* Η “τραγουδιάρα” πλατεία μας

18 Σχόλια από αναγνώστες

Όλος ο κόσμος μια εκδρομή. Πάντα τέτοιο καιρό και για πολύ αργότερα συντελείται ο μεγάλος ξεσηκωμός. Οι αγρότες τακτικοί ενώ επαγγελματίες και υπάλληλοι “εκδράμουν” συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Για τους περισσότερους οι καλοκαιρινές άδειες αποτελούν άγνωστο φρούτο. Στοv τόπο μας η άδεια “τρώγεται” Δεκέμβρη – Γενάρη.
Ελαιομάζεμα, το μεγάλο στοίχημα!
Τις κουβέντες, τα γέλια και τις φωνές έχουν ισοπεδώσει εδώ και χρόνια τα μηχανήματα. Μοτέρ για “λανάρες” και “κουπε-πε” επιβάλουν εργασία στη “μούγκα”. Άσχετα από καιρικές συνθήκες, τιμές ή αργίες, το πανηγύρι στήνεται καθημερινά στον κάμπο.
Η Δευτέρα που πέρασε ήταν από πλευράς θερμοκρασίας η “πρώτη” χειμωνιάτικη ημέρα. Κρύο, …μα πολύ κρύο! Ο αέρας να σηκώνει τα λιόπανα και να σκορπά το κόπο μας μέτρα μακριά. Γύρω στη μία δεν άντεξα. Ανάθεμα τα μεροκάματα που θα πληρωθούν ολόκληρα έτσι κι αλλιώς, τα παγωμένα και ανεμοδαρμένα κορμιά μας είχαν ξεπεράσει τα όρια. «Πάμε» φώναξα, «είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ».
Τα μαζέψαμε και φύγαμε άρον – άρον. Τα’ αυτιά μας βούηζαν για ώρες αργότερα.

Με τέτοια δάχτυλα το πληκτρολόγιο δε θέλει ούτε να μας βλέπει. Εμείς να δεις. Ο αγώνας για τον επιούσιο, λειτουργεί σε βάρος των υπολοίπων αυτή την εποχή. Ένα από τα θύματα και η γραφή του blog. Θα το έχετε διαπιστώσει άλλωστε. Αν ζούσαμε στη Σκουφά σίγουρα θα συνεχίζαμε αμείωτα (ίσως το καλοκαίρι λόγο Μυκόνου να “κοιλιάζαμε”). Ζούμε όμως στους Μολάους και χορεύουμε στο χορό της “ευλογημένης” ελιάς.

Παραμονή Χριστουγέννων η πλατεία μας γέμισε κόσμο. Αιτία μια χριστουγεννιάτικη γιορτή με… καρναβαλικό στίγμα. Ο ξυλοπόδαρος και οι κλόουν θέλησαν να πουν χρόνια πολλά στα μικρά Μολαϊτάκια. Ευπρόσδεκτα και ας έμοιαζαν κάπως αποκριάτικα. Επαγγελματικοί σύλλογοι και Δήμος προσπάθησαν να ζωντανέψουν το κέντρο μας και κατ’ επέκταση τις επιχειρήσεις. Εκείνο που δεν καταλάβαμε πολλοί ήταν τι γύρευαν οι ελαφρά ντυμένες “χορεύτριες” σε παιδική γιορτή. Τελείως άσχετο το δημόσιο οφθαλμόλουτρο χριστουγεννιάτικα. Ας είναι…

Η “τραγουδιάρα” πλατεία μας, πλημμυρίζει εβδομάδες τώρα χριστουγεννιάτικα άσματα. Τα δημοτικά ηχεία “λαλούν” σε εγχώριους και ξενικούς ρυθμούς. Εκτός από τους ήχους έχει γεμίσει και με λαμπιόνια των ημερών. Φέτος οι ιδιώτες πήραν τη ρεβάνς από το Δήμο σε πλήθος και ποσότητα. Σε γούστο; …αυτό ορίζεται πάντα από προσωπικό κριτήριο.


Σήμερα Χριστούγεννα στέλνουμε σε όλους τις “εκ βάθους” ολόθερμες ευχές μας. Χαμογελάμε και ευχόμαστε ακόμη και στον άγνωστο φίλο του blog, που στην πρώτη φετινή ευχή που λάβαμε στο e-mail και με αφορμή το ότι δεν αρθρογραφήσαμε για τον πρόσφατο ξεσηκωμό μετά την δολοφονία του μαθητή στα Εξάρχεια, μας ευχόταν να ψοφήσουμε(!) αφού συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τη «γαμωΜολάοι μας» όπως ανέφερε. Και εμείς φίλε μου σου ευχόμαστε υγεία σε ‘σένα και στην οικογένειά σου. Ελπίζουμε η ενασχόληση με το θέμα που αναφέρεις των Χατζηνικολάου, Πρετεντέρη, Καμπουράκη, Ευαγγελάτου και Τατιάνας, καθώς και του πλήθους των παραθυρολόγων να σε αποζημίωσε. Όχι μόνο μας άγγιξε, αλλά μας συγκλόνισε. Το γιατί δεν το πράξαμε το ξέρεις, αφού οι αρχές μας, επιτάσσουν το αποκλειστικά Μολαΐτικο περιεχόμενο εδώ μέσα.

Σήμερα Χριστούγεννα νιώθω το στομάχι μου ήδη βαρύ. Απορώ με τις αντοχές μου αφού όλοι οι εορτάζοντες με πίεσαν να δοκιμάσω όλα τα καλούδια τους. Βρήκαν στο πρόσωπο μου άλλον ένα Μαμαλάκη για να επιβεβαιώνω το μέγεθος της μαγειρικής τους ικανότητας;
Αύριο αργία για τους περισσότερους, εμείς θα εκδράμουμε στον κάμπο. Οι ελιές είναι εκεί και μας κλείνουν το μάτι. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι ν’ αφήνεις τις ευκαιρίες χαμένες. Για την “εξ Αθηνών” βοήθεια, ήλθε η ώρα να βγάλει μέρος του κόπου από τους τενεκέδες λαδιού που παίρνει μαζί της κάθε φορά. Αν και περισσότερες ελιές θα πατήσουν παρά θα μαζέψουν, θα τους κάνει καλό ο καθαρός αέρας αυτής της “εκπαιδευτικής” εκδρομής. «Για να κτιμήσουν» που έλεγε και η γιαγιά μου.

Μη φοβάστε τις δύσκολες εποχές. Αυτές υπήρχαν πάντα.
Συμπολίτες και μη. Ας αποτελέσει η υγεία όλων μας, αφετηρία για το μέλλον.

* Έγραψε κανείς ;

3 Σχόλια από αναγνώστες

Θέλω να κυνηγήσω το χρόνο. Θέλω όμως και να τον πιάσω, να τον βουτήξω απ’ το γιακά και να του φωνάξω κατάμουτρα:
«Που πας βρε χαμένε; Γιατί κάθε πρωινό μου “περισσεύεις” και το βράδυ δε μου φτάνεις; Πότε θα σε προλάβω να μαζέψω και τις ελιές μου; να πάω κάποια στιγμή το αυτοκίνητο “για λάδια” πριν το κάψω; να φανώ συνεπής στις αγγαρείες των φίλων; μια φορά βρε κακούργε, μια φορά! Να βάλω στο αμάξι τη πιτσιρικαρία όλης της γειτονιάς και να ξαναζήσω εκείνη τη μοναδική εξόρμηση στο Γέρακα; Με τη θερμοκρασία κοντά στο μηδέν τότε, εγώ να κυνηγώ αυτά να μη βραχούν και κείνα να μπαίνουν μέσα σχεδόν μέχρι το γόνατο στη λιμνοθάλασσα να ταΐσουν αυτά τα περήφανα και σπάνια πουλιά που λόγω κρύου είχαν βρει καταφύγιο στα νερά της. Μου το χρωστάς, δε ζω στην Αθήνα, στους Μολάους ζω και όλα είναι “μια πηδιά τόπος μακριά”. Χρόνο θέλω!»

Καμιά συγκίνηση, καμιά κατανόηση. Πάντα πίσω του θα τρέχω και μια ζωή “χαμένος” (για ‘μενα) θα ‘ναι.

Τι να λέω, με βλέπω κάθε βράδυ στο καθρέπτη. «Πως κατάντησες… πόσες φορές είπες ότι από αύριο αλλάζεις τακτική. Ένα σωρό… και μου ‘θελες και blog τρομάρα σου. Πότε θα προλάβεις; Άσε τους άλλους, για σένα ρωτώ. Ο “μικρός” θέλει να τον ενοχλούμε μόνο για τα τεχνικά, ο άλλος έχει κάνει το δρόμο Μολάοι – Αθήνα καθημερινότητα. Έχει δει “τσίτες” στο νέο κομμάτι Βλαχιώτη – Γκαγκανιά και έχει το θράσος να λέει: «γράψε κάτι γι’ αυτά τα χάλια, εγώ δε προλαβαίνω». Εκείνος πηγαινοέρχεται, εγώ να γράψω!
Τι να πρωτογράψω και πότε; Το απόγευμα της Τετάρτης φάνταζε ιδανικό για γράψιμο. Περιττό να πω ότι όλα τότε έτυχαν. Άντε αύριο Πέμπτη. Σιγά μη! Τα ερεθίσματα πολλά, τα θέματα επίσης. Τίποτα γραμμένο όμως, όλα στο μυαλό. Το ένα επισκίαζε το άλλο και η δομή άλλαζε συνέχεια. Τι τα θέλεις αν δεν αποτυπώσεις κάπου τις πρώτες αρχικές σκέψεις, μετά ούτε το περιβάλλον ούτε και η ψυχολογία σε βοηθούν.
Το Σαββατιάτικο βραδάκι όμως θα έγραφα. Κρατώντας ολομερής το πριόνι στο χωράφι, κουβαλώντας κλαδιά και λιόπανα τα δάχτυλα είχαν γίνει διπλάσια. Πονούσαν αυτά, πονούσε και η μέση. Ένα κλικ στο πληκτρολόγιο, δύο γράμματα στην οθόνη. «Παράτα τα και τράβα για ύπνο» μου είπα και «συμφώνησα».
Η Κυριακάτικη βροχή μας κράτησε όλους μέσα. Ότι πρόλαβε ο καθ’ ένας μας “έπιασε”.
Άνοιξα την οθόνη και… την κοιτούσα και με κοιτούσε. Που πήγαν όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου; Ας προσπαθήσω να βολέψω σ’ ένα θέμα κάποια και για τα υπόλοιπα βλέπουμε. Ωραία, ας αρχίσω…

Δημοπρασίες λαδιού, τιμές και τα συναφή. Ωχ, πάλι με απαισιόδοξο θέμα μέρες που έρχονται. Μας είπαν και γκρινιάρηδες στο e-mail. Τι να πω για τα χάλια του 2,20 έως 2,30 ευρώ το κιλό; Γιατί δε το ξέρουμε όλοι; Πάλι θα μαυρίσει η ψυχή μας.

Ας πιάσουμε κάτι ευχάριστο. Για το θεατράκι τα γράψαμε, ας πούμε για το κλειστό γυμναστήριο. Φίλος “αθληταράς” ορκίζεται ότι άρχισαν τα χωματουργικά! Είναι όμως νωρίς. Στον τόπο που ζούμε πολλά έχουν μείνει στάσιμα και μετά τη θεμελίωση. Το κλειστό δεν έχει φτάσει ούτε εκεί. Ας κρατήσουμε μια “πισινή” και θα το υποδεχτούμε μετά βαΐων και κλάδων σε λίγο καιρό, εάν συνεχίσουν βέβαια αμείωτες οι εργασίες κατασκευής.

Ας πάμε αλλού. Στα υπολείμματα των ελαιουργίων (καλογέρια) συνεταιριστικών και μη, που χύνονται ακατέργαστα στη “τρύπα” της Μεταμόρφωσης. Αυτό θα πει, εμπλουτισμός υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Αχ βρε πολύπαθε κάμπε. Μια η εισβολή της θάλασσας και μια τα καλογέρια, σε κύκλωσαν τα βάσανα. Στο τέλος θα τα πιούμε από τις Δημοτικές γεωτρήσεις, θα λουστούμε και θα μας φταίει ο Γρυπιώτης που φωνάζει για τα (ανύπαρκτα) περισσεύματα του Βασιλοπόταμου. Δέκα λεπτά να κόψουμε την ημέρα από τα ποτίσματα μας, την καλύψαμε τη διαφορά. Άσε το και αυτό. Τώρα η όποια αναφορά θα είναι εν θερμό, την Άνοιξη το ξαναπιάνουμε και βλέπουμε.

Άλλο. Άλλο ναι, πιο όμως; Ο δρόμος Γκαγκανιά – Βλαχιώτη. Αυτό που δε βρίσκει χρόνο “ο άλλος” να γράψει. Ο δρόμος με φουρτούνα! Τέτοιο πάνω - κάτω από τις ανωμαλίες, ούτε σε βάρκα με Πουνέντε! Με τρία σημεία κρυφές καρμανιόλες για τους ανυποψίαστους. Πρώτη φορά είδα δρόμο να ρίχνει τόσο πολύ τα χιλιόμετρα της απόστασης και να διατηρεί ευλαβικά τα χιλιόμετρα της ταχύτητας του προηγούμενου παλαιού! Μετά την πρώτη ψιχάλα απαραίτητο το σλάλομ ανάμεσα στα χώματα. Όχι – όχι, δεν θα γκρινιάξω εγώ για ‘κείνον. Ας έρθει να τα γράψει ο ίδιος.
Αλλά να ρωτήσω κάτι βρε παιδιά; Αυτό το έκτρωμα δεν ερεθίζει με τίποτα τις τοπικές κοινωνίες μας (συλλόγους, συνεταιρισμούς) ή τους εκπροσώπους μας; Να γίνει μια παράσταση στην Περιφέρεια Πελοποννήσου γι’ αυτή την αλητεία που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν δρόμο! Τέτοια αλλοτρίωση; Τέτοιος ωχαδερφισμός; Εμπρός και ‘συ Δήμαρχε από την πλευρά σου! Αν δε το έχεις κάνει ακόμη, τι περιμένεις;

Κάτι αισιόδοξο; Ας πούμε το καμάρι του συνεταιρισμού μας. Το νέο εργοστάσιο. Περνώντας από το ιδιωτικό τα καλογέρια τρέχουνε πάνω στη στροφή. Βρομιά και κίνδυνος καταμεσής του δρόμου. Οι δεξαμενές του λαδιού εκτεθειμένες στον ήλιο υποβαθμίζουν το προϊόν. Από την άλλη το συνεταιριστικό αποτελώντας εξαίρεση στον κανόνα πανελληνίως, στολίδι από μόνο του. Περισσότερη τάξη (σε κάποια θέματα μπορούμε και καλύτερα) σε προδιαθέτει ευχάριστα. Αλλά όχι αυτό το θέμα δεν αξίζει σύντομης αναφοράς. Μαζί με την ΚΑΣΕΛΛ αξίζει σε κάποια μεταγενέστερη δημοσίευση αναλυτική αναφορά.

Τελικά σήμερα τίποτα δεν ολοκληρώσαμε. Όποια πόρτα και αν ανοίξαμε την ξανακλείσαμε.
Πιστέψτε μας, αποφύγαμε λόγω ημερών να “ρίξουμε στη σέντρα” κάτι μίζερο.
Όσο για το ευχάριστο, θα κάνουμε μια βόλτα στη στολισμένη πλατεία μας και εκεί υπό τους ήχους του Sinatra, μπορεί και να το συναντησουμε.

Χαμογελάστε. Τα Χριστούγεννα έρχονται.
Κάτι σας χρωστάμε...

* Θα καλύψει το κενό;

12 Σχόλια από αναγνώστες

Σαββατοκύριακο. Η βροχή είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα και το χώμα είχε πάρει αυτή τη μοναδική μυρουδιά. Πάντα την απολαμβάνω στα πρωτοβρόχια. Πιο μεθυστική μετά την άνυδρη περίοδο που βιώσαμε φέτος.
Πλημμυρίζει τον αέρα και σου θυμίζει ότι η αφετηρία της ζωής είναι μία και μοναδική.
Το νερό!

