* Οδοιπορικό ενός Μολαΐτη στο χωριό του.

Αποφασισμένος για περπάτημα και μιλώντας στο κινητό διαβεβαιώνω τους φίλους:
- Μην έρθετε να με πάρετε. Θ’ ανέβω με τα πόδια.
- Τρελός είσαι. Απέναντι το ‘χουμε το αυτοκίνητο.
- Άσε να περπατήσω λίγο.
- Και που θα φτάσεις; Θα τρέχουμε να σε μαζεύουμε.
- Ποιον εμένα; Δεν είσαι καλά. Εγώ φτάνω έως την Αγία Παρασκευή αν το θέλω. Και άνετα!
Τι το ‘θελα και το είπα. Οι παλικαριές μου στέρησαν το δικαίωμα να ‘χτυπήσω’ ένα τηλεφώνημα κάπου στο ύψος του νοσοκομείου, να έρθουν οι φίλοι να με ‘μαζέψουν’. Έχει και κόντρα ανηφόρα μετά. Τέλος πάντων. Τώρα το είπα. Αλλά εδώ που τα λέμε γιατί όχι δεν φτάνω και ως την Αγία Παρασκευή;
Οπλισμένος με τον εγωισμό που περισσεύει στους περισσότερους Έλληνες αφήνω αριστερά το Τεχνικό Λύκειο και ανεβαίνω προς Γυμνάσιο. Χωρίς τη βιασύνη και την απομόνωση του αυτοκινήτου αρχίζω να συνδέω τις εικόνες με σκέψεις. Ο ρυθμός άλλωστε μου δίνει την πολυτέλεια αυτή. Χαμογελώ. Δεν είναι δα και κανένα φοβερό κτίριο αλλά μου περνά αμέσως η ‘άτιμη’ σκέψη. Εμείς το έχουμε. Οι γείτονες (άλλοι Δήμοι) δεν το έχουν. Να μια πρώτη διαφορά. Δεν ξέρω τι μ’ έχει πιάσει τελευταία αλλά εν’ όψη του δεύτερου Καποδίστρια έχω αρχίσει να ανησυχώ για την έδρα του διευρυμένου Δήμου. Ότι και να μου έρθει στο μυαλό εξετάζω τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δήμου μας σε σχέση με τους ‘άλλους’… Προχωρώ, κορνάρει ο πρώτος που κατεβαίνει. Γειάαα. Κορνάρει ο δεύτερος και σταματά λίγο πιο κάτω.
- Που πας; Να γυρίσω να σε πάω:
- Ευχαριστώ περιμένω άλλον.
Μα καλά τι το ‘πα το ψέμα. Άκουσε ‘κεί περιμένω άλλον! Ρε που φτάσαμε. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι θα περπατήσουμε. Μόνο οι γραφικοί και οι πολύ ξύπνοι τελικά το ρίχνουν στην ‘πιλάλα’. Στη διασταύρωση της ‘Συκικής’ ανεβαίνει γνωστός πιτσιρικάς από το δρόμο του παλιού Συνεταιρισμού και όλο ευγένεια μου λέει:
- Θέλετε να σας πάω κάπου;
- Όχι αγόρι μου, Ευχαριστώ.
Τελικά σήμερα κανείς δε μένει στο δρόμο, σκέφτηκα. Είπα ‘Συκική’ όμως και αναρωτήθηκα: Καλά αυτό το κτίριο δεν ακουγόταν εδώ και χρόνια ότι θα το πάρει ο Δήμος; Μπορεί να είναι σε μαύρο χάλι αλλά σαν χώρος αξίζει. Τι να ‘γινε άραγε; Έλα ντε, τι να ‘γινε. Σάμπως μαθαίνουμε και τίποτα, επίσημα απ’ το Δήμο; Ούτε ιστοσελίδα, ούτε ανακοινώσεις, ούτε συχνή παρουσία στο τοπικό τύπο και ραδιόφωνα, ούτε τίποτα. Μόνο ‘ράδιο αρβύλες’ του καφενείου. Χρόνια τώρα…
Δεν έχω λαχανιάσει ακόμη και απορώ. Με το κεφάλι κάτω και αριστερά ανεβαίνω. Μια εικόνα μου φαίνεται γνωστή. Τι να ‘ναι; Κάτι βλέπω και το έχω ξαναδεί… Ναι αυτό είναι. Το parking του σταδίου. Ο χώρος που θα γίνει το κλειστό γυμναστήριο. Το φωτογραφίζουν κάθε μήνα από το ΑΠΟΕΛ και το βάζουν στην ιστοσελίδα τους για να φαίνεται η ‘πρόοδος’ των εργασιών. Δηλαδή τίποτα! Έξυπνο, γι’ αυτό μου είχε κάνει εντύπωση και το θυμήθηκα. Για κλειστό όμως, ούτε τούβλο. Να ακόμη ένα από εκείνα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Δήμου μας σε σχέση με τους άλλους που έλεγα νωρίτερα. Η παρουσία του θα σήμαινε πολλά, τόσα που δεν είναι του παρόντος. Μια όμορφη εικόνα μου τραβά το μάτι. Πρασινάδα! Το χορτάρι του σταδίου στις δόξες του. Σε συνδυασμό και με κάτι πευκάκια στο βάθος αναλογίζομαι: ωραία εικόνα για κάποιον επισκέπτη. Δείχνει πολιτισμό. Θυμάμαι όμως και κάτι παράπονα για τα μπάζα πίσω από τα τέρματα. Γυμναστής σχολείου διαμαρτύρονταν. Παρακαλούν λέει να φτιαχτεί το σκάμμα για τους σχολικούς αγώνες και τους είπαν ότι ο χώρος είναι δεσμευμένος από το εργολάβο γιατί δεν έχει παραδοθεί το έργο. Σαν δικαιολογία μου κάνει… Προχωρώντας αντιλαμβάνομαι ότι περπατώ σε φροντισμένο πεζοδρόμιο!!! Καλά μια άγνωστη λέξη για του Μολάους και δεν μου κάνει εντύπωση; Πεζοδρόμιο. Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Πεζοδρόμιο. Κοιτώ απέναντι και το βλέπω και στο άλλο ρεύμα. Ναι, εδώ ήταν, το θυμάμαι. Το αυτοκίνητο όμως δεν με είχε αφήσει να το χαρώ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, άλλη ευχάριστη διαπίστωση. Ο νέος φωτισμός! Πόση εντύπωση μου έκανε το πρώτο βράδυ που το διαπίστωσα. Επιτέλους η πόλη έχει μια αναβαθμισμένη είσοδο. Τι βλέπει κανείς όταν περπατά… Έχω φτάσει σχεδόν στο νοσοκομείο. Κούραση; Ποια κούραση. Εγώ σήμερα γνωρίζω το χωριό μου ξανά.
Και αυτό με πληγώνει πάλι με την αναρχία του παρκαρίσματος στην μικρή νησίδα μπροστά απ’ το νοσοκομείο. Είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ. Έχουν μπει πινακίδες που απαγορεύουν στάση και στάθμευση. Τις γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Εδώ θέλω τη Δημοτική αρχή. Ας καλέσει την τροχαία να αφαιρεθούν πινακίδες ΙΧ. Μια δύο ημέρες, να δω ποιος θα ξαναπαρκάρει. Τόσο απλά. Ούτε εργολαβίες ούτε τίποτα. Εύκολα και σύντομα. Για να δω. Θα το κάνετε ή θα βγείτε και σε αυτό το άκοπο, ελλειμματικοί; Δεν πάει άλλο πια. Απέναντι μου όμως υπάρχει πινακίδα που ενημερώνει: ‘Μονάδα Τεχνητού Νεφρού’. Να ‘ναι καλά αυτοί που προσπάθησαν κάποτε και αυτοί που το στηρίζουν τώρα. Να ‘ναι καλά που με τον αγώνα τους κατάφεραν να εξοπλιστεί το νοσοκομείο μας με κάτι παρόμοιο. Η ανακούφιση στους ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής είναι μεγάλη. Από μόνο του το νοσοκομείο αποτελεί ύψιστο μπόνους στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που ανέφερα προηγουμένως.
Προχωρώντας στο αναπάντεχο οδοιπορικό μου μπροστά μου απλώνεται ένα θαμμένο ρέμα. Η κατάληξη του Λάρνακα που έγινε η νέα είσοδος των Μολάων. Θάψαμε ένα ολόκληρο οικοσύστημα και το κάναμε δρόμο. Μήπως βέβαια είχαμε την παιδεία να το διατηρήσουμε καθαρό; Όλα τα μπάζα και τα σκουπίδια εκεί θα κατέληγαν. Δεν ξέρω, ίσως με το θάψιμο γλίτωσε το βιασμό του. Το μάτι σήμερα βλέπει μια λεωφόρο με νησίδα στη μέση. Σχετικά πρόσφατα τοποθετήθηκε και γκαζόν. Οι φοίνικες τον τελευταίο καιρό είναι πιο φροντισμένοι και αναπτύσσονται ποιο γρήγορα. Γενικότερα έγινε προσπάθεια μιας οπτικής βελτίωσης. Ανεβαίνω στο δεξί πεζοδρόμιο. Προσπερνώ τον χώρο ενός μικρού σιντριβανιού που έχει καταλήξει χαβούζα ως συνήθως. Ο περιβάλλον χώρος φαίνεται κάπως φροντισμένος. Ποιο πάνω η παιδική χαρά έχει μικρούς θαμώνες. Η εικόνα της στα όρια του ανεκτού. Το πράσινο και στους δύο αυτούς χώρους δεν ποτίζεται και δεν κλαδεύεται, κάτι φταίει. Όταν πετάμε το οτιδήποτε όπου θέλουμε, τι να μας κάνει ο Δήμος; Τα καλάθια όμως που σπανίζουν και είναι πάντα γεμάτα θα μπορούσε να τα αδειάσει. Το τσιμεντοκατασκεύασμα της Μαθητικής Εστίας φαντάζει τρομακτικό και αγέρωχο. Αφού έκανε τον κύκλο της φιλοξενώντας πολλούς μαθητές