ανησυχεί αλλά και μας θυμίζει τις υποχρεώσεις μας στους γύρω και τους εαυτούς μας.


Πριν αναρωτηθούμε για το πόσο ασφαλή είναι τα παιδιά μας στα σχολειά, οι εργαζόμενοι και οι επισκέπτες μέσα σε κτίρια ή οι θαμώνες σε εστιατόρια και καφετέριες, ας ρίξουμε μια μικρή ματιά μέσα στο σπίτι μας. Θα ανακαλύψουμε πολλά ενδιαφέροντα και συνάμα επικίνδυνα. Κάδρα πάνω από κρεβάτια και παιδικά δωμάτια. Βιβλιοθήκες χωρίς επιπλέον στήριξη στους τοίχους. Μπουκάλια με ποτά, γυάλινα ποτήρια και κανάτες δολοφόνους σε ανοικτά ράφια. Πριν είναι πολύ αργά για τα κεφάλια των δικών μας, ας κάνουμε όποια αλλαγή μας επιτάσσει η κοινή λογική. Οδηγοί για υποψήφιους σεισμόπληκτους υπάρχουν ένα σωρό και σαν χρήστες του διαδικτύου έχουμε τη δυνατότητα να τους βρούμε άμεσα.
«Υποψήφιους σεισμόπληκτους» είπαμε; Αλήθεια έχεις νιώσει ποτέ ως τέτοιος-α. Εάν ναι και εφόσον το έχεις συνειδητοποιήσει, να είσαι σίγουρος-η ότι στη συνέχεια θα πράξεις το σωστό.
Σήμερα Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου “ο σεισμός της ημέρας” δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνιση του.
Άντε βρε και “καλά κουνήματα”.

* Ένας ο κάμπος, ένας ο καημός!

17 Σχόλια από αναγνώστες

Αρχές Αυγούστου. Αυτό το Σάββατο ήμουν αποφασισμένος για την επίσκεψη. Κατηφορίζοντας στην Ελιά άφησα τους ανυπόμονους κολυμβητές σε παραλία της και ξαναπιάνοντας το τιμόνι "έβαλα πλώρη" για τον κάμπο των Παπαδιανίκων. Ο μόνιμα γκρινιάρης το είχε δηλώσει κατηγορηματικά:

- Αν και αυτή την εβδομάδα με περιφρονήσεις, μη πατήσεις ποτέ στο κτήμα.
Με τα χρονικά όρια της εβδομάδας να στενεύουν από τη μία, την πεντανόστιμη σταφίδα του να έχει ωριμάσει από την άλλη, δεν το πολυσκέφτηκα.
Στα πεντακόσια μέτρα πριν το κτήμα, η λίμνη απ’ το νερό με κάνει να μετανιώνω για το εκλεπτυσμένο μεταφορικό μέσο που διάλεξα. Παίζοντας κορώνα γράμματα για το που θα είναι τα πιο ρηχά νερά διαλέγω δρόμο. Οι ανατριχιαστικοί ήχοι στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου μου αποδεικνύουν ότι στερούμε το όποιο κληρονομικό χάρισμα του μάντη.
Η πόρτα είναι ανοικτή. Η μικρή καμάρα κάτασπρη απολαμβάνει τους ίσκιους της μεγάλης ελιάς. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο τον ακούω:
- Εδώ αριστερά σου …στο αμπέλι!
Το μικρό κοφίνι ήταν γεμάτο τσαμπιά με σταφίδες. Ήταν περήφανος για την ποικιλία που είχε φέρει πριν από πολλά χρόνια από την περιοχή της Νεμέας.
- Δε λυπάσαι που τις κόβεις, δεν αφήνεις για αργότερα; (τον ρώτησα)
- Δε γίνεται, αποκτήσαμε συνέταιρους στο φαγητό. Τους σκούρκους και τους σκαντζόχοιρους. Τι νόμιζες θα περίμεναν πότε ο κύριος Μολαΐτης θα κατηφορίσει προς τα εδώ; Φάτα τώρα μισά - μισά μαζί τους για να μάθεις.
Χωρίς αρχή και τέλος η συζήτηση για τις ναβαλίνες και τα μανταρίνια του, για τον τρύγο που θα γίνει σε σχεδόν ένα μήνα. Στην καλύτερη περίπτωση ο “μεγαλοπαραγωγός” γεμίζει το 300άρι βαρέλι του. Έχουμε βρεθεί στο πεζούλι της καμάρας να ετοιμάζει καφέ. Ο ίσκιος της ελιάς ιδανικός και η όρεξη για κουβέντα …κάτι σαν το οξυγόνο.
- Πίσω σου έχει νερό (μου είπε). Ξέπλυνε να φάμε κανένα σταφύλι. Τώρα που μπορούμε γιατί σε λίγα χρόνια θα τα “φάει” η θάλασσα.
Δεν πολυκατάλαβα και κουνώντας το χέρι μου του έγνεψα «τι εννοείς;»
- Όλες (οι γεωτρήσεις) στα τρία χιλιόμετρα και κάτω βγάζουν θάλασσα εδώ και τέσσερα χρόνια. Η δική μου ανεβοκατεβαίνει στα ποσοστά της αλλά κατά μέσω όρο κοιτά και αυτή τα φύκια. Κάνω μετρήσεις με τα “σύνεργα” του (…..). Δεν έχουν καμιά πιστοποίηση αλλά τη δουλειά τους την κάνουν
Ήταν πάντα πρακτικός άνθρωπος και δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω.
- Λύση; (τον ρώτησα)
- Τώρα σώθηκες! Έως ότου έλθει, αν βέβαια έλθει το νερό του Βασιλοπόταμου και για εμάς, θα έχουμε βγάλει τα μάτια μόνοι μας. Μη πας μακριά, κοίτα τ’ αμάξι σου. Το έκανες τανκ να περάσεις τις λάσπες. Του έχει χαλάσει (σήκωσε το χέρι και έδειξε τον γείτονα) ο χρονοδιακόπτης και βαριέται να τον αλλάξει. Μόλις του κολλήσει μπορεί να ποτίζει μια στάση ολόκληρη ημέρα!
Να η αιτία της λίμνης που βρήκα καταμεσής του δρόμου σκέφτηκα.
- Το νερό δεν το σκέφτεται, τη ΔΕΗ; (ρώτησα)
- Με τον παρά μου και τη κυρά μου! Τι διαχείριση μπορείς να κάνεις με δαύτους; Είναι ικανοί να στερέψουν Αμαζόνιο! Δεν τους ενδιαφέρει. Όταν όμως φάμε τη σφαλιάρα, πρώτοι αυτοί θα αναθεματίζουν. Θα τους φταίνε και οι πέτρες.
- Ο δικός σας (εννοώντας τον Δήμαρχο τους) δεν έχει λύση και σ’ αυτό;
Γέλασε… Είναι από τους ανθρώπους που στέκονται στην ουσία αλλά προτίμησε τη σιωπή. Τουλάχιστον προσωρινά.
Ως πειραχτήρι όμως συνέχισα.
- Το νερό του Βασιλοπόταμου που θα έχει στερέψει μέχρι να έλθει, θα πρέπει να περάσει από Μολαΐτικα χώματα. Είσαι σίγουρος ότι θα το αφήσουμε να φτάσει μέχρι εδώ;
- Βλάκας δεν είσαι γιατί ξέρεις ότι δεν θα δοθεί για άρδευση αλλά για εμπλουτισμό και μόνο υπόγεια, αλλά αφού με προκαλείς θα στο πω. Και εμείς και εσείς θα ποτίζουμε με θάλασσα. Και εσείς και εμείς δεν θα έχουμε ούτε για να πιούμε. Είναι σαν το πάγο. Όταν ρίχνει τα καίει όλα! Καμιά δυστυχία δεν ακολουθεί ταμπέλες στο δρόμο της. Ένας ο κάμπος, ένας ο καημός!