Συνηθίζω όταν έχω ευκαιρία να τριγυρνώ.
Το μικρό διάλειμμα ηλιοφάνειας μετά τη βροχή με τράβηξε κυριολεκτικά έξω από τη φωλιά μου. Καλό το διαδύκτιο αλλά πως να σου χαρίσει τέτοιο “άρωμα”.
Τουλάχιστον …όχι ακόμη!
Κάπως έτσι έπεσε στη αντίληψή μου και με έκανε να χαμογελάσω ευχάριστα.
Το μικρό έργο που είδα να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μου, απέκτησε στα μάτια μου περισσότερη αξία ως παράδειγμα και ως απόδειξη ότι κάποιες φλόγες δε σβήνουν σε τούτο τον τόπο, παρά σαν αξία που έχει το ίδιο καθ΄ αυτό το έργο.

Η σκέψη μου πήγε μήνες πίσω. 8 Μαρτίου 2007. Δύο ημέρες μετά την έναρξη αυτής της προσπάθειας (blog). Ήταν το πέμπτο μας θέμα και με λύπη διαπιστώναμε προφητικά: «Το Πνευματικό Κέντρο δεν πεθαίνει ...πέθανε!!!». Δεν ξέρουμε πόσους άγγιξε αυτός ο προβληματισμός. Γράψαμε πολλά τότε. Η γλώσσα καυστική μεν, αληθινή δε.
Μια ιδιαίτερη σχέση μας συνέδεε με το χώρο. Αγανακτήσαμε για την κατάντια του. Αναρωτιόμασταν αργότερα σε άλλο θέμα: «Αυτό που σε άλλες πιο στερημένες εποχές, αποτέλεσε προτεραιότητα για τους τότε, σήμερα φαντάζει περιττό για 'μας;»

Οι Μολάοι ήταν για δεκαετίες το πολιτιστικό κέντρο της περιοχής.
Θυμηθείτε, την ύπαρξη της μοναδικής φιλαρμονικής και του μοναδικού Πνευματικού Κέντρου. Τώρα που οι γύρω Δήμοι απέκτησαν το πρώτο, εμείς απωλέσαμε το δεύτερο!

Όμως...
Ακόμη και αν αντιγράψαμε κάποιους άλλους, σ’ αυτή την περίπτωση δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακό.
Βέβαια μπορεί να μη “κοπιάραμε” κανέναν, αλλά κάποιοι ντόπιοι να έσυραν το χορό.
Ίσως βέβαια και να το επέβαλαν τα πρόσφατα αποτελέσματα των παιδιών.
Ότι, μα ότι κι αν έγινε, είναι γεγονός. Ένα μικρό ανοιχτό θεατράκι παίρνει σάρκα και οστά, στον προαύλιο χώρο του Λυκείου. Αρχαιο-Ελληνικό το μοτίβο του, νέο-Ελληνική η αποστολή του. Μικρό το μέγεθος; Μεγάλο όμως το κενό που έρχεται να καλύψει. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να το χαρεί και ο τελευταίος χωριανός. Οι εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα να έχουν κάτι να πουν από τον μικρό πιτσιρικά, έως τη γιαγιά με τη μαύρη μαντίλα.
Αυτή θα είναι η αξία του και ελπίζουμε αυτός ο προορισμός του.

Και κάτι τελευταίο.
Επιτρέψετέ μας, το δικό μας χαμόγελο να είναι μεγαλύτερο. Είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε, ότι μας είχαν ισοπεδώσει το ευρώ (ή η έλλειψη του) και τα navara.

Στις δύσκολες εποχές που το κιλό το λάδι φλερτάρει με τα 2 ευρώ, είναι σημαντικό η Μολαϊτικη κοινωνία να “κλείνει” το μάτι σε αξίες.

* Όπου και να πάω, αετοί και γεράκια!

10 Σχόλια από αναγνώστες

Χαρτογράφηση της τωρινής κατάστασης…

Mπορεί το ίδιο γεγονός να εξελίσσεται μπροστά σε δυο ζευγάρια μάτια. Το ίδιο ακριβώς, μόνο που η οπτική του καθ’ ενός να είναι διαφορετική.
Αμέτρητες φορές τα αυτιά μάς έχουν ακούσει τη ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κάποιες φορές συνταχθήκαμε, κάποιες άλλες σταθήκαμε απέναντι. Έτσι είναι η ζωή. Οι προτεραιότητες για τον καθ’ ένα, είναι διαφορετικές. Άλλος στοχεύει στο πλούτο και άλλος στις αξίες, άλλος απολαμβάνει το σήμερα και άλλος χτίζει για το αύριο. Μακάρι να γνωρίζαμε το σωστό.

Έτσι κι εδώ ο Γιάννης Κοφινάς καταθέτει στους χωριανούς ή σε όποιον ενδιαφέρεται τις δικές του προτεραιότητες, τις δικές του αξίες. Άλλοι θα συνταχθούν, άλλοι θα σταθούν απέναντι και άλλοι θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν. Ότι όμως καταθέτει εδώ, έχει αφετηρία την πολύπλευρη εμπειρία και τη βαθιά γνώση.
Εμπειρία γιατί όταν έγραφε στο πρώτο μήνυμα του ότι «κατάφερα με πολλούς που με ακολούθησαν να έχουμε εξερευνήσει 300 σπήλαια μέχρι τώρα στο νότιο Πάρνωνα!» πολλοί και πρώτοι εμείς δεν είχαμε διανοηθεί το μέγεθος. Πιο κάτω και βλέποντας τούς χάρτες, θα έχετε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσετε την έκταση τής προσπάθειας, τής εμπειρίας, τής γνώσης που απέκτησε δίνοντας προτεραιότητα στο μεράκι του και στη “τρέλα” του.

Η διατήρηση της μοναδικότητας του φυσικού περιβάλλοντος του τόπου μας, προϋποθέτει για τον ίδιο τη συνοχή και συνέχεια του ζωικού και φυτικού κεφαλαίου (όπως συνηθίσαμε να ακούμε). Αγωνιά και “φωνάζει” ότι το σπάσιμο της αλυσίδας θα σταθεί μοιραίο και θα οδηγήσει στον αφανισμό του μοναδικού αυτού πλούτου της περιοχής.
Το αρχειακό υλικό είναι ασυνήθιστα πολύ για δημοσίευση εδώ. Με εξαίρεση κάποιες αλλαγές στο μέγεθος κάποιων αρχείων τα “ανεβάζουμε” όλα. Θεωρούμε ότι δημιουργείται αυτόματα μια θεματική γωνιά, ένα ιστορικό αρχείο για το μέλλον. Αλήθεια σε πιο Google Earth θα ξαναβρούμε τις κορφές μας χωρίς τις ανθρώπινες παρεμβάσεις; Το παράθυρο της γνώσης που μας ανοίγει είναι μεγάλο και αφορά ΟΛΟΥΣ μας. Θέλετε σαν υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στους ίδιους μας τους εαυτούς, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε και αυτούς τους παράγοντες.

Γράψαμε ότι: «μετά τη πρώτη ματιά στα μηνύματα, νιώσαμε σαν νοικοκύρηδες που κάποιος από “μακριά” ήρθε να μας ανεβάσει για πρώτη φορά στη ταράτσα του σπιτιού μας!»
Όποιος θέλει να μας ακολουθήσει για να κοιτάξουμε πιο πέρα από τα ντουβάρια του γείτονα, ας ακολουθήσει.


Αρχή του ταξιδιού…

1η ενότητα: Φωτο από google

«Μπορείς να ενημερώσεις τους συμπολίτες μας με τα γεωλογικά φαινόμενα και τα αμέτρητα σπήλαια….»


















































2η ενότητα: ΧΑΡΤΕΣ από ΕΟΕ

«Η σελίδα της ΕΟΕ (Ορνιθολογικής) που αναφέρετε και δεν την γνωρίζει κανείς για να το περνάνε τόσο εύκολα αυτό το μεγάλο μυστικό της περιοχής μας οι φίλοι που συνομιλούν μαζί μας που το γνωρίζει όλη η υδρόγειος εκτός από τους κοιμισμένους βαθιά από τους ηγέτες τους οι Μολαϊτες. Η ευρωπαϊκή και εθνική Νομοθεσία προστατεύει πλέον τέτοιες αξίες. Εμείς μέχρι πότε θα κοιμόμαστε?
Όλα τα πουλιά της Μεσσογείου περνούν από την ΙΕΡΗ Κουρκούλα μας (κορφή που τα βλέπεις ούλα)!!τι θα απαντήσουν τουλάχιστον οι συνετοί εκ των Μολαϊτών που φυσικά υπάρχουν πάμπολλοι αλλά σιωπούν ή δεν ξέρουν στους γέροντες βεδουίνους οι οποίοι δεν θα βλέπουν τους ΥΠΕΡΥΦΑΝΟΥΣ αετούς να γυρίζουν το χειμώνα στα κατσάβραχα των ερήμων και οι γιοί τους θα τους ενημερώνουν με φωτογραφίες με τα λιωμένα πουλιά στα βουνά των Μολάων?
Τι θα πουν μουντζώνοντας προς το βορρά?

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ….

ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ (ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ) ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΙΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ.»














3η ενότητα: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΖΑΡΑΚΑ

«Που ανέλαβε ο Δημ Μπούσμπουρας την οποία ζήτησα και έλαβα από το δήμο Ζάρακα αμέσως, αλλά διαπίστωσα να μην την γνωρίζει το ΠΕΧΩ Λακωνίας μέχρι πρόσφατα και την αποστείλαμε με έγγραφο του ομίλου μας.
150 σελίδες που σε αφήνουν άναυδο για τις περιβαλλοντικές αξίες της περιοχής μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΓΙΑΤΙ ????????????????????
Η θαλάσσια μεταναστευτική γραμμή από Δασκαλιό με ασημόγλαρους κλπ
Η άλλη από τη λιμνοθάλασσα του Γέρακα με κύκνους και υδρόβια πουλιά
Και η τρίτη πάνω από τα χωριά του δήμου μας και ιδιαίτερα στα αιολικά μας πάρκα που θα τα περιμένουν να τα κάνουν κιμά οι «πράσινες» φτερωτές των αρπακτικών την αιολικής βιομηχανίας. Οι υπερήφανοι αετοί τις περισσότερες ώρες αφού δεν ψάχνουν για τροφή ταξιδεύουν αφημένοι στα ανοδικά ρεύματα της Κορδελίτσας και των άλλων πλαγιών μας όπου οδεύουν κοιμισμένα με τα τεράστια φτερά τους ανοιχτά στο «πράσινο» θάνατο.
Στο φαράγγι της καταβόθρας καταγράφηκε μπούφος και υπάρχει παλαιά φωλιά ΣΠΙΖΑΕΤΟΥ (!!!), λόγω κίνησης λατομείου κλπ.
Οικολογία ή περιβαλλοντική αλητεία????»














4η ενότητα: ΣΠΙΖΑΕΤΟΣ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΑΣ

«Η μελέτη δείχνει τον υπό εξαφάνιση αετό, τον μικρόσωμο, ευκίνητο φαραγγά να κατέρχεται από τη κορφή της Κουρκούλας μας πάνω από το Λάρνακα και να μας καλημερίζει στη πλατεία!!!
Η τυχερή πρωτεύουσα του νότου, η πόλις μας που θα έπρεπε να είχε συνεχόμενη παρακολούθηση με ευρωπαϊκά προγράμματα για τη προστασία του.
Τι κάνουν στη Δαδιά?
Εμείς βάλαμε και στη Κουρκούλα ανεμομετρητές??
Τι σκαρώνουν?
Θα τους αφήσουμε?
Μήπως έπρεπε να υπάρχουν συνδεμένες κάμερες και όταν τα μόνιτορ έδειχναν κινήσεις αετών να τις πρόβαλαν στις μεγάλες οθόνες των μαγαζιών της πλατείας μας και να έρχονται από όλο τον πλανήτη να παρακολουθούν ζωντανά τη ζωή των αετών μας? Το ίδιο και στο Ζάρακα ή στη Μονεμβασιά, αφού είναι σε ΖΕΠ αρπακτικών?»




5η ενότητα: ΣΠΙΖΑΕΤΟΣ ΣΤΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΑ

«Τον φωτογραφίζω στη μαυροσπηλιά των Πακίων με τις ώρες.
Δεν κινείται.
Η μπουκαδούρα σηκώνει τα λευκά του στήθους του φτερά…
Πάω πιο κάτω το ίδιο με κοιτά.
Από αμηχανία κάποια στιγμή του κορνάρω, του κουνάω τα χέρια μα τίποτα…
Θυμάται το παππού μου το Γιάννη όταν από τα Πάκια και τα χωράφια του προπάππου μου του Λευτέρη ήλθε γαμπρός στα Σπανέικα και μετά πήγαινε στο προικιό του στο «σπηλάκι», μετά με το μπάρμπα Χρήστο μωρό στη νάκα, μετά με μένα με τη κοτσώρω και μετά εμένα με τη κόρη μου.
Έτσι είναι, αφού γεννήθηκε πριν από 107 χρόνια και ζει στη Κουρκούλα.
Μας θυμάται όλους, ακόμη και έναν αστρίτη που έβγαλε το κεφάλι του κάτω από μία πλάκα πριν 67 χρόνια και θυμάται το θαλάμι του και το παρακολουθεί, όπως και εγώ όπου είχα πιάσει στα 17 μου ένα χταπόδι στο Πορί.
Ξέρει ότι με μαγεύει, ότι στον αυτοκρατορικό θυρεό της οικογένειάς μου τον τιμάμε πάνω από 1000ετηρίδα. Του έχουμε και την κυανόλευκη στο στήθος του δικέφαλου με τα δύο κορώνια. Ευτυχώς που όταν έχτιζα δόκανα έλειπε στην Αφρική και δεν θα με είδε να πνίγω πουλιά της Κουρκούλας.
Μας θυμάται!!!!σε λίγους μήνες που θα έλθει με τα μάτια κλειστά για 108 φορά από την Αφρική στο Ζάρακα θα τον κάνουν λιόμα οι μηχανές για να εισπράξουν τα ανταποδοτικά αργύρια εμείς οι Μολαίτες…
Να προλάβει να αναζητήσει λίγη τροφή πάνω από τους αιθέρες της Κουρκούλας μας?
Θα τον ξαναδούμε πάνω από την πλατεία μας?

ΑΒΕΒΑΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΔΟΞΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ ΠΛΕΟΝ, ΛΙΓΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ.»


















6η ενότητα: ΣΠΙΖΑΕΤΟΣ ΣΤΟ ΤΡΥΓΟ

Εμφανίζεται στους αιθέρες της Κουρκούλας μας και έρχεται στο λινό του Θοδωρή.

Βγάζω την κάμερα και την φωτογραφική. Πάει στο κάμπο και γυρίζει, ανεβαίνει και ζυγίζει…γεμίζουν ταινίες και δίσκοι με απίστευτες στιγμές.
Τυπικές εικόνες για Μολαίτες μέσα στη ΖΕΠ αρπακτικών, χοροί των περιστεριών με τα γεράκια όλη την ημέρα, σχηματισμοί, κόλπα, ξεγελάσματα!!!
Τέτοιες εικόνες όμως όσο κόσμο και να γύρισα δεν ξαναείδα στη ζωή μου!!!
Αυτές μου λείπουν και όλο και κάθε τόσο χάνομαι στα γύρω βουνά κάνοντας τόσα χιλιόμετρα.







Όπου και να πάω αετοί και γεράκια!!!»

* Κορδελίτσα.

19 Σχόλια από αναγνώστες

Ήταν οι πρώτες απόπειρες επαφής με το διαδύκτιο. Οι πρώτες προσπάθειες να κοντρολάρω με το ποντίκι, αυτό το ατίθασο βελάκι που εξαφανίζονταν στις άκρες της οθόνης.
Ξανα-ανακαλύπταμε τον κόσμο, τότε! Αφέλεια και ενθουσιασμός ήταν τα συναισθήματα που πλημμύριζαν εκείνες τις πρώτες στιγμές στο internet. Τώρα έγινε ‘μέσο’, ανάγκη, καθημερινότητα, τότε όμως.