σε προηγούμενες εποχές, επιμένει στην οπτικά κακάσχημη παρουσία της στο κέντρο των Μολάων. Ξαναβρήκε πνοή με το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης το οποίο στήθηκε κόντρα σε μια αδιάφορη κοινωνία σαν τη Μολαΐτικη. Χρειάζεται όμως αυτή η κοινωνία να το αγκαλιάσει και να το στηρίξει, αλλά και το ίδιο για να το εισπράξει πρέπει να βγει προς τα έξω να το γνωρίσουμε. Με αυτές τις σκέψεις το μάτι μου πέφτει στο γήπεδο μπάσκετ της Εστίας. Εδώ θέλω το Δήμο. Να ξεπεράσει τη δικαιολογία του δεν είναι δικό μας και του δεν μπορούμε να επέμβουμε. Ρίξτε τις περιφράξεις. Ας κατασκευαστεί εύκολη πρόσβαση στους απ’ έξω, ας το βάψουμε να είναι και να δείχνει ωραίο και ας ενωθεί με την παιδική χαρά και τα άλλα παγκάκια για να αναδειχθεί. Με μίνι μπασκέτες για τα μικρά παιδιά (για τους μεγάλους υπάρχει το Λύκειο) γίνεται μια παρέμβαση να τρίβουμε τα μάτια μας. Συλλόγους έχει η πόλη μας να στηρίξουν και να συμβουλέψουν μια τέτοια προσπάθεια.
Συνεχίζω τον ανήφορο και ξαφνικά το πεζοδρόμιο σταματά. Τη θέση του παίρνει μια άναρχη διασταύρωση στην είσοδο της σημερινής λαϊκής. Περνώ, δεν περνώ. Μπροστά μου συνοδοιπόρος του αντίθετου φίλου φυλάγεται και προσέχει από αριστερά της επιταχύνοντας το βήμα με κατεύθυνση το απέναντι χασάπικο. Αμάν που πάει δεν το βλέπει; Τι να πρωτοδεί η άμοιρη που το κορνάρισμα του λεωφορείου του ΚΤΕΛ ερχόμενο από τις στροφές της ‘έκοψε’ τη χολή. Από αλλού την φυλαγότανε από αλλού της ήρθε. Κόκαλο το λεωφορείο, κόκαλο και η γυναίκα. Ανασηκωμένοι οι λιγοστοί περίεργοι επιβάτες να δουν αν πάτησαν και ποιον πάτησαν. Θεός φυλάξει! Ο καθ’ ένας στον δρόμο του με σταυροκοπήματα εκατέρωθεν και συνεχίζουμε άρτιοι …προς το παρόν. Ανεβαίνοντας δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Πρέπει να περάσεις κάτω από το φορτηγό του επαγγελματία, την επόμενη αυλή και μετά από κάποια μέτρα να ανέβεις στο επίπεδο του δρόμου. Στην είσοδο του σημερινού ΚΤΕΛ κάτι δεν πάει καλά με τη χάραξη του δρόμου. Οι ευθείες αποκτούν μια διαφορετική διάσταση και φυσικά ούτε λόγος για πεζοδρόμιο. Στην κουτσουρεμένη πλατεία Δημάκου χτυπά το τηλέφωνο.
- …Ναι
- Έλα που είσαι; Μήπως ψόφησες;
- Ποιος εγώ; Στα ταξί είμαι, μόλις περνώ την πλατεία και συνεχίζω για την Αγία Παρασκευή.
- Ποια Αγία Παρασκευή, είσαι καλά; Κάθισε ‘κει, μπαίνουμε στ’ αυτοκίνητο κι ερχόμαστε. Πήρε τηλέφωνο ο Νίκος, …βάζει κόκορα. Πάμε να πάρουμε τον αέρα μας.
Και έτσι άδοξα διακόπηκε το οδοιπορικό μου. Το ‘έφαγε’ ο κόκορας! Θα έρθουν και οι φίλοι να με πάρουν για να ‘πάρουμε’ όλοι μαζί τον αέρα μας. Ρε ‘σεις για τι αέρα μιλάτε. Εγώ σήμερα γέμισα τα πνευμόνια μου Μολάοι. Το άγνωστο χωριό που δεν περπατώ. Ο δικός σας αέρας δεν είναι τίποτα μπροστά στον δικό μου. Το υπόσχομαι όμως στον εαυτόν μου. Θα συνεχίσω την πορεία μου έως την Αγία Παρασκευή από το σημείο που διεκόπη. Θα ξανάρθω εδώ και θα συνεχίσω. Πλατεία, ΟΤΕ, βιβλιοθήκη, μύλοι, Ζαχαράκου και πάει λέγοντας. Θα συνεχίσω ερχόμενος ακριβώς εδώ! Ή τώρα που το καλοσκέπτομαι να προσπεράσω την πλατεία αφήνοντάς τη στην ταφόπλακά της και να φύγω από τον ΟΤΕ; Αφού το ‘άντε και αύριο τελειώνει’, κατέληξε στο ‘που θα κάνουν τα παιδιά παρέλαση’ καλύτερα να την προσπεράσω. Θα έχω και μια στεναχώρια λιγότερη.
Λάρνακα σου ‘ρχομαι!