Ένας ο κάμπος, ένας ο καημός…!
Όση ώρα οδηγούσα πίσω στην Ελιά για να παραλάβω τους αχόρταγους κολυμβητές δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Συνέχεια σκεφτόμουν. Υποτίθεται ότι θα μεταφέρουμε τα νερά που περισσεύουν από τον Βασιλοπόταμο. Οι πηγές του όμως έχουν στερέψει εδώ και δύο χρόνια. Ο Δήμαρχος της Σκάλας αναγκάστηκε να τροφοδοτήσει το χώρο από γεώτρηση για να ρίξουν το σταυρό τον περασμένο Γενάρη σε νερά και όχι στις πέτρες.
Για πιο περισευάμενο νερό μιλάμε; Και το έργο; Αυτό το έργο των εκατομμυρίων ευρώ για τον εμπλουτισμό των υφάλμυρων σε Γλυκόβρηση και Ασωπό με τι θα ανακουφίσει; Σαν έργο ίσως το πιο μεγαλεπήβολο του νομού στη σύγχρονη ιστορία του. Σαν ουσία όμως; Και σε ποιους απευθύνεται; Σ’ εμας που δεν εκτιμάμε την δεινή σημερινή κατάσταση;
Οι σκέψεις μου γυρίζουν κύκλο χωρίς να μπορώ να πιαστώ από πουθενά.

Δεν το θέλω αλλά το χειρότερο σενάριο έχει κατασκηνώσει και προβάλλεται κινηματογραφικά στο μυαλό μου:
Τα έργο αρχίζει. Από τι μια οι ελπίδες των σημερινών “υφάλμυρων” και από την άλλη οι διαμαρτυρίες των “θιγμένων”. Από τη μια το έργο βρίσκει προεκλογικούς πατεράδες ένα σωρό και από την άλλη τοπικός άρχοντας ξεσηκώνει τους δημότες του γιατί θεωρεί το νερό δικό του. Ενόψει Καποδίστρια 2 αφήνει ένα παράθυρο (προς άγρα ψήφων) να φτάσει το έργο έως τη Γλυκόβρηση. Αφήνει λέμε, γιατί δεν εξαρτάται ούτε από αυτόν. Ούτε και από κανέναν ζωντανό βέβαια. Μόνο από τον έναν και μοναδικό, τον βιασμένο και πεθαμένο, τη φύση! Τα κινηματογραφικά καρέ συνεχίζουν να περνούν από μπροστά μου. Τα έργα συνεχίζονται και επιτέλους ατενίζουν την άλλη πλευρά της Κουρκούλας. Τον κάμπο των Μολάων, του Ασωπού, του όποιου. Το έργο φτάνει. Το νερό όμως; Μια φωνή ακούγεται. «Για τον Βασιλοπόταμο λέτε; Πάει αυτός, κατάντησε ξερός χείμαρρος σαν τον Βορβά!».

Οι διψασμένοι δε θα λυτρωθούν! Ούτε καν θα διαμαρτυρηθούν. Θα έχουν κουραστεί από τις αντιπαραθέσεις και τους τσακωμούς μεταξύ τους. Πληγωμένοι όπως θα είναι θα γλείφουν τις πληγές τους χαζεύοντας ένα πρωτότυπο μνημείο που στήθηκε για να θυμούνται την εποχή του νερού:
Έναν χαλασμένο χρονοδιακόπτη σε μια γεώτρηση που δουλεύει ασταμάτητα. Μόνο που τώρα δεν βγάζει πόσιμο νερό αλλά θάλασσα.