Τότε ήταν που μετά από υποδείξεις γνωστών, επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη σελίδα του. Σταματώντας στη πρώτη φωτογραφία των Μολάων, εκστασιάστηκα. Ένιώσα σαν να προβάλλεται το χωριό μου στη τηλεόραση. Έτσι ήταν το διαδύκτιο στην αρχή για ‘μας. Είδα κι άλλη, κι άλλη και μετά προσπέρασα. Όταν επέστρεψα μετά από καιρό, άρχισα να διαβάζω κι όλας.

Στάθηκα τυχερός γιατί άρχισα με ένα από τα καλύτερα του. Συναρπαστικό ταξίδι, έντονες στιγμές, γλαφυρή αφήγηση, μεγάλο παραμύθι. Κάτι από Ιούλιο Βερν. Πως αλλιώς να το περιγράψω, …η είσοδος του στη Τρύπα του Βοριά. Τον σκεφτόμουνα στα έγκατα της γης με το λιγοστό φως στο μέτωπο. Ρουφούσα την περιγραφή του και οι (πέρα από κάθε ανθρώπινη δημιουργία) φωτογραφίες του σπηλαίου, προσλάμβαναν και τρίτη διάσταση. Ήμουν και εγώ εκεί. Ένιωθα την υγρασία. Πρόσεχα μαζί του το επόμενο επικίνδυνο βήμα. Ναι, κατάφερε να με πάρει και να με κατεβάσει εκεί με την γραφή του.

Είναι από τους ανθρώπους που θα ήθελες σύμμαχο στην όποια προσπάθεια σου γιατί διακατέχεται από νεανικό ενθουσιασμό. Ακόμη όμως και ως αντίπαλος, θα απολάμβανε το σεβασμό σου αναλογιζόμενος το μεγάλο έργο του.

Πριν από λίγο καιρό τον είδα τυχαία σε ένα επαρχιακό κανάλι να ξεδιπλώνει τις σκέψεις του και να τεκμηριώνει τις απόψεις του.

Σήμερα μέσα από την “Ελεύθερη Είσοδο” ο Γιάννης Κοφινάς αφυπνίζει και βαραίνει τη συνείδηση μας:

«ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΟΛΑΟΥΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.

Βλέποντας τον προβληματισμό σας θα ήθελα να σας βοηθήσω από τη μεριά μου σαν εξερευνητής στη περιοχή μας από πολλά χρόνια που ασχολούμαι με τόσο κόσμο και από τόσα μέρη . Θα σας ρωτήσω γιατί δεν ασχολείστε με το ίδιο το πεδίο δηλ. στα ίδια τα βουνά που στενάζουν μετά τη συντριβή τους από τις παράνομες άδειες και τους ανίερους σχεδιασμούς που το μόνο που κατάφεραν είναι να τα ξεπούλησαν μαζί με εμάς τους Μολαίτες για μία φούχτα ευρό.

Αν θέλετε ψάχτε τι βγαίνει μέσα από την ΙΕΡΗ ΛΕΞΗ ΚΟΡΔΕΛΙΤΣΑ Ή ΚΟΡΔΕΛΙΖΑ.

Αν δε βγάλετε άκρη αρχικά προσγειωθείτε με το google επάνω στα σφαγμένα βουνά να δείτε το μεγαλειώδες γεωλογικό φαινόμενο και κάποιες φωτογραφίες μου. Αν πάτε μία βόλτα εκεί προσέξτε τα ελικόπτερα κάποιου Καραγκουλέ και κάποιου Τσίπρα γιατί λένε ότι γυρίζουν εκεί συνέχεια…

Με ενδιαφέρει ποιος θα πουλάει 3,5 φορές επάνω από του λιγνίτη το πράσινο ρεύμα των ανεμογεννητριών (και 4 φορές των φωτοβολταικών) από τα βουνά των Μολαιτών με τον αιολικό τους πλούτο. Στενοχωριόμουν για τα διαμάντια των μαύρων όταν πήγαν και τους τα πήραν οι λευκοί και τώρα μας άρπαξαν το δικαίωμα χρήσης των ΙΕΡΩΝ κορυφογραμμών μας και μας έβαλαν απαγορευτικές ταμπέλες, λες και είναι δικά τους πλέον τα βουνά.

Φυσικά από το 3% μου είπαν ότι το 80% θα το πάρει το πλησιέστερο δημ διαμέρισμα πχ η Κρεμαστή τα Κουπιά κλπ με 10 - 15 κατοίκους. Το άλλο 20% ο υπόλοιπος δήμος. Οπότε λόγω κλιματικών αλλαγών εμείς πατριώτες μου οι 5000 Μολαίτες θα πληρώνουμε το χαράτσι αυτό για να αλλάζουν πλάκες στη πλατεία κάθε χρόνο στο υπό εγκατάλειψη ορεινό μας χωριό. Κάποιες τσέπες ήδη είναι γεμάτες με χρήματα από τον ιδρώτα μας και εμφανίζονται και ως σωσίες του πλανήτη με τη βιομηχανικές τους ορεινές μονάδες.

Δείτε για ποια περιοχή μιλάμε περιβαλλοντικά στο χάρτη γιατί σαν την δική μας δεν θα βρείτε από πλευράς προστασίας στο πλανήτη μας. Είμαι υπερήφανος φυσικά που το μπαλκόνι μου στο Λάρνακα βρίσκεται σε ΖΕΠ!!!!! Κατάφερα με πολλούς που με ακολούθησαν να έχουμε εξερευνήσει 300 σπήλαια μέχρι τώρα στο νότιο Πάρνωνα!!!!!!
Σας ευχαριστώ για την προσοχή και τις ευχαριστίες μου στο δημιουργό αυτού του ζωντανού παράθυρου για το χωριό μας.


Γιάννης Κοφινάς-Καλλέργης»

* Ο παππούς ήρθε!

5 Σχόλια από αναγνώστες

Οι ειδήσεις έτρεχαν…
- Μετά τη χθεσινή βουτιά, ανάσαναν λίγο τα χρηματιστήρια σήμερα.
- Ναι, αλλά εδώ δεν βρέχει.
Πολλά πράγματα άρχισαν να αποκτούν ξαφνικά μικρότερη σημασία… η τηλεόραση εκστασιαζόταν:
- Ο πρώτος Αφροαμερικάνος στον Λευκό Οίκο!
- Ένταξη, αλλά εδώ δεν βρέχει!

Η επισκέψεις στο παράθυρο άρχισαν να πληθαίνουν. Αμέσως μετά το πρωινό ξύπνημα ή μετά το φαγητό αργά το απόγευμα. Η μετακίνηση της κουρτίνας στην άκρη, άσκοπη. Δεν ήταν δύσκολο να διακρίνεις τις αχτίνες του ήλιου πίσω της. Αλλά να, ήλπίζα ότι λίγο μακρύτερα, πάνω από τη Συκιά ή τον Ασωπό θα βλέπαμε ένα σημάδι. Ένα σύννεφο, μια ελπίδα. Τίποτα!
Έχοντας αποκόψει κάθε επαφή με την πλειοψηφία των δελτίων καιρού της τηλεόρασης (από την εποχή που προτεραιότητα αποτελούσαν οι μίνι φούστες και όχι η πληροφόρηση) αναζητούσα απεγνωσμένα προβλέψεις στο διαδίκτυο. Βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες.

«Το club του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών στο οποίο συμμετέχει η βρετανική μετεωρολογική υπηρεσία (Met Office) και το βρετανικό Κέντρο Κλιματικών Ερευνών Ηadley, εκτιμά ότι ο φετινός χειμώνας στη χώρα μας, θα έχει ως κύρια χαρακτηριστικά τις χαμηλότερες από τις συνήθεις θερμοκρασίες και λιγότερες αλλά ραγδαίες βροχές.» Από την άλλη όμως: «Το ευρωπαϊκό Κέντρο (ΕCΜWF), στο οποίο μετέχει και η δική μας ΕΜΥ, κάνει λόγο για υψηλότερη θερμοκρασία σε σχέση με τη μέση τιμή και λίγο περισσότερες βροχές, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας.»

Κάθισε τώρα εσύ να βγάλεις συμπέρασμα. Όχι, κάθισε! Θα μου πείτε «μην απλοποιείς τα πράγματα και μην αμφισβητείς τα πάντα.» Δεν έχω διάθεση αμφισβήτησης. Ίσα – ίσα θέλω να πιαστώ από κάπου. Αφήνοντας πίσω τις Ευρωπαϊκές προβλέψεις αλίευσα και μια πιο “τοπική” που προέρχεται από την Αμερική. «Αμερικανοί επιστήμονες, υποστηρίζουν ότι το προσεχές διάστημα ως τον Φεβρουάριο, η θερμοκρασία στην Ευρώπη θα είναι αυξημένη σε σχέση με τα φυσιολογικά επίπεδα. Ειδικότερα για τη Νοτιοανατολική Ελλάδα -νότια της Αττικής ως την Κρήτη- οι ειδικοί του Γραφείου Μετεωρολογικών Προβλέψεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια προβλέπουν πως ο υδράργυρος θα δείξει «κόκκινο».

- Είδες καιρό σήμερα; Είπε για καμιά στάλα;
- Τι τα θέλεις; Γεώτρηση, όσο βγάζει ακόμη και μην ελπίζεις για βροχή.
- Όχι βρε παιδί μου αλλά στη πρόβλεψη που “έχουμε” στο blog είδα συννεφιά για αύριο.
- Καλά τότε… πάρε τον υπολογιστή και τράβα πότισε!

Πολύ πληροφόρηση, σχεδόν κανένα συμπέρασμα. Διάβαζε και διάβαζε. Από τη μια ιστοσελίδα στην άλλη και από τη μια πρόβλεψη στην επόμενη.
Και επειδή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται και επειδή (δις) ο απελπισμένος γίνεται έρμαιο στα χέρια των αλμπάνηδων, κατέστησα τον εαυτόν μου μέγα σαβουροφάγο άσκοπης και άσχετης πληροφόρησης.

Έκανα εισαγωγή σε άλλη επιστήμη. Στα ημερομήνια! Η λύση σε όλο αυτό το συνοθύλεμα. Γεια σου παράδοση με τα ωραία σου! Τα ημερομήνια όμως είναι Αυγουστιάτικα. Που να βρεις τώρα Αύγουστο; Άσε που για κάποιους ξεκινούν την 1η έως την 6η Αυγούστου (2 μήνες την ημέρα), γι’ άλλους από 1η έως και την 12η Αυγούστου, ενώ άλλοι ξεκινούν με το παλιό ημερολόγιο από τις 13 έως και τις 24 του μήνα.
Κάντε υπομονή και θα γίνεται σοφότεροι!
«Έχει αέρα; ο καιρός του αντίστοιχου μήνα θα είναι άστατος.
Υπάρχουν άσπρα σταθερά σύννεφα; ο καιρός του αντίστοιχου μήνα θα έχει βροχές.
Άσπρα σύννεφα που τρέχουν; ο καιρός του αντίστοιχου μήνα θα είναι χιονιάς.
Μήπως υπάρχουν σκούρα σύννεφα; τότε ο καιρός του αντίστοιχου μήνα θα είναι κρύος.
Ή τέλος ουρανός είναι καθαρός; τότε ο καιρός του αντίστοιχου μήνα θα είναι καλός.»

Υπάρχει βέβαια και ένας βασικός αστάθμητος παράγοντας εκείνη την εποχή. Είναι παχιές και οι μύγες! Παίζουν το ρόλο τους κι αυτές.

Μη βιασθείτε να το εκλάβετε ως ειρωνεία ή “χαβαλέ”. Υπάρχει πρόβλεψη καιρού με βάση το ζωικό βασίλειο!
Τι έχουμε όταν η γάτα γλείφεται στραμμένη προς τον ήλιο ή νιαουρίζει χωρίς λόγο κοιτάζοντας προς τον Νότο; Βροχή έχουμε! Ναι βροχή. Προσέξτε όμως τη λεπτομέρεια! Όταν η γάτα νιαουρίζει τους Ασωπίτες (κατά ΄κει πέφτει ο νοτιάς) και χωρίς λόγο! Τώρα αν η γάτα έχει τους λόγους της …τότε χάσατε. Γι’ αυτό επιβάλλεται να ρωτηθεί το ζωντανό.
- Έχεις λόγο που κοιτάς τον Ασωπό και νιαουρίζεις;
- Νιαααρ
Αποκλείονται οι περιπτώσεις που κοιτά το Μαυροβούνι ή την Κουρκούλα.
Βροχή έχουμε και στη περίπτωση που το γουρούνι πιάνει κλαδιά στο στόμα του ή η αγελάδα γλείφει τα νύχια της ενώ αλλαγή καιρού σε κακοκαιρία όταν τα ποντίκια τρέχουν με σαματά.
Έμαθα και άλλα πολλά αλλά δεν τα αναφέρω. Παρατηρείστε λοιπόν γάτες και ποντίκια (καλό είναι να μη συγκατοικούν γιατί το προγνωστικό μοντέλο κινδυνεύει με αφανισμό) καθώς και το γουρούνι ή την αγελάδα που όλοι έχουμε βεβαίως από μία στο σπίτι μας.

- “Μπήκες” internet σήμερα; Είδες καιρό;
- Πάλι τη βροχή περιμένεις; Ξέχασέ τη. Σαν τον παππού από τη Πόλη στη “Πολίτικη Κουζίνα”. Όλο έλεγε ότι θα έρθει στην Αθήνα αλλά δεν…

Τη επομένη έφυγα εγώ για Αθήνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις το κινητό καταντά ενοχλητικό από τα συχνά χτυπήματα.
Ντριννν
- Εμπρός!
- Γεια σου Γιώργο (λέμε τώρα…), πήρε ο … και…
- Καλά – καλά, μόλις γυρίσω. Τι έγινε βρε; Ήρθε ο παππούς;
- Ποιος παππούς; Ο πεθαμένος;
- Ο παππούς από τη Πόλη, ξύπνα!
- Α! Ούτε παππούς, ούτε στάλα.
Απογοήτευση. Οι μέρες περνούσαν άνυνδρες. Κέρκυρα και Δυτική Ελλάδα δροσίζονταν αλλά στους Μολάους, τίποτα.
Σαββάτο, τελευταία ημέρα στην Αθήνα. Ένα σωρό εκκρεμότητες. Όλα την ύστατη στιγμή (παράξενο για Έλληνα). Προβλέπονταν δύσκολη ημέρα. Πριν το καταμεσήμερο, στο ύψος της Καλλιρρόης: τουτ – τουτ (ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος).

- Για διάβασε εσύ (λέω στη συμβία), εγώ οδηγώ.
- Παναγιά μου. Ανατρίχιασα!
Γυρίζω γρήγορα το βλέμμα μου πάνω της. Φαίνεται να ξαναδιαβάζει το μήνυμα με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη του κινητού.
- Τι γράφει; Πες μου.
- Ο Γιάννης γράφει ότι…
- Ότι… τι;
- Ότι «ο παππούς ήρθε!»
- Επιτέλους! (είπα και χαμογέλασα αμέσως)
- Τι επιτέλους; Και ποιος παππούς; Μα δεν έχει πεθάνει; (με ρώτησε)
- Δεν έχεις και άδικο. Μετά από τόσο καιρό, κόντεψα να το πιστέψω κι εγώ…

* Ευτυχής παραγωγός, δυστυχισμένος έμπορος!

8 Σχόλια από αναγνώστες

Νοέμβριος. Πρώτη έξοδος για τη συλλογή της ελιάς. Τέτοια εποχή φουντώνουν και οι συζητήσεις για το «που θα πάει το λάδι φέτος;». Ο κάμπος αλλά και οι γύρω πλαγιές και περιοχές κατακλύζονται από ελαιοπαραγωγούς κάθε είδους. Επαγγελματίες ή όχι. Βιολογικούς ή συμβατικούς. Μα πάνω απ’ όλα υποψιασμένους ή ανυποψίαστους! Και αυτό το τελευταίο δεν αναφέρεται στο τομέα της συλλογής αλλά της εμπορίας. Της εμπορίας του λαδιού, του κόπου του καθ’ ενός, της ελπίδας που τρέφουμε να ζεσταθεί η τσέπη μας ώστε να δημιουργήσουμε, να ξεχρεώσουμε, να “νοικοκυρέψουμε” τα της ζωής μας, τα του σπιτιού μάς.