12 Σχόλια από αναγνώστες:

Ανώνυμος είπε...

Καλά τα λες, αλλά ...είπαμε, μην τα ξαναλέω.

Ανώνυμος είπε...

wraios file. i poli mas einai wraia alla tin ipotimame

Ανώνυμος είπε...

Αν κουράστηκες στην ανηφόρα πες μου, να συνεχίσω εγώ από ‘κει και πάνω;

http://molaoi.blogspot.com είπε...

Με μεγάλη μας χαρά.
Άλλωστε από την πρώτη στιγμή αναρτήθηκε παρότρυνση για να δημοσιεύει ο κάθ’ ένας το άρθρο του. Αν προσέξεις στο λαδί πεδίο στα δεξιά και κάτω υπάρχουν απλές οδηγίες στην ενότητα: ‘ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΕ ΘΕΜΑΤΑ’ .

Με την ευκαιρία παροτρύνουμε τους αναγνώστες να περάσουν από τα σχόλια, στη θεματολογία της εφημερίδας. Αρθρογραφώντας, αναδείξτε ότι σας απασχολεί ή ότι κατά τη γνώμη σας αξίζει. Ενημερώστε αν κάτι πέσει στην αντίληψή σας. Ακούσαμε κατόπιν εορτής για εκδήλωση της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στην πόλη μας. Γιατί κάποιος αναγνώστης αν ήταν ενήμερος να μη το προέβαλε;
Ελάτε επώνυμοι σχολιαστές και γίνετε αρθρογράφοι. Στείλτε στη γωνία εμάς τους ανώνυμους (που τόσα μας έχουν μερικοί καταλογίσει). Ελάτε να θέτουμε θέματα για το χωριό μας, ελάτε να ζωντανέψουμε και από αυτό το πόστο τον τόπο μας. Αποτυπώστε τις απόψεις σας.
Αυτό το σκοπό έχει το blog.
Είναι όλων μας.

