* Οι "περισευάμενοι".

Όπου και να κοιτάξω "βλέπω" γνωστούς. Περπατώ στο στενό και ακανόνιστο μονοπάτι με δυο ματιές εκεί που πατώ (για να ξεφύγω απ’ τις κακοτοπιές) και μια γρήγορη δεξιά και αριστερά.
Με το βλέμμα να σταματά εδώ κι εκεί αναλογίζομε, «πάλι γνωστός». Στα δυο βήματα κοντοστέκουμε. «Αυτός πάλι ποιος να ‘ναι;» Αρχίζω να βάζω τα σόγια και τις συγγένειες σε σειρά για να βρω την άκρη.
Χωρίς να το καταλάβω μια υποχρέωση καρδιάς για έναν δικό μου άνθρωπο έχει μετεξελιχθεί σε "κοινωνική εκδρομή". Το περπάτημα συνεχίζεται. Κάποιους τους θυμήθηκα απ’ τις φωτογραφίες. Για κάποιους άλλους οι φωτογραφίες ήταν η αιτία για να μη τους αναγνωρίσω άμεσα. Όταν έχεις την εικόνα αυτού του κοντού (λεβεντάνθρωπου κατά τ' άλλα) "μπάρμπα Γρηγόρη" να ψάχνει στη γειτονιά πεζούλι για να πηδήξει στο σαμάρι, άντε να τον συνδέσεις με την γραβατομένη μορφή που αποτυπώνει η φωτογραφία μπροστά σου.
Η βόλτα ατέλειωτη και οι εικόνες χιλιάδες. Και αυτές που βλέπεις μπροστά σου αλλά πολύ περισσότερες αυτές που σέρνει ο κάθε ένας μας στις αναμνήσεις του για όλους αυτούς. Πιο πέρα η καρδιά σφίγγει περισσότερο. Είναι ίσως ο μόνος τόπος που στενοχωριέσαι όταν βλέπεις παιδιά. Η θέση τους είναι στη ζωή, ποια μοίρα τα έστειλε εδώ αναρωτιέμαι…
Μεριές - μεριές ο δρόμος δυσκολεύει. Πέρα από τα συναισθήματα που φουντώνουν σε τέτοια μέρη υπάρχουν και τα απλά πραγματικά εμπόδια. Μπάζα, σκουπίδια, σπασμένα μάρμαρα που περίσσεψαν. Κατασκευές χτισμένες μέσα στην υπερβολή όταν το γεγονός ήταν ζεστό και πρόσφατο, τώρα καρτέρευσαν χωρίς φροντίδα και πήραν την πιο άσχημη μορφή τους. Μονοπάτια ακανόνιστα αφού ο καθένας κατασκευάζει χωρίς μέτρο, χωρίς σχεδιασμό από κανέναν. Χόρτα, μπουκάλια από λάδια, χώματα και δυστυχώς τετράποδα που περιφέρονται και πολλαπλασιάζονται δίπλα σε ανοιγμένα(!) και ρημαγμένα κάποιες φορές οστεοφυλάκια αφού και αυτά δε έχουν κάπου να τοποθετηθούν με αξιοπρέπεια.
Οι ινδιάνοι επισκέπτονταν τα νεκροταφεία τους και "μιλούσαν" στους σεβαστούς νεκρούς τους. Από την παλαιολιθική εποχή οι νεκροί θάβονταν μέσα στην κατοικία (σπηλιά) για να είναι κοντά με τους ζωντανούς. Στις υπερβολές που έκαναν όλοι αυτοί οι "απολίτιστοι" εμείς σήμερα, οι φιλότιμοι, εργατικοί, φιλόξενοι χωριανοί του 2008 συμπεριφερόμαστε στους προγόνους μας με τι; Με αδιαφορία; Με αγνωμοσύνη; Έφτασα στο σημείο να σκεφτώ ότι θα ήταν προτιμότερος για τους νεκρούς μας ένας "Καιάδας". Να ξεμπλέγουμε μια και καλή βρε αδελφέ. Να μη βλέπουμε τα χάλια μας.
Δεν χρειάζεται να γραφτεί τίποτα περισσότερο. Ίσως και να γράφτηκαν ήδη πολλά. Σίγουρα όλοι μας περνάμε που και πού απ’ έξω. Έχω τη γνώμη ότι θα κάνει σε όλους μας καλό να κάνουμε μια βόλτα μέσα.
Κοιμητήριο Μολάων. Καθρέπτης της κοινωνίας μας;
Εγώ πάντως ντράπηκα…

9 Σχόλια από αναγνώστες:

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνώ με την τοποθέτηση στο τέλος.Εχουν γίνει βήματα καλωπισμού του κοιμητηρίου των Μολάων,θέλει και άλλα πραγματα αλλά τουλάχιστον μην ξεχνάμε την κατάσταση που ήταν πριν μερικούς μήνες...