Οι αναφορές μας εδώ, θα μείνουν μακριά από τις λογικές και τα χιλιοειπωμένα «που κατάντησε το λάδι», «που πήγαν τα λιπάσματα», «ένα λίτρο coca-cola, ένα λίτρο λάδι» κλπ. Όχι γιατί δεν ισχύουν αλλά γιατί εδώ δε θέλουμε να επαναλάβουμε τους εαυτούς μας, εδώ θέλουμε να συμβάλουμε λίγο στη γνώση των ανυποψίαστων. Προσπαθώντας να συγκεντρώσουμε σε λίγες γραμμές χρήσιμη βασική πληροφόρηση.

Οι σκόρπιες ειδήσεις που ακολουθούν συνθέτουν για ‘μας το φετινό παζλ.

Πρώτο μήνυμα από την Ιταλία, όπου εκθέσεις αναφέρουν για τη φετινή ελαιοκομική περίοδο, μη ευνοϊκές προοπτικές για τους εκεί ελαιοκαλλιεργητές αφού θα αντιμετωπίσουν:
Αυξημένη παραγωγή στην Ιταλία, που προβλέπεται να είναι μεγαλύτερη από πέρυσι κατά 10% έως 15%.
Την ύπαρξη υψηλών αποθεμάτων τόσο του ιταλικού (γύρω στους 50.000 τόνους), όσο και του ισπανικού (223.000 τόνοι), αλλά και του ελληνικού ελαιόλαδου, από την προηγούμενη σοδειά.
Την πολιτική των μεγάλων ελαιοκομικών ισπανικών εταιριών, που έχουν διεισδύσει μέσω εξαγορών στην ιταλική αγορά (αγόρασαν μεγάλες Ιταλικές εταιρίες εμπορίας ελαιόλαδου), και προωθούν διεθνώς έναν ενιαίο τύπο ελαιόλαδου που προσομοιάζει περισσότερο με το ισπανικό σε χαμηλή ανταγωνιστική τιμή, σε σχέση με τα άλλης ποιότητας ελαιόλαδα.
Και βέβαια το αρνητικό διεθνές οικονομικό περιβάλλον και την κάμψη της κατανάλωσης του προϊόντος, εξαιτίας της συνεχιζόμενης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Οι τιμές παραγωγού για το ιταλικό ελαιόλαδο έχουν κατρακυλήσει τις τελευταίες εβδομάδες στα 2,77 ευρώ το κιλό, από 2,84 ευρώ, που ήταν στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου. Κάμψη, όμως, παρατηρείται και για τα λεγόμενα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (τα γνωστά ως futures), όπου η μέση τιμή πώλησης για τον μήνα Νοέμβριο κυμαίνεται στα 2,20 ευρώ το κιλό, ενώ για τους επόμενους μήνες διαμορφώνεται στα 2,27 ευρώ.

Δεύτερο μήνυμα από την Ισπανία, όπου οι τιμές ex-factory για τα ισπανικά ελαιόλαδα συνεχίζουν να κινούνται στα επίπεδα, στα οποία διαμορφώθηκαν μετά τις εξελίξεις, οι οποίες σημειώθηκαν το τελευταίο δεκαπενθήμερο και διαμορφώνονται πλέον κάτω από τα 2,30 ευρώ το λίτρο για τα εξαιρετικά παρθένα.

Τρίτο μήνυμα, η κατά 19% χαμηλότερη τιμή που «άνοιξε» τη φετινή αγορά ελαιόλαδου στο υπέρ-πρώιμο προϊόν στους Αγίους Αποστόλους της Νεάπολης. 3,12 έναντι των 3,85 ευρώ το κιλό που είχε ανοίξει πέρυσι, έδωσε έμπορος από τη βόρεια Ιταλία για ποσότητα 55 τόνων. Η τιμή αυτή αποτελεί για πολλούς βαρόμετρο των επερχόμενων εξελίξεων

Τέταρτο μήνυμα, οι μέχρι τώρα, προσωρινές, εκτιμήσεις του IOOC κάνουν λόγο για σοδειά μεγαλύτερη κατά 100.000 τόνους, σε σχέση με πέρυσι, τοποθετώντας τη φετινή παγκόσμια παραγωγή ελαιόλαδου στα 2,73 εκατ. τόνους και για τις βρώσιμες ελιές στο 1,88 εκατ. τόνους. Πέρα της αύξησης της παγκόσμιας παραγωγής, το κύριο χαρακτηριστικό της νέας εμπορικής περιόδου είναι ότι, η φετινή σοδειά ξεκινά με υψηλά αποθέματα από πέρυσι, όπως προαναφέραμε σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία, που θα συνεχίσουν για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα να ασκούν πιέσεις στις τιμές παραγωγών. Στις 21 Νοεμβρίου στη σύνοδο του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιόλαδου (IOOC) στη Μαδρίτη αναμένεται να καταγραφεί η πρώτη επίσημη πρόβλεψη για το ύψος της παγκόσμιας παραγωγής ελαιόλαδου για τη νέα ελαιοκομική περίοδο 2008-9. Θα σας ενημερώσουμε και τότε.

Πέμπτο μήνυμα, οι προσφερόμενες τιμές στους Έλληνες παραγωγούς από πλευράς Ιταλών εμπόρων, υποχώρησαν τις τελευταίες ημέρες στα επίπεδα των 2,65 ευρώ το λίτρο για τα καλά εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα, ενώ ταυτόχρονα το ενδιαφέρον είναι πολύ περιορισμένο.
Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σημειώθηκαν πλούσιες βροχοπτώσεις το τελευταίο δεκαήμερο σε όλες τις ελαιοπαραγωγικές περιοχές της χώρας, κάτι το οποίο επιβεβαιώνει ακόμη περισσότερο την πρόβλεψη για μια καλή παραγωγή τη νέα χρονιά, φαίνεται ότι ψυχολογικά λειτουργούν αρνητικά για την ελληνική πλευρά σε ότι αφορά τις αντιστάσεις της απέναντι στους Ιταλούς.

Πια είναι τα μηνύματα όμως για τη φετινή εγχώρια παραγωγή;
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία παραγόντων της αγοράς, η ελληνική παραγωγή ελαιόλαδου προβλέπεται να σημειώσει αύξηση τη νέα ελαιοκομική περίοδο και από τους 330.000 τόνους την περσινή ελαιοκομική περίοδο, να ανέλθει φέτος στους 370.000 τόνους. Η αύξηση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες, οι οποίες επικράτησαν έως τώρα.
Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν απόλυτα τις προβλέψεις του ιταλικού κρατικού ινστιτούτου για το εμπόριο αγροτικών προϊόντων Ismea, το οποίο πριν αρκετές εβδομάδες εκτίμησε για την Ελλάδα ότι τα περιορισμένα προβλήματα από προσβολές δάκου και η έλλειψη επαρκών βροχοπτώσεων σε ορισμένες περιοχές, δεν είναι ικανά να πλήξουν την παραγωγή, η οποία, όπως τονίζει το ινστιτούτο, θα είναι καλή από άποψη όγκου.
Στα περσινά επίπεδα, εξάλλου, των 100.000 τόνων αναμένεται να κυμανθούν οι εξαγωγές της χώρας σε ελαιόλαδο την ελαιοκομική περίοδο 2008 - 2009, ενώ ταυτόχρονα προβλέπεται μείωση των εισαγωγών από τους 3.000 τόνους πέρυσι στους 2.000 τόνους τη αντίστοιχη φετινή περίοδο.

Και κάτι θετικό; Η Κομισιόν, κατόπιν πιέσεων (και από την χώρα μας), προσανατολίζεται στη σήμανση για το παρθένο και το εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο. Η εμφιάλωση θα είναι υποχρεωμένη να γράφει την τοποθεσία καταγωγής του λαδιού. Εδώ βέβαια δεν ξέρω πόσο άμεσα θα είναι τα οφέλη από αυτή την κίνηση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την απάντηση Ιταλού καταναλωτή σε ερώτηση συμπατριώτη του δημοσιογράφου, που έλεγε ότι αν ήξερε πως στο μπουκάλι υπήρχε Ελληνικό και όχι Ιταλικό λάδι, δεν θα τα έπαιρνε.
Εδώ ερχόμαστε να στηλιτεύσουμε τη λογική του «όλα τα δικά μας είναι καλύτερα». Λογικές που υιοθετούμε και στη χώρα μας κατά κόρον και δεν στηρίζονται βέβαια σε βάσιμα στοιχεία, αλλά στο συναίσθημα.

Αστάθμητος παράγοντας όμως στην όποια λογική εξαγωγή συμπερασμάτων η οικονομική ύφεση και ο βαθμός που θα επηρεάσει γενικά ή ειδικά όλες τις αναφερόμενες παραμέτρους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι χρηματιστήριο, δεν αποτελούν μυστικές συμβουλές σε κανέναν, δεν καλούμε να πράξει ή να εμπορευτεί ο οποιοσδήποτε το λάδι του με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Αποτελούν πληροφορίες και γεγονότα που συμβαίνουν σχεδόν τώρα. Αποτελούν μια προσπάθεια να προβληματιστούν χρήσιμα οι εντελώς ανυποψίαστοι και να σταθεί αφορμή να “ψάξουν” λίγο περισσότερο τα πράγματα.

Πολλοί παραγωγοί πέρυσι “κράτησαν” απούλητο τον κόπο τους, με σκοπό να κυνηγήσουν τις καλές τιμές καλοκαιριάτικα. Οι πρωτόγνωρα μεγάλες αδιάθετες ποσότητες, “σκοτώθηκαν” πριν από εβδομάδες για να αδειάσουν οι δεξαμενές.

Είναι πραγματικά άδικο να κοπιάζεις, να αγωνιάς, να στερείσαι και να βασίζεσαι σε εξυπνάδες που αναπαραγάγουν αβίαστα και ανεύθυνα "καφενειακές" λογικές.

Η υπεύθηνη, (τουλάχιστον βασική) πληροφόρηση είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη!
Ευχόμαστε καλή σοδιά και δικαίωση όλων των κόπων.

* Τι θα θυσιάζατε για τη συμμετοχή των Μολάων σε έναν ισχυρό Δήμο;

2 Σχόλια από αναγνώστες

Η δημοσκόπηση αναρτήθηκε ταυτόχρονα με το σχετικό με αυτή θέμα, με τίτλο “mea culpa”. Διήρκεσε από τις 28 Σεπτεμβρίου και για έναν μήνα περίπου.Οι 104 συμμετοχές σας διαμόρφωσαν το παρακάτω αποτέλεσμα:

Πιο συγκεκριμένα:
1. Το όνομα ψήφοι 76 (73%)
2. Την έδρα ψήφοι 6 (6%)
3. Τίποτα… κάλιο πρώτος στο χωριό ψήφοι 22 (21%)

Ξεκάθαρο το μήνυμα που στέλνετε όλοι όσοι μετείχατε στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Ξεκάθαρο και συντριπτικά υπέρ της δημιουργίας μιας μεγάλης και ισχυρής συμμαχίας.
Ευχόμαστε το αποτέλεσμα να αξιοποιηθεί από τους έχοντες την πρωτοβουλία των χειρισμών. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πλέον, ότι θα ενημερωθούν για τη δημοσκόπηση.
Μένει να δούμε πόσο αφουγκράζονται τα όποια μηνύματα των δημοτών.

* Της πατρίδας μου η σημαία.

18 Σχόλια από αναγνώστες

Θα μπορούσε να είναι και αρχαία τραγωδία…

Κορυφαίος: Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα… κόκκινο;
Χορός: “πρωτάθλημα δε κάνει - αλλού απ’ το λιμάνι”, “το κόμμα σου καλεί τώρα ανυπακοή”!

Κορυφαίος: Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα… μαύρο;
Χορός: “βάλτε φωτιά κάψτε καλά - Ομόνοια και Πειραιά”, “Με όρθιο κεφάλι Βυζάντιο και πάλι”.

Από μηχανής θεός (φωνή από τα παρασκήνια): Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό!
Θεατής (απ’ την εξέδρα): Αυτή με τις άσπρες και μπλε ρίγες και τον έναν σταυρό πάνω αριστερά; Μα αυτή είναι της ομάδας. Νομίζω τη λένε Εθνική. Σίγουρα, το θυμάμαι απ’ το Euro!
Χορός και θεατές (όλοι μαζί και οι πέτρες): “ε-ε-ε ο-ο-ο ήρθαμε και πήραμε το ευρωπαϊκό”.

Η σημαία, αυτή η “άγνωστη”. Για όλους και για τον καθ’ ένα ξέχωρα αντιπροσωπεύει και κάτι. Οι λόγοι τόσο διαφορετικοί και τόσο άσχετοι με του διπλανού.
Ο παππούς του Σάκη «πριν μας βαρεθεί και δραπετεύσει στον αγύριστο» (όπως διατείνεται ο ίδιος), κάθε εθνική γιορτή μέσα από εκείνον τον ξερόβηχα γκρίνιαζε: «τη σημαία τη βγάλατε;» και όταν δεν εύρισκε ανταπόκριση μονολογούσε «τσάμπα σκοτωθήκαμε στο Αλβανικό». Και ‘κείνο το καλόπαιδο το εγγόνι του ο Σάκης ποτέ δε του ‘κανε το χατίρι με τη γαλανόλευκη. Μια φορά μόνο την είχε και τη γύριζε μερόνυχτα αλλά ο παππούς του είχε “ταξιδέψει” για να τον καμαρώσει. Μια φορά ο άτιμος και εκείνη ήταν για χάρη του Ζαγοράκη το 2004, τότε που την ανέμιζε και έσκουζε σε όλο το χωριό «έχεις μια σαν του Γκουσγκούνη- Καραγκούνη Καραγκούνη!».
Έτσι τα φέρνει ο καιρός. Όσο την ανέμιζε για το ποδόσφαιρο τόσο δε θέλει να ακούσει για παρέλαση, για σημαίες, για τα σχετικά. Τα συνθήματα όμως συνθήματα.
- «Τι θα κάνεις στη ζωή σου;»
- «Άσε ρε μάνα»
- «Σήκω κοπρόσκυλο»
- «Καλύτερα κοπρίτης παρά ιδιοκτήτης».
Τι άλλο μπορεί να αντιπροσωπεύει η σημαία γι’ αυτόν πέρα από το κύπελο στη Πορτογαλία; Έθνος; Κράτος; Αγώνες; (έστω ποδοσφαιρικούς).

Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για τον καθένα. Ένας "όψιμος" τα τελευταία χρόνια είναι τακτικός στον σημαιοστολισμό. Εκεί που δεν τον ενδιέφερε ούτε η συνάθροιση της παρέλασης ως γεγονός, τώρα δε χάνει ευκαιρία για έπαρση στο μπαλκόνι του. «Μας πνίξανε οι Βούλγαροι και οι Αλβανοί στη γειτονιά. Θα φωνάζω βοήθεια και δε θα με καταλάβει κανείς». Φυτεύει τη σημαία στις εθνικές γιορτές καί όταν νικά η Εθνική την Αλβανία. Τώρα το σκέφτεται και στα γενέθλια του.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ο άλλος επιστρέφοντας στους Μολάους είχε μια με κοντάρι στο πίσω κάθισμα.
- «Τι έγινε Χρήστο, έτοιμος για επανάσταση;»
- «Όχι ρε, τις πουλάγανε κάτι γύφτοι πριν το Βλαχιώτη έξι ευρώ. Φτηνή ήτανε και πήρα μια να βρίσκεται…»
- «Επειδή ήτανε φτηνή; Δηλαδή Χρηστάκη αν είχε η Τουρκική πέντε, πια θα έπαιρνες;»

Τραβάς λίγο πιο κάτω απ’ τη πλατεία για εφημερίδα, να σου η πρασινάδα! Ξέρεις παίζει ή έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Κατεβαίνεις στο λιμάνι της Ελιάς και βλέπεις μια κόκκινη του Ολυμπιακού πάνω στη βάρκα. Ελληνική δεν ορκίζουμε ότι είδα.

