* Τι λες, ταξιδεύουμε;

Δεν είμαστε της φανφάρας και του θορύβου. Η ημερομηνίες όμως μας το θύμιζαν.

8 Μαρτίου 2007 – 8 Μαρτίου 2008

Ένας χρόνος. Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από τη στιγμή που αποφασίσαμε να έχουμε μια ηλεκτρονική γωνιά για την καθημερινότητα του τόπου μας.
Πρέπει να γράψουμε κάτι; Γιατί; Μήπως μας αρέσουν τα μεγάλα λόγια και η φασαρία; Να γράψουμε κάτι διαφορετικό; Ακροβατούσαμε χωρίς να αποφασίζουμε.
Ένας φίλος, κάποιος από εσάς τους αναγνώστες σαν να το ήξερε. Ανοίγοντας τα e-mail μας περίμενε εκεί.
«Καλησπέρα και καλό μήνα, πριν λίγο έγραψα κάτι που ένιωσα την ανάγκη να το αποτυπώσω κάπου. Θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει θέμα στο blog σας (αν και δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τους Μολάους). Ίσως όμως μερικοί να θελήσουν να απαντήσουν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά θα προτιμούσα να μην μπει το όνομά μου.»
Το διαβάσαμε και μας άρεσε. Να λοιπόν, έτσι θα το γιορτάσουμε. Με κάτι δικό σας. Δεν έχει αποκλειστική σχέση με τους Μολάους αλλά το ανεβάζουμε για δυο λόγους : 1ον έχει γραφτεί από αναγνώστη και 2ον μας αρέσουν τα ταξίδια. Άλλωστε ένα ταξίδι δεν είναι και η "Ελεύθερη Είσοδος";
Καλή ανάγνωση.

Το e-mail:«Πόσο κοστίζει άραγε η πραγματοποίηση ενός ονείρου? Τι μπορεί να θυσιάσει κάποιος για να πετύχει αυτό που ονειρευόταν απο μικρός ή ακόμα και αυτό που επιθύμησε όσο τίποτε άλλο στη διάρκεια της ζωής του? Ποιά όνειρα είναι πράγματι ανεκτίμήτα?

Αν αναλογιστεί κανείς οτι αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους είναι απλά και καθημερινά πράγματα, τότε μάλλον όσοι ονειρεύονται χρήμα, δόξα και μεγαλεία είναι βαθειά νυχτωμένοι. Ή μήπως το χρήμα και τα μεγαλεία είναι το κλειδί για την πολυπόθυτη πόρτα του ονειρόκοσμου? Ποιός ξέρει άραγε να μου πει για να ξέρω κι εγώ για τι να παλέψω για να καταφέρω να διαβώ αυτή την πόρτα?

Αλλά ακόμα και αν μου πει, μήπως αυτά θα είναι το αποτέλεσμα των δικών του ονείρων? Μήπως τα λόγια του με παρασύρουν σε θάλασσες για τις οποίες δεν θέλω στην πραγματικότητα καν να σαλπάρω? Μήπως οι εμπειρίες απο αυτές τις θάλασσες δε θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο (που επιθυμώ να γίνω) και τελικά με ξεβράσουν σε ενα νησί στο οποίο θα νιώθω πιο μόνος και πιο άσχημος ακόμα και απο την πιο απομακρυσμένη πέτρα κάπου ψηλά στο βουνό?

Η απάντηση λοιπόν στο πού θα βρει κανείς το κλειδί του δικού του ονειρόκοσμου , μάλλον είναι μια και μοναδική. Θα το βρεί ψάχνοντας μέσα στην καρδιά του! Πάντα ήθελα να κάνω το γύρο του κόσμου, να γνωρίσω άλλους πολιτισμούς, άλλες χώρες, να αναμειχθώ με τους ανθρώπους τους, να γευτώ λίγο τον τρόπο που ζούν, τον τρόπο που αγαπάνε, που μισούν, τον τρόπο που και αυτοί ονειρεύονται. Να αποκτήσω εμπειρίες που όντως θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο, και σε τελική ανάλυση να ζήσω με τόσους διαφορετικούς τρόπους ζωής ώστε να μπορέσω να πω «έτσι τελικά θέλω να ζήσω βρε αδερφέ»!

Και οι θυσίες ποιές είναι για ενα τέτοιο εγχείρημα? Μπορεί κάποιος να παρατήσει πίσω τη ζωη που έκανε μέχρι σήμερα και να πάρει τη μεγάλη απόφαση? Να αφήσει φίλους, οικογένεια, δουλειά και να φύγει για το άγνωστο? Έχει το θάρρος? Το όνειρό του είναι τόσο ποθητό ώστε να υπερνικήσει όλους τους ενδοιασμούς?