Ανώνυμος είπε...

Ακουστηκαν κ ιδεες οτι πρέπει να τιμηθουν κάποιοι Μολαίτες που διαπρεπουν στο εξωτερικο.Ονοματα αυτη την στιγμη δεν μπορω να θυμηθω.θα σας κρατησω ενήμερους για όποια εξελιξη.Ειναι πολυ καλή κίνηση.θα ήθελα τη γνώμη σας για αυτό το θέμα,αν και δεν ειμαι σαφής, με λεπτομέριες θελω να πώ.Ευχαριστω.

Ανώνυμος είπε...

Το παράδειγμα είναι πολύ καλύτερο από 1000 συμβουλές. Οπότε συμφωνώ.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ κι εγώ σε κάτι παρόμοιο. Προσοχή όμως, τουλάχιστον να είναι πρόσωπα κοινής αποδοχής και να μη καπελωθεί από τους συνήθεις μαϊντανούς που φορώντας τη γραβάτα τους πλασάρονται πάντα σε εκδηλώσεις, τραπέζια, φωτογραφίες και σχετικά.

Ανώνυμος είπε...

Γνωρίζω οτι ενας απο τους πολλούς Μολαΐτες που έχουν ξεχωρίσει στο εξωτερικό είναι και ο κύριος Θοδωρής Καλλιφατίδης, συγγραφέας που ζει μόνιμα στη Σουηδία.

Έψαχνα καιρό να βρώ ενα mail να επικοινωνήσω μαζί του και μόλις χθές είδα οτι ήταν προσκεκλημένος του Megaron Plus μαζί με άλλους 4 συγγραφείς για να συζητήσουν για τη λογοτεχνία και το έργο τους.

Παρακάτω παραθέτω την αναφορά για τη ζωή και το έργο του:

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε στους Μολάους Λακωνίας το 1938. Γιος δασκάλου από τον Πόντο, ήρθε στην Αθήνα το 1946 και αποφοίτησε από το Ε’ Γυμνάσιο Αρρένων. Φοίτησε στη σχολή του Καρόλου Κουν και μετά τη στρατιωτική του θητεία εγκαταστάθηκε στη Σουηδία, όπου σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Δίδαξε αργότερα φιλοσοφία στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Επί τέσσερα χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Μπόνιερς Λιτερέρα Μάγκαζιν. Από το 1976 ζει αποκλειστικά από το γράψιμο. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ταξιδιωτικά δοκίμια, θεατρικά έργα. Έχει γράψει κινηματογραφικά σενάρια και έχει σκηνοθετήσει μία ταινία. Έχει τιμηθεί με σημαντικά διεθνή λογοτεχνικά βραβεία για το έργο του - Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος(1981) και το Βραβείο Τιμής της Στοκχόλμης(1992) - και σχεδόν όλα τα έργα του έχουν μεταφρασθεί και κυκλοφορούν σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες. Στην Ελλάδα έγινε ευρύτερα γνωστός από τα μυθιστορήματά του Με λένε Στέλιο το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο κάνοντάς τον διεθνώς γνωστό, Τιμάνδρα (απέσπασε το βραβείο Στίνα-Ελντ Εκνταλ της Σουηδικής Ακαδημίας το 1989) και Εφτά ώρες στον Παράδεισο. Ανάμεσα στα τελευταία έργα του είναι τα δύο αυτοβιογραφικά πεζογραφήματα Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρό μου και Η Όλγα της αγάπης καθώς και η αστυνομική τριλογία με ηρωίδα την κομισάριο Κριστίνα Βέντελ, Ένα απλό έγκλημα-Ο έκτος επιβάτης-Στο βλέμμα της.