Όλοι με μια σημαία. Μια σημαία που εξωτερικεύει αυτό που νιώθουμε.
«Και στην παρέλαση αν δεν το νιώθουμε;» σε ρωτάνε και πρέπει να απαντήσεις. Να κάτσουν σπίτι τους; Από τη μια καλύτερα, από την άλλη όμως;
Θυμάμαι καθηγητή του Γυμνασίου να λέει.
«Η σημαία είναι για να τη σηκώνεις ψηλά, να τη κρατάς και να τρέμει το χέρι σου και ας είναι και της ΑΕΚ. Τι να του γεμίσω το μυαλό για παρέλαση άμα δε το νιώθει. Το μόνο που έχω υποχρέωση είναι να μάθει να ξεχωρίζει το Αλβανικό Έπος με την επανάσταση του ’21. Έχω βρει ένα κόλπο. Τους λέω: στην πρώτη παρέλαση που πάμε για χειμώνα θα θυμάστε τα χιόνια της Πίνδου και στη δεύτερη που πάμε για καλοκαίρι θα θυμάστε τις φουστανέλες και τα πονηρά με ρωτάνε «για καλοκαίρι πάμε κύριε, κάτι σε μπικίνι;» Άσ’ το σου λέω, όσο προσπαθείς να το απλοποιήσεις, τόσο τρως τα μούτρα σου».

Της πατρίδας μου η σημαία…
Ο Σάκης υπάρχει, ζει δίπλα μου και ας μη λέγεται έτσι. Ο “όψιμος” έχει κάνει έπαρση από την Παρασκευή.
Το μόνο που δεν ξέρω είναι τι έκανε ο Χρηστάκης, αν και δω που τα λέμε αν κάποιος του έδωσε εφτά γιούρο μπορεί και να τη πούλησε!

Καλή παρέλαση.

* Τοπικά Διαμερίσματα …"τα παιδιά του Αϊ Στράτη!"

11 Σχόλια από αναγνώστες

- «Πως θέλεις να σας διαβάσω; Δε σου είπα να μη βάζετε φωτογραφίες και video;
Μη τη βαραίνετε την άτιμη τη σελίδα. Δε κατεβαίνουν όσο και να περιμένω, πέφτει η σύνδεση!
Βάλε το καλά στο μυαλό σου, εδώ ζούμε στην “εποχή του χαλκού”. Γελάς; Γέλα, τι ανάγκη έχεις εσύ, πρωτευουσιάνος Μολαΐτης είσαι.
Προχθές πήγα στον …(μέλος του τοπικού του συμβουλίου) και του είπα: Καλά πως το ανέχεστε να είμαστε στο έλεος του Ο.Τ.Ε. Πότε επιτέλους θα δούμε γραμμή DSL στα χωριά; Να οργανωθούμε και να μας βοηθήσετε. Και τι μου απάντησε αν έχεις το θεό σου!»

«Τι να την κάνετε, για να παίζετε στοίχημα στο παράνομο ή να βλέπετε κανένα κώλο; Να μην έρθουνε ποτέ, μόνο να τα πάρουν θέλουν και εσείς τσιμπάτε. Παράτα τα XL πως τα είπες, ποιος έχει λεφτά σήμερα για πολυτέλειες;»

«Ξεμάκρυνα να μην τον φτύσω. Σκοτάδι σου λέω, πλήρη μεσάνυχτα! Από τη μια η τύφλα τους να μη θέλουν να ακούσουν, από την άλλη έχουν και άποψη! Δράμα σου λέω. Συκιώτες, “Καταβοθρίτες” και Ελιώτες έχουμε μείνει στην εποχή του ντελάλη. Θυμήσου αυτό: τα Κουπιά λόγω ανεμογεννητριών θα έχουν DSL πιο γρήγορα. Καμιά φορά στο καφενείο αναφέρω ότι με τη DSL μπορεί κάποιος να μιλά, να βλέπει παιδιά, ανίψια ή αδέλφια στον Καναδά όσο θέλει χωρίς επιπλέον χρέωση και με κοιτάνε λοξά. Ρε συ έχω καταντήσει ο τρελός του χωριού!»

Όλη την ώρα της αφήγησης χαμογελούσα συγκρατημένα. Ήταν τέτοια η φλόγα στα μάτια του λες και αναφερόταν στη μεγαλύτερη αδικία, σε ζήτημα σημαντικό, θα έλεγα υπαρξιακό.
Αλλά για σιγά… Κάπως έτσι δεν ήταν και για μένα κάποια χρόνια πριν; Το γρήγορο internet δεν μου άνοιξε περισσότερο τη ματιά μου στο κόσμο; Δε μου μεγάλωσε τη φωνή μου; Τώρα που το καλοσκέφτομαι να ‘ναι καλά ο Νικόλας με τα φροντιστήρια στο live messenger και το outlook. Ο όρος επικοινωνία απέκτησε εκείνο τον καιρό νέα διάσταση. Μόλις έμαθα “τα κόλπα” του έδωσα να καταλάβει. Οι γνωστοί μου τον πρώτο καιρό υπόμεναν καρτερικά τις συνεχείς κλήσεις και τα μηνύματα μου. Σίγουρα ψέλλισαν κάποιες φορές: «πάλι αυτός;». Ακόμη και απόψε επιστρέφοντας, αν ανακαλύψω πρόβλημα στη γραμμή θα “ανεβάσω” αμέσως γράδα. Δεν θέλω να “μπω” στο διαδίκτυο, αλλά θέλω να είναι εκεί εάν και όταν…

Πλησιάζοντας το τραπέζι της ταβέρνας τράβηξε απότομα την απέναντι καρέκλα, “θρονιάστηκε” και διέκοψα τις σκέψεις μου.
- «Πάλι συγχύστηκα» μου είπε. «Κάθε φορά που περνάει από το μυαλό μου εκνευρίζομε. Δεν ελπίζω πλέον σε καμιά βοήθεια. Σε ποιόν να πάω για υποστήριξη, σε Δήμαρχο ή σε σύμβουλο; Θα πρέπει να αρχίσω φροντιστήριο από το μηδέν στους περισσότερους. Όχι μόνο δε χρησιμοποιούν κομπιούτερ αλλά όταν το δουν αλλάζουν δρόμο. Σαν ο διάολος το λιβάνι. Που να πω τον πόνο μου και να βρω κατανόηση; Εσύ βλέπεις λύση;»

Σε μια στιγμή σπάνιας αναλαμπής απάντησα με σιγουριά:
- «Ναι!»
Με κοίταξε περίεργα. Από τη μια η ματιά του έλεγε «γιατί παίζεις με το πόνο μου», από την άλλη πάλι ήλπιζε πράγματι να του πω κάτι ενδιαφέρον, γι’ αυτό συνέχισα:
- «Άσε τα φροντιστήρια σε σύμβουλους και Δημάρχους. Προσπέρασε. Είσαστε πολλοί οι στερημένοι της DSL εδώ; 10-15-20 πόσοι; Έχετε κάποιο ζωντανό σύλλογο στο χωριό; Μπορείς να μαζέψεις κοντά στα 1.200 ευρώ για δορυφορικό modem και πιάτο; Αν ναι ξεκινάτε κάνα εξάμηνο με 110-140 ευρώ το μήνα συνδρομή. Στήστε το ασύρματα στη πλατεία του χωριού. Άσε πιτσιρίκια και μεγάλους να γεμίζουν το τόπο με τα φορητά (laptop) και στο εξάμηνο αφού καταλάβουν ότι internet δεν είναι μόνο τζόγος ή "μάτι", δε μπορεί θα φιλοτιμηθούν, θα ντραπούν και θα βοηθήσουν.»

Καθόταν απέναντι χωρίς να μιλά. Είμαι σίγουρος ότι μετρούσε στο μυαλό του τα χρήματα στο πορτοφόλι του.
Δεν είναι άνθρωπος να ζητήσει. Πιστεύει ακόμη ότι ο καθ’ ένας μόνος του μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Αν σε λίγο καιρό τα χρήματα της επιδότησης του φτάνουν είμαι σίγουρος ότι θα το υλοποιήσει μόνος του, αν όμως όχι… ‘Ένα ακόμη "μικρό" που γιγαντώνεται σε τούτο τον τόπο και μας πνίγει τσάμπα.

Επιστρέφοντας σπίτι, αναζήτησα μια φωτογραφία από το blog τους. Τα παιδιά του απομακρυσμένου Αϊ Στράτη δικαιολογημένα μπορεί να ενοχοποιούν τις αποστάσεις που αμβλύνει η θάλασσα του Αιγαίου.

Οι Μολαΐτες στο μεγαλύτερο κομμάτι του Δήμου μας, ποιες αποστάσεις πρέπει να υπερνικήσουν; Σίγουρα όχι τις χιλιομετρικές.
Με τι μέτρο μπορεί άραγε να μετρηθεί η απόσταση που χωρίζει τη γνώση από τις φοβίες ή το σήμερα από το χθες της εσωστρέφειας και της απομόνωσης;

* Κανείς δε με θέλει.

14 Σχόλια από αναγνώστες

«Και γιατί να με θέλει; Ένα σκουπίδι είμαι. Ένα σκουπίδι που όλοι το στέλνουν στο πυρ το εξώτερο ή έτσι νόμιζαν όσο δεν ήμασταν πολλά. Για συνειδητοποιήστε το: καταναλώνετε τόσο αλόγιστα που ανέχεστε μια γουλιά νερού του μισού λίτρου, να φτάνει στα χέρια σας σ’ ένα πλαστικό μπουκάλι. Πόσες τέτοιες γουλιές ήπιατε μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε; Μη το σκέφτεστε, να φωνάξω μπροστά σας τα μπουκαλάκια που χρησιμοποιήσατε; Όχι απλά υπερδιπλάσια αλλά πολύ πολλαπλάσια αυτών που φαντάζεστε. Θα χωρούσαν στη ντουλάπα σας; Στο κρεβάτι σας; Στο αυτοκίνητο σας;
Μη ρωτήσει κανείς τι δουλειά έχουν εκεί, γιατί απειλώ με καλύτερη ερώτηση: που να πάνε;
Όλοι οι άνθρωποι παράγουν σκουπίδια και όλες οι κοινωνίες.
Και ως άνθρωποι φίλοι Μολαΐτες και ως κοινωνία, παράγετε σκουπίδια και μάλιστα πολλά.
Και όπως έγραψαν άνθρωποι σαν εσάς, οφείλετε να βρείτε ή να μιμηθείτε έναν κατά το δυνατό υγειονομικά ασφαλή και περιβαλλοντολογικά βιώσιμο τρόπο να απαλλαγείτε από εμάς τα σκουπίδια. Ένας τέτοιος και σίγουρα όχι ο καλύτερος που υπάρχει, είναι οι ΧΥΤΑ. Σας χτυπώ καμπανάκι!
Υπογραφή: Το σκουπίδι σας.»

Για να το δούμε συνάνθρωποι. Η απόφαση αναφέρει έναν ΧΥΤΑ στη Λακωνία σε περιοχή του Δήμου Κροκεών. Θα εξυπηρετείται από σταθμούς μεταφόρτωσης απορριμμάτων με έναν απ’ αυτούς στους Μολάους.

Πολύ περιληπτικά από τις χωματερές (ή αλλιώς ΧΑΔΑ) περνάμε στον ΧΥΤΑ που δεν είναι απλά ένας τόπος εναπόθεσης (έστω και τακτοποιημένης) των απορριμμάτων. Ας ακολουθήσουμε τη διαδρομή των απορριμμάτων από έναν σταθμό μεταφόρτωσης σαν των Μολάων στο ΧΥΤΑ. Το όχημα με το ιδικό κοντέινερ πλησιάζει στο χώρο και κάποιο εξελιγμένο σύστημα ελέγχου πινακίδων ή φύλακας του επιτρέπει τη είσοδο. Στο κέντρο δεσπόζει η στεγανοποιημένη (με προϊόντα τσιμέντου ή ιδικά πλαστικά) σε σχέση με το έδαφος, κεντρική λεκάνη. Κάθε ημέρα τα φορτία καταλήγουν σε ένα ημερήσιο κελί που στεγανοποιείται αυτόνομα με το πέρας της ημέρας. Για την αποφυγή διαρροών στο έδαφος των υγρών που παράγονται από την αποσύνθεση των σκουπιδιών φροντίζει σύστημα σωληνώσεων που τα συγκεντρώνει. Επίσης υπάρχει (ή πρέπει να υπάρχει) εξοπλισμός αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, σύστημα συλλογής και αξιοποίησης ή καύσης του βιοαερίου, συστήματα ελέγχου υπόγειων και επιφανειακών υδάτων κ.α. Όλα αυτά στη θεωρία γιατί η Ελληνική εμπειρία έως τώρα κάνει λόγο για τραυματισμένους ΧΥΤΑ από ανεξέλεγκτες πυρκαγιές και άλλα παρεμφερή. Ένας ΧΥΤΑ είναι ένα στεγανό σάντουιτς απορριμμάτων πολλών στρώσεων με προοπτικές εκμετάλλευσης καυσίμου (βιοαέριο) για παραγωγή ηλεκτρισμού (εδώ στη Λακωνία;).

Μπορεί ο ΧΥΤΑ να είναι στις Κροκεές αλλά η σύντομη περιγραφή μας δίνει την εικόνα του τι εστί “Ολοκληρωμένη Διαχείριση Απορριμμάτων”.

Για να τρέξουμε τώρα πιο Μολαΐτικα…
Σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων Μολάων.
Στο Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων των Μολάων θα προσέρχονται τα απορριμματοφόρα των Δήμων της ευρύτερης περιοχής (Μολάων, Ασωπού, Μονεμβασίας) που βρίσκονται σε μικρή απόσταση και θα ρίχνουν τα απορρίμματα τους σε ειδικά διαμορφωμένους υποδοχείς. Μέσω των υποδοχέων, τα απορρίμματα θα καταλήγουν σε ειδικά κοντέινερ μέσα στα οποία επανασυμπιέζονται από ειδικούς συμπιεστές μειώνοντας σημαντικά τον όγκο τους.
Ένα κοντέινερ θα μπορεί να μεταφέρει στο ΧΥΤΑ το φορτίο που προσκόμισαν 4 έως 5 απορριμματοφόρα.
Ο εξοπλισμός των σταθμών μεταφόρτωσης απορριμμάτων διαφέρει. Αλλού χρησιμοποιούνται σταθεροί συμπιεστές και κοντέινερ και αλλού κινητοί. Υπάρχουν και σταθμοί με τάφρο υποδοχής.

Μη μας ρωτήσετε για την ακριβή μορφή του σταθμού των Μολάων. Δεν ξέρουμε τίποτα και ανάθεμα εάν έχουν ολοκληρωμένη εικόνα και οι άμεσα εμπλεκόμενοι, τοπικοί άρχοντες και σύμβουλοι. Διαπιστώστε το, ρωτήστε τους! Εάν έχετε διάθεση για να αντικρίσετε την πρόοδο των εργασιών μη μπείτε στο κόπο να πάτε στον σημερινό σκουπιδότοπο. Δεν υπάρχει λόγος.
Μαθητευόμενος ενορχηστρωτής του κυκλώματος ΧΥΤΑ ο Σύνδεσμος Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων Νομού Λακωνίας. Ζητείται ουσιαστική επικουρική βοήθεια από την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Ένα παράδειγμα μόνο: Οι σταθμοί είναι έργα Β΄ κατηγορίας σύμφωνα με την κατάταξη της ΚΥΑ 69269/90 και δεν απαιτείται εκπόνηση Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, αλλά μόνο έγκριση Περιβαλλοντικών Όρων με απόφαση του Νομάρχη. Μέχρι να το μάθουμε πελαγοδρομήσαμε.

Η εφαρμογή των παραπάνω αποτελεί την εισαγωγή μας στην “Ολοκληρωμένη Διαχείριση Απορριμμάτων”. Κατά την Ε.Ε. αλλά και πολλούς από εμάς αυτή πρέπει να ξεκινά μέσα από τα σπίτια. Ο επιμελημένος διαχωρισμός των υλικών μπορεί να μειώσει την ποσότητα των σκουπιδιών που θάβονται έως και πάνω από 65%. Αναμένουμε την ώρα που οι γειτονιές μας θα γεμίσουν με κάδους ξέχωρα για κάθε ανακυκλώσιμο υλικό.