Αν το καλοσκεφτούμε, η ζωή περνάει τόσο γρήγορα που τελικά οι περισσότεροι φτάνουν στο σημείο να εύχονται να ήταν πιο μικροί για να κάνουν αυτά που ονειρεύονταν... Γιατί όμως δεν τα έκαναν τότε? Αν ξαναγύρναγαν πίσω μήπως έκαναν τις ίδιες επιλογές? Η ζωή είναι μικρή, είναι απρόβλεπτη, αλλά πάνω απ’ολα είναι ωραία και αυτή η ομορφιά θα πρέπει να απολαμβάνεται κάθε στιγμή. Δε θέλω να φτάσω κι εγω στο σημείο που θα ζητιανεύω απο το χρόνο λίγες δεκαετίες προς τα πίσω. Γι’αυτό και θα κάνω αυτό που μου λέει η καρδιά μου, αυτό που η αγαπημένη μου μού έλεγε εδω και καιρό αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει και τόσο καλά.... Θα φύγουμε μαζί για άλλους κόσμους. Θα χαράξουμε ρότα για να ζήσουμε το όνειρό μας.

Πάντα στη ζωή μας κάτι μας κάνει να πέρνουμε ορισμένες σημαντικές αποφάσεις. Κάποια πράγματα που μας ωθούν για την πραγματοποίηση των ονείρων μας. Η δική μου τελική ώθηση ήταν ενας τύπος απο τη Βόρεια Ελλάδα που τα παράτησε όλα και απο το 2006 περιπλανιέται σε διάφορες χώρες του κόσμου. Στην πορεία απέκτησε και εναν στόχο: να βρεί ξεχασμένους Έλληνες. Η σελίδα με τις περιπέτειές του είναι η http://www.godimitris.com Του αξίζουν συγχαρητήρια.

Αλήθεια το δικό σας μεγαλύτερο όνειρο ποιό είναι και τι κάνετε γι’αυτό?»

8 Σχόλια από αναγνώστες:

Ανώνυμος είπε...

Το ταξίδι συνεχίζεται,
πάρε ένα σάκο κι έλα. . . .
Όπως γράφει στο τέλος των κειμένων του και ο dimitris.

Με αφορμή το κείμενο και στη συνέχεια το λινκ. Σκέτη τρέλα!!!
Φέρνω στο νου μου τα παιδιά μου και το ξέρω ότι δεν θα το κάνω ποτέ. Ούτε τόσο λίγο.
Απλά κλείνω υπολογιστή, τώρα θέλω ησυχία και όνειρα.

Ανώνυμος είπε...

Την έχετε τη ζούρλια σας. Αν ο καθένας τα παράταγε και έτρεχε δεξιά και αριστερα να δω ποιος θα μας ζούσε.

Ανώνυμος είπε...

Τι μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος τελικά ε...? Απλά πράγματα που αποτελούν μοναδικές εμπειρίες. Παραθέτω μια απο τις ιστορίες του Δημήτρη η οποία μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό, μια ιστορία που με άγγιξε:



Ο Demetrio, 71 χρόνων σήμερα, με περίμενε τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα από το καθορισμένο ραντεβού μας. Κι εγώ το ίδιο. Μια ανέλπιστη συνάντηση στο τέλος του κόσμου.
Δημήτρης του είπα, Demetrio απάντησε. Μου έσφιξε το χέρι δυνατά. Δεν το άφηνε. Με κοίταζε βαθιά στα μάτια. Λες και έβλεπε τον χαμένο του γιο. Βούρκωσε. Με αγκάλιασε σφιχτά. Αναστέναξε.
Τώρα ήμουν σίγουρος. Υπάρχουν Ελληνες ακόμη και στην τελευταία πόλη του πλανήτη.

Ο Demetrio δεν ξέρει ελληνικά. Η συζήτηση γίνεται στην αγγλική. Η νύφη του, που είναι μαζί μας, μεταφράζει. Ανοίγει έναν πράσινο φάκελο και βγάζει έναν ασπρόμαυρο χάρτη - γκραβούρα με την Ελλάδα. Το νησί Τένεδος είναι σημειωμένο με κόκκινο μαρκαδόρο.
Μου δίνει ένα πολυχρησιμοποιημένο ελληνοισπανικό λεξικό και μια μικρή κόκκινη ταυτότητα. Την ταυτότητα του πατέρα του. Του Στέλιου Λουίσο. Η ιστορία ενός ακόμη έλληνα της ξενιτιάς ξετυλίγεται.

Ο Στέλιος Λουίσο γεννήθηκε στην Τένεδο στις 11 Ιουλίου 1892. Στα 21 του χρόνια, αναγκάζεται να ξενιτευτεί. Το 1913 βρίσκεται στην Ουσουάια, ένα χωριό τότε με περίπου 400 κατοίκους. Κανείς δεν έμαθε πως και γιατί βρέθηκε στην άλλη άκρη της Γης.
Εδώ δουλεύει στην αρχή ως οδηγός σε μεγάλα κάρα-έλκηθρα. Αργότερα ανοίγει το πρώτο παντοπωλείο στην περιοχή. Το ονομάζει «El Griego». Ασχολείται με το εμπόριο. Κερδίζει πολλά χρήματα. Η γυναίκα του είναι από την Ισπανία. Αποκτούν δέκα παιδιά. Ο Demetrio είναι ο μικρότερος.

«Ο πατέρας μου είναι Ελληνας. Ελληνας αισθάνομαι κι εγώ», μου λέει. «Είμαι πολύ περήφανος για αυτό».