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω άμεσα αντίληψη της εικόνας, αλλά θεωρώ ότι και εδώ συμπεριφερόμαστε ως συνήθως. Όσο δεν έχουμε «επαφή» με το χώρο, αγνοούμε ότι υπάρχει καν. Μόλις κάποιος δικός μας άνθρωπος θα γίνει η αιτία μιας πρώτης «επαφής» και αντιμετωπίζοντας φορτισμένοι από το γεγονός μια άσχημη κατάσταση, θα φωνάξουμε και θα χτυπηθούμε… έως ότου μαζί με το χρόνο απομακρυνθούμε και εμείς σιγά – σιγά πάλι από το χώρο.
Έτσι είναι τα πράγματα δυστυχώς.

Ανώνυμος είπε...

Δεν γνωρίσω αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της πρόσφατης βελτίωσης που αναφέρεις, όπως και την τωρινή εικόνα που επικρατεί. Οπότε δέχομαι τη διαπίστωση σου για την πρόσφατη βελτίωση, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα οι συγκρίσεις να μη γίνονταν με το τι προϋπήρχε, αλλά με το που πρέπει να φτάσουμε;
Κάνα πιο ευχάριστο θέμα καλοκαιριάτικα;

Ανώνυμος είπε...

Το σχόλιο μου περί καλωπισμού κ.λ.π. αφορά το συντάκτη του κειμένου. Επειδή δεν έχω καταλάβει συντάκτης-ιδοκτήτης του blog και ritas είναι το ίδιο πρόσωπο; Είμαι νέος "εδώ μέσα" και δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ποιος.
Θα προτιμούσα κι εγώ κανένα ποιο ευχάριστο θέμα......

Ανώνυμος είπε...

Παιδια ευχάριστο η μή το κοιμητήριο είναι μια απο τις χαρακτηριστικές εικόνες μιας πόλης.στην τελική είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής...
Φίλε ritas δεν τόνισα την βελτίωση που έγινε εκεί με εμπάθεια προς τους προηγούμενους άρχοντες απλά επεσήμανα την βελτίωση που έγινε διότι έχω άνθρωπο εκεί χρόνια τώρα και την ζούσα την εικόνα της εγκατάλειψης που υπήρχε εκει κάτω.

Ανώνυμος είπε...

Άν δείτε το κοιμητήριο της Μον/σιας εμείς έχουμε "παλατάκι".Όχι ότι δικαιολογώ καταστάσεις αλλά βρε παιδιά καλό είναι...Άλλωστε ποιός διαφωνεί με το ότι οι Μολάοι έχουν αλλάξει κατά πολύ τους τελευταίους μήνες;;; Με την σειρά τους όλα!

Ανώνυμος είπε...

Το κοιμητήριό μας είναι χώρος προσύλωσης, προβληματισμού. Εκεί βλέπω που πάει η κοινωνία μας. Αχ πότε θα πάω κι εγώ επιτέλους... δώστε μου μια γωνίτσα... είμαι πολύ λυπημένος. Τελικά οι παπαγάλοι θα μείνουν ζωντανοί στον άμοιρο τούτο κόσμο;
e.m.o.

Ανώνυμος είπε...

“δεν έχω καταλάβει συντάκτης-ιδιοκτήτης του blog και ritas είναι το ίδιο πρόσωπο;”
Ritas ιδιοκτήτης blog???, κάτι σαν Μητσάρας ιδιοκτήτης μπετονιέρας που λένε.
Εγώ δεν κατάλαβα πως προέκυψε ο παραλληλισμός που έκανες στα πρόσωπα αλλά το ψάχνω η ελαφριά.

Ανώνυμος είπε...

αφήστε τα χάχα χούχα και μπείτε μέσα να δειτε τάξη και καθαρα που είναι όλα στη θεση τους. Ποιος τα πιστευει αυτά; Μόνο πρέπει να ντραπούμε και ακόμα περισσότερο