Αξιολογήστε τα παρακάτω όπως νομίζετε:

- Υπάρχουν στη πόλη μας δύο κοντέινερ απόσυρσης ηλεκτρικών συσκευών και χαρτιού. Αναζητήστε τα.

- Η απόθεση των απορριμμάτων στους ΧΥΤΑ μπορεί να διαρκέσει το πολύ 30 έτη. Έπειτα προβλέπεται το κλείσιμο των χώρων απόθεσης, και στα έτη που ακολουθούν γίνονται τα κατάλληλα έργα επαναφοράς του περιβάλλοντος στην αρχική του μορφή, με το θάψιμο των σκουπιδιών και τη στεγανοποίηση του χώρου με μεμβράνες ώστε να αποφευχθεί η μόλυνση της περιοχής. Τα έργα αποκατάστασης μπορεί να διαρκέσουν έως και 20 χρόνια!

- Σ’ έναν σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων σαν των Μολάων η διάρκεια παραμονής τους μπορεί να ξεπεράσει τις τρεις ημέρες.

- Η Ελληνική πραγματικότητα δεν εξασφαλίζει την πιστή εφαρμογή των παραπάνω που αποτελούν την έννομη θεωρία.

- Έως τώρα «τρώγαμε» πρόστιμα από την Ε.Ε. για τις ανεξέλεγκτες χωματερές, τώρα θα πληρώνουμε και για τους ΧΥΤΑ! Ο λόγος είναι ότι από το 2003 η ευρωπαϊκή νομοθεσία προβλέπει ότι δεν πρέπει να θάβονται στους ΧΥΤΑ σκουπίδια χωρίς να έχει προηγηθεί επεξεργασία, ενώ από το 2010 πρέπει τουλάχιστον το 35% των βιοαποδομήσιμων απορριμμάτων (αποφάγια, κλαδέματα, οργανικά διάφορα κλπ.) να μετατρέπεται σε εδαφοβελτιωτικό (κόμποστ) και να μην θάβεται. Πόσοι από τους δεκάδες ΧΥΤΑ που πρόκειται να ολοκληρωθούν θα είναι και αυτοί παράνομοι;

* Το κλίμα αλλάζει… εμένα με νοιάζει;

50 Σχόλια από αναγνώστες

Οι πυρκαγιές του περσινού καλοκαιριού στέρησαν από τον Ταΰγετο 86.542 και από τον Πάρνωνα 45.066 στρέμματα (16,3% και 8,1% της προστατευόμενης περιοχής τους αντίστοιχα). Μένοντας μακριά από την όποια χιλιοειπωμένη απαρίθμηση των καταστροφών του 2007, χρησιμοποιούμε τις αναφορές αυτές, ως αφετηρία.
Πόση περισσότερη συγκίνηση και ευαισθησία μπορεί να προσδώσει σ’ έναν Λάκωνα και η πληροφορία ότι σημαντικό πλήγμα μεταξύ άλλων δέχτηκαν 4 από τα 5 ενδημικά είδη σαύρας του Ταΰγετου και του Πάρνωνα; Καθόλου αμελητέο και ας αναφέρεται εδώ ως ακραίο παράδειγμα.
Πέρυσι το καλοκαίρι, ο φωτισμένος κόκκινα για βράδια Λακωνικός ουρανός ήταν ανατριχιαστικά ικανός να μας πείσει από μόνος του.

Δεν γνωρίζουμε επισήμως πόσο δικαιώθηκε η έρευνα του Κέντρου Έρευνας Φυσικής Ατμόσφαιρας και Κλιματολογίας της Ακαδημίας Αθηνών. Προέβλεπε για το φετινό καλοκαίρι σε ό,τι αφορά τη μέση θερμοκρασία αύξηση 1,8 βαθμούς Κελσίου στα όρια Μεσσηνίας- Λακωνίας, ενώ σε έκταση περίπου 2.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων γύρω από τις καμένες περιοχές να υπάρχει αύξηση 1 βαθμό Κελσίου, γεγονός που δείχνει τη σοβαρή μεταβολή του τοπικού μας κλίματος.
Χωρίς νέες πυρκαγιές τα μοντέλα δείχνουν άνοδο μισού βαθμού για τουλάχιστον 20 χρόνια, ενώ η κλειστή περιοχή της Λακωνικής κοιλάδας αναμένεται να επιδεινώσει τη κατάσταση.
Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος: «Τι να μας κάνει μισός βαθμός; Τι αλλάζει να λιώνουμε καλοκαιριάτικα με 39, τι με 39,5 βαθμούς;»
Αν αναλογιστούμε ότι για τις τεράστιες επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών παγκόσμια όπως χιόνια, τυφώνες και αλλά ακραία καιρικά φαινόμενα είναι υπεύθυνη η άνοδος 1 βαθμό κατά μέσω όρο, τότε με μια επιπλέον άνοδο στο μικροκλίμα της περιοχής μας, τα αποτελέσματα προβάλουν αρκετά και αναπάντεχα σοβαρά.

«Ακόμη και μια μικρή αύξηση της θερμοκρασίας - δεν έχει σημασία αν είναι μισός ή 1 βαθμός Κελσίου - έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της θερμοκρασίας του εδάφους. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη απώλεια του εδαφικού νερού από την εξάτμιση και οξείδωση των οργανικών ουσιών του εδάφους που προέρχονται κυρίως από τα φύλλα και τις ρίζες», λέει ο καθηγητής Εδαφολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Κωνσταντίνος Κοσμάς.
Αποκωδικοποιώντας τα πράγματα διαπιστώνουμε ότι η άνοδος της θερμοκρασίας στη περιοχή μας που οφείλεται στα καμένα και μόνο, απομυζεί ή κοινά βυζαίνει(!) το νερό και την υγρασία των χωραφιών μας. Και το άλλο αναπάντεχο; Οξειδώνει τις οργανικές ουσίες του εδάφους και σαμποτάρει την απορρόφηση του “φαγητού” των δέντρων μας. Ενδεικτικά σας θυμίζω ότι τα λιπάσματα επιβαρύνουν την τιμή τους όταν περιέχουν αυτές τις οργανικές ουσίες. Ακόμη και η αποτελεσματικότητα των λιπασμάτων που ακριβοπληρώνουμε, επηρεάζεται σύμφωνα με τους ιδικούς από τα αποτελέσματα των πυρκαγιών του περσινού καλοκαιριού σε Ταΰγετο και Πάρνωνα!

«Η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει ασυνήθιστα μεγάλα διαστήματα ανομβρίας και μεγάλο αριθμό καυσώνων, που χαρακτηρίζουν το κλίμα της περιοχής μας τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς τα φαινόμενα αυτά προβλέπεται ότι θα ενταθούν. Και μαζί τους θα ενταθεί η απειλή των αρνητικών συνεπειών και καταστροφών που θα προκαλέσουν. Η αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων θα είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις θα δοκιμάζονται τα όρια αντοχής των εθνικών συστημάτων διαχείρισης κρίσεων», έχει τονίσει στο παρελθόν και ο επίτροπος Περιβάλλοντος της Ε.Ε. Σταύρος Δήμας.

Οι δυσοίωνες προβλέψεις των κλιματικών μοντέλων καταλήγουν όπως είναι γνωστό σε μελλοντική ερημοποίηση της Νότιας Λακωνίας. Στο μυαλό μας έρχεται δημοσίευση στο τοπικό τύπο της Νεάπολης, πρόταση για τη δενδροφύτευση των Βατίκων (όπου φυσικά προσφέρεται ο τόπος), με χαρουπιές. Η χαρουπιά χαρακτηρίζεται ως προσαρμοσμένη στην περιοχή καθώς αναπτύσσεται εύκολα και αντέχει στην ξηρασία. Η πρόταση υποστήριζε ότι εάν φυτεύονταν τα επόμενα χρόνια 100.000 χαρουπιές, θα προστατεύονταν τα εδάφη των Βατίκων, θα πρασίνιζε ο τόπος από δέντρα, θα συνέβαλλαν σε καλύτερο κλίμα στην περιοχή και θα εξασφαλίζονταν παράλληλα και άριστη τροφή στα αιγοπρόβατα που ιδιαίτερα το καλοκαίρι υποχρεώνονται σε βιομηχανική διατροφή.

Η εφαρμογή λύσεων σαν την παραπάνω αποτελούν μονόδρομο για το μέλλον; Αν δεν αρχίσουμε τέτοιες δράσεις τώρα θα έχουμε την πολυτέλεια να το πράξουμε αύριο;
Μήπως βρισκόμαστε στην αρχή ενός κύκλου κλιματικών αλλαγών που πραγματοποιούνται πάνω στη γη δισεκατομμύρια χρόνια τώρα χωρίς να φταίει και τόσο ο άνθρωπος ή αποτελεί η άποψη αυτή προπαγάνδα αυτών που ρυπαίνουν;

Με βασικότερο λόγο ερημοποίησης της περιοχής μας να αποτελεί η υφαλμύρωση του υδροφόρου ορίζοντα (σύμφωνα με τα κλιματικά μοντέλα), προβληματιζόμαστε όταν σκεφτόμαστε ότι το τεράστιο έργο ανακούφισης με τα νερά του Βασιλοπόταμου και του Ευρώτα βασίστηκε σε δεδομένα του 2002. Σε βροχοπτώσεις και κλιματικές συνθήκες διαφορετικές και σαφώς καλύτερες από τις σημερινές.

Κοιτάζοντας τα θέματα που προηγήθηκαν στο blog όπως το “mea culpa” που αναδεικνύει τη συμμετοχή μας σε έναν ισχυρό Δήμο για την κοινή και αποτελεσματική αντιμετώπιση των προβλημάτων, το “ένας ο κάμπος, ένας ο καημός” που αναφέρεται στην υφαλμύρωση του κάμπου αλλά και το “όταν με το καλό καώ” που σατιρίζει τον ωχαδερφισμό για τα κοινά προβλήματα συνειδητοποιούμε ότι τόσο καιρό χωρίς να το καταλάβουμε, γράφουμε για το ίδιο πρόβλημα. Μόνο οι αφετηρίες αλλάζουν.

Φίλοι αγρότες αποτελούμε τον πιο σπάταλο παράγοντα στα αποθέματα νερού. Είτε το θέλουμε είτε όχι η αλήθεια είναι ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες (τροφή, καθαριότητα κ.α.) αποτελούν το 18% της ποσότητας νερού που χρησιμοποιούμε στην άρδευση των καλλιεργειών μας.

Θα μας περιμένει το αύριο να δράσουμε, συλλογικά και ατομικά, για ένα πρόβλημα που ξεκίνησε εχθές;
Για το καλό των παιδιών μας, μακάρι.


* mea culpa

62 Σχόλια από αναγνώστες

Η πορεία της πόλης μας στις προ του 1990 δεκαετίες, την είχε αναδείξει σε διοικητικό, οικονομικό, ακόμη και πολιτιστικό κέντρο, όχι μόνο της Επαρχίας αλλά και της πιο ευρύτερης περιοχής. Μόνο η πρωτεύουσα Σπάρτη, το Γύθειο και οι Μολάοι έφεραν τον χαρακτηρισμό του Δήμου. Γύρω μας μόνο κοινότητες. Κοινότητα Μονεμβασίας, κοινότητα Νεάπολης, κοινότητα Ασωπού, κοινότητα Παπαδιανίκων. Κοινότητες εκτός από το Ζάρακα, τα Νιάτα, η Απιδιά, κοινότητες όμως και το Βλαχιώτη το Έλος, κοινότητα ακόμη και η μεγαλύτερη πληθυσμιακά Σκάλα.
Δεκαετίες πριν, οι περιφερειακές ανάγκες και η ανάπτυξη που ακολούθησε, επέβαλαν υπηρεσιακή αποκέντρωση του Νομού. Δ.Ο.Υ., Δασαρχείο Υποθηκοφυλάκειο, Ειρηνοδικείο, Πολεοδομία αποτέλεσαν τις κρατικές υπηρεσίες που εγκαταστάθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη (που αλλού;), στην πόλη μας. Στις διπλανές ή πιο μακρινές γειτονιές των Μολάων, η παρουσία της Δ.Ε.Η., του Ο.Τ.Ε., του Ι.Κ.Α. και πιο πρόσφατα της Πυροσβεστικής αποδυκνείουν το τότε αυτονόητο. “Μολάοι, το κέντρο της περιοχής”. Η πόλη μας είχε σταθεί τυχερή και στη προίκα της αφού η κτιριακή δωρεά (Μάνου, Δημάκου κ.α) του Νοσοκομείου, ακολουθήθηκε από την επίμονη και αποτελεσματική προσπάθεια του τότε Δημάρχου (Βλαχανδρέα) που απέδωσε στον τότε τεχνολογικό του εξοπλισμό. Μεγάλος βέβαια σταθμός και η πιο πρόσφατη επέκταση του, ουσιαστικά η αναγέννηση του.
Στην αναγκαστική εφαρμογή του “1ου Καποδίστρια”, η ανάδειξη της πόλης των Μολάων ως νονού και ως έδρα του νέου διευρυμένου Δήμου ήρθε σαν φυσική συνέπεια.

Κάποια μηνύματα όμως προειδοποιούσαν για “τέλος εποχής” της εύνοιας.
- Η Μαθητική Εστία σε παρακμή. Άρχισαν να ξεφυτρώνουν και αλλού πορτοκαλιές. Τα Γυμνάσια και τα Λύκεια έκαναν την εμφάνιση τους (όπως ήταν φυσικό) και στους διπλανούς Δήμους απομυζώντας από τους Μολάους σημαντική επαγγελματική δραστηριότητα.
- Εκτός της κεντρικής λεωφόρου, τα επόμενα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από ανυπαρξία έργων υποδομής. Το μόνο θετικό στα χρόνια που ακολούθησαν η κατασκευή του “Γηροκομείου”. Αυτό και τέλος.
- Τραγική στασιμότητα με την ανυπαρξία σχεδίου πόλης. Μοναδική επιλογή ανοικοδόμησης ελάχιστες μάντρες όλες και όλες και κανένα απολύτως τετραγωνικό κοινόχρηστου χώρου. Μα κανένα! Αποτέλεσμα ένα γερασμένο και ανεπαρκές κέντρο (τρομάρα του) που ακόμη και πρόσφατα έχασε την ευκαιρία να γίνει ανθρώπινο και βατό. Διάλεξε να παραμείνει πάρκιν αυτοκινήτων προς χάριν της γραβάτας και των κοντόφθαλμων ιδιοτελών συμφερόντων.
- Ακόμη και η διαφορά που έκανε η παρουσία του μοναδικού στην περιοχή Πνευματικού Κέντρου, βούλιαξε μαζί του στο “ρέμα”.
- Το τελευταίο “κλείσιμο της πόρτας” έγινε την εποχή που ο “1ος Καποδίστριας” ήταν σε εθελοντική βάση και η τότε Δημοτική αρχή εγκλημάτησε αδιαφορώντας στα όποια κίνητρα. Δεν στάθηκε ικανή ούτε για την αρχική και αυτονόητη ένωση Μολάων, Πακίων & Ελιάς. Ή για να λέμε την αλήθεια, την απέφυγε! Προτίμησε το “μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα”. Αλήθεια γιατί; Τι χορό σόλο είχε υπόψη της να κάνει; Σε τι δεν ήθελε συνέταιρους;
Τέτοια ανάπτυξη οραματιζόμαστε; Συλλογική η ευθύνη από τους Δημάρχους και τον κάθε δημοτικό σύμβουλο των δεκαετιών ‘80 και μετά, μέχρι τα ξεχασμένα αντανακλαστικά της ευρύτερης κοινωνίας (σύλλογοι και πολίτες).