Χρόνια τώρα, ο Demetrio, προσπαθεί με τον ασύρματό του να επικοινωνήσει με Ελληνες. Τα σήματα Μορς είναι το χόμπι του αλλά και η δουλειά του. Μπορεί να στείλει ή να διαβάσει 50 λέξεις το λεπτό. Μέχρι σήμερα έχει κατορθώσει να επικοινωνήσει με δέκα μόλις Ελληνες. Ωστόσο η προσπάθειά του συνεχίζεται. Κάθε βράδυ αφιερώνει αρκετές ώρες στέλνοντας σήματα Μορς. Θα τον βρείτε (για όσους γνωρίζουν) στο LU3XPM «DIMA».

Το 1998 ο Demetrio εκπλήρωσε το όνειρο του. Πήγε στην Τένεδο να δει το σπίτι του πατέρα του. Εκεί έμαθε ότι όλη η οικογένεια του πατέρα του σκοτώθηκε στον πόλεμο.

Εχει άλλα δυο ανεκπλήρωτα όνειρα. Το πρώτο είναι να επισκεφθεί το Αγιον Ορος. Το δεύτερο είναι να παρελάσει με την ελληνική σημαία στον κεντρικό δρόμο της Ουσουάια στις 12 Οκτωβρίου. Ημέρα εθνικής γιορτής για την πόλη.

«Θέλω να παρελάσω με την ελληνική σημαία. Να υπενθυμίσω στους κατοίκους της περιοχής ότι ακόμη υπάρχει ο "El Griego". Θέλω τα εγγόνια μου να με θυμούνται με την ελληνική σημαία. . .».

Ο Demetrio δεν έχει ελληνική σημαία. Μόνο μια πολύ μικρή. Ψάχνει να βρει μια μεγαλύτερη. Αν είχα μαζί μου μια θα του την έδινα. Ισως θα μπορούσε να του τη στείλει κάποιος από την Ελλάδα.




Η ιστορία αυτή έχει και συνέχεια. Μετά τη δημοσίευσή της (και αφού ο Δημήτρης είχε δημοσιεύσει και τη διεύθυνση του Demetrio) ο Demetrio απέκτησε πολλές σημαίες που του έστειλαν Έλληνες απο κάθε γωνιά της γης. Σε κάποια επόμενη ιστορία φαίνεται σε φωτογραφίες ο Demetrio να κάνει παρέλαση στον κεντρικό δρόμο του χωριού κρατώντας μια μεγάλη Ελληνική σημαία και έχοντας στο πλάι τα εγγόνια του.



Χρήστος Θεοδωρακάκος

Ανώνυμος είπε...

Μια απο τις μεγαλύτερες περιουσίες που μορεί να έχει ένας άνθρωπος,εκτός απο την υγεία του ασφαλώς,είναι να μπορεί να ταξιδεύει στην όμορφη Ελλάδα μας και στον κόσμο.Προσέξτε τώρα,δεν είναι απαραίτητο να εχεις λεφτά αυτό είναι ένας κακός μύθος,προγραμματισμό θέλει και διάθεση...εικόνες,μυρωδιές πολιτισμοι,στην τελική διαφορετικοί άνθρωποι απο εμάς μπορεί να μας κάνουν πολύ καλύτερους αν τελικά καταφέρνουμε και ξεφεύγουμε απο το "γεφύρι της απιδιάς"...εξάλλου το βλέπεις και στο πρόσωπο κάποιου που έχει γυρίσει απο ένα ταξίδι,όπου και αν είναι αυτό...είτε στην Γή του Πυρός είτε στην ¨Ομορφη Ηπειρο...για αυτό η καλύτερη ευχη που μπορω να δώσω είναι να ταξιδεύετε φίλοι και φίλες να βρίσκετε χρόνο για τον ευατό σας!!!

Ανώνυμος είπε...

Το θέμα αυτό ήταν σαν να άνοιξε ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο. Τα ταξίδια αρέσουν σε όλους. Όλα τα βιώματα είναι γραμμένα από καρδιάς γι’ αυτό και αγγίζουν όλους μας νομίζω. Συγκλονιστική η ιστορία που μεταφέρεις εδώ Χρήστο.
Eυχάριστο διάλυμα στη καθημερινότητα και μακάριοι αυτοί που έχουν τα κότσια για να ζουν τέτοιες εμπειρίες.
Όσο αφορά την Ελεύθερη Είσοδο χρόνια πολλά παιδιά.

Ανώνυμος είπε...

Αχ και να άνοιγε ο κάθε Μολαΐτης στον άλλον από ένα παράθυρο…

Ανώνυμος είπε...

roxani ούτε και εσύ έχεις συνειδητοποιήσει το μέγεθος αυτού που έγραψες

Ανώνυμος είπε...

Ροξάνη συμφωνώ και εγώ....Και όσο για τα υπόλοιπα... τα ταξίδια είναι η σωτηρία της ψυχής. Όποιος το κατάλαβε μπράβο σε αυτόν. Αν νοσήσει παιδιά το σώμα το γιατρεύουμε. Την ψυχή όμως;;;;