Χ.Θεοδωρακάκος

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με την εκδήλωση όπου πέντε συγγραφείς ελληνικής καταγωγής, που διαπρέπουν στο εξωτερικό, συζήτησαν για τη λογοτεχνία, το έργο τους και τη σχέση τους με την Ελλάδα, καλεσμένοι του Megaron Plus στην αίθουσα Νίκος Σκαλκώτας λίγες μέρες πρίν στι 23 Οκτώβρη.
Από το blog της Εύας Έξαρχου διαβάζουμε: Πρώτος ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, μετανάστης στη Σουηδία, με γλυκιά αδέξια προφορά που άλλοτε τρέχει άλλοτε σκαλώνει, μιλάει για τις δικές του Σουηδία και Ελλάδα. Η μοναξιά στη Σουηδία είναι επιλογή, λέει, και γι’ αυτό αξιέπαινη· εξού και το προσφιλές σουηδικό γνωμικό «Ο μόνος είναι δυνατός». Μοναξιά στην Ελλάδα είναι όταν σε εγκαταλείπουν οι άλλοι. Ουσιαστικές διαφορές κουλτούρας, οι οποίες διαπερνούν τη γλώσσα. Όπως όταν κάποτε έγραψε μεταφορικά για τους μυς του ήλιου και ένας Σουηδός κριτικός τον κορόϊδεψε λέγοντας «Δεν το ‘ξερα πως ο ήλιος πάει στο γυμναστήριο». Για τους Σουηδούς ο ήλιος είναι γυναίκα. Για τους Έλληνες απολλώνιο αρσενικό φως. «Τα ελληνικά είναι οι γονείς μου,» εξηγεί ο Καλλιφατίδης.
«Αντίθετα τα σουηδικά είναι παιδιά μου κι εγώ ο πατέρας τους». Τα κάνω ότι θέλω, λέει γλυκά.

Ανώνυμος είπε...

Χρήστο νομίζω πως είναι πολύ μεγάλη η απόσταση αυτής οντότητας του Καλλιφατίδη από την σημερινή κοινωνία των Μολάων. Συγγραφική και αναγνωρισμένη αξία πλέον. Μη μου επιτεθεί κανένας παρακαλώ. Όχι δεν εννοώ ότι οι σημερινοί Μολαΐτες μπλα μπλα … είναι αδιάφοροι και εγώ τα ξέρω όλα μπλα μπλα… (πρέπει να παίρνω τα μέτρα μου γιατί πολλοί περιμένουν στη γωνία). Απλά αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς έχουν διαβάσει το «Με λένε Στέλιο» που είναι μια αυτοβιογραφία και εμπεριέχει στοιχεία από τη ζωή του και στους Μολάους; Ξέρεις γιατί λυπάμαι μόνο; Το προείπα. Εάν δρομολογηθεί πρόταση για τη βράβευση ανθρώπων που έχουν σχέση με τους Μολάους και διαπρέπουν στο εξωτερικό, αμέσως θα πέσουν πάνω αυτοί οι γραφικοί γραβατομένοι για βράβευση του τάδε γιατρού που ήταν γιος του τάδε επίσης γιατρού και που διατηρούν σχέση με την οικογένεια του ώστε να έχουν εξασφαλισμένη τη φωτογραφία από την εκδήλωση και το πιατάκι στο τραπέζι, που όπως πάντα ακολουθεί τα πάντα εδώ στην Ελλάδα.
Το να καλούσαμε έναν τέτοιο άνθρωπο για βράβευση και να μας έκανε τη τιμή θα ήταν πολύ σημαντικό. Μήπως όμως θα ήταν χρησιμότερο για την Μολαΐτικη κοινωνία να γίνει μια παρουσία του έργου του πρώτα; Να βλέπαμε και το ενδιαφέρον μας, πόση θα ήταν η συμμετοχή. Τώρα αν με ρωτήσετε που θα μπορούσε να γίνει, τι να σας πω; Πνευματικό Κέντρο δεν υπάρχει, μήπως σε … ταβέρνα;

Ανώνυμος είπε...

Με κάλυψες απόλυτα.

Έυχές για τη σημερινή επέτειο.

Χρήστος Θεοδωρακάκος

Ανώνυμος είπε...

Επέτειο ποια επέτειο;;Μη γράφεις τέτοιες απαγορευμένες λέξεις εδώ γιατί η ¨συντακτική ομάδα" του blog θα σου βάλει πιπέρι στο στόμα.