Γύρω μας σχεδόν όλοι “έπιασαν το νόημα”. Χαρακτηριστικά θυμόμαστε τις υπερβολές γειτόνων μας: «Αν μας πάρουν το δημαρχείο από τον Ασωπό στα Παπαδιάνικα, θα χυθεί αίμα!». Και όχι μόνο αυτοί ξεπέρασαν τον παραδοσιακό (σύνηθες για γείτονες) ανταγωνισμό και τα βρήκαν, αλλά και το Δημαρχείο “πήγε” στα Παπαδιάνικα και αναβαθμίζεται με την κατασκευή του νέου διοικητηρίου. Και το κυριότερο; Ευνοήθηκαν μέχρι σήμερα από τα κίνητρα και τους οικονομικούς πόρους της εθελοντικής συνένωσης κάτι που ο Δήμος Μολάων δεν αποκόμισε ΠΟΤΕ γιατί προχώρησε σ’ αυτή με την δεύτερη φάση, αναγκαστικά. Στους Δήμους της εθελοντικής συνένωσης, κάποιοι άνθρωποι το πήραν απάνω τους και όλα ακολούθησαν ήρεμα και προς το συμφέρον τους. Κοιτάξτε παραδίπλα μας, Δήμος Έλους και Δήμος Σκάλας. Όλοι έτρεξαν να δημιουργήσουν εθελοντικά τις συμμαχίες τους. Να εισπράξουν για χρόνια προς όφελος των υποδομών των Δήμων τους, το “ζεστό” χρήμα που αποτελούσε ένα από τα κίνητρα.
Εμείς; Εμείς από το παλιό αυτονόητο “Μολάοι, το κέντρο της περιοχής”, καταδικαστήκαμε στο “όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια”. Χώρια, τραγικά μόνος και απένταρος. Ακολούθησε ύστερα από χρόνια η επόμενη φάση του “1ου Καποδίστρια” που τσουβάλιασε τους εναπομείναντες ανεγκέφαλους ψωροπερήφανους μοναχικούς καβαλάρηδες, δηλαδή εμάς που αντί να ήμασταν ήδη έτοιμος διευρυμένος Δήμος και να καλλιεργούμε το σπόρο για έναν μελλοντικό περισσότερο ισχυρό, τρομάξαμε να καταλάβουμε με το ζόρι ότι το γεφύρι στο Καμπέρι δεν είναι ο Ατλαντικός.
Αυτοί ήμαστε. Το ότι Μολάοι και Πάκια είναι ένα και το αυτό, ΔΕΝ το καταλάβαμε μόνοι μας. Μας το ΕΠΕΒΑΛΑΝ. Και μάλιστα βγάλαμε και το γάμο “στεγνά”. Ανάθεμα τα μυαλά μας και τους “εκπροσώπους” μας!

Ερχόμενοι στο σήμερα δεν ξέρουμε τι πραγματικά είναι πιο σημαντικό. Το ότι η ιστορία έχει ήδη γράψει ή ότι το μέλλον μας καλεί για ότι προλάβουμε; Με την λάμψη της κορυφής να χάνεται για τους Μολάους, μάλλον το δεύτερο!

Τα γεγονότα αποτελούν ενδείξεις και οι ενδείξεις δηλώνουν αλήθειες που μας στεναχωρούν και μας προβληματίζουν για το τι πραγματικά θέλουν ή για το τι είναι πραγματικά αποτελεσματικοί να φέρουν τελικά εις πέρας πρώην και νυν.

Γεγονός πρώτο η έλλειψη εγκαίρως του οράματος του ισχυρού περί των Μολάων Δήμου. Αδιανόητο να κυριαρχήσουν λογικές του στιλ «κάτσε να κάνουμε χωριό με το Ζάρακα και τα Νιάτα (μόνο) για να έχουμε πάλι προσωπικά το πάνω χέρι στη δημοτική αρχή και άσε τον Ασωπό μακριά γιατί αυτοί έχουν τη δύναμη (εκλογικά) να ελέγξουν σημαντικά τις εξελίξεις σε έναν ενδεχόμενο κοινό Δήμο. Για τέτοια ήμαστε τώρα;».
Θα με ρωτήσετε τώρα: «Πάλι βρήκες θέμα για να γκρινιάξεις; Το έχει υιοθετήσει κανείς ως θέση από την Δημοτική Αρχή;». Ούτε το ακούσαμε ούτε το βεβαιώνουμε. Βέβαια μη περιμένετε ότι ο μικρούτσικος που θα σκεφτεί πάνω απ’ όλα την “πολιτική” του επιβίωση στα μελλοντικά δρώμενα του νέου Δήμου, από το ίδιο το συμφέρον του Δήμου θα το δηλώσει δημόσια. Έτσι δεν είναι; Απλά το αναφέρουμε για τον φόβο των Ιουδαίων. Τι είπατε; Ήδη σας ήρθαν στο νου κάποιοι;

Γεγονός δεύτερο η ανυπαρξία οποιασδήποτε ενέργειας ή εκδήλωσης που θα γεφύρωνε τις σχέσεις στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ των Δήμων άσχετα αν η ιδέα δεν “τρελαίνει” κάποιον Δήμαρχο. Όπως και η προσωπική γνώμη του Δημάρχου των Μολάων επί του θέματος δεν δεσμεύει όλους τους Μολαΐτες, γιατί μια ενδεχόμενα αρνητική στάση του “άλλου” Δημάρχου να δεσμεύει καθολικά τους δικούς του δημότες; Θέλετε και εδώ να φέρω παράδειγμα για το πώς κερδίζεις στη συνείδηση των πολιτών; α)Προσκαλείς σε κοινές συναυλίες στα Δημοτικά Διαμερίσματα και των δύο Δήμων τα τμήματα των δύο φιλαρμονικών. Όπως θα χειροκροτήσουν οι Μολαΐτες τα δικά τους παιδιά, έτσι θα χειροκροτήσουν και τα παιδιά των “διπλανών”. Αντίστοιχα θα πράξουν και οι γείτονες. β)Προέκυψε μια καταπληκτική θεατρική δουλειά εφέτος στο Γυμνάσιο. Δώσε κίνητρα στα παιδιά και τους δασκάλους για καλοκαιρινές παραστάσεις και στους δύο Δήμους. Ακόμη και στο Φοινίκι. Για αυτά τα 20 – 30 ή 100 άτομα. γ)Υπάρχουν αθλητικοί σύλλογοι που μπορούν να στηρίξουν διαδημοτικές αθλητικές εκδηλώσεις για μικρά παιδιά καταμεσής στις πλατείες (όχι στα απομακρυσμένα γήπεδα). Η φράση «Ήρθαν τα Μολαϊτάκια (ή τα Ασωπιτάκια) και περάσαμε καταπληκτικά» γκρεμίζει κάστρα, αντιθέσεις, μικροψυχίες κ.α. Είπαμε όμως: Χρειάζεται όραμα που θα το πιστέψεις και θα το παλέψεις γαμώτο! Η δικαιολογία «ο Τριχείλης (ή ο Τσαγκάρης) δε θέλει», ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΚΦΥΓΗ & ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ.

Γεγονός τρίτο η ανυπαρξία κίνησης προς την κατεύθυνση της προσυνεννόησης με τον έτερο Δήμο του κάμπου μας σε επίπεδο Δημάρχου, Δημοτικών Συμβούλων ή πολιτών. Στην Κύπρο και στο Λίβανο το συζητάνε, εμείς όχι; Κάθε πρωί στο γραφείο του Δημάρχου το τηλέφωνο είναι στη θέση του. Αυτό το τηλέφωνο το σηκώσαμε ποτέ για να απευθυνθούμε στον γείτονα Δημοτικό Άρχοντα και να πούμε «Δήμαρχε σε μια ώρα είμαι στο γραφείο σου. Εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πολλά». Μετά από έναν τέτοιο αιφνιδιασμό τι θα έκανε; Θα κρυβόταν; Για πόσες φορές, για πάντα; Έτσι θαρρώ πως γίνονται οι δουλειές όταν ο “πάγος” είναι χοντρός. Άλλωστε η ίδια η ζωή μας διδάσκει. Ακόμη και στις πιο “προσωπικές σχέσεις” όποιος τόλμησε βρέθηκε τις περισσότερες φορές κερδισμένος και όχι εκείνος-η που παρακαλούσε να πάνε όλα καλά από μόνα τους. Εν τέλει όταν δεν πολεμάμε για γέφυρες φυσικό είναι ο κάθε γείτονας να δημιουργεί με πρωτοβουλίες τις δικές του παρέες ή να σηκώνει διοικητήρια, ισχυροποιώντας έτσι τη θέση του και αποκτώντας τα δικά του συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Γεγονός τέταρτο η έλλειψη υποδομών. Φιλοξενία του Δημαρχείου στις κτιριακές εγκαταστάσεις του ΤΕΕ είναι προχειροκατασκευές και φασκελοκουκούλωστα. Μέγα έλλειμμα για νυν και σίγουρα και για πρώην ή έλλειψη σχεδίου και χώρου για διοικητήριο. Κάτι σαν αυτό που “ψηλώνει” στον δρόμο των Παπαδιανίκων στα αριστερά (αν, λέμε αν έχετε αντιληφθεί).
Για το ΤΕΕ ο δημοτικός προϋπολογισμός του 2008 προέβλεψε. Εργασίες βέβαια μηδέν. Ξέρω – ξέρω να μη βιάζομε και δεν είναι όλα εύκολα. Κοιτάζοντας προς το ανύπαρκτο κλειστό γυμναστήριο το διαπιστώνω καθημερινά. Δεν βιάζομε. Ανησυχώ μόνο και μάλιστα ΠΟΛΥ!

Πάλι θα “Σκανδαλ-οπαρακαλέσουμε” στα βουλευτικά γραφεία για να λυθούν τα προβλήματα μας ως ανήμποροι επαίτες, όπως εύστοχα ανέφερε και κάποιος αναγνώστης; Από μόνοι μας;
Το επίπεδο που θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει οι συζητήσεις τώρα, θα ήταν οι καυτές πατάτες του ονόματος και της έδρας της κάθε Δημοτικής Υπηρεσίας. Η έτοιμη λύση θα υιοθετούνταν άμεσα από την όποια αρχή γιατί «σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός…»

Θεωρούμε ότι η ένωση των δύο αυτών Δήμων που η φύση τους έβαλε στο ίδιο μορφολογικό ταψί αποτελεί το πλατύσκαλο και τη μόνη αφετηρία για το χτίσιμο του νέου διευρυμένου Δήμου. Δεν υπάρχει περίπτωση να διεκδικήσουμε και έδρα και όνομα και και και. Το όλα δικά μας το έχει προ πολλού θάψει η ανυπαρξία μας και η αναποτελεσματικότητα μας τόσα χρόνια. Με τη συζήτηση καταλαβαίνεις έως που σε παίρνει. Μήπως για χάρη της έδρας (τη θεωρούμε το πιο σημαντικό) η υποχώρηση στο όνομα και στην έδρα κάποιων υπηρεσιών (ύδρευσης, έργων) οδηγούσε σε γάμο;
Για εμάς η συμμετοχή σε μελλοντικό σχήμα που απαρτίζεται μόνο από τους σημερινούς Δήμους των Μολάων, Ζάρακα και Νιάτων, αποτελεί την ταφόπλακα εμπορικά, πολιτισμικά και οικονομικά των Μολάων. Στην παραπάνω περίπτωση θα απολαμβάνουμε τη θέση του ουραγού σε οικονομικό και πληθυσμιακό κεφάλαιο και η αποψίλωση της παλαιάς προίκας (βλέπε υπηρεσίες) θα έχει μόλις αρχίσει! Ο Δήμος Σκάλας αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια το οικονομικό και επενδυτικό ενδιαφέρον όχι μιας αλλά τριών ιδιωτικών τραπεζών σε αντίθεση με εμάς που το έχουμε απολέσει ήδη ως μπαγιάτικες γεροντοκόρες.
“Mea culpa” κυρίες και κύριοι. Δικά μας τα λάθη.
Η καμπάνα χτυπά ηχηρά και συνεχόμενα. Ή θα πάρουμε τα μηνύματα ή θα πέσει να μας πλακώσει.

Τι θέλουμε λοιπόν; Πρώτοι σε χωριό ή …συνέταιροι στη πόλη;

* Έτσι για την ιστορία, …ή μήπως όχι;

13 Σχόλια από αναγνώστες

Πρώτοι – πρώτοι σε όλη την Ευρώπη (και έκτοι στον κόσμο). Μόνο που εδώ δεν αναφερόμαστε σε μια Ελληνική επιτυχία αλλά στην αμείλικτη πραγματικότητα της συμβίωσης με τους σεισμούς.
Τον περασμένο Φεβρουάριο η συνεχόμενη σεισμική δραστηριότητα στα νότια της Μεσσηνίας, μας θύμιζε για μέρες τη μικρότητα μας ως υπάρξεις απέναντι στη φύση. “Στο χορό των Richter” είχαμε βαπτίσει το θέμα που ανεβάσαμε τότε με αφορμή έναν ταυτόχρονα μικρό σεισμό 3,4 R στη περιοχή της Κρεμαστής, μεσημεριάτικα στις 24 Φεβρουαρίου που έγινε αισθητός στους Μολάους.
Ζούμε σε μια περιοχή του πλανήτη μας, που η γεωγραφική της θέση, συμπίπτει με σημείο όπου λαμβάνουν χώρα μεγάλα γεωτεκτονικά φαινόμενα, όπως η σύγκλιση της Αφρικανικής με την Ευρω-ασιατική λιθοσφαιρική πλάκα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει. Ο σεισμός κακά τα ψέματα, δεν συνηθίζεται. Οι άνθρωποι όμως πρέπει να προσαρμόζονται. Σίγουρα κανείς δεν είναι δυνατό να προσαρμοστεί εκ των προτέρων με την πιθανότητα απώλειας μιας ανθρώπινης ζωής ή ακόμη και περιουσίας. Το μόνο που μας μένει είναι να περιορίσουμε το κακό. Σαθρό κτίριο σημαίνει αυξημένος κίνδυνος. Πανικός στην εκδήλωση του φαινομένου επίσης. Μόνο η ενημέρωση και η εν γένει εξειδικευμένη παιδία μπορεί να βοηθήσει τα μέγιστα.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 11:02πμ στην θαλάσσια περιοχή του Κότρωνα 3,0 Richter. Στα 39 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των Μολάων και στα 17 χιλιόμετρα βάθος, ελάχιστοι τον καταλάβαμε.
Δεν συνέβη το ίδιο όμως ύστερα από τέσσερες ημέρες. Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου όπου μετά τις 8:30 το βράδυ αρχίζει ο χορός. Στις 8:39μμ 3,5 Richter σε λιγότερο από 10 χιλιόμετρα δυτικά των Μολάων μας ταρακουνούν ακολουθούμενα από υπόκωφο θόρυβο. Η παραλιακή ζώνη της Γλυκόβρυσης είναι το επίκεντρο με εστιακό βάθος τα 22 χιλιόμετρα. Σε 45 λεπτά στις 9:24μμ άλλα 2,9 Richter πάλι από την ίδια περιοχή και από το ίδιο εστιακό βάθος ξανακάνουν την εμφάνισή τους. Ο “χορός” κλείνει στις 10:06, στην ίδια περιοχή με άλλα 2,9 Richter αλλά αυτή τη φορά με σχεδόν επιφανειακό εστιακό βάθος στα 5(!) χιλιόμετρα .
Την επομένη ημέρα Κυριακή ο “σεισμός της ημέρας” λαμβάνει χώρα 28 χιλιόμετρα νότια των Μολάων ανάμεσα Ξυλή – Ελαφόνησο. Με μέγεθος 3,1 Richter και εστιακό βάθος τα 20 χιλιόμετρα μάλλον δεν ανησύχησε και πολλούς χωριανούς μας.

Κανένας από τους παραπάνω σεισμούς δεν προκάλεσε εμφανή ζημιά ή τουλάχιστον αν προκάλεσε την αγνοούμε. Δεν θα ήταν έκπληξη ο τρίτος του Σαββάτου, με εστιακό βάθος τα 5 μόνο χιλιόμετρα να επηρέασε τοπικά τον υδροφόρο ορίζοντα. Η συχνότητα της εμφάνισης είναι όμως που μας ανησυχεί αλλά και μας θυμίζει τις υποχρεώσεις μας στους γύρω και τους εαυτούς μας.


Πριν αναρωτηθούμε για το πόσο ασφαλή είναι τα παιδιά μας στα σχολειά, οι εργαζόμενοι και οι επισκέπτες μέσα σε κτίρια ή οι θαμώνες σε εστιατόρια και καφετέριες, ας ρίξουμε μια μικρή ματιά μέσα στο σπίτι μας. Θα ανακαλύψουμε πολλά ενδιαφέροντα και συνάμα επικίνδυνα. Κάδρα πάνω από κρεβάτια και παιδικά δωμάτια. Βιβλιοθήκες χωρίς επιπλέον στήριξη στους τοίχους. Μπουκάλια με ποτά, γυάλινα ποτήρια και κανάτες δολοφόνους σε ανοικτά ράφια. Πριν είναι πολύ αργά για τα κεφάλια των δικών μας, ας κάνουμε όποια αλλαγή μας επιτάσσει η κοινή λογική. Οδηγοί για υποψήφιους σεισμόπληκτους υπάρχουν ένα σωρό και σαν χρήστες του διαδικτύου έχουμε τη δυνατότητα να τους βρούμε άμεσα.
«Υποψήφιους σεισμόπληκτους» είπαμε; Αλήθεια έχεις νιώσει ποτέ ως τέτοιος-α. Εάν ναι και εφόσον το έχεις συνειδητοποιήσει, να είσαι σίγουρος-η ότι στη συνέχεια θα πράξεις το σωστό.
Σήμερα Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου “ο σεισμός της ημέρας” δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνιση του.
Άντε βρε και “καλά κουνήματα”.

* Ένας ο κάμπος, ένας ο καημός!

17 Σχόλια από αναγνώστες

Αρχές Αυγούστου. Αυτό το Σάββατο ήμουν αποφασισμένος για την επίσκεψη. Κατηφορίζοντας στην Ελιά άφησα τους ανυπόμονους κολυμβητές σε παραλία της και ξαναπιάνοντας το τιμόνι "έβαλα πλώρη" για τον κάμπο των Παπαδιανίκων. Ο μόνιμα γκρινιάρης το είχε δηλώσει κατηγορηματικά:

- Αν και αυτή την εβδομάδα με περιφρονήσεις, μη πατήσεις ποτέ στο κτήμα.
Με τα χρονικά όρια της εβδομάδας να στενεύουν από τη μία, την πεντανόστιμη σταφίδα του να έχει ωριμάσει από την άλλη, δεν το πολυσκέφτηκα.
Στα πεντακόσια μέτρα πριν το κτήμα, η λίμνη απ’ το νερό με κάνει να μετανιώνω για το εκλεπτυσμένο μεταφορικό μέσο που διάλεξα. Παίζοντας κορώνα γράμματα για το που θα είναι τα πιο ρηχά νερά διαλέγω δρόμο. Οι ανατριχιαστικοί ήχοι στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου μου αποδεικνύουν ότι στερούμε το όποιο κληρονομικό χάρισμα του μάντη.
Η πόρτα είναι ανοικτή. Η μικρή καμάρα κάτασπρη απολαμβάνει τους ίσκιους της μεγάλης ελιάς. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο τον ακούω:
- Εδώ αριστερά σου …στο αμπέλι!
Το μικρό κοφίνι ήταν γεμάτο τσαμπιά με σταφίδες. Ήταν περήφανος για την ποικιλία που είχε φέρει πριν από πολλά χρόνια από την περιοχή της Νεμέας.
- Δε λυπάσαι που τις κόβεις, δεν αφήνεις για αργότερα; (τον ρώτησα)
- Δε γίνεται, αποκτήσαμε συνέταιρους στο φαγητό. Τους σκούρκους και τους σκαντζόχοιρους. Τι νόμιζες θα περίμεναν πότε ο κύριος Μολαΐτης θα κατηφορίσει προς τα εδώ; Φάτα τώρα μισά - μισά μαζί τους για να μάθεις.
Χωρίς αρχή και τέλος η συζήτηση για τις ναβαλίνες και τα μανταρίνια του, για τον τρύγο που θα γίνει σε σχεδόν ένα μήνα. Στην καλύτερη περίπτωση ο “μεγαλοπαραγωγός” γεμίζει το 300άρι βαρέλι του. Έχουμε βρεθεί στο πεζούλι της καμάρας να ετοιμάζει καφέ. Ο ίσκιος της ελιάς ιδανικός και η όρεξη για κουβέντα …κάτι σαν το οξυγόνο.
- Πίσω σου έχει νερό (μου είπε). Ξέπλυνε να φάμε κανένα σταφύλι. Τώρα που μπορούμε γιατί σε λίγα χρόνια θα τα “φάει” η θάλασσα.
Δεν πολυκατάλαβα και κουνώντας το χέρι μου του έγνεψα «τι εννοείς;»
- Όλες (οι γεωτρήσεις) στα τρία χιλιόμετρα και κάτω βγάζουν θάλασσα εδώ και τέσσερα χρόνια. Η δική μου ανεβοκατεβαίνει στα ποσοστά της αλλά κατά μέσω όρο κοιτά και αυτή τα φύκια. Κάνω μετρήσεις με τα “σύνεργα” του (…..). Δεν έχουν καμιά πιστοποίηση αλλά τη δουλειά τους την κάνουν
Ήταν πάντα πρακτικός άνθρωπος και δεν είχα λόγο να μην τον πιστέψω.
- Λύση; (τον ρώτησα)
- Τώρα σώθηκες! Έως ότου έλθει, αν βέβαια έλθει το νερό του Βασιλοπόταμου και για εμάς, θα έχουμε βγάλει τα μάτια μόνοι μας. Μη πας μακριά, κοίτα τ’ αμάξι σου. Το έκανες τανκ να περάσεις τις λάσπες. Του έχει χαλάσει (σήκωσε το χέρι και έδειξε τον γείτονα) ο χρονοδιακόπτης και βαριέται να τον αλλάξει. Μόλις του κολλήσει μπορεί να ποτίζει μια στάση ολόκληρη ημέρα!
Να η αιτία της λίμνης που βρήκα καταμεσής του δρόμου σκέφτηκα.
- Το νερό δεν το σκέφτεται, τη ΔΕΗ; (ρώτησα)
- Με τον παρά μου και τη κυρά μου! Τι διαχείριση μπορείς να κάνεις με δαύτους; Είναι ικανοί να στερέψουν Αμαζόνιο! Δεν τους ενδιαφέρει. Όταν όμως φάμε τη σφαλιάρα, πρώτοι αυτοί θα αναθεματίζουν. Θα τους φταίνε και οι πέτρες.
- Ο δικός σας (εννοώντας τον Δήμαρχο τους) δεν έχει λύση και σ’ αυτό;
Γέλασε… Είναι από τους ανθρώπους που στέκονται στην ουσία αλλά προτίμησε τη σιωπή. Τουλάχιστον προσωρινά.
Ως πειραχτήρι όμως συνέχισα.
- Το νερό του Βασιλοπόταμου που θα έχει στερέψει μέχρι να έλθει, θα πρέπει να περάσει από Μολαΐτικα χώματα. Είσαι σίγουρος ότι θα το αφήσουμε να φτάσει μέχρι εδώ;
- Βλάκας δεν είσαι γιατί ξέρεις ότι δεν θα δοθεί για άρδευση αλλά για εμπλουτισμό και μόνο υπόγεια, αλλά αφού με προκαλείς θα στο πω. Και εμείς και εσείς θα ποτίζουμε με θάλασσα. Και εσείς και εμείς δεν θα έχουμε ούτε για να πιούμε. Είναι σαν το πάγο. Όταν ρίχνει τα καίει όλα! Καμιά δυστυχία δεν ακολουθεί ταμπέλες στο δρόμο της. Ένας ο κάμπος, ένας ο καημός!

Ένας ο κάμπος, ένας ο καημός…!
Όση ώρα οδηγούσα πίσω στην Ελιά για να παραλάβω τους αχόρταγους κολυμβητές δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Συνέχεια σκεφτόμουν. Υποτίθεται ότι θα μεταφέρουμε τα νερά που περισσεύουν από τον Βασιλοπόταμο. Οι πηγές του όμως έχουν στερέψει εδώ και δύο χρόνια. Ο Δήμαρχος της Σκάλας αναγκάστηκε να τροφοδοτήσει το χώρο από γεώτρηση για να ρίξουν το σταυρό τον περασμένο Γενάρη σε νερά και όχι στις πέτρες.
Για πιο περισευάμενο νερό μιλάμε; Και το έργο; Αυτό το έργο των εκατομμυρίων ευρώ για τον εμπλουτισμό των υφάλμυρων σε Γλυκόβρηση και Ασωπό με τι θα ανακουφίσει; Σαν έργο ίσως το πιο μεγαλεπήβολο του νομού στη σύγχρονη ιστορία του. Σαν ουσία όμως; Και σε ποιους απευθύνεται; Σ’ εμας που δεν εκτιμάμε την δεινή σημερινή κατάσταση;
Οι σκέψεις μου γυρίζουν κύκλο χωρίς να μπορώ να πιαστώ από πουθενά.

Δεν το θέλω αλλά το χειρότερο σενάριο έχει κατασκηνώσει και προβάλλεται κινηματογραφικά στο μυαλό μου:
Τα έργο αρχίζει. Από τι μια οι ελπίδες των σημερινών “υφάλμυρων” και από την άλλη οι διαμαρτυρίες των “θιγμένων”. Από τη μια το έργο βρίσκει προεκλογικούς πατεράδες ένα σωρό και από την άλλη τοπικός άρχοντας ξεσηκώνει τους δημότες του γιατί θεωρεί το νερό δικό του. Ενόψει Καποδίστρια 2 αφήνει ένα παράθυρο (προς άγρα ψήφων) να φτάσει το έργο έως τη Γλυκόβρηση. Αφήνει λέμε, γιατί δεν εξαρτάται ούτε από αυτόν. Ούτε και από κανέναν ζωντανό βέβαια. Μόνο από τον έναν και μοναδικό, τον βιασμένο και πεθαμένο, τη φύση! Τα κινηματογραφικά καρέ συνεχίζουν να περνούν από μπροστά μου. Τα έργα συνεχίζονται και επιτέλους ατενίζουν την άλλη πλευρά της Κουρκούλας. Τον κάμπο των Μολάων, του Ασωπού, του όποιου. Το έργο φτάνει. Το νερό όμως; Μια φωνή ακούγεται. «Για τον Βασιλοπόταμο λέτε; Πάει αυτός, κατάντησε ξερός χείμαρρος σαν τον Βορβά!».

Οι διψασμένοι δε θα λυτρωθούν! Ούτε καν θα διαμαρτυρηθούν. Θα έχουν κουραστεί από τις αντιπαραθέσεις και τους τσακωμούς μεταξύ τους. Πληγωμένοι όπως θα είναι θα γλείφουν τις πληγές τους χαζεύοντας ένα πρωτότυπο μνημείο που στήθηκε για να θυμούνται την εποχή του νερού:
Έναν χαλασμένο χρονοδιακόπτη σε μια γεώτρηση που δουλεύει ασταμάτητα. Μόνο που τώρα δεν βγάζει πόσιμο νερό αλλά θάλασσα.

* Η δική σου ματιά.

24 Σχόλια από αναγνώστες

Γράψτε για το χάλι του νερού, γράψτε για τους μονόδρομους, καλά δε βλέπετε ότι μέσα στο χωρίο έχουμε ακόμη χωματόδρομους; Με το Πνευματικό Κέντρο τι γίνεται; Ωραίο το κλειστό! Δεν καταδέχεστε να ασχοληθείτε; Έχετε πάει στο νηπιαγωγείο να δείτε σε τι μπουντρούμι βάζουν τα παιδιά μας; Εκείνη η στροφή στο γήπεδο πόσους πρέπει να πάρει από κάτω για να ξυπνήσετε; Τι έχει κάνει έως τώρα η επιτροπή για τον Λάρνακα; Γιατί δεν εκμεταλλεύονται το χώρο στο ασφαλτοστρωμένο προαύλιο του Δημοτικού; Γιατί δεν το εξοπλίζουν με όργανα για αθλήματα ή παιδικής χαράς; Το οίκημα της Βιβλιοθήκης πότε θα ξεκινήσει; Κάθε νέος Δήμαρχος λέει ότι το θέμα τελειώνει. Έχετε δει πως έχει καταντήσει; Ένας κόμβος με φανάρια επειγόντως στο Τεχνικό. Πόσοι πρέπει να σκοτωθούν για να πάρουν χαμπάρι κάποιοι; Έχετε παιδιά στο Γυμνάσιο; Πάρετε τα γιατί όπου να ‘ναι πέφτει!

Το e-mail δέχεται σε εβδομαδιαία βάση αιτήματα για θέματα που αποτελούν πρόβλημα για πολλούς χωριανούς. Ενδεικτικά αναφέραμε τα πιο πάνω χωρίς να είναι τα μόνα. Μπορούμε να θυμηθούμε και άλλα:
Η εγκατάλειψη του Δημοτικού των Πακίων «Να δοθεί άμεσα στους συλλόγους να το κρατήσουν όρθιο», ο περιφερειακός των Πακίων, η έλλειψη αντιπυρικών δρόμων ή ζωνών στην Κουρκούλα.
Για να μην αναφέρουμε αυτά που προκύπτουν μέσα από τα σχόλιά σας όπως: η ορθή λειτουργία του Νοσοκομείου ή ο περιβόητος δρόμος της Ελιάς.

Τα απαντητικά e-mail μας έχουν την ίδια παρότρυνση: «Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει θέμα. Επειδή όμως ήσαστε καλύτερος γνώστης του θέματος από εμάς περιμένουμε καλύτερη ενημέρωση ή ένα κείμενό σας προς δημοσίευση». Μπορείτε να νοιώσετε την απογοήτευσή μας όταν αυτό δεν συμβαίνει. Εμείς σχηματίζουμε άποψη για όσα πέφτουν στην αντίληψη μας. Όμως μας είναι αδύνατο να κυνηγάμε γνώμες ή στοιχεία για όλα τα ερεθίσματα που μας δίνετε. Δεν θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τίποτα άλλο στην καθημερινότητά μας, πράγμα που όπως καταλαβαίνετε δεν γίνεται γιατί ο επιούσιος επιτάσσει …άλλου είδους κυνήγι.

Η “Ελεύθερη Είσοδος” αποτελεί και μια ηλεκτρονική ευκαιρία για τον καθ’ ένα να στείλει στη “σέντρα” όπως συνηθίζεται να λέγεται, το θέμα του, τον προβληματισμό του, ακόμη και να αποδώσει τα εύσημά του σε κάτι που αξίζει. Μπορεί να διαπιστώσει από την ανταπόκριση, την βαρύτητα που έχουν οι δικοί του προβληματισμοί στους υπόλοιπους.

Ας μη γελιόμαστε, τη δημοσίευση ή την ανάδειξη ενός προβλήματος εδώ μέσα δεν ακολουθεί η λύση. Παράδειγμα το προσβλητικό για την αισθητική της εισόδου της πόλης μας κατασκεύασμα, που φιλοδοξεί να λέγεται και “στάση ΚΤΕΛ”. Δεν έγινε τίποτα, καμιά βελτίωση. Όλοι το είχαμε καταδικάσει στα σχόλιά μας, αλλά αντίδραση μηδέν. Βασίλεψε η λογική «άστους να φωνάξουν και θα τους περάσει ‘όπως τοοοόσα άλλα»; Στην καλύτερη περίπτωση έως τώρα κάποιος “superMike” να καταφέρνει με τη ματιά του να ξεκαρφώσει κανά καλάθι αχρήστων από τα πόδια των αγαλμάτων.
Τι κερδίζουμε λοιπόν; Μα απλά την παρουσία και την ανάδειξη μιας άλλης ιδέας, μιας άλλης γνώμης, μιας άλλης πρακτικής για τα καθημερινά. Μπορεί να είναι πιο διαφορετική, πιο χαζή ή πιο ευρηματική και έξυπνη. Ακόμη – ακόμη και σκέτη την παρουσία μας. Αυτή που όπου υπάρχει ίσως σταθεί αιτία να αποτρέψει κάποια συμβάντα “εκτός ορίων”. Αυτή που φυλάει τα έρημα!